บทที่ 37

บทที่ 37

นัสรินคร้านจะมีเรื่องด้วยจึงไปนั่งรอที่โต๊ะหินอ่อน มองดูปราณต์หยิบนั่นหยิบนี่ใส่กระทะอยู่เงียบๆ ตอนนี้ในห้องครัวไม่มีเสียงใดๆ นอกจากเสียงการเคลื่อนไหวของเขา และเสียงตะหลิวที่เคาะกับกระทะเป็นระยะ

ไม่นานข้าวผัดอเมริกันหน้าตาน่ากินสองจานก็ถูกนำมาวางที่โต๊ะ จากนั้นทั้งเขาและเธอต่างก็นั่งกินเงียบๆ หากแต่หญิงสาวแทบจะกลืนข้าวไม่ลง เพราะมีสายตาคมๆ นั้นจดจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เมื่ออิ่มนัสรินก็ทำหน้าที่เก็บจานไปล้างอย่างอ้อยอิ่ง พลางคิดว่าหลังจากนี้จะหลบเลี่ยงปราณต์ยังไง เธออยากมีเวลาอยู่กับตัวเองก่อน ไม่ใช่อยู่ในสายตาของเขาทุกย่างก้าวแบบนี้ แต่ปราณต์ก็ไม่ให้เวลาเธอคิด เมื่อเธอล้างจานไม่เสร็จเสียที เขาก็เป็นฝ่ายดึงจานจากมือเล็ก จัดการล้างเสียเองและเสร็จภายในไม่กี่พริบตา จากนั้นเขาก็หันหน้ามาเผชิญกับคนที่ยืนมองอยู่ข้างๆ พร้อมกับจับข้อมือของเธอเอาไว้มั่น

“คราวนี้ก็ไม่มีอะไรแล้ว เราขึ้นห้องกันเถอะ”

ขึ้นห้อง...เขาคงไม่พาขึ้นไปเฉยๆ หรอกกระมัง ในเมื่อเขาประกาศความต้องการของตัวเองออกจะชัด ว่าเขาพาเธอมาที่นี่ทำไม

“คุณขึ้นไปก่อนเถอะค่ะ นัสขอเดินย่อยอาหารสักพัก” นั่นเป็นข้ออ้างเดียวที่เธอคิดออกในเวลานี้ แต่ปราณต์กลับแค่นยิ้มและมองเธออย่างรู้ทันความคิด

“ถ้าคุณอยากเดินผมก็จะให้เดิน แต่ต้องเดินไปหลังบ้าน ไปบอกป้าสำอาง ลุงเล็ก แล้วก็สายหยุดว่าผมกับคุณต้องการความเป็นส่วนตัว ห้ามใครไปรบกวนที่ห้อง เย็นนี้เราจะไม่กินอาหารเย็น แต่เราจะกินอย่างอื่นแทน”

คำสั่งของเขาทำให้ตาคู่สวยเบิกโพลงพร้อมกับหน้าแดงซ่าน คนหน้าทนจะให้เธอไปพูดแบบนั้นกับคนของเขาได้อย่างไร แค่ที่เธอมากับเขาทั้งๆ ที่หย่ากันแล้ว เธอก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว

“คุณจะให้นัสพูดบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไง”

“พูดบ้าตรงไหน เรื่องจริงทั้งนั้น หรือคุณคิดว่าผมจะไม่ทำอะไรคุณ”

“นัสไม่คิดว่าคนใจร้ายแบบคุณปราณต์จะมาใจดีกับนัสหรอกค่ะ เพียงแต่นัสไม่กล้าพูดอะไรน่าอายแบบนั้นต่างหาก ถ้าคุณปราณต์จะพูดก็ไปพูดเอง”

“สรุปว่าจะไม่ไป งั้นก็ขึ้นห้องกับผม”

นัสรินกำลังจะอ้าปากค้าน แต่ข้อมือเล็กก็ถูกฉุดให้เดินตามเจ้าของบ้านออกจากห้องครัว ขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง ก่อนที่ปราณต์จะผลักประตูเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง ซึ่งนัสรินก็พอรู้ว่าห้องนี้คงเป็นห้องของเขา

แม้ว่าจะทั้งแต่ง ทั้งหย่า และเคยมีอะไรกับเขามาแล้ว แต่พอเข้ามาอยู่ในห้องของปราณต์ตามลำพังก็ทำให้นัสรินอดรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวไม่ได้ นั่นก็เป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวของเขาในยามที่เขามีสติสัมปชัญญะครบถ้วน แม้ปราณต์จะไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่ แต่ทุกอย่างในห้องนั้นมันก็บ่งบอกความเป็นเขาได้อย่างแจ่มชัด

