ตอนพิเศษข้าวฟ่าง 9 มีคนหวงสามี

 

ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่

“ขึ้นรถเถอะ”

“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา

“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ

“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ

“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง

“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง

“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย

“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต

“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้นทั้งที่ใจของเธอเองก็ยังสับสนว่ารักเขารึยังหรือคนที่เธฮรักยังเป็นภูริทัต

แต่เธอพูดประโยคนั้นไปเขากับไม่ตอบไม่พูดใดๆ กับเธอเลย ทั้งคู่ก็เงียบตลอดทางจนถึงบ้าน วุฒิชัยเขาโกรธเธอที่เอาแต่แฟนเก่ามาตัดสินเขาไม่ให้โอกาสเขาทั้งที่เมื่อก่อนตัวเองทำตัวไม่ดีเอง

วุฒิชัยเดินไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกนั่งมองดูมือถือ ข้าวฟ่างเดินเข้าไปนั่งด้วย

“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมทำนั่งเงียบไม่พูดไม่จากับฉัน” เธอเอียงหน้าไปถามเขา

“เปล่า” เขาตอบเพียงสั้นๆ หน้าตาไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

“โอเคเดี๋ยววันนี้ฉันไปหาเพื่อนนะ” เธอพูดจบและเดินออกไป

อะไรกันฉันงอนขนาดนี้ยังมีหน้าไปหาเพื่อนอีก เขาลุกขึ้นเดินตามหลังไป

“เดี๋ยวก่อนสิ”

“มีอะไร” เธอหันกลับมาถามด้วยความเย็นชา ความจริงความรู้สึกดีๆ เธอก็มีให้เขานะแต่เพราะความเจ็บปวดที่ผ่านมาทำให้เขาแสดงออกมาด้วยความเฉยชาแค่นั้น

“ผมไปด้วย จะพาไปซื้อของใช้ให้ลูกเมื่อกี้ลืมแวะ” เพราะความขี้น้อยใจของเขาทำให้ลืมไปเลยว่าจะไปซื้อของให้ลูก

“งั้นฉันไม่ไปหาเพื่อนละไปซื้อของให้ลูกดีกว่า” สิ้นสุดคำพูดนั้นเธอก็ขึ้นรถและทั้งคู่ก็ออกไปที่ห้างสรรพสินค้า

ห้างสรรพสินค้า…..

วุฒิชัยเดินนำเข้าร้านเสื้อผ้าเด็ก ทั้งคู่เลือกเสื้อผ้าเยอะเลยและก็ไปซื้อของใช้ต่างและกำลังจะกลับ ทั้งคู่ก็บังเอิญไปเจอ วุ้นเส้น เด็กของวุฒิชัยที่กำลังเดินช็อปปิ้งอยู่วุ้นเส้นเธอเห็นวุฒิชัยก็รีบเดินเข้ามาทักทาย

“อ้าวพี่วุฒิ คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอกันตั้งนาน” เธอเดินเข้ามาเกาะแขนวุฒิชัยโดยไม่สนใจข้าวฟ่างเลย

“อะแฮ่ม!!!” ข้าวฟ่างส่งเสียงขึ้นมา ทำให้วุฒิชัยรีบสลัดแขนของจากมือวุ้นเส้นอย่างรวดเร็วและเดินเข้าไปใกล้ๆ ข้าวฟ่าง

“คนนี้ใครเหรอคะพี่วุฒิ” เธอถามด้วยความสงสัยทำไมพี่วุฒิถึงดูท่าทางเกรงใจเธอจัง

“ภรรยาผมครับ” วุฒิชัยพูดและยิ้ม ทำให้ข้าวฟ่างเชิดหน้าขึ้นและยิ้มเยาะเย้ยใส่เธอ เธอไม่พอใจมากเพราะเธอชอบวุฒิชัยมากเบ๊ะปากใส่ข้าวฟ่าง

“พี่วุฒิไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่น่าละไม่เห็นมาหาวุ้นเลยแต่เมียพี่ไม่เห็นจะสวยเลยสู้วุ้นก็ไม่ได้ทั้งสวยและเด็กกว่าแถมยังเซ็กซี่พี่ไปเอายัยนี่มาเป็นเมียได้ยังไง”

“นี่ทำไมพูดเหมือนคนไม่มีการศึกษาเลยมารยาทในการพูดรู้จักไหมและอีกอย่างถึงฉันจะอายุเยอะกว่าเธอแต่ฉันก็แซ่บกว่าเธอนะไม่งั้นคุณวุฒิคงไม่มาเอาฉันเป็นเมียหรอก ไม่เหมือนเธอที่เขาแค่เอาเล่นๆ ก็จากไปจริงไหมคะวุฒิ” เธอหันไปมองหน้าวุฒิชัยพร้อมกับหยิกไปที่เอวเขาทำให้เขาสะดุ้งรีบตอบในทันที

