3

หากทวียศไม่หัดเล่นโซเชียลเพราะลูก ๆ ชวนให้ลองเล่น ได้หัดเข้ากลุ่มเฟซบุ๊กกับเขา คงไม่มีโอกาสได้พบเพื่อนเก่าอีกหลายคน เรียนหนังสือร่วมชั้นเรียน โรงเรียนมัธยมที่เดียวกัน

อย่างพีระพงษ์ก็เป็นรุ่นน้องของทวียศ ถึงแม้ว่าไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี ยังคงมีความสนิทสนม มีมิตรไมตรีที่ดีต่อกัน

“เก็บบ้านเสร็จแล้วหรือยังล่ะพี เรียบร้อยดีไหม...”

“เรียบร้อยครับพี่ ขอบคุณพี่ยศมากเลยนะ เจ้าของบ้านเดิมจัดการเรื่องเอกสารให้ผมทุกอย่าง ค่าโอนก็ออกให้ บ้านหลังนี้ต่อเติมแล้วสวย เดินทางไปทำงานสะดวก”

ร่างสูงในเชิ้ตทำงานหล่อเหลาหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาหนังสีขาว ส่งของฝากหลานให้เจ้าของบ้านกับมือ

“นี่ของฝากหลาน วัยกำลังเรียนรู้หัดพูดหัดเดิน ผมแวะเซ็นทรัลซื้อผลไม้ของเล่นมาครับพี่...”

“ขอบใจ ๆ”

คุณตาท่าทางตื่นเต้น แววตาเป็นประกายขณะเปิดถุงพลาสติก ก้มลงดูตุ๊กตาผลไม้ที่แกะออกจากกันได้ ติดกันใหม่อีกครั้งเป็นของเล่นฝึกพัฒนาการของเด็กในอายุวัยขวบกว่า ๆ กว่าจะเงยหน้าขึ้นพูดคุยกับเพื่อนบ้าน

“เอ้อ... วันก่อนพี่ขอบใจแกมาก แต่ว่าคราวหน้าคงไม่รบกวน พี่ล่ะเกรงใจแก”

ชายหนุ่มยกมือโบกไปมา “ไม่ ๆ เลยพี่ พี่กวนผมได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ ขอให้กวนมาเถอะจะได้สนิทสนมกันเหมือนเมื่อก่อน ได้เจอกันบ่อย ๆ”

พีระพงษ์ฉีกยิ้มกว้างอย่างหนุ่มอัธยาศัยดี บนโซฟาในฝั่งตรงกันข้าม เจ้าของบ้านหรี่ตามองอย่างไม่ไว้วางใจ ทว่าคงไม่กล้าทักถาม ชายหนุ่มนึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้

“ว่าแต่... พี่มีปัญหาอะไรกับลูกสาวหรือเปล่าครับ?”

“อ้อ... เอ้อ ก็นิดหน่อย น่าปวดหัวทุกคน...” ทวียศเล่าไป กุมขมับไป

ลูกสาวคนเล็กสุดเป็นเด็กดี กำลังจะรับปริญญา แต่คุณพ่อคุณแม่ยังคงเป็นกังวล กลัวจะเป็นเหมือนพี่ ๆ

คนที่สองคืออิงฟ้า เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่เดือน กู้เงินธนาคารไปลงหุ้นเปิดบริษัทโฆษณากับเพื่อน ทั้งที่มีงานประจำทำ เงินเดือนก็ดีอยู่แล้ว แต่ในเมื่อธุรกิจอื่นท่าทางไปได้สวยคงไม่ใช่ปัญหา ติดเพียงว่าเธอดันมาอกหักหมาด ๆ เลยทำตัวผีเข้าผีออก มีเพื่อนสนิทเป็นสาวสองชื่อเปรี้ยว เปรี้ยวสมชื่อเลยทีเดียว ถึงนายเปรี้ยวจะเป็นเพื่อนที่ดีพอสมควรแต่คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อดห่วงไม่ไหว

ลูกสาวคนที่สามท้องโตกลับบ้านมา มีสามีเป็นเด็กแว้น มาทิ้งหลานเอาไว้ให้เลี้ยง ตัวไปไหนไม่รู้ คนที่บ้านคาดเดาว่าหนีไม่พ้น กลับไปเป็นสิงห์นักบิด

ลูกชายคนโตสองคนเรียนหนังสือไม่จบ ดีหน่อยมีวิชาช่างติดตัวมา คุณพ่อเลยฝากฝังให้ไปทำงานที่อู่รถมอเตอร์ไซค์

เรื่องรายได้ก็พอมี สองสามีภรรยายังเปิดอู่รถมอเตอร์ไซค์หลายสาขา มีร้านคาร์แคร์เล็ก ๆ ริมชานเมือง บ้านของทวียศยังเรียกได้ว่ากินบุญเก่า บ้านไม่ต้องเช่าเป็นทรัพย์สมบัติเดิม คุณปู่คุณย่าทิ้งเอาไว้ให้ลูกหลาน ถึงไม่ได้ร่ำรวยมาก จัดอยู่ในระดับฐานะที่ไม่อดอยาก พอมีพอกิน แต่ละคนมีวิชาชีพเลี้ยงตัวเองได้

ทุกวันนี้เรื่องสถานะทางการเงินเลยไม่เป็นปัญหาเท่าความสัมพันธ์ในครอบครัว มีปากเสียงกันเป็นบางครั้ง และหลาย ๆ ครั้งก็ไม่ได้พูดจาปรับความเข้าใจกัน ไม่ได้หันหน้าเข้าหากันอย่างครอบครัวพึงเป็น

“พูดยากนะพี่ เด็กสมัยนี้ ยิ่งเราแรงไป เขาจะแรงกลับ ดีนะ ไม่เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้านไปไหนต่อไหน...”

