ตอนที่ 4 ของฝาก 2

"องุ่นหวานจังครับ แม่ซื้อจากไหนเนี่ย"

เสียงทุ้มคุ้นหูที่ดังอยู่ในห้องอาหาร แทบจะทำให้เธอนึกอยากปฏิเสธยายจ๋าขึ้นมาเสียตอนนี้ เมื่อกี้ไม่น่ารับปากเลย กลับไปให้พี่รุตดุซะยังจะดีกว่า

"หนูรดาเอามาให้น่ะ ตารุตกลับมาจากเชียงใหม่" เสียงตอบของคุณพรรณีที่เธอได้ยินอยู่ในห้องอาหาร จนนึกอยากจะเห็นสีหน้าของคนถามเหลือเกิน

แต่ก็ไม่ทันได้เห็น พอเธอกับยายจ๋าเดินมาถึงห้องอาหารเห็นเพียงเขากำลังโยนผลไม้ในมือลงตะกร้าหวายอย่างเดิม แต่สายตาที่หันมามองคนที่เดินเข้ามา จนมองเลยมาถึงเธอ ก็แทบไม่ต้องคิดหรอกว่าเมื่อครู่เขาจะทำหน้าอย่างไร ก็คงทำหน้าอย่างนี้แหละ ใบหน้าบึ้งตึงดูหงุดหงิดขึ้นทันตาแค่ได้ยินชื่อเธอหรือพี่ชาย และยิ่งเห็นหน้าเธอด้วย เขาคงยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นอีกเท่าตัว

"อ้าว ยายจ๋า มาพอดี มาหนูรดา มาทานข้าวพร้อมกันลูก"

เธอจึงได้แต่เดินตามยายจ๋าเข้าไปนั่งข้างๆ อย่างเงียบๆ แต่พอเหลือบสายตามองคนตรงข้ามเห็นสายตาที่เขามองผมสีแปลกตาของเธอ เธอไม่ได้รู้สึกไปเองแน่นอน คล้ายเขายิ้มเยาะด้วยมุมปาก ทำเอาเธอประหม่าถึงกับยกมือขึ้นลูบผมตรงท้ายทอยตัวเองเบาๆ

มันดูน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรือ ก็ช่างบอกว่าสีนี้สวย เข้ากับผิวขาวๆ ของเธอ

อาหารเช้าแสนอร่อยออกจะฝืดคออยู่ไม่น้อย ถ้าไม่ได้คุณพรรณีกับยายจ๋าคอยชวนคุยเธอคงแทบจะกลืนไม่เข้า เพราะสายตาของคนตรงข้ามที่มองมาทำเอาเธอแทบจะไม่กล้าตักข้าวต้มเข้าปาก ยิ่งคุณพรรณีเอ่ยถามถึงเรื่องราวที่เชียงใหม่ของพี่รุต เธอก็ตอบบ้างบ่ายเบี่ยงบ้าง เพราะกลัวคนตรงข้ามคงจะไม่อยากรู้เท่าไรนัก

จนข้าวต้มในถ้วยเขาหมดก่อนจึงลุกออกจากห้องอาหารไป จึงทำให้เธอค่อยกล้าพูดคุยขึ้นบ้าง จนเมื่ออาหารเช้าเสร็จสิ้นยายจ๋าจะรั้งตัวเธอไว้อีก แต่เธอก็รีบขอตัวกลับก่อน เพราะกลัวจะเจอกับพี่ชายยายจ๋าอีก

"เอาผลไม้ไปให้แค่นี้ไปซะนานเชียว"

"คุณป้าพรรณีชวนทานข้าวเช้าด้วยค่ะ"

คำตอบของเธอทำให้พี่ชายถึงกับขมวดคิ้วใส่

"เออ อย่าไปดุน้องนักเลย ยายรดามันไม่กล้าปฏิเสธเขาหรอก" พอแม่ช่วยแก้ตัวให้ วรุตก็ได้แต่ส่ายหน้า

"เราเถอะเพิ่งมาถึง จะไปพักผ่อนสักตื่นก่อนไหม ค่อยเข้าไปที่โรงแรม"

"ดีเหมือนกันครับ ตื่นตั้งแต่เช้ามืดมาขึ้นเครื่อง เพลียๆ เหมือนกัน เดี๋ยวบ่ายๆ เราก็ไปพร้อมพี่ด้วยเลย เข้าไปดูโรงแรมมั่งจะได้ช่วยงานพ่อบ้าง เรียนจบแล้วไม่ใช่ลอยไปวันๆ แบบนี้" ตอบคำถามผู้เป็นแม่เสร็จ ก็ยังไม่พ้นเธออยู่ดี

"ค่ะ"

