ออกทำคดี

ศาลต้าหลี่

ภายในห้องทำงานของผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ บุรุษวัยกลางคนใบหน้าดุดันนั่งพูดคุยกับบุรุษใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่น บุรุษผู้นี้โครงหน้าสมส่วน ดวงตาหงส์ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวขาวเนียนดุจหยกตัดกับอาภรณ์สีดำราวกับน้ำหมึก

พวกเขาพูดคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้นบนเขาเทพประทาน

“อวิ๋นอวี้ กลางวันนี้ฝ่าบาทมีรับสั่งให้พวกเราจัดการเรื่องของเขาเทพประทานให้เรียบร้อยภายในหนึ่งเดือน ตอนนี้ไห่เฉียงก็ไปสืบคดีที่ซีโจว หน้าที่นี้คงต้องมอบให้เจ้าจัดการแล้วล่ะ”

เฉินเล่อจิ้นผู้บัญชาการศาลต้าหลี่พูดกับจางอวิ๋นอวี้ที่มีศักดิ์เป็นหลานชายและเป็นลูกน้องภายใต้บังคับบัญชา

“ท่านลุงโปรดวางใจ เรื่องนี้ข้าจะรีบจัดการให้เรียบร้อย รับรองว่าไม่ถึงหนึ่งเดือนต้องปิดคดีนี้ได้แน่นอน”

จางอวิ๋นอวี้ตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เขาเป็นรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ ไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด ไม่ว่าจะเป็นโจรศัตรูต่างแคว้น กระทั่งภูตผีปีศาจ

“เจ้าต้องรักษาตัวให้ดีล่ะ เรื่องนี้ค่อนข้างเหนือธรรมชาติ จัดการยากกว่าคดีทั่วไป” บุรุษวัยกลางคนเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ท่านลุง ก็แค่ผีสตรีเท่านั้น สำหรับข้าศัตรูต่างแคว้นอันตรายกว่าเยอะ” จางอวิ๋นอวี้พูดพลางหัวเราะ “ไม่แน่ นางอาจจะหลงข้าหัวปักหัวปำก็ได้”

“เฮ้อ อย่างไรเสียก็ต้องรักษาตัวเองให้ดี มิเช่นนั้นแม่เจ้าคงมาโวยวายใส่ข้าจนหูชา”

“เข้าใจแล้วๆ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ” จางอวิ๋นอวี้รีบตัดบท ร่างสูงใหญ่ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกนอกห้องอย่างรวดเร็ว

....................

เมืองไผ่สวรรค์

ที่ว่าการเมืองไผ่สวรรค์

จางอวิ๋นอวี้นำเจ้าหน้าที่ศาลต้าหลี่ที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชามาด้วยกันสิบนาย พวกเขาวางแผนทำงานก่อนที่จะขึ้นเขาเทพประทาน

“ใต้เท้า งานนี้น่าสนใจยิ่งนัก ข้าขออาสาจัดการปีศาจสาวตนนี้เอง” เมิ่งหลู่ บุรุษรูปร่างกำยำ นิสัยมุทะลุดุดันเอ่ยเสียงดัง

“ไม่ได้ ด้วยนิสัยอย่างเจ้าควรออกปฏิบัติการพร้อมกับข้า” จางอวิ๋นอวี้ส่ายหน้าปฏิเสธ เขารู้นิสัยใจคอลูกน้องคนนี้ดี ขืนให้เข้าไปคนแรก แผนการล้มเหลวแน่นอน

“เช่นนั้นข้าขออาสา ได้หรือไม่” เกาถง บุรุษใบหน้าหวานละมุน ลักษณะท่าทางคล้ายกับบุรุษที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มพูดขึ้น ดวงตาเหลือบมองจางอวิ๋นอวี้อย่างกล้าๆ กลัวๆ

จางอวิ๋นอวี้จ้องตาเกาถง บุรุษผู้นี้เพิ่งเข้ามาทำงานในศาลต้าหลี่ได้ไม่นานนัก คงอยากมีผลงานเพื่อที่จะได้ขึ้นตำแหน่งและค่าตอบแทนเร็วๆ

เขาถอนหายใจเล็กน้อย “ก็ได้ หน้าที่เข้าไปหลอกล่อให้ผีสาวตนนั้นปรากฏกายมอบให้เกาถง พวกเราจะตามหลังเจ้าอย่างใกล้ชิด อืม หากพบอันตรายให้หลบหนี ต้องเอาชีวิตรอดให้ได้ เข้าใจหรือไม่” จางอวิ๋นอวี้กำชับเกาถงน้ำเสียงจริงจัง

“ขอรับ ข้าจะไม่ทำให้ใต้เท้าผิดหวัง” เกาถงพยักหน้าพลางตอบสีหน้ามุ่งมั่น

เมื่อวางแผนการทุกขั้นตอนพร้อมมอบหน้าที่ให้กับทุกคนแล้ว จางอวิ๋นอวี้ก็ให้แต่ละคนแยกย้ายไปพักผ่อน เพื่อเตรียมพร้อมจะดำเนินการในค่ำคืนนี้

....................

