ตอนที่ 7 ทางที่เลือกแล้วไม่คิดหวนกลับ 1

กว่าหนึ่งชั่วยามทีเดียวหวงลี่ฟางถึงได้เวลาดูแลปรนนิบัติใส่เสื้อผ้าให้จ้าวฉีเสวียน

ความกร้าวแกร่งทรงพลังที่สตรีอื่นใช้สายตามองจนรับรู้ได้ ยังไม่เท่าเศษเสี้ยวที่นางกำลังเผชิญ

ขณะตรวจดูความเรียบร้อยแล้วเงยหน้ายิ้มแย้มอ่อนหวาน                                เป็นรอยยิ้มละมุนละไมที่ส่งถึงดวงตา พาให้ใบหน้าอ่อนโยนแลดูนุ่มละมุนกว่าสตรีใดในใต้หล้า

เมื่อแต่งตัวเสร็จ นางมองอย่างชื่นชมจากก้นบึ้งของหัวใจ “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้าเอ่ยเสียงเรียบ “อืม ข้าไปล่ะ”

นางเดินไปส่ง แต่ยังไม่ทันออกนอกห้องหับในเรือนส่วนตัว เสื้อคลุมที่สวมไว้หลวมๆ พลันร่นลงเผยหัวไหล่นวลเนียนหมิ่นเหม่

หวงลี่ฟางรีบรั้งขึ้น ทว่ากลับสายไป

กิริยาอ่อนหวานนั้นมิอาจหลุดรอดดวงตาปานเปลวเพลิงพร้อมแผดเผาของใครบางคนได้

จ้าวฉีเสวียนที่เสมือนเชื้อเพลิงใกล้กองไฟจุดติดง่ายดายยิ่งหันมารั้งร่างนวลเนียนหอมกรุ่นเข้าหาทันที

“เจ้ากล้ายั่วยวนข้า”

หวงลี่ฟางกะพริบตา นางมิได้ตั้งใจเลยสักนิด

มือใหญ่เกี่ยวเอวเล็กให้ประชิด เนินอกนุ่มๆ สัมผัสอกแกร่ง เนื้อแนบเนื้อ บนล่างผสานพันกัน จุมพิตเกิดขึ้นอย่างร้อนแรง อารมณ์ปรารถนาจุดติดทันใด ชายหนุ่มยกหญิงสาวขึ้นนั่งบนโต๊ะริมหน้าต่างที่ปิดสนิทมิได้เปิดอ้า

เดิมทีจ้าวฉีเสวียนตัวโตสูงใหญ่มาก หวงลี่ฟางสูงแค่ไหล่เขา มีเพียงยามต้องทำกิจกรรมเช่นนี้ที่อกกว้างล่ำสันที่น่าลูบไล้ของเขาจะอยู่ระดับเดียวกับหน้าอกนุ่มนิ่มของนาง

เขาโน้มตัวก้มหน้ากดจูบริมฝีปากลากไล้ไปที่ติ่งหูซอกคอพลางเลิกกระโปรงเปิดกางเกงชั้นใน ยกขาข้างหนึ่งของนาง เปิดทางให้ตัวตนของเขาผงาดกล้าและดำดิ่งลึกล้ำ ตอกตรึงลงไปในความอุ่นนุ่มชุ่มฉ่ำแสนหวานอย่างลึกซึ้ง

หวงลี่ฟางไม่เคยปฏิเสธ นางตามใจจ้าวฉีเสวียนทุกอย่าง พอๆ กับที่เขาเอาแต่ใจกับนางอย่างไม่เลือกเวลา

ต่อหน้าบิดามารดา เบื้องหน้าไพร่ฟ้าธารกำนัลและยามสะสางงานแต่ละขั้น จ้าวฉีเสวียนเป็นบุรุษสุขุม เงียบขรึมจริงจัง เคร่งครัดกฎเกณฑ์ ยึดมั่นระเบียบแบบแผน มีเพียงกระทำการเหลวไหลกับนาง เขากลับผาดโผนไร้กฎเกณฑ์อย่างสิ้นเชิง

แม้หวงลี่ฟางมีนิสัยพูดน้อยถนอมคำ มารยาทงามล้ำ ท่าทางสงบเสงี่ยมเจียมตน แต่เมื่อถูกคนเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจ นางก็มักประท้วงด้วยเสียงครวญครางแว่วหวานอันเย้ายวนใจเสมอ

นี่ไยมิใช่เขาเสนอนางสนองเพื่อแลกเปลี่ยนความสุขสมระหว่างชายหญิง

การร่วมรักเกิดขึ้นเนิ่นนาน ก่อเกิดหลุมดำแห่งความเสพสมคล้ายสวรรค์กลั่นแกล้ง ประหนึ่งเทพจันทราแสร้งตบตาคนว่ามนุษย์เดินดินไม่มีอยู่จริง ใต้หล้านี้มีเพียงเทพธิดากับเทพเซียนกำลังเสพสมกันบนชั้นฟ้าชั้นดาวดึงส์เท่านั้น

