LOGINคุณอาหนุ่มกลับรับรู้เพียงว่าหวาน... อะไร ๆ ในปากอิงฟ้าก็หวานไปหมดสำหรับเขาไม่ใช่เพียงน้ำลายและปลายลิ้นที่ให้ความสุขในอารมณ์ ความสัมพันธ์อันหอมหวานของหนุ่มสาวต่างวัยราวกับว่าไม่มีที่สิ้นสุดการมีแฟนเป็นคุณอา อายุห่างกันตั้งสิบหกปีไม่ใช่อุปสรรคกับสาวรุ่นลูกสาวอย่างอิงฟ้าจากนี้และตลอดไปเรื่องอายุวัยก็คงไม่ใช่ปัญหาโดยเฉพาะคุณอาเพื่อนบ้านสำหรับเธอแล้วใช่ก็คือใช่...: พิเศษส่งท้าย 2 : รถไฟเหาะ“ฟ้าปวดขาไปหมดแล้วอาพี” เสียงหวานบ่นออดแอด มือกอดท่อนแขนเป็นล่ำสัน แนบแก้มร้อนผ่าวลงบนนั้น พร้อมด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย“ให้อาอุ้มไหมล่ะ?”คุณอาหนุ่มสบมองดวงตาสุกใสเปล่งประกาย แทนคำตอบว่าได้! อุ้มเธอเลย เธออยากให้เขาอุ้ม แต่เป็นเพราะว่าคนเยอะ พื้นที่ก็ค่อนข้างกว้างใหญ่ คุณอาหน้าสลด“อากลัวทำเธอหล่นล่ะเป็นเรื่อง ดิสนีย์แลนด์ไม่ใช่เล็ก ๆ เอารถเข็นคนแก่ไปนั่งเล่นดีกว่า อิงฟ้า”“แค่นี้อุ้มไม่ได้ ฟ้าสิต้องเหนื่อย ลูกก็ลูกใคร...” เธอส่ายหน้างอน เลื่อนมือลงกอดกุมหน้าท้องเนินนูนเล็กน้อยขณะมือหนาเลื่อนลงสอดประสานปลายนิ้วเรียวยาวแนบแน่น ก้มหน้าลงมองใบหน้าแดงซ่านเอียงอาย ท่ามกลางฝูงชนที่ต่อแถวรอเล่นเ
: พิเศษส่งท้าย 1 : คุณอาเพื่อนบ้านที่รักคนร้ายถูกจับกุมในข้อหาทำร้ายร่างกาย มียาเสพติดในครอบครอง ยากจะหลุดจากคุกออกมาง่าย ๆ คดีความเรื่องสิทธิปกครองเด็กได้รับคำสั่งศาลให้เป็นที่สิ้นสุด ให้เป็นของคุณตาคุณยายคอยดูแลเรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี แม้นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นของชีวิตคู่ระหว่างสองหนุ่มสาวต่างวัย หลังส่งการ์ดเชิญให้กับเพื่อน ๆ พ่อแม่พี่น้องหญิงสาวคงจัดงานแต่งงานเล็ก ๆ แค่พอให้รู้ว่าเป็นสามีภรรยาถูกต้องตามกฎหมาย แต่ตัวน่ะย้ายมาอยู่กับคุณอาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล จากเคยเป็นคนดูแล ตอนนี้เธอเป็นฝ่ายได้รับการดูแล เอาอกเอาใจเสียจนใคร ๆ ต่างอิจฉา ทำไมยัยอิงฟ้าถึงได้มีสามีหล่อเหลาเอาใจเก่ง รักเมียขนาดนี้[ดีใจด้วยนะยะหล่อน]“มึงต้องมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะ เตรียมชุดให้พร้อมนังเปรี้ยว” เสียงหวานย้ำ มือวางโทรศัพท์ลงบนเคาน์เตอร์ครัว ร่างบางในชุดลำลองอยู่บ้านสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้หวาน พอได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวมาจากข้างหลัง เธอหันไปบอก“อาพี... วันนี้ฟ้าทำข้าวกล่องให้ อาจะอายลูกน้องไหมคะถ้าเอาข้าวไปกินที่ทำงาน”“อายอะไรล่ะ กับข้าวฝีมือเมีย อาว่า... มีแต่คนอิจฉา อยากกินกับข้าวอา... อร่อย” ร่างส
