5

ดวงตาคู่สวยสั่นไหว ไม่ละวางตาไปจากร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาลายขวางสีน้ำเงินเข้ม ขับใบหน้าหล่อเหลาคมคายให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์ การที่เขาได้มาเป็นเพื่อนบ้านในซอยสอง ซอยฝั่งตรงกันข้าม เป็นหนุ่มวันไนท์ไม่แสตนด์ เป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจของใครหรือเปล่า เธอก็ยังไม่รู้

“เอ้อ... แล้วเก็บบ้านเสร็จหรือยังน่ะ?”

“เรียบร้อยครับพี่ สองสามวันนี้ผมงานยุ่ง ๆ เลยเก็บของช้า แต่ว่าพวกกล้องวงจรปิดติดก่อนเก็บของ ย้ายมาวันแรก ๆ ก็ติดแล้วล่ะเพื่อความปลอดภัย มีอยู่ห้าตัวรอบบ้าน กล้องชัดมาก บันทึกย้อนหลังได้เป็นเดือน”

“จริงเรอะ? ไหนขอดูหน่อยว่าชัดแค่ไหน เผื่อพี่จะได้ติดบ้าง บ้านเรามีเด็กเล็กด้วย”

“ดี ๆ เลยนะ กล้องยี่ห้ออะไร แม่ว่าบ้านเราน่าจะติดสักตัวก็ดีนะ”

“จะติดกล้องทำไมคะ คนอยู่ตั้งเยอะแยะ ไม่เหมือนบ้านคุณอาเขาอยู่คนเดียว ติดไปก็สิ้นเปลืองเงิน สิ้นเปลืองพลังงาน อุ๊ย คุณอา! โทรศัพท์สวยจังเลย ใช้รุ่นอะไรคะ?”

อิงฟ้าคว้าโทรศัพท์ของคุณอามาอย่างไร้มารยาท ทำทุกคนตกใจไปหมด เพราะเธอยืนตัวตรงเป็นเสาหลัก ปิดปากเงียบตลอดจนคุณพ่อกับคุณอาจะเปิดกล้องวงจรปิดจากโทรศัพท์มือถือ เธอดันไปหยิบของของเขามา

“ไปรู้ได้ยังไงล่ะว่าอาพีเขาอยู่คนเดียว”

คุณพ่อขบกรามกรอดมองลูกสาวตัวดีอย่างโมโห ขณะมือเรียวยังกำมือถือคนอื่นอย่างหน้าไม่อาย แถมคุณอาไม่ได้ว่าเธอ ยืนฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อย่างน่าประหลาดใจ

“ก็... ได้ยินคนในซอยเขาพูดกัน”

“เออดีนะ ได้ยินเขาพูดกัน”

ลูกสาวคนสวยตอนนี้ยืนขาสั่นหน้าซีด รู้สึกตัวลีบเล็กลงเท่ามด เมื่อสายตาทั้งสามคู่จ้องมองเธอเป็นตาเดียวด้วยท่าทางจับผิด เหมือนกับว่าเธอไปทำเรื่องไม่ดีสักอย่างมา

อิงฟ้าไม่ได้รู้ตัวสักนิดว่าทุกคนเขารู้เรื่องกันหมดแล้วจนคุณพ่อพูด

“ไหน ๆ ก็มาละพี อยู่กินข้าวกับพี่ก่อน” แล้วหันไปทางลูกสาวด้วยสายตาดุดัน “เราน่ะ อยู่กินข้าวด้วยนะ ไม่ต้องออกไปนอนที่ไหน”

“กินข้าวอะไรตอนสามทุ่มอะพ่อ”

“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ? กูหิว...” ไม่ว่าเปล่า ปลายนิ้วชี้สากผลักหน้าผากลูกสาวจนเซไปข้างหลัง “ได้ยินจากคนในซอยเขาพูดมาเหมือนกันว่าคืนก่อนลูกสาวเมาแอ๋ นอนอยู่ตรงนี้น่ะเอง... บ้านเพื่อนพ่อ... ง นี่ไง”

อิงฟ้าโดนดุจนน้ำตาซึม ใช่แค่เรื่องที่โกหกพ่อแม่ว่าไปนอนบ้านนังเปรี้ยว

ปกติเธอไม่ใช่เด็กเถลไถล กลับบ้านตรงเวลา มีเที่ยวกลางคืนในวัยเข้าสังคมแต่ก็ไม่บ่อยนัก บ้านแฟนหนุ่มอย่างพี่บิ๊กไม่เคยไปค้างตามลำพัง ตามที่พ่อแม่ขอร้องเอาไว้ว่าให้แต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวก่อน อย่าไปเป็นดอกไม้ริมทางให้เขาชิมชม

“จับแต่งให้หายอายเลยดีไหมล่ะมึง”

“ไม่เอา พ่อ... แม่... ไม่แต่ง อาพีแก่จะตาย”

“แล้วมึง!” คุณแม่ตีแขนลูกสาวเข้าให้ด้วยความโมโห ตะคอกเสียงดังว่า “ตามไปนอนบ้านเขา เพิ่งมาพูดว่าเขาแก่!”

