คุยกันไม่รู้เรื่อง 3

เขาทำท่าทางดุดันน่าเกรงขามข่มคำรามใส่นาง ในขณะที่จับกดนางไม่ยอมปล่อย

นางรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่ทำให้เขาไม่อาจถอนร่างกายของเขาออกจากร่างกายของนาง

เพราะว่านางเองก็เป็นอย่างนั้นเช่นเดียวกัน

นางโอบกอดกระหวัดรัดรึงเขาเอาไว้อย่างแนบแน่นในขณะที่เขาก็ถาโถมเข้าใส่นางอย่างหนักหน่วง เราสองสอดประสานกันอย่างเหนียวแน่นเกินห้ามใจเกินยับยั้ง

แต่ทว่า...เขามิได้รักนาง เขามิได้ต้องการนางแต่อย่างใด

นางเองก็เช่นเดียวกัน

นางมิได้ต้องการเขา ไม่ได้รักเขา

นางจะรักเขาได้อย่างไร เขาเป็นใครนางยังไม่รู้เลย

ที่สอดประสานกับจนเนื้อนวลเกือบจะแหลกเหลวนั่น ก็เพราะยาสูตรพิเศษของนางล้วนๆ

นางกับเขาไม่ควรเจอกัน นางไม่ควรเจอกับเขาอีก นางอยากจะลืม

ลืมความอับอาย ลืมความอัปยศดอดสูนี่ นางควรหนี นางจะต้องหนีเขา นางต้องหนีเขาเท่านั้น นางควรหนีเขาไปที่ใดดี

เมื่อเฉินเจียวเหมยคิดได้อย่างนั้นจึงทำท่าจะกระโจนตัวหนีจ้าวจิ่นหลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ นอกจากฝ่ามือใหญ่หนาของเขาที่จับกระชากนางให้นั่งอยู่กับที่นิ่งๆ แล้ว ใบหน้าของจ้าวจิ่นหลงพลันแนบชิดเข้ามา แล้วกดจูบนางอย่างเร่าร้อน

“อื้อ...อื้อ” เฉินเจียวเหมยถึงกับตกใจอุทานอยู่ในลำคอ เขาจูบนางอีกแล้ว เขาจูบนาง หญิงสาวได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจ

จ้าวจิ่นหลงมิได้สนใจนำพาใดๆ กับเสียงอู้อี้นั่นของสตรีตรงหน้า เขายังคงกดจูบนางอย่างรุกล้ำเอาแต่ใจอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาเนิ่นนาน

อันที่จริงเขาแค่เพียงต้องการที่จะคุยกับนางให้รู้เรื่อง นางบังอาจมาวางยาปลุกกำหนัดเขา นางบังอาจมาดูดพลังกายดูดพลังเพศของเขา นางบังอาจมาทำให้เขาแทบคลั่ง  นางทำเขาแทบคลั่งอยู่ในขณะนี้ กับสตรีนางนี้ ที่หนีเขาไปครั้งแล้วครั้งเล่า นางหนีเขาไปทั้งๆ ที่นางกับเขา...ฮึ่ม! ช่างน่าตายนัก!

เฉินเจียวเหมยรีบดึงสติของตนให้กลับมาและพยายามดิ้นรนขัดขืน หลังจากที่เริ่มจะเคลิบเคลิ้ม อีกแล้ว

นางดันไหล่เขา ดันแผงอกของเขา นางดิ้นรนขัดขืนเขาอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานแล้วแต่ก็หาได้เป็นผลกับมนุษย์รากไม้ผู้นี้ไม่

เขายังคงมีความเหนียวแน่นหนึบหนับอยู่กับและริมฝีปากของนาง

เขายังคงกดจูบนาง ดูดดึงนาง เขาใช้ริมฝีปากและปลายลิ้นของเขาสะกดนาง

ยัง ยังไม่พอ นอกจากจูบนางตรงริมฝีปากแล้ว ยามนี้ยังเริ่มซุกไซร้นางไปมาตามพวงแก้มและตามลำคออีกด้วย

มันใช่หรือไม่ มันใช่ในนี้หรือไม่!

ภายในรถม้าก็คับแคบเหลือเกิน

นางจะบิดเบือนไปทางใดก็หาทำได้ไม่

ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเบียดเสียด

ยิ่งขยับก็ยิ่งกลายเป็นตอบรับเขาไปเสียได้

ช่างน่าตายนัก!

เวลาผ่านไปซักพัก ชายหนุ่มหญิงสาวจึงรู้สึกตัวแล้วว่าอารมณ์บางอย่างของพวกเขากำลังจะเกินยับยั้งเกินควบคุม

ซึ่ง...มันไม่สามารถที่จะกระทำการใดๆ ภายในรถม้าคันนี้ได้อย่างแน่นอน

จ้าวจิ่นหลงจึงรีบผละริมฝีปากของตนออกจากใบหน้าของเฉินเจียวเหมยอย่างเก็บข่มอารมณ์พลุ่งพล่าน

ในขณะที่เฉินเจียวเหมยก็รีบเก็บอาการของตนเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ว่าทั้งสองจะถอนริมฝีปากถอนใบหน้าออกจากกันได้แล้ว แต่ทว่า...กลับยังคงไม่สามารถถอนสายตาออกจากกันได้แต่อย่างใด

สายตาคมกริบกับสายตาสวยใสยังคงสบประสานกันในระยะประชิดอยู่อย่างนั้น

ลมหายใจติดขัดหอบถี่เล็กน้อยยังคงเป่ารดใบหน้าของกันและกันอยู่อย่างนั้น

หากอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มก็คงดี

ยาปลุกกำหนัดยังไม่สิ้นฤทธิ์อีกหรือนี่

จะวิเศษเกินไปแล้ว....

'

ชายหนุ่มหญิงสาวใช้เวลาอีกอึดใจเพื่อปรับอารมณ์บางอย่างที่กำลังก่อเกิดหลังจากได้แนบชิดกันไปเมื่อครู่

มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับชายหญิงที่เคยผ่านการสมสู่เสพสมร่วมอภิรมย์กันมาเมื่อไม่นานมานี้ มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่มักจะเกิดอารมณ์อย่างนี้ระหว่างกัน

มันแตกต่างจากคนที่มิเคยได้มีโอกาสแตะต้องกันและกันอย่างสิ้นเชิง ถึงแม้ว่าเหตุที่เกิดจะมิได้ตั้งใจก็ตาม

แต่ทว่า...ผลของมันยังคงต้องเป็นไปอย่างนี้

หลังจากที่จ้าวจิ่นหลงเริ่มปรับอารมณ์พลุ่งพล่านของตนให้เป็นปกติได้แล้ว เขาจึงเพียงนั่งกอดอกเอาแผ่นหลังชนเข้ากับผนังรถม้านิ่งๆ ด้วยมาดของผู้สูงศักดิ์เปี่ยมพลังแห่งบุรุษเพศเหลือร้าย ในขณะที่ใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันกับเขายังคงพยายามหาทางหนีทีไล่อยู่ตลอดเวลา

จ้าวจิ่นหลงเพียงหรี่ตามองใครบางคนนั้นอยู่นิ่งๆ

ฮึ่ม! นางกำลังคิดจะหนีเขาอีกแล้ว ทั้งๆ ที่นางวางยาปลุกกำหนัดเขา ร่วมรักกับเขา ท้าทายเขา

มันใช่หรือไม่! ช่างบังอาจยิ่ง!