บทที่ 1

“เจ้าหลี่ เจ้าอยากได้ภรรยาหรือไม่?”

“กระไร เจ้าเลิกกับน้องสะใภ้แล้วหรือ?”

หลี่วั่นเหนียนนอนอยู่ในกระท่อมมุงจาก ท้องร้องโครกครากด้วยความหิว ถึงกระนั้นตัวเขาที่อายุล่วงเกินกว่าครึ่งร้อยก็ยังอยากมีภรรยา แต่น่าเสียดายที่ฐานะครอบครัวยากจน ไม่มีปัญญาแต่งภรรยา!

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงพูดไม่ออก “คิดอะไรของเจ้า? ข้ากับน้องสะใภ้ของเจ้ารักกันดี!”

“ก็เพราะเช่นนั้นอย่างไรเล่า การที่พวกเราสามคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมีสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น!”

“คิดอะไรของเจ้า? ข้าหมายถึงภรรยาที่ทางการมอบให้ต่างหาก ปกติจะมีสามปีครั้งหนึ่ง หากข้าจำไม่ผิด ครั้งก่อนเจ้าเพิ่งอายุสี่สิบแปด แต่ไม่ได้ให้เจ้าไปลงชื่อ ส่วนตอนนี้ เจ้ากำลังจะอายุห้าสิบเอ็ดในอีกหนึ่งเดือนใช่หรือไม่?”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงมองหลี่วั่นเหนียนที่อยู่ในวัยไม้ใกล้ฝั่ง ภายในใจรู้สึกหดหู่ ทั้งที่ใกล้จะลงโลงอยู่แล้วแต่กลับไม่เคยแม้แต่จะจับมือสตรี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการมีทายาทสืบสกุล?

โชคดีที่ทางการมีกฎว่าผู้ใดเป็นทหารจะได้รับภรรยา แต่อายุห้ามเกินห้าสิบ อายุห้าสิบเอ็ดเมื่อไรก็หมดสิทธิ์!

หากเขาพลาดโอกาสแจกภรรยาครั้งนี้ไป ตัวเขาที่ปัสสาวะก็ยังเลอะกางเกง เจ้าจ้อนเสื่อมสภาพจนลงหลุมไปก่อน ทั้งยังไม่มีเงินสักแดง ถึงเวลานั้นจะไปขอเกาะเพื่อนบ้านก็คงเกาะไม่ได้

“ที่ข้ามาวันนี้ก็เพื่อหารือกับเจ้า หากพลาดครั้งนี้ไป ต่อไปจะไม่มีโอกาสอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ตระกูลเจ้าจะขาดทายาทสืบสกุลทันที ข้ากับเจ้าเป็นสหายที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก ครั้งนี้ข้าคว้าโอกาสที่จะได้มีภรรยามาให้กับเจ้า เพียงแต่ต้องไปเป็นทหาร!”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงพูดเช่นนี้

“เสี่ยวหมิง เจ้าทำเพื่อข้าขนาดนี้ ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก ไม่เสียแรงที่เป็นสหายสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ข้ายังจำได้ราง ๆ ว่า เมื่อสี่สิบปีก่อน ข้าฉี่รดพื้นดิน ส่วนเจ้าก็เอาไปปั้น…”

“อย่า ๆ ๆ เรื่องในอดีตก็อย่าไปพูดถึงอีกเลย พรุ่งนี้ยามซื่อ[1] อย่าลืมไปรอรับภรรยาที่ทางเข้าหมู่บ้านฝั่งตะวันออก! ครั้งนี้ไม่ได้แจกแค่ภรรยา แต่ยังแจกเสบียงอาหารสำหรับหนึ่งเดือนด้วย!”

แม้ถึงปากหลี่จื้อหมิงจะด่าคน แต่แววตากลับเจือด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองคนเป็นสหายสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่หลี่วั่นเหนียนแก่กว่าเล็กน้อย ต่อมาพ่อแม่ของหลี่วั่นเหนียนตายด้วยโรคระบาด และเขาก็รู้ว่าตอนนี้หลี่วั่นเหนียนไม่เพียงแต่ไม่มีภรรยา แต่ยังไม่มีอาหารกินด้วย การแจกภรรยาจากทางการครั้งนี้จึงถือเป็นโอกาสรอดชีวิตของเขา!