อิงฟ้าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ทั้งป้อนข้าวป้อนน้ำ ถึงแม้ว่าเปลี่ยนชุดผู้ป่วยยังเป็นหน้าที่ของพยาบาลหนึ่งอาทิตย์กับการพักฟื้น นายแพทย์หนุ่มใหญ่ยังเข้ามาประเมินอาการผู้ป่วย นับว่าเธอโชคดีที่ไม่ถูกอวัยวะส่วนสำคัญ ไม่งั้นเธอคงตายคาที่และด้วยความที่ทางบ้านของเธอเป็นครอบครัวใหญ่ พอจะมีญาติห่าง ๆ มาอยู่ช่วยเลี้ยงเจ้าตัวเล็กอีกแรง เธออาจไม่ต้องเหนื่อยหลังจากนี้ คุณอาเพื่อนบ้านยังเสนอตัวด้วยว่าจะออกเงินค่าพี่เลี้ยงเด็กให้เป็นรายเดือน ซึ่งคุณพ่อคงไม่ได้เดือดร้อนอะไรขนาดนั้น บ้านของพวกเขาก็พอมีเงิน หากไม่สะดวกหรือว่าเหนื่อยกันจริง ๆ คงส่งเจ้าตัวเล็กเข้าเนอสเซอรี่ใกล้บ้านหญิงสาวได้พูดคุยกับครอบครัวเรียบร้อยดีในเรื่องนี้ ก่อนที่พวกเขาจะขอตัวกลับไปดูแลหลาน เอามาโรงพยาบาลด้วยนาน ๆ คงไม่สะดวกนัก สองคนในห้องยังลอบส่งสายตาให้กันเหมือนว่าอยากอยู่ตามลำพัง“กินอีกคำนะ คำสุดท้าย”“คำสุดท้ายมากี่คำแล้วอาพี... ฟ้าพุงจะแตกตายอยู่ละ อามาหลอกฟ้าอีกคำ ๆ อยู่ได้ ฟ้าไม่ใช่เด็กเล็กรึเปล่า...”“กินอีกคำเร็ว คนเก่ง” เสียงทุ้มคะยั้นคะยอ ถ้วยข้าวต้มที่มีควันลอยฉุยถูกเป่าอย่างระวัง ขณะยื่นช้อนเข้าไปใกล้ ๆ คนป่วย “กิ
“เอ้อ... ไม่เป็นไรนะ พี น้องมาถึงมือหมอไวอยู่ ยังไงก็ขอบใจ ๆ ไม่ได้แกคงแย่”กลายเป็นคุณพ่อ ดันรู้สึกว่าควรขอโทษหรือเปล่า!? เมื่อรุ่นน้องไม่พูดจากับเขาเลยแม้สักคำเดียวคุณอาเพื่อนบ้านทำยังกับว่าตัวเองเป็นพ่อ ส่วนคุณพ่อตัวจริงกลายเป็นคนนอกซึ่งมีส่วนทำให้เธอบาดเจ็บเพราะเลี้ยงดูลูกสาวไม่ดี ถึงได้เป็นแบบนี้ แม้เจ้าตัวไม่ได้พูดออกมา แต่ท่าทีเมินเฉย หน้าตาเศร้าหมองระคนคับแค้นใจ ใครก็มองเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวใต้สูทตัวโตเปื้อนเลือดสีแดงฉาน แม้แต่มือหนายังมีกลิ่นคาวเลือดแม้ว่าเขาจะพยายามล้างมือหลาย ๆ รอบ ปลายจมูกกลับยังได้กลิ่นอันเจ็บปวดราวกับว่าเขาโดนทำร้ายเสียเองในขณะที่คุณอากำลังนั่งรออยู่ข้างเตียงท่ามกลางญาติหลายคนของหญิงสาว เจตนิพัทธ์เองก็เข้ามาเยี่ยม ช่วยประสานงานกับทางตำรวจให้อีกแรง“ทางนั้นหมวดเขาตามอยู่ ไม่เป็นไรนะพี แกทำใจดี ๆ จับคนร้ายได้แน่”“ให้มันอยู่ในคุกนาน ๆ คงดี...” แววตาคมเข้มเย็นชาประกาศอารมณ์ออกมาชัดเจน เมื่อเงยหน้าขึ้นสบตาพี่ชาย พยักหน้าว่า “รู้... เดี๋ยวจัดการให้”เก้าอี้สีขาวข้างเตียงผู้ป่วย คุณอายังคงไม่ลุก ไม่ยกให้ใครนั่ง พี่ชายคนดีเลยขอตัวไปเป็นธุระให้อิงฟ้า ซึ่งต้องนั
