Semua Bab เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ: Bab 1 - Bab 10

พีระพงษ์ไม่อยากพาสาวน้อยไปส่งในสภาพเมาเละเทะ กลัวว่าเธอจะถูกคุณพ่อคุณแม่ดุว่า แต่ถ้าพาไปส่งเลยก็ดูจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าฉวยโอกาสนอนกกกอดแม่สาวตัวนุ่มนิ่มจนถึงรุ่งเช้ามีทางเลือกมากเสียเมื่อไร...เขาครุ่นคิดเรื่องนี้จนผล็อยหลับตามเธอไป ลืมตาตื่นอีกทีก็ไม่มีทางเลือกแล้วจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว หยิบเชิ้ตสีครีมและกางเกงสแล็คมาสวม ค่อยทิ้งตัวลงนอนมองใบหน้าสดสวย พริ้มตาหลับสบาย ใจหนึ่งคงไม่อยากปลุก ยังลืมไปว่าเสื้ออาจยับ เขาไม่สนใจว่ามันจะยับเลยต่างหากกระทั่งเปลือกตาขาวใต้เครื่องสำอางสีน้ำเงินประกายกากเพชรระยิบระยับใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ ขยับขึ้นลงเบา ๆ เธอหรี่ตาลงอีกครั้งเพราะอาการร้าวระบมไปทั่วศีรษะอันเนื่องมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า“คะ... คุณ... พี...”“เมื่อคืนเรียกพี่พี ตอนนี้ก็เรียกพี่สิครับ หรือจะเรียกอาพี...”หญิงสาวเบิกตากว้าง ลุกขึ้นนั่งสำรวจสภาพตัวเองในทันทีด้วยท่าทางตื่นตระหนก หากพอรับรู้ได้ว่าไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน เดรสสีดำตัวโปรดยังสวมอยู่ครบก็ค่อยโล่งใจ ก่อนจะส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับดำ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูมีมูลค่าคล้ายกับว่าเป็นบ้านหรูของหน

“เอ๊ย... จริงหรอ? เป็นไงบ้างอะ กูขอโทษ ๆ กูไม่ได้จะว่ามึงเลยนะ กูไม่รู้อะ...”วิทยาอยู่กับคุณป้าคุณลุง ไม่ไกลจากหมู่บ้านของอิงฟ้ามากนัก เธอรู้จักกับทั้งคู่เป็นอย่างดี ต้องไปร่วมงานศพของคุณป้าอยู่แล้ว ขอบตาบวมช้ำทำให้เธอนึกสงสารเพื่อนจับใจ เลื่อนมือไปตบบ่าให้กำลังใจประสาคนสนิทสนมกัน“สวดเมื่อไร? เจ้าภาพพอไหม ให้กูไปช่วยงานศพป้าแป๋วนะ”“เออมึง คงสวดวันนี้อะ แต่ญาติกูเยอะ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าภาพ... ไป ๆ ขึ้นรถก่อน ๆ” หนุ่มร่างสูงใหญ่ชวนเพื่อนสาวขึ้นรถยนต์สีขาวห้าประตู รุ่นใหม่ตามฐานะทางบ้านของวิทยาอยู่ดี ๆ สีหน้าเศร้าหมองก็เปลี่ยนไป ดวงตาคู่คมเปล่งประกายหิวกระหาย เพียงนึกถึงเจ้าของร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตดูดีมีราคา อกผายไหล่ผึ่งเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำเอาหล่อนน้ำลายสอ“ผู้คนนั้นแซ่บนะยะ... ได้กินยังอะ เล่าให้เพื่อนฟังบ้างสิ”“อีเปรี้ยว... นั่นรุ่นพ่อเลยนะมึง สามสิบเก้าจะสี่สิบ...” พูดพลางเบะปากว่า “แก่”“ไม่เห็นแก่ตรงไหน ขนาดพ่อมึงยังไม่แก่ พ่อหนุ่มเขี้ยวคมก็ไม่เรียกแก่หรอกย่ะ”“เออ ถ้าเจออีกเอาไปเลย กูยกให้ กูไม่ need ไม่หงี่ไม่รีบร้อนอยากมีผัว”“ไม่เอาอะ ไม่แย่งเพื่อนสาวดี

“เรียบจบแล้วไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้ ดูสภาพบ้านเรา เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาที่ไหน ลูกสาวคนนึงท้องกลับบ้านมา ทิ้งหลานให้ตายายเลี้ยงค่อยกลับไปสานต่อความฝันเป็นสก๊อย อีกคนเล่นรุ่นใหญ่... ดีนะที่เป็นพีระพงษ์ เพื่อนแม่”คุณแม่ไม่ติดขัดอะไรกับเพื่อนร่วมรุ่น แต่คุณพ่อเห็นจะอับอายกับลูกแต่ละคนเหลือเกิน จำเป็นต้องส่งแขก แถมดึกแล้วแต่ละคนยังส่งเสียงดัง รู้สึกเกรงใจเพื่อนบ้าน ถึงที่ผ่านมาจะลงทุนทำกำแพงผนังแบบอย่างดี ไม่ให้เสียงดังรบกวนเพื่อนบ้านลูกชายคนโตสุดยังไม่วายเดินตามน้องสาว ส่งเสียงอ้อแอ้เพราะเมาแอ๋ ลูกชายอีกคนเข้ามากอดคอน้อง ดึงแขนลากพาให้ไปส่งคุณอาถึงหน้าบ้าน“หน้าตาดีนะเรา สวยสุดในบ้านแล้วต้องหาผัวรวย ๆ แบบอาพีนี่แหละ เชื่อพี่ชาย พี่ว่าเขยคนนี้ผ่าน”“บ้านไม่ต้องนอนไอ้น้อง... นอนกับเพื่อนพ่อเพื่อนแม่นี่แหละ อย่าให้เสียชื่ออิงฟ้า เล่นทั้งทีต้องเล่นรุ่นใหญ่! คุณอาขา...” เสียงดัดแหลมเล็กของพี่ชายทำอิงฟ้ามองตาขวางวรรณภาทนไม่ไหวหันไปตะโกนว่าแบบเหมารวมยกเข่ง “ไอ้ห้อย ไอ้เปี๊ยก อิงฟ้า พวกมึงนี่นะ อยากโดนสักทีไหม!”--------------อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวนี้เด็ดขาด อุตส่าห์ย้ายบ้านมาทั้งที ขอใ

