ตอนพิเศษข้าวฟ่าง 8 คนหวงเมีย

 

05 : 20 น.

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายเธอเหมือนมีอะไรมากอดอยู่เมื่อก้มลงมามองดูก็เห็นเป็นแขนของวุฒิชัยที่กำลังกอดเธออยู่เธอรีบลุงขึ้นและแขนของเขากับกอดเธอลงไปนอนอีก

“นี่คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันใครอนุญาตให้กอดไม่ทราบ” เธอหันหน้าไปถามเขาด้วยเสียงดุใส่

“ไม่มีอะ ผมอยากกอดก็กอดเลยคุณมีปัญหาเหรอนี่เมียผม” เขาพูดหน้าตาเฉยใส่เธอ

“แค่เมียในนามเท่านั้นแหละ ฉันเป็นแค่แม่ของลูกคุณเท่านั้น”

“ไม่อ่ะ คุณเป็นเมียผมคืนนั้นยังร่วมรักกันอยู่เลย” สิ้นสุดเสียงนั้นก็มีฝามือเล็กๆ ตีลงที่หน้าอกของเขา

โอ้ยยยย!! เสียงที่ทำเขาสะดุ้งอาจไม่เจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็แสบไม่น้อย

“นี่คุณอย่ามาพูดทะลึงนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส” เธอโกรธที่เขาพูดเรื่องนี่หรือเขินก็ไม่แน่ใจ

“ใจร้ายจังแค่พูดความจริงก็รับไม่ได้” เขากอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ยิ่งเธอทำเหมือนหวงตัวแบบนี้ยิ่งชอบเขาไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆ แต่เขาก็เอาเหมือนเดิมแต่กับข้าวฟ่างเขารู้สึกว่ามันน่าค้นหาดีเล่นตัวแบบนี้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” เธอพูดเสียงแข็งให้เขาเลิกกอดเธอ

“ไม่นะ ขอนอนกอดก่อน”

เปี๊ยะ!! เสียงตีไปที่หน้าอกเขาอีกรอบ ทำให้เขาคายกอดออกอย่างรวดเร็ว

“เอะอะก็ตีเป็นลูกเลี้ยงเลย”

“ใครบอกให้ไม่ปล่อยฉันละวันนี้ฉันมีนัดด้วย ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัว” เสียงจากเมียขาโหดของเขาตอบกลับมาด้วยความเย็นชา

“วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ แล้วคุณจะไปไหน” คำถามจากปากผู้เป็นสามีถามทั้งที่นอนหลับตาอยู่

“ก็ไปหาหมอไงจำไม่ได้หรือยังไงวันนี้คุณหมอนัดอัลตร้าซาวด์ ไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่นี้ยังจำไม่ได้” เธอพูดจบกำลังเดินไปอาบน้ำ เขาก็ลุกพ้วดขึ้นมาพูด

“จำได้สิทำไมจะจำไม่ได้ ผมแกล้งถามไปงั้นแหละ” ความจริงแล้วเขาก็ลืมนั้นแหละแต่แค่กลัวเธอด่าว่าไม่ได้เรื่องแต่หน้าตาดูเลิ่กลักมาก

ข้าวฟ่างหันมาด้วยหน้าตาที่ไม่เชื่อในคำพูดของเขา

“เหรอ?” สิ้นสุดคำพูดนี้เธอก็เข้าไปอาบน้ำ

เกือบไปแล้ว! ลืมได้ยังไงเนี้ยอุส่าจะเอาชนะใจเธอด้วยการเป็นพ่อและสามีที่ดีแต่กลับลืมเรื่องพวกนี้ เขาก็ไปเปิดดูตู้เสื้อผ้าของข้าวฟ่างและเลือกเสื้อผ้าออกมาไว้ให้เธอ

ผ่านไปสักครู่.. ข้าวฟ่างเะอก็อาบน้ำเสร็จกำลังจะไปแต่งตัวก็เห็นเสื้อผ้าห้อยไว้ที่หน้าตู้เกิดความสงสัยจึงหันไปถามสามีที่นั่งดูมือถืออยู่

“อะไรเนี้ย ใครเอาเสื้อผ้าฉันออกมาไว้ข้างนอก” เธอหยิบชุดกระโปรงยกขึ้นมาถามวุฒิชัย

“ผมเองแหละผมเลือกชุดไว้ให้คุณใส่” ข้าวฟ่างได้ยินแบบนั้นถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่เพราะเขาทำตัวแปลกๆ

“คุณจะให้ฉันใส่ชุดนี้เหรอ?” ชุดที่เขาเอาออกมานั้นเขาเลือกเสื้อที่ปิดถึงคอแขนก็ยาวและกระโปรงยาวจนจะลากดิน"

“ก็ใช่ไงครับ”

“ช่วยดูอากาศเมืองไทยด้วยค่ะว่ามันร้อนขนาดไหน” เธอพูดพร้อมกำลังจะเอาชุดใส่เข้าไปในตู้เสื้อผ้าคืนแต่ก็มีมือใหญ่มือหนึ่งมาดึงไว้

“คุณจะทำอะไร”

“เอาเสื้อผ้าเก็บไงฉันไม่ใส่หรอกมันร้อน”

“ไม่ได้!! คุณต้องใส่” เขาพูดเสียงแข็งใส่เธอหวังให้เธอกลัวเขาและทำตามที่เขาบอก

“ขอเหตุผลทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอก” เธอพูดและเงยหน้ามองหน้าเขา

“เพราะผมเป็นผัวคุณไม่อยากให้ใส่ชุดที่มันสั้นผมหวง เข้าใจไหม” เขาเดินเข้าไปใกล้เธอจนเธอถอยหลังติดตู้เสื้อผ้าเขายื่นหน้าไปใกล้เธอทำให้เธอรีบหันหน้าหนีเพราะความเขิน

