7 อ้นเก่งเรื่องหว่านเสน่ห์

ผู้ชายคนนั้น...นายอัมพุนั่นเอง อุรวีใช้วิธีนิ่งฟังเสียก่อน หล่อนยังไม่ได้กลั่นกรองเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน เป็นเพียงเรื่องรับฟังผ่านๆ หูเท่านั้น จึงยังไม่อยากจะด่วนสรุป

“ผู้ชายหนุ่มสุดหล่อ แต่ได้ยินว่ามีเมียแล้วนะ”

“โธ่!” อุรวีคราง มองดูสาวสวยตรงหน้าอย่างอ่อนใจ “หนุ่มหล่อคนไหนมั่งที่จะอยู่เป็นโสด...หรือถ้าโสดก็ไม่ใช่ของสด แต่เป็นของคาวจัด หนุ่มคนนั้น วีก็เจอแล้ว”

“หล่อไหม”

“ก็หน้าตาดีนะ...” หล่อนต้องยอมรับในแง่นั้นอยู่เหมือนกัน “วีไม่หลงคนหล่อนี่ เห็นแล้วก็แล้วกันไป อ้นเขาคงไม่เลือกทีมงานเฉพาะหน้าตา แต่คงจะต้องเลือกเพราะมีฝีมือด้วย อ้นเป็นแค่บอกอนะ นายทุนใหญ่น่ะ พ่อของหนูอ้นเค้า...ธุรกิจก็ต้องเป็นธุรกิจ จะมาเล่นสนุกแบบเรื่องขายของไม่ได้เด็ดขาด”

พูดง่ายๆ เหมือนอุรวีก็สบประมาทฝีมือของอันธิกาอยู่เหมือนกัน แต่หล่อนไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เท่านั้น แล้วหลังจากพูดจบ หล่อนก็ฉวยแขนอานิกที่นั่งรับฟังอยู่เงียบๆ ออกไปกลางฟลอร์

“นิกคงเบื่อแย่เลย มาแล้วก็ต้องมาฟังเรื่องแบบนี้” หล่อนวาดลวดลายสุดเหวี่ยง เบนเรื่องทั้งหมดไปไกลห่างตัว “โทษทีนะ เดี๋ยวถ้าหากเซ็งจัดๆ เราไปต่อที่อื่นกันดีกว่า หาที่เงียบๆ คุยกันสองคน นี่ยังแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย”

แต่อุรวีก็ไม่อาจจะปลีกตัวพาอานิกไปได้ดังใจนึก เพราะเมื่อกลับมา อันธิกามานั่งหน้านวลแอร่มอยู่ที่โต๊ะแล้ว

“อ้าว...”

อุรวีได้แต่อุทานอย่างประหลาดใจ ไม่นึกว่าเวลาป่านนี้อันธิกาจะมาคนเดียว ผู้ชายสุดหล่อคนนั้นเล่าหายไปเสียข้างไหน ผู้ชายที่ทำให้บรรดาสาวๆ เพื่อนพ้องของอันธิกาจับกลุ่มรวมหัวกันอยากเห็นแล้วอยากได้กัน

“แวะมาดิ้น มาดื่ม” อันธิกาบอก ตวัดสายตามองผ่านหน้าอานิกไป แม้จะเพียงแวบเดียว แต่แววตาของอันธิกาก็เหมือนจะเตือนอุรวีว่า ‘แนะนำหน่อยซิ’ อย่างอึดอัดไม่น้อยเลยที่หญิงสาวจำต้องแนะนำ

“หนูอ้น...อันธิกา...แล้วก็อานิก”

สั้นๆ ง่ายๆ แล้วหล่อนก็เงียบไป มีแต่เสียงอันธิกาจ๋อยๆ ขึ้นมาแทนที่

“กำลังจะย้ายกลับเข้ามากรุงเทพฯ หรือคะ แหม...ดีจริง...กรุงเทพฯ ก็เหมือนประเทศไทยน่ะค่ะ เป็นเมืองสนุก...”

