๒ เตรียมตัว เตรียมใจ

สุดท้ายแล้ว เหมือนแพรจำต้องกลับก่อนเพราะได้รับโทรศัพท์สายสำคัญ อัจฉราเองก็ต้องขอตัวเช่นกัน ส่วนจันทร์กระจ่างนั้นยังคงอยู่กับอิชย์ที่คอกวัว

         “กลับก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวให้คนไปส่ง” สองชั่วโมงให้หลังชายหนุ่มเดินออกมาจากคอก แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ม้าไม้ตัวยาวตรงข้ามกับหญิงสาว

         “จันทร์รอได้ค่ะ” คนพูดส่งยิ้มอ่อนหวานให้เช่นเคย ทำให้ชายหนุ่มหลุบสายตามองนาฬิกาจึงรู้ว่าทั้งเขาและหล่อนเองก็สมควรกลับกันได้แล้ว จึงหันกลับไปยังคอกวัวอีกครั้ง ก่อนจะหันมามองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอีกหน

         “อันที่จริงตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เรากลับกันเลยก็ได้” เขาเอ่ยออกมาอย่างคนเปลี่ยนใจปุบปับ

         หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยเมื่อเขาเอ่ยออกมาเช่นนั้น

         “คุณจะเข้าคลินิกไหม”

         “ไม่ล่ะ โทร.ไปเช็กกับดนัยแล้ว วันนี้มีเคสไม่มาก ไว้เข้าทีเดียวพรุ่งนี้เลยแล้วกัน” พูดจบร่างสูงก็ผุดลุกจากเก้าอี้ ทำให้จันทร์กระจ่างรีบลุกขึ้น แล้วเดินตามชายหนุ่มที่หันไปส่งเสียงบอกกับคนงานและสัตวแพทย์ว่าเขาขอตัวกลับก่อน จากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็กลับมาถึงบ้านในช่วงเย็นของวัน

         “คุณอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม จันทร์จะได้บอกให้แม่ครัวเตรียมเอาไว้”

         ร่างสูงชะลอฝ่าเท้าเล็กน้อยขณะพากันเดินเข้าบ้าน

         “ขออะไรที่ได้ซดน้ำร้อนๆ ก็ดี”

         จันทร์กระจ่างยิ้มหวาน พลางยกมือขึ้นเกาะแขนกำยำของอีกฝ่ายขณะเดินตรงไปยังบันไดชั้นสอง

         “งั้นเป็นต้มแซ่บนะคะ”

         “อืม ก็ดี” เมื่อเขาตอบเช่นนั้น หญิงสาวจึงปล่อยมือจากท่อนแขนแกร่งแล้วแยกตัวไปอีกทาง ชายหนุ่มมองตามร่างบอบบางของภรรยาพร้อมกับถอนหายใจยาว พอดีกับที่มีสายเรียกเข้าเขาจึงถอนสายตาจากร่างกลมกลึง

         “สวัสดีครับ”

         เสียงตอบรับของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหันไปมองเขา แต่เพียงแวบเดียวร่างสูงใหญ่ก็หายไปจากสายตาของหล่อน หญิงสาวบอกกับแม่ครัวให้ทำกับข้าวสามอย่างสำหรับเย็นนี้และอยู่คุยกันพักใหญ่ก่อนเดินตามขึ้นไปบนห้องเพื่อดูแลสามีเหมือนทุกวัน

         “ผมไปไม่ได้หรอก คุณต้องเข้าใจสิว่าเราต่างก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว จะทำอะไรแบบนั้นอีกไม่ได้”

         คนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องมีอันต้องชะงักลง เกิดอาการร้อนผ่าวไปทั่วทั้งเรือนร่าง ยิ่งได้ยินเสียงห้าวทุ้มของสามีที่ตอบโต้คนปลายสายยิ่งหัวใจสั่นหวิว

         “แพร…”

