ต้นกำเนิดของเรื่องราว

เมืองไผ่สวรรค์

เมืองไผ่สวรรค์ เมืองขนาดกลางที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนาน ตามตำนานเล่าว่าเป็นเมืองที่มีเทพเซียนองค์หนึ่งประทานไผ่สวรรค์ให้กับเจ้าผู้ปกครองเมือง เจ้าเมืองในเวลานั้นจึงนำต้นไผ่ดังกล่าวมาปลูกบนภูเขาทางทิศเหนือของเมือง เมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ต้นไผ่ก็แผ่ขยายครอบคลุมอาณาบริเวณทั่วทั้งเขา ภูเขาดังกล่าวจึงได้รับนามใหม่ว่า เขาเทพประทาน

จากนั้นเป็นต้นมา เขาเทพประทานก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวสำคัญของเมือง ผู้คนในเมืองต่างมาเยี่ยมเยียนเพื่อชื่นชมความสวยงามและพักผ่อนหย่อนใจ เจ้าเมืองรุ่นต่อมาจึงอนุญาตให้กรมคลังเปิดภัตตาคารที่ใช้หน่อไม้จากป่าไผ่แห่งนี้มาประกอบอาหาร

เวลาผ่านพ้นไปหลายต่อหลายปี ความนิยมในการมาเที่ยวชมเขาเทพประทานไม่ลดลงแม้แต่น้อย จนกระทั่งเกิดข่าวเล่าลือว่ามีนักท่องเที่ยวเพศชายทยอยเสียชีวิตลงโดยไม่ทราบสาเหตุ

บ้างก็ว่าเสียชีวิตจากโรคประจำตัว บ้างก็ว่ามาจากการฆาตกรรมและสาเหตุสุดท้ายคือถูกผีสาวเอาชีวิต

ผีสาวลึกลับที่อยู่ในป่าไผ่ ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางมาอาศัยอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงแต่ว่า นางเป็นวิญญาณที่ปองร้ายแต่บุรุษเพศ

ส่วนสตรีที่เป็นคนรักของชายหนุ่มเคราะห์ร้ายเหล่านั้นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

ผีสาวตนนี้เลือกเฉพาะบุรุษที่ยังไม่เคยมีสัมพันธ์ทางกายกับสตรีเท่านั้น

บุรุษพรหมจรรย์ !

และด้วยเหตุนี้ นักท่องเที่ยวบุรุษสถานะโสดสนิทจึงเลิกมาเที่ยวที่เขาเทพประทาน ปล่อยให้บุรุษที่เคยได้รับความอบอุ่นจากสตรีแล้วควงคู่สาวงามของตนมาท่องเที่ยวแทน

เรื่องราวเหล่านี้ผ่านไปอีกเกือบสองร้อยปี สุดท้ายเรื่องที่ผู้คนต่างไม่อยากให้เกิดขึ้นก็เกิดขึ้นจนได้

บุรุษที่พาสตรีมาท่องเที่ยวหายตัวไปอย่างลึกลับไร้ร่องรอยในช่วงราตรีที่มืดมิดดุจสีหมึก

พวกเขาลุกจากเตียงไปเปิดประตูห้องพัก เพราะได้ยินเสียงเคาะประตู ทั้งยังได้ยินเสียงที่หวานนุ่มของสตรีร้องเรียกอย่างยั่วยวน ทำให้จิตใจของพวกเขาสั่นสะท้านและเดินออกนอกห้องราวกับถูกจูงมือไปโดยไร้ซึ่งสติสัมปชัญญะ

รุ่งเช้าของอีกวัน เมื่อเจ้าหน้าที่ทางการไปตามหาในป่าไผ่ก็พบร่างไร้วิญญาณของบุรุษเหล่านั้น

สิ่งที่เหมือนกันก็คือ สภาพศพอยู่ในลักษณะที่นอนคว่ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ และไม่มีบาดแผลบนร่างกายแม้แต่รอยเดียว

เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นต่อเนื่อง มีผู้เสียชีวิตเกือบสามสิบราย แม้ว่าทางการจะส่งกองปราบมาสืบ เผื่อว่าจะเป็นฝีมือของมนุษย์ แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกครั้ง

นอกจากไม่พบเบาะแสใดๆ แล้ว บางครั้งก็ยังสูญเสียเจ้าหน้าที่กองปราบที่ยังหนุ่มยังแน่นอีกด้วย

นับตั้งแต่นั้น เขาเทพประทานก็ถูกปล่อยให้รกร้าง ไม่ว่าสตรีและบุรุษล้วนไม่มีผู้ใดกล้าเหยียบย่างเข้ามา สิ่งก่อสร้างจึงไร้การบูรณะซ่อมแซม ผุพังไปตามกาลเวลา