“ครับ”

ทำให้วุ้นเส้นหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ก็เลยพูดใส่เธอไป

“แต่ถ้าพี่วุฒิเบื่อเมียแก่ที่บ้านอยากมาหาวุ้นก็มาหาได้นะคะ วุ้นรอเสมอ”

“หน้าไม่อายมาบอกให้ผัวชาวบ้านไปหาต้องด้านเบอร์ไหนคะ เอากระดาษทรายไปขัดดีไหมจะได้ลดความด้านลงบ้าง” คำพูดของวุ้นเส้นทำให้เธอปรี๊ดแตกเธอจึงด่าไป

วุฒิชัยหันไปมองหน้าเมียตัวเองก็แอบยิ้มเพราะคิดว่าเมียคงหึงจนหน้ามืดจึงด่าผู็หญิงของเขาไปเขาเองชอบใจมากที่เมียมาทำท่าหวงแบบนี้

“นี่แก มาว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง ท้องอยู่ระวังผัวเบื่อและนอกใจมาหาฉันละกันนะ” เธอพูดและทำหน้าใสเธอ

“ก็ลองดูสิคะ” เธอพูดและหันหน้าไปหาวุฒิชัยและตีคิ้วใส่เขา ทำให้เขารีบพูดในทันที

“ไม่มีทางหรอกครับ ผมรักเมียคนเดียว”

ข้าวฟ่างเธอหันหน้าไปเบ๊ะปากใส่เธฮทำให้เธอโมโหมากและรีบเดินสะบัดไป มือของวุฒิชัยก็กอดที่ไหล่ของข้าวฟ่างอยู่เมื่อวุ้นเส้นเดินไปแล้วเธอรีบสะบัดออกในทันที

“ปล่อยฉันได้แล้ว”

“นี่คุณหึงผมเหรอ” เขายิ้มและยื่นหน้าใปใกล้ๆ เธอหน้าตาอันหล่อเหลากับดวงตาที่ชวนหลงของเขาไปมองที่เธอของเธอทำให้เธอรีบหันหน้าหนีด้วยความเขิน

“ป่าวซะหน่อย ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาหยามฉันแค่นั้นเอง” คำพูดของเธอกับใจของเธอนั้นมันส่วนทางกันเพราะความจริงแล้วเธอกำลังหวงสามีของเธออยู่ราวกับว่าผัวข้าใครอย่าแตะ

“อย่ามาโกหกเลยน่า ผมเข้าใจแหละว่าผมมันหล่อจนใครๆ ก็ต้องหลงผมเป็นธรรมดา” ความหลงตัวเองของเขานี่ยื่นหนึ่งเลย เพียงเพราะว่าเมื่อเขาต้องการใครก็ได้หมดมันเลยก่อให้เกิดความมั่นใจในตัวเองและหลงตัวเอง

“ฉันไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองเท่าคุณมาก่อนเลย คุณนี่มันเกินเยียวยาแล้วนะ” เธอพูดพร้อมเดินหนีเขาไป

“รอก่อนสิคุณ” เขารีบเดินตามเมียของเขาไป และทั้งคู่ก็เข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งและก็สั่งอาหาร

สักพักก็มีเพื่อนเก่าของข้าวฟ่างที่ไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไหร่ น้ำหวาน เดินเข้ามาในร้านและบังเอิญเห็นเธอนั่งอยู่จึงเข้าไปทักทาย

ข้าวฟ่างเห็นเธอเดินมาแต่ไกลก็คิดทันทีว่าเธอจะมาหาเรื่องอะไรเธอรึเปล่าเพราะ เธอเคยชอบภูริทัตแต่ภูริทัตตามจีบข้าวฟ่างตอนแรกข้าวฟ่างก็ไม่คิดจะคบกับภูริทัตหรอกเพราะเห็นว่า น้ำหวาน ชอบภูริทัตอยู่แต่ภูริทัตก็ตามจีบข้าวฟ่างโดยที่ไม่สนใจใครเลยมาตลอดหลายปีทำให้เธอใจอ่อน

เพราะเห็นว่าต่อให้ข้าวฟ่างไม่เปิดใจให้ภูริทัตเขาก็ไปไม่สนใจน้ำหวานอยู่ดี ก็เลยลองเปิดใจคบ

“สวัสดีข้าวฟ่าง” น้ำหวานเดินมาที่โต๊ะที่ข้าวฟ่างนั่งอยู่และทักทายเธอ

>>>>>ติดตามตอนต่อไป