ตอนที่ 3 มันก็นางบำเรอเหมือนกัน

เมฆินทร์มองหน้าชนินทร์แต่เขาก็ก้มหน้าหลบสายตาตลอดเลยทำให้เขาเริ่มจะหงุดหงิด

“ตกลงมันเรื่องอะไร ถ้าไม่พูดผมจะทำงานต่อ”

“เอ่อ....คือ...ผมติดหนี้พนันครับคุณเมฆินทร์” ชนินทร์สารภาพเสียงเบาหวิว

“แล้วเกี่ยวกับผมยังไง” เมฆินทร์ไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลยว่าเขาคงมาขอเงินเพื่อใช้หนี้อย่างแน่นอน เขาเจอเรื่องแบบนี้มาบ่อยแล้วจากพนักงานคนอื่นๆ

“คือผมอยากขอยืมเงินคุณเมฆินทร์ไปใช้หนี้ครับ”

“แล้วคุณเป็นหนี้เขาอยู่เท่าไหร่ คงมากพอสมควรสินะถึงได้มาหาผมถึงที่นี่” เขาส่ายศีรษะอย่างเอือมระอาเพราะชนินทร์ไม่ใช่คนแรกที่มาของยืมเงินจากเขา

“เจ็ดแสนบาทครับ” ชนินทร์ติดหนี้บ่อนห้าแสนส่วนอีกสองแสนเป็นหนี้จากเงินกู้นอกระบบที่เขาไปยืมมาเล่นพนันที่บ่อน

“อะไรนะ ทำไมมันถึงมากขนาดนั้นล่ะ ผมคงช่วยไม่ได้หรอกนะ มันมากเกินไป ที่ผ่านมาก็มีคนมาขอยืมเงินผมนะ แต่ไม่มีใครมาขอยืมเยอะขนาดนี้”

“ตอนนี้คุณเจ้าหนี้ตามทวงหนักมาก”

“ที่มาบอกผมถึงที่นี่เพราะคิดว่าผมจะให้เงินคุณยืมมากขนาดนั้นเหรอ ตอนนี้คุณก็อายุมากแล้วถ้าหักหนี้จากเงินเดือนก็คงอีกนานกว่าจะหมดหนี้เผลอๆ คุณคงทำงานไม่ไหวก่อนหนี้จะหมด” เมฆินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพราะมองไม่ออกเลยว่าจะได้เงินคืนหรือเปล่า

 “ไม่ครับ ไม่ใช่แบบนั้น” ชนินทร์รีบปฏิเสธ

“ถ้าไม่ใช่แล้วมาบอกผมทำไมล่ะ”

“คือผมมีข้อเสนอ”

“ข้อเสนออะไร” เมฆินทร์นึกไม่ออกว่าจะมีข้อเสนออะไรเพราะที่ฟังมาเขาก็แค่ต้องการเงินถ้าไม่มาขอยืมแล้วจะมาทำไม

ชนินทร์เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะรวบรวมความกล้าพูดสิ่งที่เขาตั้งใจมาทั้งหมด

“ผมมีลูกสาวคนหนึ่งครับคุณเมฆินทร์ เธอเรียนอยู่ปีสามเธอสวย เรียบร้อยและไม่เคยคบผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยครับ”

เมฆินทร์เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในบทสนทนาของชนินทร์

“คุณกำลังจะพูดอะไรกันแน่” เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่แข็ง

“ผมขอเสนอเธอให้คุณเมฆินทร์ เพื่อแลกกับการช่วยใช้หนี้ให้ผม แล้วเธอจะเป็นของคุณเมฆินทร์ เธอจะยอมทำทุกอย่างที่คุณต้องการครับ”

เมฆินทร์ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจ้องมองชนินทร์อย่างพิจารณาแม้จะเคยได้ยินเรื่องราวแปลกๆ มามาก แต่การที่พ่อคนหนึ่งจะเสนอขายลูกสาวของตัวเองแบบนี้ มันก็เกินความคาดหมายของเขาไปมาก

“คุณกำลังจะขายลูกสาวตัวเองงั้นเหรอ” เมฆินทร์ถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความรังเกียจเล็กน้อย

“ผมไม่มีทางเลือกแล้วครับ เจ้าหนี้เขาโหดมาก เขาขู่จะเอาลูกสาวผมไปใช้หนี้ เอาไปเป็นนางบำเรอ” ชนินทร์เสียงสั่นเพราะกลัวว่าคนพวกนั้นจะมาพาตัวลูกสาวเขาไปจริง อีกแค่ปีเดียวชนัญชิดาก็จะเรียนจบแล้วถึงตอนนั้นเขาก็จะหมดห่วง

