8 แค่เพื่อน ยังไม่คืบหน้าถึงไหน

“สาว สวย แต่ไม่มีอะไรเป็นเครดิตหนุนหลังอย่างอ้นนี่...”

อีกฝ่ายยังมีข้อแย้ง อุรวีเลยมองไปยังกลางฟลอร์ มองเห็นอันธิกาเคลื่อนตัวอย่างเป็นจังหวะสวยงาม ปากของหล่อนเปิดออกเจรจาตลอดเวลา แล้วหล่อนก็เห็นเต็มตาเสียนี่กระไรว่า อานิกได้แต่พยักพเยิด ท่าทางเบิกบาน จนมือที่วางอยู่ใต้โต๊ะบีบแน่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

“ใหม่ๆ อ้นเค้าคงสนุก แต่จะไปได้สักกี่น้ำ แล้วก็เธออีกแหละ วีเอ๊ย...ที่จะต้องเล่นบทขี่หลังเสือแทน แล้วก็ลงไม่ได้”

“อย่าเพิ่งสบประมาทอ้นดีกว่า เค้าอาจจะทำได้ดีกว่าที่คิดเดากันก็ได้นะคะ”

“ก็จะคอยดูอยู่เหมือนกัน รอดูของเล่นชิ้นใหม่ คุณนพมาศกับคุณอาร์มนี่ช่างเป็นพ่อแม่ตัวอย่างจริงๆ หาของเล่นแพงๆ มันๆ ให้ลูก”

ของเล่น...อันธิกามีของเล่นมากมาย นับจากเยาว์วัยแล้ว พอเบื่อหล่อนก็ขว้างปาหาใหม่ได้ไม่ยาก มีพ่อคอยปกป้อง มีแม่คอยโอ๋...ภาพเหล่านั้นอุรวีได้เห็นจนชินตา ชาด้านในความรู้สึก ก็เกิดวันเดียวกัน ต่างเวลากันเพียงเล็กน้อย หล่อนกำพร้าแม่ มีพ่อก็เหมือนไม่มี ทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ จะไปเท่าเทียมกับอันธิกาได้อย่างไรกัน นั่นพร้อมพรั่งทั้งพ่อทั้งแม่

แล้วอานิกเล่า

หล่อนมองดูเมื่อเขากลับเข้ามา สีหน้าสีตาของเขาดูอิ่มเอมสุข ก็เป็นธรรมดา อุรวีพยายามเตือนสติตัวเอง มีผู้ชายคนใดบ้างจะไม่ชอบเวลามีหญิงสาวสวยฉอเลาะอยู่ใกล้ๆ แต่เขาจะกลายเป็นของเล่นของอันธิกาหรือเปล่า

“กลับหรือยังล่ะ นิก”

หล่อนถามเสียงอ่อนๆ หน้าตายังเป็นปกติ มีก็แต่อันธิกาเท่านั้นที่รู้เท่าทัน เหมือนที่อุรวีอ่านเกมออก สองสาวกำลังเชือดเฉือนกันสุดฤทธิ์ แย่งชิงตำแหน่งดาราว่าใครจะตีบทบาทได้แตกกระจุย

“ดึกแล้ว”

“วีเค้าเด็กดี...มาได้ แต่ต้องรีบกลับ ไม่อยู่จนเธคปิดเหมือนอ้น ไว้พบกันใหม่นะคะ...” หล่อนสัมผัสมือของอานิกอย่างอ้อยอิ่ง แววตาบอกอะไรบางอย่างเหมือนท้าทายเขา และในเวลาเดียวกันก็ท้าทายต่อความอดกลั้นของอุรวีอีกด้วย “อย่าลืมเรื่องที่คุยกันตะกี้...ฝากด้วย...ติดต่อผ่านวีมาก็ได้นะคะ รับรองว่าถึงกัน...ไม่เคยมีอะไรตกหล่นระหว่างทาง”