“เมืองคนบาป เมืองโลกีย์”

ไม่รู้ใครแทรกขึ้นมา ท่ามกลางเสียงดนตรีก้องกระหึ่ม อันธิกาหัวเราะ

“โลกีย์นี่มันก็สวรรค์นะ ไม่ใช่นรก โรงแรมไหนนะคะ” แล้วพออานิกบอกชื่อโรงแรม อันธิกาก็หยอดเสียงหวานต่อ “อ้นไปบ่อยค่ะ ติดใจห้องอาหาร ติดใจบริการ เค้าทำโรงแรมสวยนะคะ แถมยังไม่ค่อยจะแพง ไม่ค่อยจะเย่อหยิ่ง...เอ๊...อย่างนี้ขอโฆษณาสักชิ้นได้ไหมคะนี่” หล่อนเบือนหน้ามาทางอุรวี ถองข้อศอกมาด้วยเบาๆ

“วีช่วยหน่อยซิ หนังสือเล่มใหม่ของเรานี่ยังมีโฆษณาโหรงเหรงอยู่เล้ย”

เรา? อุรวีทวนอยู่ในใจ อันธิการวมตัวเองกับตัวหล่อนเข้าเป็นเราได้หน้าตาเฉย เมื่อเกี่ยวพันกันไปถึงเรื่องผลประโยชน์เข้าด้วย

“เด็กๆ ของเราไม่เก่งกันเลย หาโฆษณาไม่ค่อยจะได้ อ้นอาจจะต้องลงมาวิ่งหาเอง”

วิ่งหาเอง...ตายแล้ว อุรวีอยากหัวเราะออกมาดังๆ หากทำได้ แต่ที่ทำได้ก็คือปิดปากเงียบ แต่แววตาเท่านั้นที่เต้นริกๆ ไปด้วยความขบขัน หนังสือนั่นเหมือนงานฉาบฉวย ที่อันธิการับช่วงมาสานต่อจากคุณนพมาศที่มีดำริขึ้นมา แต่มันไม่ใช่สิ่งที่จะผูกพันให้อันธิกาลดการเที่ยวเตร่เฮฮาลงได้เด็ดขาด รายละเอียดของหนังสือเป็นอย่างไรบ้าง อุรวีก็กล้าท้าพนันด้วยเงินแสนทีเดียวว่า อันธิกาบอกไม่ได้ ขนาดหล่อนเรียกว่ารู้น้อยมาก ก็ยังรู้มากกว่าอันธิกา

“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน เพราะผมเพิ่งจะกลับเข้ามา เรียกได้ว่าเป็นคนใหม่ทางนี้ แต่ผมจะลองถามๆ ดูก็แล้วกันนะครับ เผื่อจะได้”

“ฝากไว้ด้วยนะคะ”

หล่อนฝากแววตาหวานฉ่ำ กับยิ้มพริ้มพรายเอาไว้ อุรวีไม่ได้ตาฝาดไปแน่ เมื่อเห็นอาการนิ่งงันไปชั่วขณะของอานิก แล้วหล่อนก็ร้อนจัด ร้อนจนเรียกได้ว่า ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแม้แต่นาทีเดียว แต่โดยมารยาทหล่อนลุกไปไม่ได้ นอกจากนั่งอยู่ เพราะใช่แต่หล่อนและอานิก อันธิกา ยังมีบุคคลอื่นๆ อยู่ด้วยอีกหลายคน

ความร้อนนั่นรุนแรงเพิ่มมากขึ้น เมื่ออันธิกาเอ่ยชวนอานิกออกไปดิ้น แล้วเขาก็ตามออกไปอย่างว่าง่าย

“ระวังน้า วี” สาวใหญ่เจ้าของร้านเครื่องประดับยี่ห้อหรู เอนตัวมาใกล้ “เพื่อนเธอน่ะจะเสร็จยายอ้น เขาเจ้าชู้เหลือเกิ๊น ผู้หญิงอะไร...”

หล่อนยิ้ม ทำได้แค่ยิ้ม พร้อมกับตอบเรียบๆ

“หนูอ้นเขาเป็นคนเก่งค่ะ อย่างดีที่ทำก็เที่ยวหว่านเสน่ห์ แต่ก็ไม่เคยคิดจะจริงจัง...”

“ถึงห่วงเพื่อนเธอไงล่ะ ว่าจะเสร็จเขา เดี๋ยวก็โงหัวไม่ขึ้น”

“แล้วจะให้วีทำยังไงล่ะคะ เตือนผู้ชาย ไม่ดีหรอกค่ะ...เขาจะโกรธเอาได้ ชายชาตรีถ้าจะเสียเชิงให้ผู้หญิงหลอกเอา รู้ไปถึงไหนก็อายไปถึงนั่นเชียวนะคะ นี่วีว่าเพราะอ้นเค้าอยากได้โฆษณามากกว่า”

“ถ้าอ้นลงมาตระเวนหาแอ็ดเองก็คงจะได้ แค่ใช้ความสวยโปรยๆ เท่านั้นแหละ”

“แหม...” อุรวีลากเสียงยาว “ถ้ามันหาได้ง่ายดายขนาดนั้น คงจะไม่ต้องลำบากถึงมืออ้นเค้าหรอกค่ะ แค่จ้างเด็กสาวๆ สวยๆ มาหา ก็คงจะได้”