ชายหนุ่มแน่ใจว่าเธอมีสติ จดจำเขาได้เพียงไม่ยอมรับในความรู้สึกที่มี ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามนั่นทำให้เขาสุดอดกลั้นกับสาวน้อยผู้ขีดเส้นกั้นกลางไว้ด้วยคำว่า อา-หลาน ในเมื่อเขาเสร็จเธอไปแล้ว ทั้งร่างกายไม่รักดียังทำงานตามคำสั่งของหัวใจ...เย็นวันนี้เขาเลิกงานช้ากว่าไม่ได้แวะไปรับเธอที่ทำงาน แต่เห็นว่าอิงฟ้าไม่ได้ออกไปไหน เลยแอบไปชะโงกคอมองหาอยู่หน้าบ้าน‘ก็ไม่ใช่หลานแท้ ๆ เสียหน่อย แค่ลูกสาวเพื่อน ตอนนี้ยังมาเป็นเพื่อนบ้าน’คิดพลางลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม คุณอาหนุ่มแต่งกายดีมีภูมิฐาน เสื้อเชิ้ตลายขวางเก็บชายเรียบร้อยในกางเกงสแล็คและเข็มขัดเป็นเงามัน มือกอดขวดไวน์ราคาแพง ด้วยความตั้งใจว่าจะนำไวน์ไปเป็นของฝากรุ่นพี่ระหว่างมื้อค่ำ ก่อนจะพบว่าสองพ่อลูกยืนถกเถียงกันอยู่หน้าบ้านคุณพ่ออยู่ในชุดลำลองเปรอะเปื้อน เสื้อยืดสีเทาดำเป็นกระหย่อมเพราะเพิ่งกลับมาจากอู่รถจักรยานยนต์ ลูกสาวเพิ่งเลิกงาน สวมเดรสสีดำผ้าชีฟองแขนสั้นคลุมทับด้วยเสื้อสูท สะพายกระเป๋าหนังสีขาวเป็นเงามันใบใหญ่ กำลังจะออกไปข้างนอกคนหนึ่งต่อว่าเสียงดัง คนหนึ่งเถียงด้วยน้ำเสียงธรรมดา ๆ“โธ่พ่อ... หนูต้องออกไปคุยงานลูกค้า หนูดูแลตัวเองอย

“ฟ้าบอกเอาไว้ก่อน พี่เขากินเหล้าที่บ้านน่ะดี จะได้ไม่ไปทำเสียงดังที่อื่น”“ฟ้า...” ในน้ำเสียงเข้มขึ้นเรียกคนที่กำลังจัดการกับยำหมูยอในจานพลาสติก เพื่อจะนำไปให้พี่ชาย เธอสวมเดรสทำงานสีขาวเข้ารูป สมส่วนเอวคอดบาง ที่เขาเคยกอดจับ อิงฟ้าเอวเล็กตัวบางแค่โอบแขนข้างเดียวมิดชิดริมฝีปากสีชมพูหวานของเธอดูน่ารักสดใส สีเดียวกับแก้มนวลแดงชมพู ขณะเอี้ยวกลับมามองเขา“ไม่กลัวหนุ่ม ๆ ขี้เมาหรือ? เวลาเมา ฟ้าเองก็ไม่มีสติ ถ้ามีคนเมามาบุกห้องทำไง”“ฟ้าล็อกประตูเรียบร้อยดีค่ะ แล้วใครจะเข้ามา น้องสาวฟ้าก็อยู่อีกหลัง ฟ้าไปนอนกับน้องสาวประจำ ที่บ้านอยู่กันตั้งหลายคน เดี๋ยวป้ากับลุงกลับมาดึก ๆ”“ไม่รู้ตัวหรือว่าเป็นคนสวย...”คนถูกชมนิ่งงันไป มองเห็นความเป็นห่วงของคุณอาผ่านใบหน้าเคร่งขรึม ถึงแม้ว่าเธอจะพูดออกมาเองว่าไม่มีอะไร พี่ชายทั้งสองคนของเธอเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว เธอก้มหน้าลงจัดวางอาหารต่อ ตอบเสียงอ่อน“รู้ค่ะ...”“ขนาดอายังอดใจไม่ไหว ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ? เกิดเมาหน้ามืดตามัวขึ้นมา แน่ใจนะว่านอนคนเดียวได้ ไม่กลัวใครย่องเข้าห้อง...”อิงฟ้าส่งสายตาเย็นชาแทนคำตอบ แต่เธอไม่ได้ผลักไสไล่ส่งเขาอย่างเคยดูเหมือนว่า