“ได้ หากเจ้าไม่อยากให้ข้าแต่งงานกับสตรีอื่น พวกเราอยู่กันสามคนก็คงดี…”

หลี่วั่นเหนียนยังพูดไม่จบ หลี่จื้อหมิงก็เดินจากไปไกลแล้ว เขายังต้องไปแจ้งข่าวกับแต่ละบ้านอีก หมู่บ้านตระกูลหลี่มีคนไม่เยอะ เพียงหกสิบครัวเรือนเท่านั้น ประชากรไม่ถึงสามร้อยคน แม้ในหมู่บ้านจะมีสตรีไม่น้อย แต่มีกฎว่าห้ามคนในหมู่บ้านที่มีแซ่เดียวกันแต่งงานกัน ด้วยเหตุนี้จึงมีแต่ต้องสู่ขอจากภายนอกเท่านั้น

แต่สตรีดี ๆ จากหมู่บ้านใกล้เคียงจะอยากมาอยู่ที่หมู่บ้านตระกูลหลี่ได้อย่างไร ที่นี่มีที่ดินทำกินน้อย อีกทั้งครอบครัวของหลี่วั่นเหนียนก็ไม่มีอะไรเลย ซ้ำยังอายุมากแล้วด้วยยิ่งทำให้ไม่เป็นที่หมายตา

ดังนั้น หลี่วั่นเหนียนจึงทำได้เพียงรอรับภรรยาที่ทางการแจกให้ครั้งนี้ จะได้มีลูกชายลูกสาวสืบทอดตระกูลต่อไป

หลี่วั่นเหนียนมองเงาหลังของหลี่จื้อหมิงที่เดินห่างออกไป หันไปมองกระท่อมมุงจากที่ลมพัดเข้ามาจากทุกช่องทางแล้วพลันห่อเหี่ยวใจ กฎในการเกณฑ์ทหารกำหนดไว้ว่า ครอบครัวที่มีบุรุษสามคนจะถูกเกณฑ์ไปหนึ่งคน และครอบครัวที่มีบุรุษห้าคนจะถูกเกณฑ์ไปสองคน แต่ครอบครัวเขาเหลือเขาเพียงคนเดียว ตามหลักแล้วไม่ต้องไปเป็นทหาร แต่หากไม่เป็นทหารก็จะไม่มีภรรยาและไม่มีอาหาร ฉะนั้น เขาจึงตอบตกลงผู้ใหญ่บ้านโดยไม่ลังเล

ความจริงแล้วหลายปีที่ผ่านมา ทางหมู่บ้านต้องประสบกับความอดอยากและโรคระบาด จำนวนประชากรลดลงไปหนึ่งในสาม หลายครอบครัวไม่อาจดำรงต่อไปได้ ในหมู่บ้านมีชายโสดนับสิบราย เขาหวังเพียงว่าครั้งนี้จะได้ภรรยาที่สะโพกใหญ่ จะได้มีลูกชาย

“ใกล้ค่ำแล้ว! เฮ้อ!”

อาทิตย์กำลังจะตกดิน หลี่วั่นเหนียนเดินไปที่โถข้าวสารหน้าเตาไฟ ภายในโถว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย เขาจึงหันไปหยิบกระบวยแล้วไปที่โอ่ง มองเงาสะท้อนของตัวเองที่ผมข้างขมับกลายเป็นสีขาว เขารู้สึกขมขื่นใจ ตักน้ำหนึ่งกระบวยขึ้นมาดื่มในอึกเดียว จากนั้นกลับไปทิ้งตัวลงนอนบนเสื่อฟางบนเตียง ฟังเสียงน้ำไหลวนไปมาในท้อง

ตอนนี้เป็นเดือนสาม อากาศยังคงหนาวเย็น เป็นช่วงที่ยังไม่มีผลผลิตให้เก็บเกี่ยว จะกินก็กินไม่อิ่ม จะนอนก็นอนไม่อุ่น ได้แต่ผล็อยหลับเข้าสู่ห้วงฝันอย่างงุนงงสับสน!

หรืออาจจะไม่ใช่ห้วงฝัน แต่เป็นโลกจิตวิญญาณของเขา

ตอนนี้ เบื้องหน้าเขาปรากฏตำราโบราณเล่มหนึ่ง บนหน้าปกออกเหลืองมีตัวอักษรเขียนเด่นชัดว่า ‘ทำเนียบวงศ์ตระกูล’

เขาไม่ใช่คนท้องที่ของโลกนี้ แต่เป็นคนจากโลกยุคใหม่ที่วิญญาณทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหลี่วั่นเหนียน หลังจากมาถึงก็พบว่าที่นี่คล้ายคลึงกับยุคห้าราชวงศ์สิบอาณาจักรของประเทศจีน สรุปก็คือเป็นยุคที่วุ่นวายอย่างยิ่ง ราชสำนักหลายสิบแห่งหรือไม่ก็ขุนศึกต่างหันไปต่อสู้กันเอง โรคระบาดและความอดอยากแพร่ระบาด ประชาชนอยู่อย่างลำเค็ญ

