๒ เตรียมตัว เตรียมใจ

๒

เตรียมตัว เตรียมใจ

นายอังกูรและนางมนพรมองลูกชายด้วยสายตาเป็นคำถาม แต่ท่านยังรักษาหน้าอีกฝ่ายด้วยการรับไหว้เหมือนแพรและพูดคุยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ทุกครั้งที่มองลูกชายแววตาของท่านจะเข้มขรึมและแฝงแววตำหนิเสมอ ยิ่งเห็นลูกสะใภ้มีสีหน้าไม่สู้ดีนักก็ยิ่งไม่พอใจการกระทำของคนทั้งคู่

         หลังจากที่ทักทายถามไถ่กันเล็กน้อย บิดาและมารดาจึงแยกตัวออกไปนั่งร่วมโต๊ะกับจันทร์กระจ่างและอัจฉรา ประกาศชัดว่าเขาไม่เต็มใจร่วมโต๊ะกับผู้หญิงอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาของลูกชาย ทำให้อิชย์มองตามทั้งสองแล้วถอนหายใจยาว เขารู้ว่าท่านทั้งสองกำลังไม่พอใจตนและอดีตคนรัก เมื่อเขามองไปยังภรรยาทางพฤตินัยก็ได้พบกับรอยยิ้มหม่นเศร้า จากนั้นหญิงสาวก็หลุบตาลงไม่มองมาทางเขาอีก

         จึงเป็นการรับประทานอาหารมื้อเที่ยงที่ชวนอึดอัดมากที่สุดก็ว่าได้ เพราะแม้จะมีเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะระหว่างนั้น แต่บรรยากาศกลับอึมครึมกว่าทุกวัน และเขารู้ดีว่าเป็นเพราะเหตุใด

         เสร็จสิ้นจากอาหารเที่ยง เหมือนแพรก็ยังไม่ยอมกลับ และยังตามอิชย์ไปยังคอกวัว

         “คุณกลับไปก่อนดีกว่านะแพร ผมต้องทำงาน ไม่มีเวลาดูแลคุณ” เขาบอกขณะเตรียมตัวสำรวจวัวตัวอื่นๆ อีกครั้ง

         “อีกสองวันแพรจะกลับแล้ว”

         ชายหนุ่มชะงักมือเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาคนในอดีตอยู่อึดใจแล้วเอ่ยออกมา

         “เดินทางปลอดภัยนะ”

         เหมือนแพรมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกใจหาย เมื่อก่อนหล่อนเคยเป็นคนที่สำคัญต่อเขามากที่สุด จะผิดไหม ถ้าหล่อนยังอยากให้เขามองหล่อนเป็นคนสำคัญเช่นวันวาน

         หญิงสาวหลุบตามองปลายเท้าของตัวเอง คิดถึงสามีที่เป็นถึงนายทหารยศสูง เขาดีกับหล่อนมากก็จริง แต่ยิ่งนานไป เป็นตัวหล่อนเองที่กลับรู้สึกเบื่อหน่ายและเฉยชา เมื่อกลับมาพบอิชย์อีกหนความหลังครั้งเก่าก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด ที่หล่อนเลือกตัดใจจากอิชย์คราวนั้น ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบิดาและมารดาขอร้อง แต่อย่างไรเสีย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของหล่อน เมื่อตัดสินใจลงไปแล้วจะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก ข้อนี้หล่อนรู้แก่ใจดี แต่เมื่อได้ยินเรื่องราวของอดีตคนรักจากปากของเพื่อน ก็อดไม่ได้ที่จะมาเจอหน้าเขาอีกสักครั้ง เมื่อได้พบเจอและพูดคุย ภาพความหลังครั้งเก่าก็ชัดเจนในความทรงจำ เป็นความรู้สึกอ่อนหวานที่ยังตราตรึงยามนึกถึง...