“คุณก็เลยจะยกลูกสาวให้ผมแทนอย่างนั้นเหรอ มันไม่ต่างกันหรอกนะ เพราะไม่คิดจะแต่งงานหรือคบกับใครจริงจัง อย่างมากเธอก็เป็นได้แค่นางบำเรออย่างที่คุณพูดนั่นแหละ”

“ผมรู้ผมไม่ได้หวังว่าคุณเมฆินทร์จะยกย่องลูกสาวผมหรอกนะครับ คุณจะให้เธออยู่ในสถานะอะไรก็ได้ขอแค่ให้เธอยังได้เรียนจนจบแค่นั้นเอง ถ้าคุณเมฆินทร์ไม่ช่วย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับ” ชนินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

แม้ที่ผ่านมาเมฆินทร์จะชอบเลี้ยงเด็กนักศึกษาไว้แต่จำนวนเงินก็ไม่มากขนาดนี้ อีกอย่างเด็กของเขาแต่ละคนก็ทั้งสวยและเซ็กซี่มากแต่เขาไม่รู้เลยว่าลูกสาวของชนินทร์หน้าตาเป็นยังไง

เมฆินทร์ถอนหายใจยาว เขารู้สึกรำคาญใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ก็ไม่ได้สนใจที่จะปฏิเสธในทันที เขาไม่ได้ต้องการเด็กมาปรนนิบัติอะไรมากมายนักเพราะตอนนี้ก็มีอยู่แล้วแต่เขาก็เห็นแก่ที่ชนินทร์เป็นพนักงานเก่าแก่คนหนึ่งที่ซื่อสัตย์พอสมควร

ชนินทร์เห็นเมฆินทร์นิ่งไปก็กลัวว่าเขาจะไม่สนใจข้อเสนอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดรูปลูกสาวให้เขาดู

“นี่ลูกสาวผมครับเธอชื่อมะปราง”

ชายหนุ่มรับมาดูแล้วกระตุกยิ้มก่อนจะกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

“ก็ดูสวยดีนี่”

“ไม่ใช่แค่สวยนะครับ เธอเซ็กซี่มากด้วย มะปรางเคยทำงานพิเศษเป็นพริตตี้ด้วยนะครับคุณเมฆินทร์” ชนินทร์รีบอวดลูกสาวเพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่ช่วย

“แต่....”

“ผมขอร้องนะครับคุณเมฆินทร์ ถ้าคุณไม่ช่วยไอ้เสี่ยเจ้าหนี้ผมมันจะเอาลูกสาวผมไป ผมว่าให้มะปรางเป็นนางบำเรอของคุณคนเดียวดีกว่า เพราะไอ้เสี่นนั่นถ้ามันเบื่อใครแล้วมันก็จะยกเธอให้คนอื่นหรือไม่ก็เอาไปส่งให้แม่เหล้า” คุณชนินทร์ขอร้องทั้งน้ำตาเพราะตอนนี้เขาหมดหนทางแล้วจริงๆ

“ผมจะช่วยก็ได้ แต่ผมมีข้อแม้นะ”

“ข้อแม้อะไรผมยอมทุกอย่างเลยครับ” ชนินทร์เงยหน้าขึ้นมองเมฆินทร์ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ ไม่ว่าเมฆินทร์จะมีข้อแม้อะไรแต่ถ้าเขาช่วย ชนินทร์ก็จะยอมทุกอย่าง

“ลูกสาวคุณจะต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของผม และทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง” เมฆินทร์พูดเสียงเย็น

"ได้ครับ มะปรางจะต้องทำตามที่คุณเมฆินทร์สั่งทุกอย่างแน่นอนครับ” ชนินทร์ตอบรับอย่างรวดเร็ว

“พรุ่งนี้ให้เธอมาพบผมที่บริษัท” เมฆินทร์สั่ง

“ขอบคุณมากครับคุณเมฆินทร์ ขอบคุณจริงๆ ครับ”

เมฆินทร์พยักหน้าก่อนจะเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาเลขาฯ

“โอนเงินเจ็ดแสนบาทเข้าบัญชีชนินทร์ พนักงานสาขาภาคอีสานให้ผมด้วยนะ ลงบันทึกว่าผมเอาไปใช้ส่วนตัว”

“ผมจัดการเรื่องเงินให้แล้ว ผมหวังว่าพรุ่งนี้จะเจอลูกสาวคุณที่นี่ ถ้าไม่ทำตามสัญญาผมจะทำให้ทั้งคุณและลูกสาวได้รับผลกรรมอย่างแน่นอน”

“ผมไม่มีทางผิดสัญญาอย่างเด็ดขาดขอบคุณมากนะครับ” ชนินทร์ยกมือไว้ด้วยความขอบคุณและความทราบซึ้งใจที่เขาช่วยเหลือ

“เสร็จธุระแล้วคุณกลับไปได้ ผมมีงานต้องทำต่อ”