ทวียศและวรรณภาไม่ใช่คนพูดจาไพเราะ ด้วยนิสัยหัวหน้าช่างอู่ซ่อมรถ ลูกสาวเลยโดนสั่งสอนชุดใหญ่เรื่องไปนอนบ้านผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นไม่ใช่คนอื่นไกล ดันเป็นรุ่นน้องของคุณพ่อ เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของคุณแม่

อายไปสามบ้านแปดบ้าน! โดยเฉพาะหมู่บ้านนี้ พักอาศัยมานานตั้งแต่เจ้าของบ้านยังเป็นเด็กจนลูก ๆ โตหมดแล้ว จึงรู้จักกันหมด เพื่อนบ้านทั้งหลายเป็นมนุษย์ป้ามนุษย์ลุงนักสอดแนม รู้เรื่องของทุกคนยกเว้นเรื่องของตัวเอง เรื่องนินทาไม่ต้องพูดถึง...

อิงฟ้ายกมือลูบแขนแรง ๆ ทำปากขมุบขมิบเถียง “ทำไมพ่อแม่ว่าแต่หนูอะ ไม่ไปว่าฝ่ายชายบ้าง หนูเป็นคนเสียหายนะ”

“กูนี่แหละให้อาเขาไปรับมึงกลับมา ดีนะไม่โดนลากไปรุมโทรมเป็นข่าวหน้าหนึ่งให้พวกกูขายหน้าอีก…”

พ่อแม่ประสานเสียงด่าเป็นชุด แค่ให้รู้ว่าไม่พอใจมาก ๆ เท่านั้นแหละ...

โชคดีที่เจ้าแสบเพิ่งตื่นมาทำตาแป๋ว อิงฟ้าเลยไม่ถูกลากคอไปต่อว่าข้างบนบ้านให้อายพี่ชาย อายป้ากับลุงอีก แต่เธอก็แปลกใจว่าทำไมคุณอาไม่ถูกต่อว่าเลยสักคำเดียว ต่อให้พ่อจะวานให้เขาไปช่วยดูลูกสาวก็ตามที

“กูไม่อยากจะพูด อย่าท้องกลับบ้านเอาหลานมาให้เลี้ยงอีกคนละกัน”

“ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะ มึงอย่าคร่ำครวญให้มันมากนังฟ้า ไปกินเหล้าให้มันได้อะไรขึ้นมา เอาเวลาไปทำมาหากินดีกว่าไหม ว่างนักก็มาช่วยกันเลี้ยงหลาน...”

อิงฟ้าได้สติกลับมาบ้างพอถูกดุว่า เตือนสติเรื่องผู้ชายคนเดียวที่ทิ้งไปทำไมต้องไปใส่ใจ ควรรักตัวเองมาก ๆ มองหาอนาคตดีกว่า ประจวบเหมาะพอดีพี่ชายสองคนเมาแอ๋กลับบ้านมา กลิ่นน้ำมันเครื่องยนต์กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั้งตัว ธรรมดาช่างทำงานมาทั้งวัน เลิกงานก็นั่งกินเหล้ากับเพื่อนร่วมงานกว่าจะได้ฤกษ์กลับบ้าน ทำให้คุณแม่หันไปบ่นพี่ชายสองคนแทน

บ้านนี้เสียงดังเป็นเรื่องปกติ ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างดึกแล้วต้องพยายามลดเสียงลง

พีระพงษ์รอให้ทุกคนเงียบเสียก่อน ด้วยความสงสารสาวน้อยที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตา จึงเข้าไปยกมือไหว้ขอโทษรุ่นพี่ รับผิดแทนหญิงสาว

“พี่ยศอย่าดุลูกสาวเลยครับ ผมผิดเอง... ผมยินดีรับผิดชอบน้อง แต่ว่าผมไม่ได้ทำอะไรน้องนะ สาบานได้ ดูกล้อง CCTV ได้ ผมบริสุทธิ์ใจ”

คุณพ่อทำตาขวางว่า “ไม่มีปัญญาหรอกมึงน่ะ...”

“ไม่มีปัญญาจริง ๆ ครับพี่ ผมกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว ยังไม่พร้อมมีเมีย ผมไม่มีมรดกเก่า ปากกัดตีนถีบมากับพี่ชาย ลำพังตัวผมเองมีเงินเก็บไม่เยอะ ค่าสินสอดให้น้องได้เต็มที่สักห้าล้านสิบล้าน ไม่รวมค่างานแต่ง ค่าเรือนหอ ยังไม่พอค่าเทอมลูกเลย มีชีวิตคู่ไปคงอยู่ลำบากแล้วครับ”

นั่นประชดหรือเปล่า! หญิงสาวเบิกตากว้างมองคุณอาที่พูดจาไม่เข้าท่าเอาเสียเลย เป็นคุณแม่เข้ามาห้ามปรามเขา

“เฮ้ย พี... ฉันอยากให้แกมีชีวิตดี ๆ มีอนาคตดี ๆ เจอผู้หญิงดี ๆ เหมาะสมกับแก ไอ้ลูกสาวฉันน่ะแค่ยี่สิบบาทยังเหลือแหล่ เอาไปปวดหัวเป็นภาระอีก”

“อ้าวแม่... ไหงพูดงี้อะ ค่าตัวหนูยี่สิบบาท? ถูกไปเปล่า หนูทำกับข้าวได้นะ งานบ้านก็ทำได้ หาเงินได้ไม่เดือดร้อนใคร มันต้องได้ค่าตัวมากกว่าแม่บ้านดิ”

“เถียงคำไม่ตกฟาก ดื้อเงียบ หนีเที่ยวเก่ง มันจะมีอะไรให้เสียอีกล่ะ”

“หนูเรียบจบหรือเปล่า ตอนเรียนก็ช่วยทำงานหาเงิน ช่วยพ่อช่วยแม่...”