เพื่อครอบครัว

“จิล พ่อแกเป็นไงบ้าง” สุจิราถามปองรักด้วยความเป็นห่วง

“ยังทรง ๆ อยู่” เธอหันไปยิ้มให้เพื่อน

“เข้มแข็งนะ ถ้ามีอะไรให้เราช่วยก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ” สุจิรายังแสดงน้ำใจต่อเธอเสมอ สองคนจับมือกันแน่น

(ฟาเบียน คอนเซ็นเตอร์ ชิปปิ้ง จำกัด) แค่ชื่อก็สะดุดตาสะดุดใจเสียแล้ว เธอนึกไปถึงหัวข้อข่าวที่อ่านเจอเมื่อหลายวันก่อน

(“สยบข่าว คาสโนว่าตัวพ่อ ที่มีคอนเซปที่สาว ๆ ฟังแล้วขนลุกไปตาม ๆ กัน “หากอยากได้ทุนการศึกษา ใส่ชุดนักศึกษามาหาพี่”)

“คุณฟาเบียน” เธอขยับปากเรียกชื่อเขาออกมา

เธอรีบเสิร์ชหาประวัติและเรื่องราวของเขาในอินเทอร์เน็ต สิ่งที่ได้รับรู้ คือเขาเปลี่ยนผู้หญิงข้างกายเป็นว่าเล่น และทุกคนสวย ๆ ทั้งนั้น และจิลก็ไปเจอบทสัมภาษณ์หนึ่งของเขาในยูทูป

(“มีอยู่ประเทศหนึ่งที่คุณฟาเบียนไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนไปเที่ยวเลย เพราะอะไรครับ”)

(“ฝรั่งเศสครับ เพราะผมจะเก็บเอาไว้ไปฮันนีมูนกับภรรยาตัวจริง มันเป็นประเทศที่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมพบรักกัน และได้ร่วมกันปลูกต้นรักที่นั่น และมีผมที่นั่นด้วย ผมจึงอยากให้เป็นสถานที่ที่เป็นความทรงจำของภรรยาและลูกของผมในอนาคตครับ”)

(“คุณฟาเบียนเป็นคนโรแมนติกมากนะครับ”) พิธีกรชม

(“คุณฟาเบียนมีเคล็ดลับในการเลือกผู้หญิงยังไงครับ”) เขายิ้มสดใส มีเสน่ห์ และน่ามองมาก เขาส่งสายตาหวานมายังกล้องเบื้องหน้า

(“ผมเป็นคนตรง ๆ ผมก็ชอบผู้หญิงที่ตรง ๆ ไม่เรื่องมาก และไม่จุกจิก ไม่ต้องทำฉลาดกว่าผม และผู้หญิงของผมต้องทำให้ผมหายเครียดได้ ยิ้มได้ หัวเราะได้ และเธอก็ต้องยอมผมทุกอย่าง”) พิธีกรชายถึงกับหัวเราะออกมาในคำตอบของเขา เขาเอ่ยแซว

(“โอ้โห... คงจะหายากน่าดูนะครับ”)

(“ผมไม่ต้องหานะครับ เดี๋ยวก็มีเข้ามาเอง”) เขาโอ้อวดตัวเอง

(“แล้วถ้าสาว ๆ อยากจะส่งใบสมัครเป็นแฟนของคุณฟาเบียนต้องทำอย่างไรบ้างครับ”)

(“ที่บริษัทของผมเปิดรับเสมอ ตลอดเวลาครับ”)

(“แหม... จบรายการนี้ คงมีคนส่งใบสมัครกันจนรับไม่หวาดไม่ไหว”)

(“แล้วจริงหรือเปล่าครับ ที่เขาลือกันว่า... คุณชอบแจกเงินให้กับสาว ๆ โดยเฉพาะนักศึกษา”)

(“อันนี้บอกตามตรงครับ ว่า... จริง”) พูดถึงตรงนี้แล้วเขาก็หัวเราะร่วน

(“ผมถูกใจ อะไรก็ได้ทั้งนั้น”)

(“โอ้โห... ผมได้ยินคำตอบถึงกับอึ้งไปเลย แต่เพื่อให้สาว ๆ มีกำลังใจอีกนิดนึง คุณฟาเบียนชอบผู้หญิงสไตล์ไหนครับ เห็นแล้วแบบ... มันใช่เลย”) พิธีกรเจาะลึก