ความรู้สึกถึงดวงดาวที่พร่างพราวและคลับคล้ายว่าทั้งตัวล่องลอยสูงลิบอยู่บนเมฆาเกิดขึ้นจนฟ้าเปลี่ยนสีอีกครา จ้าวฉีเสวียนก็กลับจวนชินอ๋อง หวงลี่ฟางจึงได้รับอิสระ

จ้าวฉีเสวียนมิเคยกักขังหน่วงเหนี่ยวนางแต่อย่างใด ทุกสิ่งที่ทำล้วนเป็นนางเต็มใจ

กาลก่อนนางที่ไม่เคยได้ย่างเท้าออกนอกเรือน ทั้งวันต้องท่องตำรา ทบทวนบทเรียน คร่ำเคร่งฝึกศาสตร์ทุกแขนง ศิลปะสี่ประการของสตรี กระทั่งมารยาทและความประพฤติทุกอย่างภายใต้การสั่งสอนอันเข้มงวด

อิสระคืออะไร นางไม่รู้จักด้วยซ้ำ

หลายครั้งอยากโยนทุกสิ่งทิ้งไปอย่างไม่ไยดีแต่ก็มิอาจกระทำ จำต้องก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรมอันสูงส่งเทียมฟ้า

แต่ยามนี้นางมีเวลาว่างมากมาย นางใช้เวลาว่างที่ได้รับไปกับฝึกทำอาหารที่จ้าวฉีเสวียนชอบ บางครั้งก็ปักผ้า เลี้ยงปลา              บางครายังได้ออกไปเที่ยวที่ตลาดเลือกหาซื้อของที่ตัวเองชอบและจ้าวฉีเสวียนอาจจะพึงใจเมื่อเห็นสิ่งเหล่านั้นอยู่บนเรือนร่างนาง

เบี้ยหวัดรายเดือนนางไม่มีหรอกเพราะมิได้มีสัญญาขายตัวเฉกบ่าวไพร่ทั่วไป มีเพียงหีบไม้ที่จ้าวฉีเสวียนมักจะแวะเวียนมาเติมเงินใส่ทองวางเครื่องประดับเอาไว้ให้

ส่วนข้าวของเครื่องใช้รวมถึงอาหารทุกมื้อล้วนมีพร้อมพรั่งเพียงเอ่ยปากสั่ง

คฤหาสน์หนิงเทียนแห่งนี้มีสาวใช้และบ่าวชายประจำอยู่แค่น้อยนิดไม่กี่คน ซึ่งแตกต่างจากจำนวนบ่าวไพร่ที่หวงลี่ฟางเคยควบคุมดูแลมาตลอดสิบกว่าปีในจวนหวง แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว คนมากปัญหาย่อมมาก เรื่องยุ่งยากย่อมตามมา

หวงลี่ฟางเหลือบตามองท้องฟ้า วันนี้อากาศค่อนข้างดียิ่ง นางจึงตัดสินใจว่าควรออกไปหาซื้อผ้ามาเย็บถุงหอม คิดเอาไว้ว่าต้องเพิ่มสมุนไพรบำรุงร่างกายให้มากหน่อย สุขภาพของซื่อจื่อจะได้แข็งแรงตลอดเวลา

หญิงสาวมักต้องเข้าร้านยาบ่อยครั้งเพื่อหาซื้อยาห้ามครรภ์ด้วยตนเองโดยไม่เรียกใช้สาวใช้หรือบ่าวไพร่คนใด

ดังนั้นจึงมีโอกาสหาซื้อสมุนไพรดีๆ มาเย็บใส่ถุงหอมเพื่อเตรียมไว้ให้จ้าวฉีเสวียน วันนี้ก่อนจากกันนางก็สอดถุงหอมอันใหม่ให้เขา ทุกห้าวันสิบวันที่เจอกันล้วนเป็นเช่นนั้น เขาเองก็ชอบเปลี่ยนถุงหอมตามที่นางมอบให้อย่างไม่เคยปฏิเสธ

ตลาดเมืองผิงโจวยังคงคึกคักเหมือนทุกวัน ประชากรในเมืองหน้าด่านแห่งนี้ค่อนข้างหนาแน่นไม่แพ้เมืองหลวงแคว้นจิน

นอกจากมีจำนวนเยอะผู้คนยังมากหน้าหลายตา หมุนเวียนเข้าออกประตูเมืองไม่เว้นแต่ละวัน เพราะมีคนของแคว้นฉินเข้ามาติดต่อค้าขายตลอดฤดูกาล บ้านเรือนมีการซื้อขายเปลี่ยนมือเจ้าของบ่อยครั้ง และหลายครั้งเจ้าของเดิมร่ำรวยมั่งคั่งก็ขยับขยายไปอยู่เมืองหลวงที่เจริญกว่าและหลายครั้งก็มีคนที่ขยับฐานะจากยากจนขึ้นเป็นเศรษฐีใหม่

นับเป็นเมืองที่เหมาะแก่การอยู่แบบเงียบๆ ไม่เผยตัวตนของหวงลี่ฟางอย่างยิ่ง