ตึกตั๊ก! ตึกตั๊ก! ตึกตั๊ก! หัวใจของเธอแอบเต้นระรัวเร็วขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อหน้าที่หล่อเหลาของเขาเข้ามาใกล้ๆ

“ก็ได้ออกไปได้แล้วแต่ฉันขอเลือกที่มันลดความอึดอัดกว่านี้ได้ไหม” เธอพูดให้เขาออกไปเพราะเธอเก็บความเขินเขาไม่ไหว

“ได้แต่ห้ามสั้นนะ แต่หัวใจคุณนั้นเต้นแรงมากเลยสงสัยจะเขอนผม” เขาพูดพร้อมยิ้ม

“นี่คุณ” เธอพูดพร้อมยกฝามือขึ้น

“อย่าตีผมอีกนะ ผมกลัวแล้วครับ” เขาพูดอ้อนเมียของเขา

“เลิกกวนประสาทฉันได้แล้วรีบไปอาบน้ำ”

“หลงรักผมเข้าแล้วละสิ ผมเข้าใจนะเพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่รักผมสักคนไม่มีจริงๆ” เขาพูดหลงตัวเองเพียงเพราะเข้าไปใกล้เธอแล้วหน้าเธอแดงและใจเต้นแรง

“แหวะ หลงตัวเองผู้หญิงอื่นอาจจะหลงคุณแต่ฉันไม่!” เธอพูดพร้อมเอาเสื้อชุดกระโปรงออกมาจะใส่

“คุณแน่ใจนะ” เขาพูดและกำลังจะเดินไปอีกรอบ แต่ก็ต้องหยุดและรีบเดินไปอาบน้ำเพราะเสียงอันทรงพลังของเมีย

“หยุดเลย!! ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ไม่งั้นฉันจะไปคนเดียวไม่รอคุณ” เสียงขู่ที่ทำให้เขากลัวเพราะเขาอยากไปดูอัลตร้าซาวด์ลูกของเขา

“ครับ รอด้วยนะ” เขารีบตรงเข้าไปอาบน้ำทันที ทำให้ข้าวฟ่างยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

เอ๊ะทำไมฉันต้องยิ้มด้วยนะ ฉันไม่มีทางหลงรักผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้หรอก

เธอรีบแต่งตัวแต่งหน้าและลงไปรอเขาที่ห้องทานอาหาร เธอทานข้าวต้มรองท้องเพราะไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่และดื่มนมบำรุงลูกในท้องเธอ

ท้องของเธอดิ้นทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุขเพราะตอนนี้เธอไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วเธอยังมีลูกตัวเล็กๆ ของเธอที่อยู่ในท้องเขาอาจจะไม่ได้เกิดจากความรักอาจเกิดจากความผิดพลาดแต่เธอก็รักเขา คิดถูกแล้วที่ไม่เอาเขาออกเพราะเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยเธอลูบท้องตัวเองและยิ้ม

วุฒิชัยก็ลงมาทานอาหารและเมื่อทั้งคู่ทานอาหารเสร็จและก็ขึ้นรถไปที่โรงพยาบาลเมื่อทั้งคู่ถึงโรงพยาบาล

คุณหมอก็เรียกทั้งสองไปที่ห้องอัลตร้าซาวด์ ทั้งคู่เห็นลูกที่อยู่บนจออัลตร้าซาวด์ก็ทำให้ยิ้มอย่างมีความสุขเพราะนั้นคือหนึ่งชีวิตน้อยๆ ที่เกิดจากทั้งคู่ถึงจะเกิดจากความผิดพลาดและเกือบที่จะไม่เอาเขาไว้แต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเขานั้นมีค่าขนาดไหน

ลูกของทั้งคู่เป็นผู้หญิง เมื่อออกมาจากโรงพยาบาลแล้วทั้งคู่ก็เดินไปที่ลานจอดรถ

“คุณผมอยากไปซื้อของไว้ให้ลูก” วุฒิชัยพูดขึ้นมาระหว่างเดิน

“อีกตั้งนานกว่าลูกจะคลอดคุณจะรีบไปไหน”

“ผมอยากเห็นหน้าลูกไวๆ อยากให้ลูกหน้าเหมือนผมจะได้สวยๆ” คำพูดของเขาทำให้ข้าวฟ่างเบื่อหน่ายมากเพราะค่อนข้างหลงตัวเอง

“แหมทีตอนแรกจะให้ฉันเอาออกไม่ยอมรับผิดชอบทีมาตอนนี้มาทำเป็นเวอร์”

“ตอนนั้นผมยังรักสนุกหนิแถมยังคิดไม่ได้แต่ตอนนี้ผมคิดได้แล้วนะ” ข้าวฟ่างได้ยินคำพูดของเขาทำให้เธอหันหน้าไปมองหน้าเขา และนึกในใจว่าเขาจะคิดได้จริงๆ รึป่าวเพราะเขาเป็นคนเจ้าชู้มากและรักใครไม่เป็นด้วย

เธอกลัวว่าจะต้องเสียใจเหมือนที่ผ่านมาขนาดภูริทัตที่รักเธอคนเดียวแถมไม่เคยสนใจใครเลยยังเปลี่ยนใจได้ไวขนาดนั้นแล้วนี้คนเจ้าชู้จะกลับใจได้จริงรึป่าว

“คิดได้ยังไงเหรอ?” วุฒิชัยหันหน้ามามองหน้าข้าวฟ่าง

“ผมอยากสร้างครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูกที่รักกัน คุณจะหันมารักผมได้ไหม?”

>>>>>ติดตามตอนต่อไป