         จันทร์กระจ่างกำมือแน่น ขณะมองผ่านประตูระเบียง ที่มีผ้าม่านปลิวไหวตามแรงลมจากด้านนอกห้องนอนออกไปยังคนที่หันหลังให้ คนตัวโตยืนนิ่ง ท่อนขาภายใต้กางเกงยีนกางออกนิดๆ มือหนึ่งกอดอก อีกมือถือโทรศัพท์แนบใบหู

         “คุณลืมไปหรือไงว่าคุณเลือกแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก มันไม่เกี่ยวกับเรื่องรักหรือไม่รักหรอกนะแพร มันอยู่ที่ว่าตอนนี้เราทั้งคู่ต่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป คุณมีคนของคุณ ผมเองก็มีคนของผม...”

         จันทร์กระจ่างขบเม้มริมฝีปากแน่น หล่อนไม่รู้ว่าเหมือนแพรพูดอะไร แต่ที่รู้คือน้ำเสียงของเขายามเอ่ยออกมานั้นให้ความรู้สึกทั้งรักและห่วงใยใครอีกคนมากแค่ไหน ต่างกับน้ำเสียงที่ใช้กับหล่อนราวฟ้ากับเหว ทั้งราบเรียบและเย็นชาในบางครั้ง

         พลันหัวใจดวงน้อยของหญิงสาวก็ปวดแปลบ หล่อนกลายเป็นตัวอะไรที่เขามีไว้เพื่อทดแทนที่ใครบางคน มีอยู่แต่ไร้ซึ่งความหมาย ในทุกค่ำคืนที่มีหล่อนอยู่ในอ้อมแขน เขาคงจินตนาการไปว่าหล่อนคือคนที่เขารัก

         ประตูห้องค่อยๆ ปิดลงอีกครั้งอย่างเบามือ อิชย์หันไปมองเบื้องหลังด้วยรู้สึกว่าราวกับมีใครจ้องมอง แต่เมื่อไร้ร่องรอยผู้คน เขาจึงหันกลับไปพร้อมด้วยสีหน้าเรียบเฉยแกมเหนื่อยใจ

         “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะแพร วันกลับก็ขับรถดีๆ นะ”

         เขาตัดสายจากเหมือนแพรแล้วหมุนตัวกลับเข้าห้อง เดินตรงไปยังห้องน้ำ เพียงครู่ ก็ยืนอยู่ใต้สายน้ำเย็นชื่นฉ่ำ ในขณะนั้นเขาคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาอีกหน ทั้งเรื่องของตนเองกับเหมือนแพร จนกระทั่งมาถึงเรื่องของจันทร์กระจ่าง

         ถ้าเปรียบเหมือนแพรเป็นดอกกุหลาบที่สวยสด รักแรง ร้อนแรงและเย่อหยิ่งนิดๆ จันทร์กระจ่างก็คงจะเป็นดอกกล้วยไม้ ที่อบอุ่น อ่อนโยนและเรียบง่าย...

         เขารักในดอกกุหลาบแต่ก็พอใจที่มีดอกกล้วยไม้อยู่ใกล้ๆ

         ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบใบหน้า ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในอนาคตจะเป็นเช่นไรต่อไป รู้เพียงว่ายามนี้เขากำลังสับสนกับท่าทีของเหมือนแพร หล่อนทำท่าราวกับว่าหวงแหนเขา ทั้งที่ตนเองก็มีสามีอยู่แล้ว ภายนอกดูอ่อนหวานน่ารัก แต่สายตาที่มองจันทร์กระจ่างราวกับว่ากำลังริษยา ซึ่งเขาไม่เข้าใจว่าจันทร์กระจ่างมีอะไรให้อีกฝ่ายอิจฉาริษยานักหนา ในเมื่อเหมือนแพรเหนือกว่าแทบจะทุกอย่างแบบนั้น

         อิชย์ลองคิดเล่นๆ ว่าอดีตคนรักริษยาที่จันทร์กระจ่างได้อยู่กับเขา แต่นั่นเป็นเพราะหล่อนไม่ใช่หรือที่เลือกคนอื่น