ตะวันลับขอบฟ้า เวลาล่วงสู่ยามราตรีอันมืดมิด

เกาถงเปลี่ยนเสื้อผ้า รูปร่างที่สูงโปร่งสวมชุดบัณฑิต โดยรวมแล้วดูคล้ายบัณฑิตที่รู้แต่เรื่องราวในตำรา ทว่าไร้เดียงสาในการดำเนินชีวิต

ซึ่งก็คล้ายกับตัวตนที่แท้จริงของเขา

เตรียมตัวเตรียมใจเรียบร้อยแล้ว เกาถงก็ถือโคมไฟขึ้นเขาเทพประทานคนเดียว มีจางอวิ๋นอวี้นำลูกน้องคนอื่นตามหลังอยู่ห่าง ๆ

“หืม มีคนขึ้นเขาหรือ”

ตู้ชิงชิงที่นั่งเล่นริมบึงในป่าไผ่หันหน้ามองไปทางเดินขึ้นเขา นางสังเกตได้สักพักก็พบว่า ยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งตามหลังชายหนุ่มคนนั้นไม่ไกล

“เหอะ จะมาจับข้าหรือ ฝันไปเถอะ” ตู้ชิงชิงลุกขึ้น ร่างบางหันหลังหมายจะหลบเร้นกลุ่มคนเหล่านี้

การเคลื่อนไหวของนางทำให้เกาถงสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็ว เขาตระหนักได้ว่าสตรีที่เงาร่างลางเลือนนั้นกำลังจะจากไป จึงร้อนรนหมายจะติดตามนางให้ทัน

บุรุษส่งสัญญาณลับไม่ให้พวกจางอวิ๋นอวี้ตามมา เขารีบเดินอย่างรวดเร็วจนเกือบจะวิ่งไปยังทิศทางที่เห็นตู้ชิงชิง

รู้สึกตัวอีกที เขาก็เหมือนอยู่ในอีกโลกหนึ่ง บรรยากาศโดยรอบวังเวง ทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกทั่วทั้งร่าง

“พี่ชาย ท่านหนาวหรือ” เสียงใสดุจกระดิ่งยามต้องลมดังขึ้นข้างหลังของเขา

ยังไม่ทันที่เกาถงจะหันกายกลับมามอง ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของเขาสัมผัสกับเนื้อนุ่ม แขนเรียวเล็กโอบกอดเขาทางด้านหลัง ทำให้ร่างอวบอัดแนบชิดจนชายหนุ่มหายใจติดขัด

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับสตรี แม้ว่าสตรีนางนี้จะไม่ใช่คนก็ตาม

“ปะ ปล่อยข้า แม่นางไม่ควรทำเช่นนี้” เขาพูดออกมา แต่ยืนตัวแข็งไม่มีท่าทีขัดขืน

ตู้ชิงชิงประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่นางใกล้ชิดบุรุษมากขนาดนี้ ส่วนใหญ่แล้วนางแค่ใช้จริตมารยาหลอกล่อ ไม่มีการถึงเนื้อถึงตัว นอกจากครั้งนี้

เพราะว่าบุรุษผู้นี้ดูไร้เดียงสา น่าสนใจดีกระมัง

นางที่อยู่ตัวคนเดียวมานานจึงเปลี่ยนใจ จากเดิมที่จะเดินหนี จึงเปลี่ยนเป็นเข้าหาเกาถง อยากให้มาอยู่เป็นเพื่อนพูดคุยแก้เหงา

“พี่ชาย ถ้าท่านไม่ดื้อดึงดัน ข้าจะไว้ชีวิตท่าน แต่หากท่านคิดจะทำร้ายข้าหรือจากไปแล้วล่ะก็ ท่านก็มอบชีวิตมาให้ข้าเสียเถอะ” ตู้ชิงชิงพูดเสียงหวาน ทว่าออกแนวข่มขู่ชัดเจน

เกาถงพลิกกายหันมองหน้าตู้ชิงชิงโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว เมื่อเห็นใบหน้าที่งดงามล่มเมือง รวมถึงก้อนเนื้อนูนสองก้อนนุ่มๆ ที่แม้มีเสื้อผ้าปกปิดไว้แต่ก็ยังพอเห็นเนินเนื้อที่ขาวเนียนสะกดสายตา

เห็นดังนั้นเขากลืนน้ำลายโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ลืมสิ่งที่ตนเองต้องทำอย่างสิ้นเชิง