6

“เรียบจบแล้วไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้ ดูสภาพบ้านเรา เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาที่ไหน ลูกสาวคนนึงท้องกลับบ้านมา ทิ้งหลานให้ตายายเลี้ยงค่อยกลับไปสานต่อความฝันเป็นสก๊อย อีกคนเล่นรุ่นใหญ่... ดีนะที่เป็นพีระพงษ์ เพื่อนแม่”

คุณแม่ไม่ติดขัดอะไรกับเพื่อนร่วมรุ่น แต่คุณพ่อเห็นจะอับอายกับลูกแต่ละคนเหลือเกิน จำเป็นต้องส่งแขก แถมดึกแล้วแต่ละคนยังส่งเสียงดัง รู้สึกเกรงใจเพื่อนบ้าน ถึงที่ผ่านมาจะลงทุนทำกำแพงผนังแบบอย่างดี ไม่ให้เสียงดังรบกวนเพื่อนบ้าน

ลูกชายคนโตสุดยังไม่วายเดินตามน้องสาว ส่งเสียงอ้อแอ้เพราะเมาแอ๋ ลูกชายอีกคนเข้ามากอดคอน้อง ดึงแขนลากพาให้ไปส่งคุณอาถึงหน้าบ้าน

“หน้าตาดีนะเรา สวยสุดในบ้านแล้วต้องหาผัวรวย ๆ แบบอาพีนี่แหละ เชื่อพี่ชาย พี่ว่าเขยคนนี้ผ่าน”

“บ้านไม่ต้องนอนไอ้น้อง... นอนกับเพื่อนพ่อเพื่อนแม่นี่แหละ อย่าให้เสียชื่ออิงฟ้า เล่นทั้งทีต้องเล่นรุ่นใหญ่! คุณอาขา...” เสียงดัดแหลมเล็กของพี่ชายทำอิงฟ้ามองตาขวาง

วรรณภาทนไม่ไหวหันไปตะโกนว่าแบบเหมารวมยกเข่ง “ไอ้ห้อย ไอ้เปี๊ยก อิงฟ้า พวกมึงนี่นะ อยากโดนสักทีไหม!”

--------------

อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวนี้เด็ดขาด อุตส่าห์ย้ายบ้านมาทั้งที ขอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขดีกว่า…

ถึงพีระพงษ์จะตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าคงช่วยเหลือรุ่นพี่แค่พอไม่ให้เดือดร้อนตนเอง ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว บรรดาสาวน้อยใหญ่ที่พร้อมกระโดดขึ้นเตียงนายพี บริการงานเสียวให้อย่างถึงอกถึงใจก็มีตั้งเยอะแยะ อิงฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงน่าสนใจมากมาย แค่ขาวสวย ตัวเล็ก แก้มกลมตัวนุ่มนิ่ม

นั่นแหละ... คิดเท่านั้น

คุณอาทนเห็นสาวน้อยลำบากไม่ไหว ใจไม่รักดีหวนคิดถึงใบหน้าสวยหวานยามหลับใหล ท่าทางเง้างอนของสาวน้อย อายุน้อยกว่าถึงสิบหกปี!

มิหนำซ้ำผีห่าซาตานตนไหนไม่รู้ ดลใจให้ไปจอดรถแถวหน้าหมู่บ้านแต่เช้าตรู่ ชะเง้อคอมองหาแม่สาวน้อย กระทั่งร่างบางในเดรสกระโปรงยาว คลุมทับด้วยเสื้อสูทบาง ๆ เดินออกมายืนรอรถสองแถว เขาจึงลดกระจกลงเรียก

“อิงฟ้า... ขึ้นมาครับ…”

“รอแกร้บวินค่ะ รถติด เดี๋ยวไปทำงานสาย”

“อามีมอเตอร์ไซค์ ขึ้นมา…”

ในน้ำเสียงเด็ดขาดสั่ง แม้ถูกปฏิเสธมาแล้วมากกว่าหนึ่งครั้ง รอบนี้คุณอาเพื่อนบ้านคงไม่ยอม พอสาวน้อยทำท่าจะไม่ไปกับเขาแค่เลิกคิ้วว่า

“ยังไม่ขึ้นมาอีก...?”

ว่าง่าย ๆ คือข่มขู่!