“พี่ได้แต่คอยบอกให้มันดูแลตัวเอง อย่าให้เป็นเหมือนพี่สาวมัน ทำอะไรให้ป้องกัน แม่มันไม่ค่อยสอน เป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว แต่จะมาให้พี่คอยสอนลูกสาวเรื่องเพศ รู้สึกปากหนักยังไง ๆ”

“ผมว่าเขาคงเรียนหนังสือในห้องเรียนมาพอประมาณนะ ถึงในชีวิตจริงอาจต้องระวังมากกว่าในหนังสือ เรื่องป้องกัน คงพอได้นะผมว่า...”

ไม่ได้เลยต่างหาก! มีที่ไหนกัน เมาแล้วขี่คอผู้ชาย กระโดดขึ้นรถเรียกพี่คะพี่ขาพาหนูไปด้วย...

พีระพงษ์เพียงพูดไปเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจเท่านั้น สีหน้าของรุ่นพี่ไม่ค่อยจะดี วรรณภาก็กำลังนั่งฟังพวกเขาสนทนากัน ไกวเปลกล่อมหลานในคอกกั้นเด็กไปด้วย

“ผมผ่านผับย่านนั้นยังไงเดี๋ยวผมไลน์บอกพี่ แต่ถ้าพี่หลอกถามลูกสาวได้ รู้ว่าวันไหนอิงฟ้าไปเที่ยว พี่โทรมาบอกผมล่วงหน้าสักชั่วโมง ผมจะแอบไปดูให้ เจ้าของผับ การ์ดย่านนั้น ผู้หมวดละแวกนั้น ผมรู้จักหมดแหละ...”

“เอ้อ... ขอบใจมาก... พี่ไว้ใจแกนะ ไม่รู้จะไปกวนใครที่ไหนแล้ว...”

“ผมว่าคุณตาคุณยายเลี้ยงหลานเหนื่อยจะแย่ คงไม่มีเวลาดูลูกสาววัยกระเตาะ ยัยอิงฟ้านี่ผมเห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ มองยังไงก็เป็นสาวน้อย...”

ปลายเสียงว่า ‘สาวน้อย’ เป็นลูกเป็นหลาน ทว่าเขี้ยวขาวคมที่ปรากฏตรงมุมปาก

ในสายตาของคุณพ่อ... ถ้าหากว่าไม่มีทางเลือกจริง ๆ ไม่มีวันมารบกวนเพื่อนรุ่นน้องคนนี้

หน้าอย่างไอ้พีระพงษ์เนี่ยนะ จะไว้ใจได้!

---

บ้านหลังที่เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ตกแต่งอย่างสวยงามกว่าบ้านหลังอื่น ทาวน์โฮมสไตล์โมเดิร์นดูสะอาดเพราะเพิ่งทาสี ต่อเติมจากบ้านมือสองให้กลายเป็นบ้านหรู รถยนต์และเจ้าของบ้านหล่อเหลาดูดี อิงฟ้ายังไม่เคยพบเขาเป็นการส่วนตัว เพียงได้ยินมาจากคุณลุงเจ้าของบ้านหลังถัดไปจากบ้านของเธอสองหลัง จนกระทั่งได้มีโอกาสท้าดวลกันเมื่อคืน

พลันภาพเลือนรางที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองเป็นเรื่องไม่น่าจดจำ เธอตามพี่รูปหล่อกลับบ้านเพราะนึกว่าเป็นอีเปรี้ยว แถมออดอ้อนออเซาะเขาประหนึ่งว่าเป็นผัวที่รักกันปานจะกลืนกิน!

วันถัดมาเธอแอบย่องเข้าบ้านตอนหกโมงเย็น เจอคุณพ่อคุณแม่นอนสิ้นฤทธิ์อยู่ข้างคอกกั้นเด็กวัยกำลังคลานเก่ง เจ้าตัวแสบขวดนมคาปาก เธอเข้าไปชะโงกหน้าดูสักหน่อย ค่อยขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าเก็บใส่กระเป๋าสองสามชุด

พอดีกับที่นายวิทยาเพื่อนรักเข้ามาหาถึงหน้าบ้าน เสียงเครื่องยนต์ดังคุ้นหูดับลง เธอรีบวิ่งลงบันไดมาเจอเพื่อนยืนรออยู่ข้างรถยนต์ ไม่ลืมปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยก่อนเพราะกลัวจะทำให้คนในบ้านตื่น

“อีเปรี้ยว! เมื่อคืนวันเสาร์มึงทิ้งกูได้ไง มึงหายหัวไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ!”

อิงฟ้าถลึงตาชี้หน้าด่าเพื่อน ทว่าไม่ทันไร หนุ่มร่างสูงใหญ่ในเชิ้ตสีดำหน้าตาเศร้าหมองลง

“มึง... ป้าแป๋วเพิ่งเสีย... กูพาป้าไปโรงพยาบาล ปั๊มหัวใจไม่ขึ้น มึง...”