ตอนที่ 6 ปลาใหญ่กินปลาเล็ก 2

ฝูซินคิดว่าตัวนางเองนั้นขวัญกล้าเทียมฟ้า แม้ว่าจะยืนอยู่ต่อหน้าศัตรูก็ไม่มีหวั่นเกรง ทว่าหลังจากที่ขันทีนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งรายล้อมด้วยดอกเหมยสีแดงบานสะพรั่ง แต่บริเวณโดยรอบสิ่งก่อสร้างแห่งนี้กลับมิได้มีพื้นหิมะหนาเป็นชั้นดังเช่นจุดอื่นๆ ในเขตพระราชฐานของต้าฉิน

ขันทีนำทางหยุดชะงักหน้าประตู ขันทีและนางกำนัลที่เฝ้าตำหนักต่างก็ย่อกายก้มศีรษะให้กับจื่อเว่ย

“ฉงเยว่ไท่จื่อเสด็จ…” ขันทีหน้าพระตำหนักเอ่ยขาน บานประตูพลันเปิดออก

จื่อเว่ยก้าวนำเข้าไปด้านใน ฝูซินเดินตามด้วยอากัปกิริยาสำรวมเรียบร้อย แม้ว่านางจะไม่ชอบใจที่ต้องเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ แม้จะหวาดระแวงว่านางอาจไม่รอดกลับไปยังแคว้นเว่ย กระนั้นแล้วก็ทำได้เพียงปลุกปั่นขวัญกำลังใจให้ลุกโชนพร้อมรับมือ

ด้านในมิได้มีเพียงจักรพรรดิและเว่ยหวางฝูเจี้ยน แต่มีขุนนางคนสนิทขององค์จักรพรรดิราวสองสามคน ถัดจากฝูเจี้ยนก็คือองค์หญิงเซวียนหลิน องค์หญิงเก้าแห่งแคว้นเว่ย

“ถวายพระพรเสด็จพ่อ”

“ถวายพระพรฉินเยว่หวงตี้ ขอจงทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่น หมื่น ปี”

“ตามสบาย” สุรเสียงของจักรพรรดิแห่งต้าฉินทุ้มต่ำ ตรัสออกมาอย่างไม่ใคร่สนใจธรรมเนียมนัก

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ฝูซินก้มหน้าให้ต่ำที่สุด ไม่อาจเงยหน้าสบพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิได้ มิใช่เพราะนางเกรงกลัว แต่เป็นเพราะความเกลียดชังที่ท่วมท้นในอก เกรงว่าหากนางเงยหน้าขึ้นมา จักรพรรดิแห่งต้าฉินคงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในใจเป็นแน่แท้

“นี่น่ะหรืออู่กงจู่แห่งแคว้นเว่ย” จักรพรรดิทรงตรัสถาม พระสุรเสียงเรียบเรื่อย

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ากันว่าธิดาของเว่ยหวางมีดวงตาที่งดงามยิ่งกว่าสตรีใดในใต้หล้า แต่ก็กล่าวขานกันว่าคนที่มีดวงตาที่งดงามที่สุดก็คือองค์หญิงห้า ฝูซิน เราได้เห็นหน้าองค์หญิงเก้าแล้ว ไหนเจ้าลองเงยหน้าขึ้นมาให้เราดู”

“เสด็จพ่อบอกให้เจ้าเงยหน้า” จื่อเว่ยกระซิบ

ฝูซินสูดลมหายใจลึก กลั้นใจเงยหน้าขึ้น

จักรพรรดิแห่งต้าฉินทอดพระเนตรดวงหน้าของฝูซิน สบกับดวงตาสีน้ำตาลที่บัดเดี๋ยวเข้มข้น บัดเดี๋ยวอ่อนจางของนางด้วยความสนพระทัย พระเนตรคมกริบพิศมองผิวกายเนียนละเอียดที่เข้มกว่าสตรีทั่วไปอยู่บ้าง กระนั้นแล้วก็ไม่อาจละสายตาไปจากเรียวคิ้วเรียงตัวสวยที่รับกับดวงตาของนางได้เลย

สายพระเนตรพลันสะดุดกับกลีบปากแดงระเรื่อที่มีจ้ำเลือดน้อยๆ ก่อนจะเบนไปยังโอรสของพระองค์ที่ยืนเคียงข้างนางราวกับว่าสนิทสนมกันมานาน

“ไม่ผิดหวัง องค์หญิงฝูซินมีดวงตางดงาม อีกทั้งเรียวคิ้วของเจ้ากลับทำให้เราตระหนักได้ว่าความงามตามธรรมชาติคืออะไร สตรีต้าฉินของเราต่างก็พากันโกนขนคิ้วกันจนเกลี้ยงเกลา จนเราไม่กล้ามองใบหน้าของพวกนางยามที่ปราศจากเครื่องประทินโฉมเสียแล้ว องค์หญิงเซวียนหลินงดงามบอบบาง กิริยางดงามเย้ายวน ทว่าดวงตากลับมิได้ตรึงตราจิตใจผู้คนเท่าเจ้า เว่ยหวางฝูเจี้ยน แน่ใจหรือว่าจะให้ทั้งสองคนนี้มาพักอยู่ที่ต้าฉิน”