บ่ายวันนั้นศิรดาก็ถูกพี่ชายลากมาโรงแรมด้วยทันที นอกจากจะไม่สามารถปฏิเสธได้ยังต้องฝืนยิ้มทำหน้างอไม่ได้ด้วยซ้ำ เธอจึงได้แต่แอบบ่นในใจ นี่ขนาดพี่รุตเพิ่งมาถึงวันแรกนะ นับต่อจากนี้เวลาสนุกของเธอคงหมดลงแน่ จนกว่าพี่ชายจะกลับเชียงใหม่

"พอดีเลยยายรดา มาพร้อมกับพี่เขา พ่อจะได้คุยเรื่องจะเรียนต่อหรือจะทำงาน"

แค่ประตูห้องเปิดออก ผู้เป็นพ่อที่เงยหน้าจากเอกสารบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ก็เอ่ยทักทายลูกสาวที่แม้จะอยู่บ้านเดียวกัน แต่กลับไม่ค่อยได้เห็นหน้าสักเท่าไร

"พ่อพูดอย่างกับไม่ค่อยเจอยายรดางั้นแหละ" คำถามของพี่ชายเธอได้แต่เสียวสันหลัง เหลือบสายตามองผู้เป็นพ่อด้วยแววตาเว้าวอน หวังว่าท่านจะเข้าใจ

"เอาแต่เที่ยวหรือไงเรา บ้านช่องไม่อยู่ ผมมาถึงเมื่อเช้าก็เพิ่งกลับมา"

"รดาแค่ไปนอนที่คอนโดค่ะ" เสียงตอบอ่อยๆ พลางส่งสายตามองหน้าคุณวิโรจน์ผู้เป็นพ่อด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ

"สรุปเราจะเอายังไง จะเรียน หรือจะทำงาน" ท่านได้แต่ยิ้มน้อยๆ ส่ายหน้าเบาๆ ให้ลูกสาวคนเล็ก และดูเหมือนพี่ชายเธอจะรู้ทันว่าพ่อแกล้งเปลี่ยนเรื่อง

"พ่อก็ตามใจน้อง ถ้ายังหาที่เรียนไม่ได้ ก็ให้มาทำงานไปก่อน"

เมื่อคนตอบยังไม่มีคำตอบออกมา พี่ชายเธอจึงได้สรุปให้เสร็จสรรพ

"พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลย ตอนเช้าก็มาพร้อมพี่"

"ค่ะ" เธอจึงได้แต่รับคำเสียงอ่อยๆ

หลังจากรับคำสั่งจากพี่ชายที่ตั้งตนเป็นพ่ออีกคนของเธอ ศิรดาก็ได้แต่นั่งฟังพ่อปรึกษากับพี่รุตอยู่เงียบๆ ทั้งเข้าใจเรื่องที่ฟังอยู่บ้าง บางเรื่องก็ไม่เข้าใจนัก จนชื่อของคุณทินกร ราชศิริโสภณ ที่พ่อเธอเอ่ยถึงทำให้เธอสนใจขึ้นมาทันที เพราะนอกจากชื่อเจ้าสัวใหญ่ระดับประเทศแล้ว นั่นยังคือพ่อของยายจ๋าอีกด้วย

"คุณทินกรเขาให้เลขาติดต่อมาจะจองห้องของเรายี่สิบห้อง เป็นเวลาสามเดือน ขอห้องที่ดีที่สุดด้วย จะต้อนรับลูกค้าต่างประเทศ เห็นว่ามาดูงานกันยาวเลย"

"ก็ดีนี่ครับ พอดีแหละยายรดาจะได้มาเรียนรู้งานไปด้วย"

นอกจากเรื่องที่ได้ฟังจะน่าสนใจ แต่พอเธอต้องเข้าไปอยู่ในประโยคสนทนานั้นด้วย ก็ได้แต่แอบกลอกตากับตัวเอง หนีไม่รอดแน่ๆ งานนี้ แต่ก็ยังตั้งใจฟังเรื่องที่พ่อกับพี่ชายพูดคุยกันอยู่ด้วยความสนใจ

หลังจากพ่อกับพี่รุตคุยกันเสร็จ เธอคิดว่าคงจะได้เป็นอิสระสักที แม้จะแค่ช่วงบ่ายของวันนี้ก็ตาม แต่ที่ไหนได้เธอกลับถูกพี่ชายพาเดินเสียรอบโรงแรม แม้จะเคยมาที่นี่บ่อยๆ รู้เกือบทุกซอกทุกมุม แต่ก็ยังไม่เคยเข้าไปคลุกคลีกับพนักงาน จะมีคนที่รู้จักเธอก็คงจะเป็นพนักงานในชั้นบริหารที่พอจะเห็นหน้าเห็นตากันบ่อยๆ และอีกส่วนที่อาจจะคุ้นหน้าเคยเห็นบ้างแต่ก็ไม่บ่อยนัก คงจะเป็นพนักงานในส่วนห้องอาหาร ในบางวันที่เธอได้มาทานข้าวกับพ่อหรือแม่ที่นี่