เริ่มต้นการเดินทางของสองเรา 1

เฉินเจียวเหมยเพียงใช้หางตาแอบมองใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันอย่างระแวงอยู่ตลอดเวลา เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยมาดของบุรุษที่มีเสน่ห์น่าแทรกกายเข้าหา

นางติดใจเขาเสียแล้ว นางเป็นสตรีอย่างนี้ได้อย่างไร  

อา...นางต้องอยู่ให้ไกลจากเรือนร่างอันยั่วยวนของเขา นางต้องหนีเขาไปให้ไกล ก่อนที่นางจะรู้สึกคลั่งเขาไปมากกว่านี้

เรื่องอย่างนี้จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะกับบุรุษน่าตายผู้นี้ นางจะต้องเก็บข่มมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ไม่ได้ ไม่ได้

นางจะเสียชื่อหมอหญิงผู้เก่งกาจทุกสถานการณ์อย่างนี้...ไม่ได้!  จะเสียท่าให้กับยาปลุกกำหนัดของตัวเองอย่างนี้...ไม่ได้!  จะตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้...ไม่ได้! จะ....หือ!

และแล้วความคิดที่ต้องการจะหนีใครบางคนด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงของเฉินเจียวเหมยพลันตกไป ด้วยเพราะว่าใครบางคนนั้นพลันอุ้มนางลงจากรถม้าแล้วพานางมาขึ้นนั่งบนหลังม้าก่อนจะควบตะบึงม้าพานางออกมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าฟาด

และเพียงอึดใจ  เสียงควบตะบึงม้าพลันดังขึ้นมาในโสตประสาทของเฉินเจียวเหมยและทำให้นางได้เข้าใจ

ไม่...

เฉินเจียวเหมยได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่แล้วเฉินเจียวเหมยยังคงถูกบุรุษแปลกหน้าแต่ทว่าไม่แปลกกายผู้นี้จับกุมให้นั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าของเขาบนหลังม้าตัวเดียวกันแล้วควบตะบึงม้ามาได้ระยะทางหนึ่ง

“หยุด! หยุดก่อน” เฉินเจียวเหมยเอ่ยคำๆ นี้ออกมาตลอดทางแต่ก็หาได้เข้าหูของจ้าวจิ่นหลงไม่

จ้าวจิ่นหลงนั้นกำลังคิดที่จะพานางไปแต่งงานให้แล้วเสร็จเป็นเรื่องเป็นราว

อันที่จริงนางควรได้แต่งงานกับเขานานแล้วตั้งแต่ปีที่เขาจะต้องรับนางเข้าไปเป็นองค์หญิงบรรณาการนั่น สัญญาสงบศึกเขาก็ได้ลงนามไปแล้ว จะเหลือก็แต่องค์หญิงบรรณาการของเขา

ซึ่งก็คือนาง

นางผู้ซึ่งบังอาจหนีเขาไป แล้วย้อนกลับมาวางยาปลุกกำหนัดเขา ร่วมรักกับเขา อย่างถึงใจ...

น่าชังนัก!

“ได้โปรด ข้าจะร้องไห้แล้วนะ” เฉินเจียวเหมยกล่าวออกมาในที่สุด นางสุดจะกลั้นแล้วจริงๆ

และประโยคนั้นก็ทำเอาจ้าวจิ่นหลงถึงกับต้องหยุดม้าลงในทันที

เมื่อม้าหยุดวิ่งแล้วยืนอยู่นิ่งๆ เฉินเจียวเหมยจึงคิดจะใช้โอกาสนี้หนีเขาอีกครั้ง นางจึงทำท่าจะกระโดดลงจากหลังม้า เนื่องจากว่าในยามนี้ นางกับเขากำลังอยู่ในท่าหมิ่นเหม่เหลือประมาณ บนหลังม้านี่ แนบชิดเหลือเกิน

แต่ยังไม่ทันที่เฉินเจียวเหมยจะได้ขยับกาย จ้าวจิ่นหลงที่รู้ทันจึงกระชับวงแขนกอดนางเอาไว้แน่นอย่างนึกเข่นเขี้ยว

“หยุดหนีข้าเสียที” เขาคำรามเสียงดุดันใส่นางในอ้อมแขน

เฉินเจียวเหมยจึงทำได้แค่นั่งตัวแข็งทื่อ

“เจ้าจะเอาอย่างไรกับข้ากันแน่” จ้าวจิ่นหลงยังคงคำรามถามอย่างดุดัน “เจ้าหนีข้า วางยาปลุกกำหนัดข้า ท้าทายข้า จะเอาอย่างไรกับข้ากันแน่”

เฉินเจียวเหมยได้ยินคำว่าวางยาปลุกกำหนัดจึงชะงักงัน

“ข้าไม่ได้ทำนะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อน

“ฮึ!” จ้าวจิ่นหลงส่งเสียงในลำคอ “ไม่ได้ทำ”

“ข้าไม่ได้ทำจริงๆ”

“แล้วเจ้าของยานั่นเป็นใคร”

“...”

เฉินเจียวเหมยชะงักไปอีกครา

“มันเป็นของเจ้า!” เขาถามมาจากหลงจู๊ประจำโรงเตี๊ยมแห่งนั้นมาแล้ว

เฉินเจียวเหมยถึงกับหลับตาลงอย่างยอมจำนน

นางปรุงมันเองกับมือ

“บอกมาว่าเจ้าจะเอาอย่างไร” จ้าวจิ่นหลงถามย้ำอีกครั้งด้วยประโยคนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะมิได้ต้องการให้ทางเลือกอันใดแก่นางเลยก็ตามที

“ข้า...เอ่อ...” เฉินเจียวเหมยเริ่มอึกอัก

“ว่ามา...” จ้าวจิ่นหลงยังคงคำราม

“...”

ความเงียบงันเริ่มโรยตัว

บรรยากาศพาวังเวง

เพียงอึดใจต่อมา

“ท่านควรลืมมันเสีย” เสียงของเฉินเจียวเหมยโพล่งขึ้นมาอย่างรัวเร็ว “ข้าเองก็จะลืมมัน” นางเอ่ยอย่างเร็วจนลิ้นพันกัน

“ลืมอันใด” จ้าวจิ่นหลงพลันขมวดคิ้วก้มหน้าถาม

“ลืมเรื่องคืนนั้น” เฉินเจียวเหมยตอบตามตรง

“ไยต้องลืม”

“...”

“เจ้าลืมได้หรือ”

“...”

“เจ้าเป็นสตรี คิดปล่อยผ่านเรื่องนี้ได้หรือ” จ้าวจิ่นหลงถามขึ้นอย่างไม่พอใจ นอกจากนางจะหนีเขาครั้งแล้วครั้งเล่า นางยังต้องการจะลืมเขา ได้อย่างไรกัน ลีลาเขาออกจะดีปานนั้น

 “...”