“ทูลฝ่าบาท น้องสาวของกระหม่อมทั้งสองยังมิได้ออกเรือน หากปล่อยให้อยู่แคว้นเว่ย เกรงว่าพวกนางจะอยู่โยงเฝ้าตำหนัก ฝ่าบาทน่าจะทรงเข้าพระทัยดีว่าการปล่อยให้บุปผาเบ่งบานโดยไร้คนชื่นชมน่าเสียดายเพียงใด อย่างน้อยครั้งนี้ ฝูซินก็มิได้มาเสียเที่ยวพ่ะย่ะค่ะ”

ถ้อยคำคล้ายแทงถูกจุดทำให้องค์จักรพรรดิแย้มพระสรวลบางเบา มิได้ถือสาหาความคนพูดแต่อย่างใด

“หืม…นางมีคนดูแลแล้วหรือ”

ฝูเจี้ยนหันไปสบตากับจื่อเว่ย กิริยาของทั้งสองตกอยู่ภายใต้สายพระเนตรขององค์จักรพรรดิทั้งหมด

ทันใดนั้นโอรสสวรรค์ก็ทรงพระสรวลเสียงกังวาน

“ฮ่าๆ ตอนแรกเราคิดว่าจะส่งฝูซินไปอยู่กับองค์ชายใหญ่ ส่วนเซวียนหลินให้ไปอยู่กับองค์หญิงรอง มิคาดว่าไท่จื่อของเรากลับมีบุพเพกับนาง”

จื่อเว่ยหัวเราะตาม ตอบรับด้วยเสียงรื่นเริง “ทูลเสด็จพ่อ องค์หญิง

ฝูซินมีใจปฏิพัทธ์ต่อลูกจนทนไม่ไหว ถึงขนาดที่มาเยือนถึงประตูตำหนักจื่อเยว่ของลูก ทว่ากลับบังเอิญพบเจอกับน้องแปดจนเกิดความเข้าใจผิด สุดท้ายถูกนางทำร้ายจนได้รอยแผล ลูกในฐานะเจ้าของตำหนัก จึงถือโอกาสสั่งโบยนางเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่สตรีฝ่ายในนางอื่น

“ส่วนเรื่ององค์หญิงฝูซินมีใจให้ลูกนั้น ตอนนี้ยังไม่สามารถตอบรับน้ำใจของนางได้ ลูกทราบว่าเสด็จพ่อมีน้ำพระทัยกว้างขวางดุจมหาสมุทร ทรงโปรดพระราชทานอนุญาตให้ลูกกับนางได้ศึกษานิสัยใจคอกันด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าอยากศึกษาดูใจนางรึ”

“พ่ะย่ะค่ะ…สตรีต้าฉินล้วนมีรสชาติจืดชืด สู้ชายหนุ่มฉกรรจ์ในสังกัดองครักษ์หลวงมิได้สักคน หากให้ลูกได้มีโอกาสศึกษาดูใจสตรีที่เคยอยู่ในสังกัดกองทัพ มิคาดว่าอาจจะเป็นการช่วยส่งเสริมบุพเพและวาสนาให้ลูกกับนางพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดจาเลื่อนเปื้อนของจื่อเว่ยทำให้พระพักตร์ขององค์จักรพรรดิเผือดสีเล็กน้อยอับอายเกินกว่าจะขัดคำขอพระราชทานสตรีนางหนึ่งได้ ยิ่งเมื่อจื่อเว่ยประกาศถึงรสนิยมอันวิปริต พระองค์เองก็ทรงจนพระทัยที่จะแก้ไขแล้ว

“ตามใจเจ้าก็แล้วกัน”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

จื่อเว่ยหันมาคลี่ยิ้มอบอุ่นให้ฝูซิน กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนนางสั่นสะท้านไปทั้งกาย

“ต่อไปนี้เจ้าคือคนของตำหนักจื่อเยว่ ในฐานะแขกของข้า หลังจากนี้เราสองคนจะได้ใช้เวลาศึกษาดูใจกันเสียที เห็นแก่ที่องค์หญิงมีใจต่อจื่อเว่ย องค์หญิงมิต้องกังวลว่าจะถูกรังแกดังเช่นที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก ข้าจะดีกับเจ้าให้มากๆ”

ใบหน้าของฝูซินคล้ายเป็นตะคริว นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ครั้นหันไปขอความช่วยเหลือจากเสด็จพี่ ก็เห็นเขาส่งสัญญาณเป็นเชิงให้นางตอบรับ

ฝูซินกลืนน้ำลาย เรื่องนี้ต้องไล่เลียงกับเสด็จพี่ของนางให้ได้ ทว่าตอนนี้ทำได้เพียงฉีกยิ้มอัปลักษณ์ที่สุดในความคิดของนาง กล่าวด้วยถ้อยคำซาบซึ้งสุดประมาณ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท บุพเพที่พระองค์สร้างให้ ฝูซินจะไม่มีวันลืมเพคะ”