         “ค่ำนี้อิชย์พอจะมีเวลาให้แพรสักสองสามชั่วโมงไหม”

         คำถามของหญิงสาวทำเอาคนรอบข้างถึงกับเงี่ยหูฟังคำตอบของเจ้านายหนุ่มอย่างอยากรู้อยากเห็น แม้แต่นางมนพรที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้านและเดินมาจากด้านหลังของเหมือนแพรเพื่อบอกกับลูกชายถึงกับนิ่วหน้า แต่ก่อนที่ลูกชายตัวดีจะตอบอะไรออกมาท่านก็ตอบออกไปเสียก่อน

         “คงไม่ว่างหรอกจ้ะหนูแพร”

         เหมือนแพรชะงักค้างไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคนที่ขยับเข้ามายืนข้างกายตน พลางหลบสายตาอีกฝ่ายวูบหนึ่ง เมื่อนางมนพรมองมาด้วยแววตาที่เข้มขรึมแกมตำหนิแม้ริมฝีปากและสีหน้าจะยิ้มแย้มอยู่ก็ตามที

         อิชย์สบตามารดาที่มองเขาอย่างเอาเรื่องและเกือบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เขามีเรื่องให้ต้องเครียดมากพอแล้ว ยังจะต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก

         “เย็นนี้แกนัดกับหนูจันทร์เอาไว้ไม่ใช่เหรอ” คนเป็นแม่เลิกคิ้วถาม ชี้ทางให้ลูกชายตัดช่องทางติดต่อกับอดีตคนรักเก่า แต่คนอย่างอิชย์ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แรกเลยเขาคิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว แต่พอมารดาก้าวเข้ามาและทำให้เขาหงุดหงิดใจ ชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาทันที

         “เปล่าครับ แต่ก็คงจะกลับค่ำอยู่ เพราะต้องดูเจ้าพวกนี้ต่อ” คนเป็นแม่ถึงกับเม้มปาก รู้สึกเสียหน้าที่ลูกชายไม่ไว้หน้าท่านเลย ส่วนเหมือนแพรก็ถึงกับยิ้มออกมาอย่างพอใจ แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงเมื่อชายหนุ่มหันมาตอบหล่อนว่า “ผมคงออกไปไหนกับแพรไม่ได้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”

         คราวนี้คนที่เป็นฝ่ายยิ้มออกคือนางมนพร ท่านส่งยิ้มให้เหมือนแพรทันที

         “แม่ขอตัวก่อนนะจ๊ะ ว่าจะกลับไปเอนหลังเสียหน่อย ยังไงก็ขอให้เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพ โชคดีนะหนู”

         เหมือนแพรยกมือไหว้อำลาอีกฝ่าย และมองจนนางมนพรเดินไปถึงยังรถยนต์ส่วนตัว ส่วนจันทร์กระจ่างยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ขนาดใหญ่กับอัจฉรา และกำลังมองมายังตนกับอิชย์ หญิงสาวเมินหน้าจากภรรยาของเขา ก่อนจะไหวไหล่ อย่างไรเสียก็เป็นเพียงเมียทางพฤตินัยเท่านั้น พลันดวงตาคู่งามก็วาววาบขึ้นเมื่อคิดได้ว่าครั้งหนึ่งตอนที่ยังรักกัน เขาเคยบอกกับหล่อนว่าจะแต่งงานกับหล่อนแค่คนเดียวเท่านั้น หล่อนจึงถามเขาออกไปว่า

         ‘หากอนาคตเราไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ อิชย์จะแต่งงานกับคนอื่นไหม’

         ตอนนั้นอิชย์บอกออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

         ‘ไม่…’

         คำตอบของเขา ทำให้หล่อนดีใจมาก

         ‘จริงนะ’

         แววตาอ่อนหวานและอ้อมแขนที่โอบกอดลงมาอย่างแนบแน่น เป็นดั่งคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับหล่อน

         ‘จริง’

         สีหน้าที่หม่นหมองก่อนหน้านี้แปรเปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้นทันที ความรู้สึกผิดหวังที่ถูกเขาปฏิเสธจึงมลายหายไป อดคิดเข้าข้างตนเองไม่ได้ว่าที่เขาไม่ยอมจดทะเบียนสมรสหรือจัดพิธีวิวาห์กับจันทร์กระจ่างให้ผู้คนรับรู้ เป็นเพราะเขายังยึดมั่นคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับหล่อน

บางที...เขาอาจยังรอหล่อนกลับมาเสมอ ที่ตรงนี้เขาอาจมีไว้เพื่อหล่อนเพียงคนเดียวเท่านั้น