ลมเย็นพัดผ่านเข้ามาเมื่อไขกระจกลง แต่อุรวีก็นิ่งเงียบเสียจนอานิกประหลาดใจ เพราะปกติหล่อนเป็นคนพูดเก่ง หล่อนแทบจะไม่ได้หันมาทางเขา นอกจากทอดสายตามองออกไปยังข้างทาง ทั้งที่มีแต่ความมืด

“ไม่สบายหรือ วี”

เขายังถามไถ่ด้วยน้ำเสียงห่วงใย จนอุรวีแน่ใจทีเดียวว่าเขาไม่รู้ว่าหล่อนขุ่นใจกับสิ่งใด หญิงสาวจึงพยายามที่จะฝืน...ฝืนเพื่อสนทนากับเขา บางที...หล่อนอาจจะระแวงไปเอง...ถ้าอันธิกาอยากตบมือข้างเดียว...มันก็คงจะไม่ดัง เพราะได้แต่ตบแหวกอากาศ อานิกคงจะไม่ใช่ผู้ชายไวไฟขนาดนั้น หล่อนเองก็รู้จักเขามานานปีแล้ว อานิกไม่เคยมีประวัติเสื่อมเสียว่าบ้าผู้หญิง และมักง่ายกับความเย้ายวนทางเพศ หล่อนระงับความขุ่นใจเอาไว้ทั้งหมด แล้วเสโกหกเขาหน้าตาเฉย

“มึนหัวนิดหน่อยค่ะ อาจจะเพราะหลายแก้วไปหน่อย นานๆ ที หมู่นี้ไม่ค่อยจะได้ดื่ม”

“วีดื่มเก่งขึ้นกว่าเก่าเยอะ”

“ก็ต้องสมาคม...แล้วถ้าไม่ดื่มบ้างเลย บางทีก็ไม่รู้จะนั่งร่วมโต๊ะได้ยังไง มันเข้าประเภทเหล้าพาไป แล้วธุรกิจบางอย่างก็ไปได้สวย ไม่ต้องไปนั่งทำบื้อ เกาะโต๊ะฟังเขาคุยกันให้ฟุ้ง”

มาถึงบ้านตอนเกือบจะสองยามเฉียดฉิวไปไม่กี่นาที...เด็กในบ้านมาเปิดประตูรับ อุรวีเชื้อเชิญให้อานิกเข้ามาในบ้าน แล้วเวลาดึกมากป่านนี้ ทำให้หล่อนเอ่ยชวนให้เขาค้าง

“มันไกลนะ นิก...ขับรถกลับอาจจะไม่ไหว นอนซะที่นี่...” หล่อนไม่รอฟังเสียงเขา บอกให้เด็กเปิดห้องพักแขกชั้นล่างให้กับเขา “พรุ่งนี้วีก็จะต้องออกแต่เช้า ไปพร้อมกันกับวีเลย”

อานิกกวาดตาไปรอบๆ เขาเคยมาที่นี่บ่อยครั้งเมื่อตอนยังเรียนหนังสืออยู่ในมหาวิทยาลัย เขารู้จักอุรวีเมื่อตอนที่เขาอยู่ปีสาม...ไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้น เขากับหล่อนแคล้วคลาดกันไปได้อย่างไร เมื่อเจอเพราะการแนะนำจากเพื่อน เขาก็ประทับใจอุรวีเสียมากมาย จนเรียกได้ว่าคลั่งไคล้ใหลหลงหล่อนเอาทีเดียว แต่อุรวีก็วางตัวเป็นเพียงเพื่อนมาตลอด ไม่มีสักนิดที่จะเปิดโอกาสให้เขาได้แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา จนเขาเองก็แหยงๆ ว่า หล่อนคบเขาในฐานะใดกันแน่

เขาได้มาบ้านนี้ในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง อุรวีเป็นคนเพื่อนมาก หล่อนมีมนุษยสัมพันธ์ดี มีน้ำใจดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และชอบช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ นั่นทำให้หล่อนได้รับสิ่งเดียวกันตอบแทนกลับมาเสมอ

“นิก...หิวไหม”