ตอนที่3 ป่าเถื่อน

เช้าของวันใหม่พิมริตาตื่นมาด้วยความเหนื่อยอ่อนเพราะพิษจากการกระทำป่าเถื่อนของภูตะวันทำให้เธอมีไข้ค่อนข้างสูงแต่ก็ต้องแบกสังขารตัวเองไปชำระล้างคราบคาวคราบเลือดและเปลี่ยนผ้าปูที่นอนชุดใหม่ เสร็จแล้วจึงเดินออกมาหาซื้อยาแก้ไข้รับประทานที่ร้านขายยาใกล้บ้าน

เดินเยื้องย่างอย่างทุลักทุเลกลับมาจากร้านขายยาจนเกือบถึงหน้ารั้วบ้านก็เห็นรถยุโรปคันหรูสีขาวจอดอยู่ “วินนี่” เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะสาวเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่ความเจ็บกลางกายที่ยังมีมากล้นเหลือก็ทำให้เธอเดินได้ช้าอยู่ดี

คุณหนูทายาทเจ้าของร้านเพชรหน้าสวยเห็นเพื่อนจากกระจกมองหลังก็รีบลงจากรถทันที

“ริตา ฉันโทรหาตั้งหลายสายทำไมไม่รับ”

“ฉันไปซื้อยาแก้ไข้แป๊ปเดียวเลยไม่ได้เอามือถือไปน่ะ เข้าบ้านก่อนเถอะ” หันหลังจะเปิดประตูรั้วก็รู้สึกหน้ามืดกะทันหัน

“ริตา!” วันวิวาห์รีบประคองเพื่อนตัวเล็ก

“ไหวป่ะเนี่ย ไปโรงพยาบาลไหม”

“ฉันไหว กินยาเดี๋ยวคงดีขึ้น”

วันวิวาห์ประคองเพื่อนรักที่ตัวร้อนอย่างกับไฟเข้าไปนั่งในบ้านจากนั้นก็รีบหาผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อเช็ดตัวพิมริตา

“ไปทำอะไรมาถึงเป็นไข้สูงขนาดนี้”

“เอ่อ... เมื่อวานจัดบ้านแล้วก็เตรียมดินไว้จะปลูกผัก ทำงานหนักไปหน่อยน่ะ” ขอโทษที่ต้องโกหกแต่เธอไม่กล้าบอกความจริงเรื่องเมื่อคืนจริงๆ

“ทีหลังก็อย่าโหมนักสิ ถ้าฉันไม่มาวันนี้ใครจะดูแลแกเนี่ย เอ๊ะ! นี่รอยอะไร” ขมวดคิ้วเพ่งมองรอยแดงที่ต้นคอพิมริตา

“ก็... พวกแมลงกัดไงไม่มีอะไร อ่อ แล้วทำไมไม่นัดฉันก่อนจะมาล่ะ” พิมริตาต้องรีบเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน

“คือ...” เริ่มหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ก็อยากมาเที่ยวหาแกแล้วก็มีเรื่องจะบอกไม่รู้ว่าแกอยากรู้ไหม”

“เรื่องอะไร”

“เรื่องพี่ภู เค้ากลับมาไทยแล้วนะแกรู้ยัง”

พิมริตานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น “เหรอ ไม่รู้เหมือนกัน”

“เฮ้อ... ฉันก็งงว่าทำไมตอนนี้จู่ๆ แกถึงไปบอกเลิกเค้า แกกับเค้าเป็นคู่รักที่น่ารักมากเลยรู้ไหม”

“มันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้วอย่าพูดถึงเค้าเลย”

“มีอีกเรื่อง” เริ่มมีสีหน้าไม่ค่อยดีหนักขึ้น

“อะไรเหรอ?”

“เค้ากำลังจะหมั้นกับเมทิกาญาติห่างๆ ฉันที่เราเรียนปีเดียวกันแกรู้จักใช่ไหม”

“อ๋อ อืม”

 “พี่ภูเค้าก็เอาการ์ดงานหมั้นมาให้ฉันแล้วก็เผื่อแกด้วย กำชับว่าให้ฉันพาแกไปให้ได้” เห็นพิมริตาแน่นิ่งไปสีหน้าของวันวิวาห์ก็เริ่มเจื่อนลงเรื่อยๆ

“แกจะไปไหมริตา”

“ฉันคงไม่ได้ไปหรอก ฝากขอโทษเค้าด้วยนะ”

“แกยังรักเค้าอยู่เหรอ”

“ทำไมถามแบบนั้น”

“อย่าว่างั้นงี้เลย ก็ตั้งแต่แกบอกเลิกพี่ภูแกก็เอาแต่เศร้า แถมใครมาจีบแก แกก็ไม่สนสักคนจะให้ฉันไม่เข้าใจแบบนี้ได้ไง แกรักเค้าจะบอกเลิกเค้าเพื่ออะไร หรือมันมีอะไรที่แกพูดไม่ได้เหรอ”

“ไม่หรอก ฉันกับเค้าไปกันไม่ได้หรอก แตกต่างกันมากแค่ไหนแกก็น่าจะรู้”

“เฮ้อ...” วันวิวาห์คิดว่าที่พิมริตาพูดมามันไม่ใช่เหตุผลหลัก แต่เธอก็ไม่อยากคะยั้นคะยออะไรเพื่อนเธอมาก เพราะนิสัยของพิมริตาหากไม่อยากจะบอกอะไรเค้นให้ตายก็ไม่บอก แอบเสียดายความรักที่กำลังสุกงอมของทั้งสองตอนนั้นมาก มากเสียจนยังเก็บมาคิดอยู่เรื่อยๆ ว่าเพราะอะไรพิมริตาก็ไปบอกเลิกภูตะวันดื้อๆ