(“ผมชอบเวลาเจอผู้หญิงขาว ๆ ผมยาว ๆ แล้วปล่อยผมสยายตามธรรมชาติ ดำขลับยิ่งสวย ถ้าผมไม่ทำสีก็ยิ่งชอบ และผมชอบมองปากของผู้หญิง เวลาเธอเผยอปากนิด ๆ พูดหวาน ๆ แล้วทาปากสีส้มอ่อน ๆ เดินมา ผมนี่ละลายได้เลย”) คำตอบของเขาทำให้ทั้งเขาและพิธีกรชายหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

(“ต้องเซ็กซี่ ต้องอกตูม ๆ ไหมครับ”) พิธีกรถามเพิ่ม

(“ไม่จำเป็นนะครับ ผมจะมีเซ้นส์ ว่าคนไหนใช่ หรือไม่ใช่ครับ มาเหอะ... ขอให้เจอเหอะ...”) เขาพูดแบบขำ ๆ

หลังจากนั้นก็เป็นบทสัมภาษณ์เรื่องงาน ปองรักนั่งจดแบบละเอียดยิบ เธอมีเป้าหมายเดียวเท่านั้นที่จะต้องทำจากนี้ไป

“ส่งก่อนเพื่อนเลยนะปองรัก ทำไมถึงเลือกที่จะไปบริษัทนี้” อาจารย์สัมภาษณ์เบื้องต้น

“มันเป็นธุรกิจที่น่าสนใจมาก ๆ ค่ะอาจารย์ จิลคิดว่าหากได้ไปฝึกงานที่นี่ จะทำให้เปิดโลกทัศน์ที่กว้างขึ้น และสามารถนำมาปรับใช้ในอนาคตได้”

“แล้วทำไมต้องขอฝึกเป็นเลขานุการเจ้าของกิจการ”

“คุณฟาเบียนเป็นคนที่เก่งมาก ๆ ค่ะ เขาสามารถประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย และดำเนินกิจการเป็นผู้นำแถวหน้าของเมืองไทย ซึ่งจิลเคยศึกษาประวัติของท่าน แล้วก็ยึดหลักการบางอย่างของท่านมาเป็นแนวทางชีวิตค่ะ”

“ทำการบ้านมาได้ดี ครูเซ็นต์อนุมัติ แล้วจะดำเนินการส่งเอกสารไปให้ทางบริษัทให้ แต่หน้าที่ของเธอต้องทำจดหมายแนะนำตัวเองส่งไปให้คุณฟาเบียนเองนะ”

อาจารย์ยื่นกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง ซึ่งเขียนอีเมลเป็นชื่อของฟาเบียนอย่างชัดเจน เธอทำตาโตมองหน้าอาจารย์เหมือนเป็นคำถาม

“อาจารย์เป็นคนขอให้ทางเจ้าของบริษัททุกบริษัทที่จะรับนักศึกษาของเราไปฝึกงาน เป็นคนตัดสินใจในการเลือกรับนักศึกษาที่ยื่นความจำนงด้วยตัวเอง เพราะตำแหน่งที่เราต้องไปฝึกต้องประสานงานและอยู่ใกล้ชิดกับเจ้าของบริษัทด้วย เนี่ยเป็นหลักการของอาจารย์เลยนะ พวกเธอโชคดีมากที่ได้อาจารย์เป็นที่ปรึกษา”

อาจารย์พูดพลางทำตัวยืด ๆ แต่สีหน้าของปองรักหนักใจอยู่มาก เธอจะทำเช่นไรให้ฟาเบียนตอบรับการฝึกงานของเธอ ปองรักกลับบ้านไปแทบเอามือก่ายหน้าผาก

ช่วงนี้แม่สั่งไว้ว่าให้ไปเยี่ยมพ่อเฉพาะวันที่เธอว่างจริง ๆ เนื่องจากแม่ได้ย้ายโรงพยาบาลของพ่อไปอีกฝั่งเมืองของกรุงเทพฯ ซึ่งไกลจากบ้านของเธอมาก หากจะนั่งรถเมล์ก็ไม่ต่ำกว่าสามสี่ต่อ แม่กลัวเธอจะเหนื่อย แต่สองแม่ลูกก็คุยกันทางโทรศัพท์แบบเห็นหน้าทุกวัน