เขาเปิดหน้าแรก ในนั้นมีชื่อของเขาเขียนอยู่

ผู้นำตระกูล : หลี่วั่นเหนียน

ค่ากำลังรบ : -

คู่ครอง : ไม่มี

พรสวรรค์ : ไม่มี

อายุขัยตามคาดการณ์ : ห้าสิบเอ็ด

ทายาท : ไม่มี

ในบรรทัดที่เขียนว่าอายุขัยตามคาดการณ์มีอายุได้ถึงห้าสิบเอ็ดปีเท่านั้น และอีกเพียงหนึ่งเดือนก็จะถึงวันเกิดอายุครบห้าสิบเอ็ดปีของเขา หากสิ่งที่เขียนไว้เป็นความจริง เขากำลังจะตายในไม่ช้า

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดโลกจิตวิญญาณของตัวเองถึงมีอะไรแบบนี้ แต่เขารู้ว่า ทันทีที่เขามีภรรยาและลูก ทำเนียบตระกูลนี้ก็จะเกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่ นี่เองที่เป็นเหตุผลให้เขาต้องหาภรรยา เขาอยากรู้ว่ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงกันแน่

แต่เอาเป็นว่า มันคงช่วยแก้ปัญหาด้านความต้องการพื้นฐาน หรือไม่ก็ทำให้เขากลับไปยังโลกเดิม ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง

เนื่องจากในท้องไม่มีอาหารแม้แต่น้อย ค่ำคืนนี้จึงนอนหลับไม่สนิทมาก เขาตื่นนอนตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่าง แต่ตื่นนอนแล้วต้องนั่งข้างเตียงนานเป็นเวลานาน เพราะหากรีบลุกเกินไปจะทำให้วิงเวียนศีรษะ

หลังจากนั่งได้สักพักก็ออกไปถ่ายเบาด้านนอก เขาปลดกางเกงลง ก้มหน้ามองพลางพูดว่า “พรรคพวก ยังไหวหรือไม่?”

ปัสสาวะกระปริบกระปอยได้สิบนาที ลมหนาวของค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิพัดเข้ามาให้สั่นงันงก เขาจำใจต้องดึงกางเกงขึ้น แต่รู้สึกได้ว่าน้ำจากหัวก๊อกยังปิดไม่สนิท…

“มารดามันเถอะ นี่เป็นกางเกงตัวสุดท้ายแล้วนะ!”

ทั่วไปแล้ว ยามซื่อคือเวลาตั้งแต่เก้าโมงถึงสิบเอ็ดโมง ตอนนี้เพิ่งจะยามเหม่า[2] แต่บรรดาชายโสดในหมู่บ้านกลับไปรวมตัวที่ทางเข้าหมู่บ้านฝั่งตะวันออกกันแล้ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลี่วั่นเหนียนคือคนที่อายุมากที่สุด จัดอยู่ในประเภทของคนรุ่นปู่ เส้นผมหนวดเคราเป็นสีขาว หลังของเขาโก่งค่อม ผอมแห้งหนังติดกระดูก

ตามกฎการเกณฑ์ทหารของทางการ ผู้ที่มีอายุห้าสิบเอ็ดจะไม่สามารถเป็นทหารและได้รับสิทธิ์จัดสรรภรรยาอีก ดังนั้น เขาจึงถือได้ว่าทันขบวนรถไฟเที่ยวสุดท้ายที่จะได้มีภรรยา

“ครั้งนี้มีหญิงสาวสิบกว่าคน เชิญพวกเจ้าเลือกได้ตามใจ!”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงพูดบรรเทาบรรยากาศที่กระอักกระอ่วน

“แล้วหญิงสาวที่ไม่ได้รับเลือกจะทำอย่างไร?”

หลี่วั่นเหนียนถามด้วยความสงสัย

“พวกที่เหลือจะถูกขายให้หอคณิกาหรือไม่ก็เป็นนางบำเรอในกองทัพ การถูกเลือกโดยพวกเจ้าจึงเป็นโชคดีของพวกนาง มิเช่นนั้นจะน่าอนาถมาก!”

ผู้ใหญ่บ้านหลี่จื้อหมิงตอบ

เวลาค่อย ๆ ผ่านไปทีละนาที ทุกคนตัวสั่นเทิ้มอยู่ท่ามกลางลมหนาว กระทั่งดวงอาทิตย์ปรากฏบนท้องนภา ทุกคนถึงค่อยรู้สึกอบอุ่นขึ้น ตอนนี้เริ่มใกล้ยามซื่อเข้าไปแล้วทุกที

“ได้ยินหรือไม่! ทางการกำลังตีฆ้อง! จัดแถวให้เรียบร้อย!”

หลี่จื้อหมิงเตือน!

หลี่วั่นเหนียนประหม่าเล็กน้อย เพราะวันนี้เขาจะเริ่มสืบทายาทให้กับวงศ์ตระกูลแล้ว!

____________________________

[1] ยามซื่อ หมายถึง ช่วงเวลาตั้งแต่ 09.00-11.00 น.

[2] ยามเหม่า หมายถึง ช่วงเวลาตั้งแต่ 05.00-07.00 น.