วันวิวาห์อยู่กับพิมริตาจนเพื่อนเธอไข้ลดเธอก็ขอตัวกลับเพราะคืนนี้จะต้องไปออกงานสังคมกับครอบครัวต่อ หากไม่ติดว่ารับปากกับที่บ้านเอาไว้แล้วเธอคงอยู่เฝ้าพิมริตาต่อแน่

ส่วนพิมริตาพอเพื่อนรักกลับไปได้เธอก็กลับเข้ามานั่งเงียบๆ คนเดียวในห้องนอน มองดูเช็กที่ภูตะวันทิ้งเอาไว้ให้ก็น้ำตาไหล เธอไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มจะกลับมาทำไม่ดีกับเธออีกหรือไม่

และหากเป็นเช่นนั้นเธอคงเครียดหนักกว่าเดิมหลายเท่า ในเมื่อเขากำลังจะมีคู่หมั้นแล้วแต่ยังมายุ่งกับเธอ เท่ากับว่าเธอก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงไร้ยางอายที่มีสัมพันธ์กับคนรักของคนอื่น

คิดได้ดังนั้นก็รีบปาดน้ำตา มองไปรอบห้องนอนที่เพิ่งได้ตกแต่งใหม่ นี่เธอต้องย้ายออกไปจากที่นี่อีกแล้วหรือ? เมื่อในหัวคิดได้ดังนั้นพลันน้ำตาเจ้ากรรมที่เพิ่งเช็ดให้แห้งก็ไหลอาบแก้มลงมาอีกรอบ ครั้งนี้เธอจะปล่อยให้มันไหลออกมาโดยที่ไม่คิดกลั้น ในขณะเดียวกันก็รีบเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นเข้ากระเป๋า รู้เพียงว่าเธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“หึ่ เงินสองแสนมันจะไปทำให้คุณตั้งตัวได้เลยหรือไง” เข้ามาก็เห็นหญิงสาวเก็บกระเป๋า เขาคิดเอาไว้แล้วว่าเธอจะต้องคิดหนีออกไปจากที่นี่

“พี่ภู” ผงะเมื่อเห็นว่าภูตะวันมายืนอยู่ตรงหน้า เขาจะมาทำร้ายอะไรเธออีก

“มานี่” ภูตะวันกระชากแขนคนตัวเล็กจนตัวลอยแล้วลากเธอให้ตามเขาออกมาข้างนอกบ้าน

“โอ้ย ปล่อยริตานะคะ จะพาริตาไปไหน” เสียงที่เปล่งออกมาแผ่วเบาจนไม่สามารถยั้งคนใจร้ายได้ ขาของเธอทั้งสองถลอกเป็นรอยขูดเขี่ยนกับพื้นดินหยาบและสุดท้ายก็ถูกจับยัดไปในรถยนต์คันหรู

ภูตะวันรีบขับรถออกมาจากบ้านของพิมริตาอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่คิดพูดจาอะไรสักคำให้คนที่เพิ่งฉุดมาด้วยได้รู้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปไหน พิมริตาได้แต่นั่งเงียบปาดน้ำตาไม่รู้เลยว่าชะตากรรมหลังจากนี้เธอจะต้องเจออะไรอีก

“ทำไม อยู่ใกล้ผมมันน่าเกลียดน่ากลัวจนถึงกับต้องร้องให้เลยหรือไง” คนที่กำลังขับรถเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่

“แล้วจะพาริตาไปไหน ทำไมไม่เลิกยุ่งกับริตาซะที” พูดไปปาดน้ำตาไป

“พาไปไหนเดี๋ยวก็รู้เอง แล้วจะให้เลิกยุ่งตอนนี้มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะผมยังสนุกกับตัวคุณไม่เต็มที่เลย”

พิมริตาตกใจกับคำพูดของเขา “พี่ภูกำลังจะหมั้นนะคะ ถ้าคนรักของพี่ภูรู้ว่าพี่ภูมายุ่งกับริตาเธอคงไม่พอใจแน่”

“ไม่ต้องมาสอน ผมรู้ว่าผมกำลังทำอะไร แล้วก็เงียบซะทีไม่อย่างงั้นผมจะจอดรถแล้วเอาคุณตรงนี้”

คำพูดคำจาไม่ได้ให้เกียรติเธอเลยสักนิดทำพิมริตาเริ่มสะอื้นหนักกว่าเดิม เธอรีบหันหน้ามองออกไปนอกกระจกข้างพยายามกลั้นอาการเศร้าเสียใจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อในรถมีแต่ความเงียบหนักเข้ารวมกับท้องฟ้าด้านนอกเริ่มมืดเธอก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

“อืม...” พิมริตารู้สึกตัวตื่นลืมตาอีกทีสายตาของเธอก็มองเห็นเพียงแต่ความมืดแต่รู้สึกได้ว่ามีอะไรหนักๆ วางเอาไว้ที่หน้าท้อง

“ทำไมไม่นอนต่อ” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับแสงสว่าง

พิมริตาหรี่ตาเมื่อถูกแสงสว่างกระทบไม่กี่วินาทีหลังจากปรับสายตาได้ก็เริ่มมองไปรอบกายแล้วมาบรรจบสายตาอยู่ที่ชายหนุ่มที่กำลังนอนกอดเธอ

“เราอยู่ที่ไหนคะ”

“บนเรือ”

“เรือ? แล้วพาริตาขึ้นเรือมาทำไมคะ” น้ำเสียงและสีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ เขากำลังจะทำอะไรกับเธอกันแน่