ร่างบางในเดรสทำงานตัวสวยรีบสะบัดกระโปรงแหวกข้างของเธอ เปิดประตูเข้าไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคุณอา คนขับรถหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับเข้าบ้านไป สลับรถยนต์เปลี่ยนเป็นรถจักรยานยนต์ ถอดเสื้อสูทออกพับเก็บเอาไว้ใต้เบาะ ส่งหมวกนิรภัยให้

พีระพงษ์ยอมขี่รถจักรยานยนต์ไปทำงาน ทั้งที่ไม่ได้ใช้บ่อยนัก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนสะอาดตา บางวันก็ใส่สูท ไม่ชอบให้มีกลิ่นฝุ่นควันติดไปทั้งวัน หากการจราจรไม่ติดขัดหรือไม่ตื่นสายจริง ๆ คงไม่อยากขี่รถจักรยานยนต์ Honda PCX ไป แต่เป็นเพราะเห็นใจสาวน้อย กลัวว่าเธอจะไปทำงานสาย

อิงฟ้าใส่กระโปรงสีขาวยาวถึงตาตุ่ม เป็นกระโปรงผ่าข้างสูงถึงหัวเข่า เธอยกมือจับชายกระโปรงวางพักไว้เหนือน่องขาว ๆ นั่งหันไปด้านข้าง ถึงรถจักรยานยนต์คันใหญ่ไม่ใช่บิ๊กไบค์ กำลังเหมาะสมกับชายรูปร่างกำยำ สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร พื้นที่สำหรับคนโดยสารข้างหลังก็นั่งสบายกว่าวินมอเตอร์ไซค์หน้าหมู่บ้าน การที่รถหยุดเป็นระยะ เธอคงไม่ถนัด

“จับไหล่คุณอาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”

“เอาเลยตามสบาย คนเคยนอนกอดกันมาทั้งคืน อยากจับตรงไหนก็จับไปเถอะ”

คุณอาจิกกัดเธอ! ทั้งคำพูดและที่หยุดรถอย่างกระชั้นชิดจนกระเด็นติดแผ่นหลังกว้าง เขายังลอบยิ้มโดยที่เธอแอบเห็นตอนตกใจรถที่เฉียดผ่านไปเมื่อสักครู่

อิงฟ้าใช่ว่าจะจดจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ ความทรงจำของเธอขาดช่วงอย่างคนเมา ทว่ายังมีสติหลงเหลืออยู่ เธอถือแก้วเหล้ากอดแขนชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างสนิทสนม หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานเท่าไร เวลานี้ดันมาทำเป็นไร้เยื่อใย

คุณอาคงไม่พอใจเป็นธรรมดา แต่เธอจำต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวเมื่อรับรู้สถานะตนเอง

“ซอยข้างหน้านี้ค่ะอาพี จอดตรงนี้ก็ได้...”

ได้ยินผู้โดยสารสาวสวยบอก พีระพงษ์ตั้งใจขี่รถเลยจุดหมายปลายทางไปเล็กน้อย รอให้สาวน้อยลงจากรถ ส่งหมวกคืนให้เขาก็รีบถาม

“เลิกงานกลับบ้านเลยหรือเปล่า? หรือไปเที่ยวอีกครับ”

“กลับค่ะ แต่คงไม่รบกวนคุณอา ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

“กินข้าวหรือยัง?”

“ยังค่ะ…”

“ทำไมไม่ตื่นเช้า ๆ ล่ะครับ ไม่กินข้าวเช้าจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน”

“เรื่องของฟ้าเปล่า...”

ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขาดันทำตัวไม่ต่างจากคุณพ่อ สาวน้อยคงคิดว่าเธอกำลังถูกควบคุมพฤติกรรม มากเสียกว่าจะคิดว่าเขาอาจถูกใจเธอขึ้นมา

“เข้างานกี่โมงครับ?”

“เก้าโมงค่ะ”

“งั้นไปกินโจ๊กตรงนี้ อาพาไป”

“คือ… ฟ้า… เกรงใจค่ะ”

“ทำไมต้องเกรงใจ กินเหล้ากินได้ กินข้าวก็ต้องกินได้”

สายตาของพีระพงษ์ราวกับว่าบังคับให้เธอต้องไปกินข้าวเช้ากับเขา ยิ่งเห็นแก้มใส ๆ ใต้เครื่องสำอางอ่อน เปลือกตาขาวมีสีเหลือบส้มชมพู เธอแต่งหน้ามาทำงานอย่างน่ารัก สบตาใสแป๋วมองกลับมา หนุ่มรุ่นพ่อหัวใจอ่อนยวบ

“ตอนนี้คงไม่เหมาะสมแล้วค่ะ ฟ้าไม่รู้ว่าอาพีเป็นเพื่อนกับพ่อแม่ฟ้า คืนนั้นฟ้าเองก็เมา อาพีช่วยคิดเสียว่าเราสองคนไม่เคยพบกันมาก่อน... นะคะ...”

‘ดูแก้มป่อง ๆ นั่นสิ กลัวมีผู้ปกครองเพิ่มอีกคนมากกว่า’

พีระพงษ์ยังนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์ด้วยรอยยิ้ม เมื่ออิงฟ้าแสนดื้อรั้นไม่ยอมเขาเลยสักทาง ใช้ข้ออ้างว่าเธอไม่อยากเข้างานสาย ในที่สุดเขาเลยตัดสินใจ ไม่ยอมละทิ้งโอกาสให้สาวน้อยก้าวหนีเขาไปอีก ตะโกนเรียก

“อิงฟ้า... เลิกงานแล้วแวะมาดูกล้องที่บ้านอาหน่อยไหม”