คุณพ่อกลอกตาไปมา แต่คุณแม่หัวเราะชอบใจ เสนอความคิดเห็น“เราพาหลานไปเที่ยวกันดีกว่านะพ่อนะ หลานไม่เคยได้ไปไหนเลย อยู่แต่ในคอกเด็ก น่าสงสารออก”“เอ๊ะ... เห็นมีคนชวนคราวก่อน...”“ไปสิครับพี่ยศ” ปลายเสียงไม่ได้บอกว่าจะออกค่าตั๋วให้หรือเปล่า คุณพ่อมีสีหน้าครุ่นคิด พอถามรายละเอียดจากเจ้าตัวเรื่องสถานที่ท่องเที่ยว ลูกสาวเองก็ไม่เคยได้ไปไหนไกลกว่าบ้าน มหาวิทยาลัย พวกเขาตัดสินใจได้“... เดี๋ยวผมจองที่พักเพิ่มเป็นห้องครอบครัว มีของเล่นเด็กน้อยในห้องด้วย โชกุนน่าจะชอบแน่ ๆ เอ๊ะ... แล้วเรื่องพาสปอร์ตหลานล่ะครับ?”“ทนายเขาเดินเรื่องอยู่น่ะ เรื่องสิทธิปกครองเด็ก คดีใกล้ถึงที่สุดแล้วล่ะ”“อีกหน่อยไม่ต้องรอพ่อแม่แกมาเซ็นอะไรแล้วนะ เข้าโรงเรียนได้สบาย ๆ หลานรักของยาย”ด้วยความเห็นของศาลที่เคารพมองผลประโยชน์ที่ตัวเด็กเป็นหลัก คุณยายควรเป็นคุณแม่ได้ แต่ถ้าหากว่าไม่ไหวจริง ๆ ยังมีอิงฟ้า มีลูกสาวลูกชายคอยช่วยเหลืออีกแรง อาจรวมถึงคุณอาเพื่อนบ้าน ซึ่งกำลังจะมาเป็นลูกเขยของพวกเขา“โชกุนนี่โชคดีนะครับ มีคุณตาคุณยายคอยดูแลไม่ห่าง... คุณอาก็มีของขวัญให้ด้วยนะ” คุณอานั่งยองลง เอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มเบา ๆ อย่างม
เมื่อคนในอดีตพยายามที่จะกลับมาพูดคุยกัน ทั้งส่งข้อความไลน์มา เฟซบุ๊ค ไอจี แทบทุกช่องทางติดต่อผ่านโซเชียล อิงฟ้าจำต้องบอกเขาไปว่ามันไม่มีโมเม้นนั่งคุยโทรศัพท์กันนาน ๆ เป็นชั่วโมง เม้าท์เรื่องสัพเพเหระไปหัวเราะไป ต่อให้เขาจะเล่าเรื่องตลกอะไรเธอก็ไม่สามารถหัวเราะออกมาได้เหมือนเมื่อก่อน เธอไม่มีเวลาสำหรับเขาอีกแล้ว“ทุกอย่างมันสายไปแล้วอะพี่บิ๊ก พี่จะกลับมาหรือไม่กลับมา ยังไงฟ้าก็ไม่เลิกกับอาพี...”[เอ้อ... พี่ก็... ขอให้ฟ้ามีความสุขนะ]“สุขสุดโลกสุดเหวี่ยง ไม่ต้องห่วงนะไอ้บิ๊ก ขอให้โชคดีย่ะ อโหสิ ไม่สาป เพื่อนสาวเจอของเด็ดกว่าแก ฮ่า ๆ” เสียงหัวเราะของเพื่อนสาวดังกรอกเข้าไปในสายระบบส่งข้อความเสียง ปริญขอโทษขอโพยยกใหญ่ บอกว่าเขาไม่ตั้งใจปิดบังเรื่องครอบครัว ซึ่งบอกให้ลูกชายไปช่วยงานคุณพ่อที่เมืองนอกเพื่อตัดขาดกับอิงฟ้า แต่เขาก็แสดงความยินดีกับเธอแสดงความยินดีด้วยจริงหรือเปล่า ไม่มีใครรู้ หญิงสาวคงเก็บเพียงเรื่องน่าจดจำ ความทรงจำที่ดีระหว่างเธอและคนในอดีต ทิ้งมันเอาไว้ตรงนั้นวางสายเขาแล้วเธอยังนั่งอยู่กับเพื่อนในบ้าน บนโซฟาสีขาวกลางห้องรับแขก สีหน้าเป็นกังวลของวิทยา เป็นเดือดเป็นร้อนไปด้ว