         ชายหนุ่มยิ้มหยัน ยามคิดถึงครั้งหนึ่งที่เขาต้องเสียใจจนแทบบ้า เมื่อหญิงคนรักเลือกชายอื่น แต่เมื่อเขามีคนของตนเองบ้าง หล่อนกลับทำตัวเป็นหมาหวงก้างเสียอย่างนั้น

         ดวงตาสีเข้มวาววับขึ้น ในบางครั้งอย่างเช่นเวลานี้ เขาก็นึกสะใจที่ได้เห็นอีกฝ่ายเต้นเร่าและทำท่าจะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าเขามีคนข้างกายบ้าง

         ทว่าเมื่อนึกถึงแววตาเศร้าๆ ของจันทร์กระจ่าง ความสาแก่ใจของเขาพลันมลาย รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่บางครั้งเขาทำราวกับว่าใช้อีกฝ่ายเป็นเครื่องมือเพื่อทำให้ใครบางคนกระวนกระวายไม่มีความสุข เหมือนที่เขาเคยทุกข์ทน จนลืมไปว่ากำลังทำให้ใครอีกคนที่อยู่เคียงข้าง และคอยดูแลเขาอย่างดีมาโดยตลอดต้องทุกข์ใจตามไปด้วย

         เสียงน้ำไหลหยุดนิ่ง เช่นเดียวกับร่างกำยำที่เปียกชุ่มก็นิ่งงัน แต่ความร้อนรุ่มไม่สุขอย่างเต็มที่กลับดำเนินไปอย่างไม่รู้ว่าจุดสิ้นสุดอยู่ตรงไหน กลายเป็นวังวนที่กำลังตีกันวุ่นวายกับความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้น

         แน่นอนว่าเขายังรักเหมือนแพร ผู้หญิงที่รักกันมานานนับสิบปี มันไม่ได้ลืมกันง่ายๆ เพียงเขามีใครมาแทนที่เพียงไม่กี่ปี แต่ความเย็นฉ่ำและอ่อนหวานของจันทร์กระจ่างทำให้เขาก็รู้สึกดีและอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ หล่อนดูแลและให้เกียรติเขาเสมอ ขณะที่เหมือนแพรไม่เคยทำให้เขารู้สึกเช่นนั้นนัก คนที่เขารักอาจจะอ่อนหวานและช่างเอาใจ แต่ก็ร้อนแรงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจได้เช่นเดียวกัน

         ส่วนจันทร์กระจ่างนั้น...หล่อนคล้ายกับหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดสูงสุดหรือต่ำสุด บางครั้งเขายอมรับว่าค่อนข้างเบื่อในความเรียบเรื่อยของหล่อน ยิ่งคิดถึงความร้อนแรงและหวามหวานของเหมือนแพร บางครั้งเขาก็นึกขัดใจตัวเอง

         เขาไม่ควรดึงจันทร์กระจ่างเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรก...ไม่ควรให้หล่อนต้องมาทุกข์ทนกับคนที่ไม่รักหล่อน จนต้องพบเจอกับความเย็นชาจากเขาอยู่บ่อยครั้ง

         อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขากำลังเสียใจ จึงคว้าใครสักคนเอาไว้ทันที และจันทร์กระจ่างคือผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือ

         เขาเลย...

         ชายหนุ่มสะบัดหัวไปมา รู้สึกหนักอึ้งกับความคิดของตนเอง แต่สุดท้าย เขาก็เลิกคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วบอกตนเองว่า เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว ถ้าไม่คิดจะก้าวต่อ ก็หยุดเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทว่า... ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครา แล้วบอกตนเองว่า เขาควรทำดีกับจันทร์กระจ่างให้มากกว่าที่ผ่านมา เพราะหล่อนดีกับเขามากกว่าใครๆ เช่นเดียวกัน