ยี่สิบห้าปีผ่านไป

ริมบึงในป่าไผ่

สตรีสองคนนั่งพูดคุยกันน้ำเสียงเคร่งเครียด พวกนางมีรูปร่างยั่วยวน หน้าอกโค้งนูนอวบอิ่ม เอวคอดกิ่ว สะโพกผายกลมมน ไม่ว่าจะมองส่วนไหนก็น่าจับขยำไปหมดเสียทุกที่

“เสี่ยวชิงชิง ข้าว่าจะจากไปแล้วนะ ที่นี่เมื่อไม่มีคนมา ก็ไม่มีประโยชน์อันใดสำหรับข้าแล้ว” สตรีนางหนึ่งสวมอาภรณ์สีแดงสดพูดกับสตรีหน้าหวานที่สวมอาภรณ์สีเขียวอ่อน

“ถ้าหากเจ้าอยากมีตบะกล้าแกร่งกว่านี้ ก็ควรดูดวิญญาณของบุรุษที่มีภรรยาแล้ว บุรุษเหล่านี้เคยแลกเปลี่ยนหยินหยางมา จึงเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต”

สตรีอาภรณ์เขียวได้ยินก็ส่ายศีรษะปฏิเสธแทบจะทันที “ไม่หรอก ข้าเลือกเฉพาะบุรุษที่โสดไม่เคยผ่านสตรีมาก็พอ และที่สำคัญ ข้าไม่อยากทำร้ายผู้คนไปมากกว่านี้แล้ว”

“เจ้าเนี่ยนะ หากขืนปล่อยไว้อย่างนี้ อีกไม่นานเจ้าก็จะอ่อนแอ พลังค่อยๆ ถูกใช้จนหมด แล้วก็จะตายอีกครั้งโดยไม่มีโอกาสไปเกิดใหม่” เหมยฮัว สตรีอาภรณ์แดงเอ่ยน้ำเสียงสั่งสอน

“อีกอย่างข้าบอกเจ้าหลายครั้งแล้ว การดูดพลังวิญญาณตรงปากแถมยังห่างจากริมฝีปากตั้งหนึ่งชุ่น มันไม่เร้าใจเท่ากับดูดจากริมฝีปากโดยตรง หรือไม่ก็ดูดจากส่วนล่างนั่นหรอก เจ้าอย่าทำตัวไร้เดียงสาเลย ก่อนตายเป็นสตรีพรหมจรรย์ ตายไปยังเป็นผีสตรีพรหมจรรย์อีก เจ้าจะปล่อยให้วิญญาณตัวเองสลายหายไปโดยไม่เคยรับรู้ถึงความหรรษาระหว่างบุรุษสตรีเลยหรืออย่างไร”

“พี่เหมยฮัวอย่าพูดอีกเลยเจ้าค่ะ ข้ารู้ว่าท่านหวังดีกับข้า แต่นิสัยข้าเป็นเช่นนี้ จะให้อยู่ดีๆ ปล่อยเนื้อปล่อยตัวกับบุรุษแปลกหน้าไม่คุ้นเคย ข้าทำใจไม่ได้”

“พูดเช่นนี้เจ้าคงยังคิดถึงบุรุษชุดขาวผู้นั้นใช่หรือไม่ ยึดติดจนตาย วิญญาณจึงมาเฝ้าป่าไผ่เช่นนี้”

“ข้าก็แค่...”

“เอาล่ะ ไม่ต้องหาเหตุผลมาอ้างแล้ว หลายปีที่มาอยู่กับเจ้า ข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นผีสาวที่โง่งม ข้าจะจากไปล่ะ ต้องไปหาสถานที่ที่มีเหยื่อเยอะๆ สักหน่อย” สตรีชุดแดงลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจ นางโบกมือให้สตรีชุดเขียวก่อนจะหายตัวไปในเวลาอันรวดเร็ว

ตู้ชิงชิงมองตามพลางทอดถอนหายใจ นางเป็นผีที่อยู่บนเขาเทพประทานแห่งนี้มาสองร้อยกว่าปีแล้ว เฝ้ารอคอยคนผู้หนึ่งมาแสนนาน ถึงกับต้องหาบุรุษมาดูดเอาพลังชีวิต

ถึงกระนั้นนางก็เลือกแค่บุรุษวัยละอ่อนมาดูดพลังวิญญาณเพื่อต่อชีวิตหลังความตายเช่นนี้ของตนให้อยู่ไปนานๆ

โดยหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้พบคนที่ตนรออีกสักครั้ง

ขอแค่เห็นจากที่ไกลๆ ก็ยังดี