บทที่ 10

“นายท่าน เหนื่อยแล้วใช่หรือไม่ เชิญด้านในเลย!”

ขณะที่กำลังครุ่นคิด แม่เล้านางหนึ่งก็เดินบิดสะโพกเข้ามาหาหลี่วั่นเหนียน

หลี่วั่นเหนียนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ตัวเขาก็เข้ามาอยู่ในหอคณิกาแล้ว

ที่นี่เป็นอาคารไม้สองชั้น ชั้นแรกเป็นห้องโถงสำหรับดื่มสุรา ส่วนชั้นที่สองแบ่งออกเป็นห้องเล็ก ๆ และไม่ค่อยเก็บเสียงนัก

“ไม่ทราบว่าคิดราคาอย่างไร?”

หลี่วั่นเหนียนเพิ่งนึกได้ว่าต้องถามราคาก่อน

“ขึ้นอยู่กับความต้องการของท่าน หากแค่ลูบคลำก็หนึ่งร้อยอีแปะ แต่หากจะหากจะหลับนอนก็สามร้อยอีแปะขึ้นไป! ส่วนสุราต้องคิดแยกต่างหาก!”

แม่เล้าตอบเช่นนี้

“เช่นนั้นข้าเอาแบบหลับนอน!”

หลี่วั่นเหนียนหยิบเงินออกมาสามร้อยอีแปะ เงินจำนวนนี้สามารถใช้ซื้อข้าวได้หนึ่งโต่วหรือก็คือประมาณสิบสองชั่งครึ่ง ในชาติก่อน ข้าวสิบกว่าชั่งไม่ได้ถือว่ามีค่าอะไร กระนั้น จะนำผลผลิตทางเกษตรของโลกยุคนี้ไปเทียบยุคสมัยใหม่ไม่ได้ สำหรับโลกยุคนี้แล้ว ข้าวหนึ่งโต่วสามารถใช้ดำรงชีพได้หนึ่งเดือน สามโต่วจะเพียงพอให้อยู่รอดในช่วงที่เสบียงขาดแคลน

“เช่นนั้นลองมองหญิงสาวเหล่านี้ เลือกที่ถูกใจได้เลย!”

แม่เล้าชี้หญิงสาวแต่งหน้าหนาเตอะที่ยืนอยู่สองข้างฝั่ง บอกตามตรง หน้าตาของพวกนางไม่เลวเลย กระนั้นมันก็สะท้อนให้เห็นถึงสภาพความเป็นอยู่อันแร้นแค้นของราษฎรในแคว้นนี้ มิเช่นนั้นหญิงสาวเหล่านี้จะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้หรือ?

“คนนี้ก็แล้วกัน!”

หลี่วั่นเหนียนเลือกหญิงสาวที่ดูแล้วอายุยังไม่ค่อยมาก แต่แน่นอนว่าหญิงสาวที่นี่ก็ยังดูเด็กกันทั้งนั้น

“เสี่ยวเยี่ยน พาลูกค้าไปที่ห้องได้เลย!”

“เจ้าค่ะ!”

หลี่วั่นเหนียนถูกเสี่ยวเยี่ยนพาไปที่ห้องเล็ก ๆ ภายในห้องมีน้ำสะอาดหนึ่งกะละมัง พร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ริมกะละมัง

เมื่อมาถึงห้อง หญิงสาวก็เริ่มย่อตัวชำระล้างตัวเอง เนื่องจากไม่มีม่านกั้น ทุกอย่างจึงอยู่ท่างกลางการจดจ่อของหลี่วั่นเหนียน

หลังจากชำระล้างตัวเรียบร้อยก็ถึงเวลาเข้าสู่ประเด็นหลัก

“นายท่าน ท่านมีเวลาเพียงหนึ่งถ้วยชา เร่งมือเถิดเจ้าค่ะ!”

“บัดซบ!”

หลี่วั่นเหนียนได้ยินเสี่ยวเยี่ยนพูดแบบนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก แต่ตอนนี้จะถอยกลับไม่ได้แล้ว ต้องเน้นประสิทธิภาพก่อน

.......

หลังจากเสร็จกิจอย่างรีบร้อน หลี่วั่นเหนียนก็คอยดูความเปลี่ยนแปลงของทำเนียบวงศ์ตระกูล น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เห็นได้ชัดว่าวิธีเช่นนี้ไม่สามารถเพิ่มความสามารถใด ๆ ได้เลย แต่เงินสามร้อยอีแปะก็ยังต้องจ่ายไปอยู่ดี เขารู้สึกไม่พอใจกับราคามาก เพราะมันเป็นแค่บริการระดับหนึ่งร้อยอีแปะชัด ๆ ทว่ากลับต้องให้เขาจ่ายถึงสามร้อยอีแปะ ไม่แปลกเลยที่จะไม่มีคนมาใช้บริการ!

ทว่า คราบโลหิตสีแดงบนผ้าปูที่นอนกลับดึงดูดความสนใจของเขา ภาพนี้ทำให้เขาสับสนนงุนงง จะบอกว่าแม่เล้าเอาเปรียบลูกค้าก็ไม่ใช่ เพราะแม่เล้าก็จัดหาหญิงบริสุทธิ์มาให้เขา แต่จะบอกว่าใจดีก็ไม่ใช่อีก เพราะให้เวลาแค่หนึ่งถ้วยชา

ตอนนี้ ใบหน้าของเสี่ยวเยี่ยนแดงก่ำ “นายท่านอย่าได้รู้สึกอัปมงคลเลยนะเจ้าคะ เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าเอง!”

“เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี้?”

หลี่วั่นเหนียนไม่ค่อยเข้าใจ เขาเองก็เพิ่งเคยมาหอคณิกาครั้งแรก ประสบการณ์ยังน้อย

“ในวงการของพวกข้า ลูกค้าที่ต้องใช้บริการจากหญิงบริสุทธิ์มักจะรู้สึกว่าเป็นโชคดี ฉะนั้น ในวงการของพวกข้าจึงแทบไม่มีหญิงสาวที่ไม่เคยผ่านมือชายใดเจ้าค่ะ!”

เสี่ยวเยี่ยนใช้น้ำทำความสะอาดไปด้วย อธิบายไปด้วย ไม่นาน น้ำสะอาดก็กลายเป็นสีขุ่น

จู่ ๆ หลี่วั่นเหนียนก็นึกถึงเรื่องที่ทางการนำเจ้าสาวมาส่ง ความจริงแล้วหญิงสาวหลายคนในนั้นเคยแต่งงานมาแล้ว บางคนก็เคยมีลูกแล้วด้วยซ้ำ แต่ชาวนาเหล่านี้ไม่ได้สนใจว่าหญิงสาวจะยังบริสุทธิ์หรือไม่ ดูเหมือนพวกเขาทั้งหมดจะเชื่อว่าการเสียโลหิตสื่อถึงความอัปมงคล

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ตั้งใจทำงานไปนะ!”

หลี่วั่นเหนียนยังต้องไปทำธุระ จึงบอกลาทันที

“นายท่านรอประเดี๋ยวเจ้าค่ะ!”

เสี่ยวเยี่ยนคุกเข่าลงเบื้องหน้าเขาทั้งที่ยังไม่สวมกางเกงชั้นใน ดวงตามีน้ำตา!

“แม่นางหมายความว่าอย่างไร?”

ความจริงหลี่วั่นเหนียนก็พอจะเดาความคิดของนางออก