๒ เตรียมตัว เตรียมใจ

แน่นอนว่าเขายังรักเหมือนแพร ผู้หญิงที่รักกันมานานนับสิบปี มันไม่ได้ลืมกันง่ายๆ เพียงเขามีใครมาแทนที่เพียงไม่กี่ปี แต่ความเย็นฉ่ำและอ่อนหวานของจันทร์กระจ่างทำให้เขาก็รู้สึกดีและอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้ หล่อนดูแลและให้เกียรติเขาเสมอ ขณะที่เหมือนแพรไม่เคยทำให้เขารู้สึกเช่นนั้นนัก คนที่เขารักอาจจะอ่อนหวานและช่างเอาใจ แต่ก็ร้อนแรงและเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจได้เช่นเดียวกัน

         ส่วนจันทร์กระจ่างนั้น...หล่อนคล้ายกับหนังสือที่อ่านได้เรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดสูงสุดหรือต่ำสุด บางครั้งเขายอมรับว่าค่อนข้างเบื่อในความเรียบเรื่อยของหล่อน ยิ่งคิดถึงความร้อนแรงและหวามหวานของเหมือนแพร บางครั้งเขาก็นึกขัดใจตัวเอง

         เขาไม่ควรดึงจันทร์กระจ่างเข้ามาในชีวิตตั้งแต่แรก...ไม่ควรให้หล่อนต้องมาทุกข์ทนกับคนที่ไม่รักหล่อน จนต้องพบเจอกับความเย็นชาจากเขาอยู่บ่อยครั้ง

         อาจเป็นเพราะตอนนั้นเขากำลังเสียใจ จึงคว้าใครสักคนเอาไว้ทันที และจันทร์กระจ่างคือผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือ

         เขาเลย...

         ชายหนุ่มสะบัดหัวไปมา รู้สึกหนักอึ้งกับความคิดของตนเอง แต่สุดท้าย เขาก็เลิกคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วบอกตนเองว่า เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว ถ้าไม่คิดจะก้าวต่อ ก็หยุดเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทว่า... ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครา แล้วบอกตนเองว่า เขาควรทำดีกับจันทร์กระจ่างให้มากกว่าที่ผ่านมา เพราะหล่อนดีกับเขามากกว่าใครๆ เช่นเดียวกัน

อิชย์ชำเลืองมองจันทร์กระจ่างที่เดินตรงไปยังห้องน้ำ เขารู้สึกได้ว่าหญิงสาวเงียบขรึมลงไปตั้งแต่มื้อค่ำ พูดน้อยลงและยิ้มไม่เต็มหน้านัก ราวกับมีเรื่องให้ต้องคิดมาก...

         ผ่านไปสี่สิบนาที หญิงสาวจึงก้าวขึ้นเตียงและสอดร่างเล็กบางของหล่อนเข้ามาใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา เมื่อหญิงสาวเอนกายลงนอนเขาก็วางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง เมื่อหันกลับมาก็เห็นว่าหล่อนนอนหันหลังให้เขาเสียแล้ว ชายหนุ่มมุ่นคิ้วเข้าหากัน เริ่มรู้สึกว่าหล่อนไม่พอใจบางอย่างซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับตัวเขา เป็นเพราะเรื่องของเหมือนแพรใช่หรือไม่ เขานิ่วหน้าอีกหนขณะครุ่นคิดไม่ตก เพราะช่วงเย็นหล่อนยังดี มาตอนนี้กลับมึนตึง...

         “เป็นอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มขยับชิดจนแผงอกกว้างชนกับแผ่นหลังบอบบางนุ่มนิ่ม ทำให้คนที่พยายามข่มตาหลับลืมตาขึ้น มือที่วางประสานกันตรงช่วงอกอวบขยับกระชับผ้าห่ม

         “มึนหัวนิดหน่อยค่ะ” ตอบกลับไปเบาๆ พลางขบเม้มริมฝีปากเอาไว้ ความน้อยใจตีตื้นเมื่อคิดถึงช่วงเย็น แต่ฝ่ามือที่วางลงมาบนหน้าผากนวลทำให้หัวใจที่กำลังอ่อนล้าหวามไหว จากที่ห่างเหิน เย็นชา จู่ๆ เขาก็ทำท่าเหมือนจะใส่ใจ...