“เข้าไปอาบน้ำก่อนสิ จะได้สบายตัว” เขาสั่งอีกแต่มือยังไม่ยอมปล่อยจากข้อมือเล็กของเธอ

“นัสไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน”

“คืนนี้ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าหรอก ส่วนชุดเก่านี่ก็ถอดไว้ เดี๋ยวผมจะให้สายหยุดมาเอาไปซักให้”

“คุณจะไม่ให้เวลานัสจริงๆ เหรอคะ” นัสรินเอ่ยอ้อนวอนเหมือนนักโทษประหารที่ดิ้นตายเฮือกสุดท้าย

“จะถึงเตียงอยู่แล้ว ผมคงไม่เปลี่ยนใจ”

“คนใจร้าย!” นัสรินได้แต่ต่อว่าด้วยคำเดิมแต่ปราณต์ก็ไม่สะทกสะท้าน

“กับผู้หญิงร้ายๆ ก็ต้องใจร้ายหน่อย”

“แน่ละค่ะนัสมันใจร้าย ใครจะใจดีเหมือนหมอเมธาวีของคุณ”

“ประชดผมเรื่องหมอเมย์บ่อยๆ ระวังผมจะคิดว่าคุณหึงผมนะ” ปราณต์เอ่ยยั่วเย้าทั้งที่สีหน้ายังดูเคร่งขรึม

“นัสไม่ได้หึงค่ะ เพราะไม่มีสิทธิ์จะหึง”

“ก็สิทธิ์ของเมียไง”

“ก็แค่เมียเก็บชั่วคราว ปล่อยนัสค่ะ นัสจะไปอาบน้ำแล้วจะมาขึ้นลานประหารรอ”

พูดจบนัสรินก็บิดข้อมือตัวเองออกจากพันธนาการของเขาอย่างงอนๆ หยิบเอาเสื้อคลุมจากตู้เสื้อผ้า แล้วก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำสระผมกว่าครึ่งชั่วโมงจึงค่อยกลับออกมา เธอไม่ได้มองหน้าเจ้าของห้องซึ่งตอนนี้นั่งพิงพนักเตียงในท่าเหยียดขาไปข้างหน้าอย่างสบายๆ เขากำลังก้มดูมือถือคล้ายกับสนใจบางอย่างอยู่ กระทั่งเธอเดินออกมาจึงค่อยเงยหน้าขึ้นมามอง

ร่างบางในชุดคลุมสีขาวเดินเอาเสื้อผ้าชุดเก่าของตัวเองไปวางในตะกร้า จากนั้นก็ไปนั่งเช็ดผมที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอเหลือบเห็นปราณต์ขยับจากเตียงผ่านทางกระจก จึงเกร็งตัวขึ้นคิดว่าเขาจะเดินมาหา แต่เขาแค่ลุกขึ้นไปหาโทรศัพท์ติดต่อภายใน โทร.ลงไปเรียกสายหยุดขึ้นมาหา รอไม่นานสาวใช้ที่ถูกปราณต์เรียกก็มาเคาะห้อง

“คุณปราณต์มีอะไรให้สายหยุดรับใช้คะ”

“เดี๋ยวสายหยุดเอาเสื้อผ้าของคุณนัสรินไปซักนะ แห้งแล้วก็จัดการรีดให้เรียบร้อย แต่ไม่ต้องเอาขึ้นมา พรุ่งนี้ตอนสายๆ ค่อยขึ้นมา ส่วนตอนเย็นฉันกับคุณนัสรินไม่กินข้าวเย็น ไม่ต้องเตรียมอาหารเผื่อ หลังจากนี้ห้ามใครรบกวน ถ้ามีอะไรจะโทร.ไปบอกอีกที”

“ค่ะคุณปราณต์”

สายหยุดรับคำเสร็จก็ขยับไปหยิบเอาตะกร้าผ้า ส่วนคนที่นั่งเช็ดผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตอนนี้หน้าแดงก่ำ เมื่อได้ยินปราณต์บอกคนของเขา สายหยุดไม่ใช่เด็กแล้วอายุน่าจะราวๆ สามสิบกว่าๆ ไม่ต้องให้สาธยายสายหยุดก็คงตีความหมายของปราณต์ได้

คนหน้าทน! จะทำอะไรทำไมต้องประกาศให้ชาวบ้านรู้ด้วย!