ปลอบโยน

บทที่ 14

ปลอบโยน

เสียงฝนโปรยปรายลงมากระทบกับระเบียงห้องของหญิงสาว อัญชันจ้องมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เหตุการณ์ต่างๆ หมุนวนอยู่ในความคิดของเธอราวกับภาพวิดีโอ นับตั้งแต่วันที่เหยียบเท้าเข้ามาในไร่แห่งนี้ราวกับความสุขสงบในชีวิตเธอได้จบลงไปหมดแล้ว เธอเอื้อมมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลเอ่อ รสชาติของหยดน้ำตาแต่ละหยดขมจนยากจะกลืนลง

อ้อมแขนแข็งแรงโอบเอวบางมาจากทางด้านหลังอัญชันกำลังจะร้องด้วยความตกใจแต่ก็ถูกปิดปากด้วยรอยจูบที่เร่าร้อนหนักหน่วงจนร่างทั้งร่างแทบจะหลอมละลาย มือหนาลูบไล้เนื้อตัวที่ร้อนผ่าวของหญิงสาวโลมไล้ไปทั่วเนื้อเนินอกอวบอิ่มก่อนจะสอดมือรั้งเอาสายเดี่ยวชุดนอนลง ใบหน้าคมคายหล่อเหลาของศิวัชสะท้อนแสงไฟนอกหน้าต่างเขาโน้มใบหน้าลงที่ยอดอกอวบอิ่มพลางกดริมฝีปากปดที่ยอดเต้านั้นอย่างดูดดื่ม

“อ่า...อ่า...พอแล้วค่ะพ่อเลี้ยง” อัญชันพยายามดันใบหน้าของเขาออกแต่เขากลับกดเธอลงบนที่นอนและรวบมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ จ้องมองหญิงสาวในความมืด เสียงลมหายใจหอบถี่ของทั้งคู่ผสานกันจนแทบเป็นลมหายใจเดียวกัน

“ฉันขอโทษที่ให้คนอื่นมารังแกเธอ...” เขาเอื้อมมือปาดรอยน้ำตาของเธอพลางก้มลงจุมพิตเบาๆ ที่แก้มเนีย