         “กินยาหรือยัง”

         หญิงสาวขยับร่างนอนหงาย แล้วสบตาคนตัวโตที่นอนตะแคงมองหล่อนด้วยสายตาที่มองดู ‘คล้าย’ จะเป็นห่วง

         “กินแล้วค่ะ” ตอบพลางยิ้มนิดๆ ชายหนุ่มจึงรั้งผ้าห่มขึ้นคลุมร่างบางของภรรยาพลางบอก

         “งั้นก็นอนเถอะ ตื่นมาจะได้หายปวดหัว”

         เจ้าของดวงตากลมโตสบนัยน์ตาสีเข้มของคนพูด พร้อมรอยยิ้มที่ดูจะเนือยลงอย่างมาก แล้วหลับตาลงตามคำบอกกล่าวของเขา ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว ไฟที่สว่างจ้าพลันดับลง เขาพลิกกายนอนหงาย ลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดสลัวเช่นนั้นนานนับชั่วโมง

         เช้าต่อมา อิชย์ตื่นขึ้นในเวลาปกติ ข้างกายของเขาว่างเปล่าเช่นทุกวัน จันทร์กระจ่างตื่นก่อนเสมอ หล่อนจะตื่นตั้งแต่เช้ามืด เพื่อลุกขึ้นไปดูแลเรื่องอาหารและรอใส่บาตร ส่วนเขาตื่นหกโมงเช้าเป็นประจำเช่นกัน

         เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะเบาๆ ทำให้เจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดทำงานสะอาดสะอ้านเรียบร้อยตรงไปยังที่มาของเสียง แม่ครัวหันมาเห็นเขาก็ฉีกยิ้มกว้างทันที

         “อ้าวคุณอิชย์ จะออกไปแล้วเหรอคะ”

         ร่างสูงก้าวไปหยุดตรงหน้าแม่บ้านและภรรยา

         “ครับ วันนี้ต้องเข้าคลินิกด้วย” เขาตอบแม่บ้าน แต่สายตามองภรรยาที่หันไปจัดเตรียมอาหาร

         “กินข้าวก่อนนะคะ” จันทร์กระจ่างหันกลับมาบอกสามี พร้อมกับเตรียมตั้งโต๊ะ ชายหนุ่มจึงช่วยหญิงสาวยกกับข้าวตรงไปยังโต๊ะอาหาร ไม่นานนักเขาและหล่อนก็นั่งร่วมโต๊ะ  คนตัวบางยังคงดูแลปรนนิบัติเขาอย่างดีเช่นเดิม เพียงแต่วันนี้หล่อนยังคงถนอมคำพูดเช่นวันวาน จนเขาเริ่มรู้สึกอึดอัด เพราะปกติคนตรงหน้าจะเอ่ยถามเรื่องงานและชวนคุยเสมอ ต่างจากเขาที่ถามคำก็ตอบกลับไปคำหนึ่ง จึงเริ่มคิดว่าหล่อนคงรู้สึกเหมือนกับที่เขารับรู้ในเวลานี้ อึดอัดและทำตัวไม่ถูกนัก เมื่ออีกคนใส่ใจแต่อีกคนกลับเฉยชา...

         “หายปวดหัวแล้วหรือยัง” เขาเอ่ยถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง

         เจ้าของดวงหน้าที่กำลังมองเขานั้นมีรอยยิ้มเจือจางส่งมาให้

         “หายแล้วค่ะ” เจ้าของเสียงหวานตอบเพียงแค่นั้นแล้วเงียบลงไปอีก แต่มือเรียวๆ ก็ยังตักกับข้าวใส่จานให้เขาเป็นระยะ ราวกับว่ามันคือความเคยชินที่หล่อนต้องทำ เพียงแค่คิดว่าหล่อนทำทุกอย่างด้วยความฝืนใจ อกของเขาก็วูบไหวลงพร้อมความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ริมฝีปากได้รูปจึงเม้มเข้าหากัน พร้อมกับอาการรวบช้อน ทำให้หญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างนึกแปลกใจ

         “ฉันอิ่มแล้ว”

         อาการมึนตึงที่เกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน ทำให้คนที่พยายามปรับอารมณ์ให้คงที่รู้สึกหดหู่อีกครั้ง แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้กับคนที่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

         “วันนี้ฉันอาจกลับมืดสักหน่อยนะ เพราะต้องเลยเข้าไปที่ฟาร์มอีก” พูดจบเขาก็ลุกจากเก้าอี้และเดินออกไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองอีก ภาพนั้นทำให้คนที่พยายามจัดการกับอารมณ์น้อยใจของตนเองต้องยอมแพ้ น้ำตาที่เก็บกลั้นก็หลั่งไหลพังทลายออกมา

         แม่บ้านเดินออกมาเพราะได้ยินเสียงรถยนต์ของอิชย์ขับออกไป แต่กลับได้พบว่านายสาวคนสวยของตนกำลังร้องไห้

         “คุณจันทร์”

         จันทร์กระจ่างรีบเช็ดน้ำตาออก แล้วหันไปยิ้มจืดชืดให้กับแม่ครัว