ตอนที่ 1 ราฟาเอล บารานอฟ (2)

“จะตกใจทำไมกัน”

“พี่ราล์ฟจะทำอะไรคะ แพรวตกใจนะอยู่ๆ ก็มาอุ้มโดยไม่บอกไม่กล่าว เกิดหัวใจวายตายใครจะรับผิดชอบ แพรวยังไม่อยากกลายเป็นผีนะ” ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อถูกรวบตัวจนขาลอยเหนือพื้น บ่นเป็นหมีกินผึ้งไม่หยุดหย่อน ใบหน้าสวยงอง้ำอย่างเจ้าแง่แสนงอน

“แล้วเราจะรีบไปไหนล่ะ พี่ยังไม่ทันได้คุยอะไรด้วยเลย อีกอย่างตกใจแค่นี้ก็ไม่ถึงกับหัวใจวายตายหรอกน่า เลิกบ่นแล้วมาคุยกันดีๆ” ราฟาเอลยกร่างบางเดินไปยังโซฟาตัวนุ่ม ทรุดกายแกร่งลงนั่งตามด้วยร่างนุ่มหอมกรุ่นที่เขาบังคับให้นั่งทับบนตัก

“ถ้าจะคุยก็ให้แพรวนั่งดีๆ สิคะ โตแล้วไม่จำเป็นต้องนั่งตักพี่ราล์ฟหรอกค่ะ เก็บตักไว้ให้คนที่จะมาเป็นพี่สะใภ้เถอะ” คนโตเป็นสาวแล้วแย้งเสียงแข็ง ใบหน้าสวยคลายอาการงอนลง ไม่ทันได้สังเกตรอยลึกที่มุมปากของพี่ชาย เพียงแค่แวบเดียวรอยยิ้มน้อยๆ นั้นก็หายวับไป

“โตแล้วก็นั่งตักพี่ได้น้องแพรว โตยังไงก็ยังเด็กกว่าพี่มากอยู่ดี แล้วที่สำคัญไม่ต้องมาประชดพี่เรื่องผู้หญิงคนอื่น เราก็รู้ว่าพี่เป็นคนยังไง” ราฟาเอลเอ่ยเรียบๆ เขาไม่เคยข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนนานๆ แล้วตอนนี้ก้ไม่ได้ยุ่งกับใครมานานแล้วด้วย ผู้หญิงที่เข้ามาก็หิวเงินด้วยกันทั้งนั้น เขาไม่คิดจะเสียเวลากับคนประเภทนั้นหรอก พอจบความต้องการทุกอย่างก็จบตามเหมือนกัน

“น้องรู้แล้วค่ะว่าพี่ราล์ฟยังหาเนื้อคู่ไม่เจอ พี่ราล์ฟไม่รีบก็ดีเหมือนกันจะได้อยู่กับแพรวไปนานๆ” แพรวพิชชาย่นคิ้ว ซบใบหน้าลงกับอกอุ่นๆ ที่ไม่ได้ซุกซบมานานเกือบหนึ่งปีเต็ม

“คิดถึงพี่ราล์ฟที่สุด เราไม่ได้เจอกันมาจะครบปีแล้วนะคะ เพราะคนแถวนี้ไม่มีเวลาว่างไปหาน้องเลย มัวแต่ทำงานงกๆ ไม่รู้จะคิดถึงเหมือนที่แพรวคิดถึงรึเปล่า” คนสวยบ่นอย่างไม่จริงจัง ถึงแม้จะไม่ได้เจอแต่ทั้งคู่ก็คุยโทรศัพท์กันเป็นประจำ

“ถ้าไม่ทำงานจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงเราล่ะ คิดถึงแค่ไหนพี่ก็ต้องอดทน นับวันรอให้ถึงวันที่เจ้าหญิงน้อยของพี่กลับมาอยู่บ้านเราอย่างถาวร และตอนนี้คำภาวนาของพี่ก็เป็นจริงแล้ว” อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดเอวคอดกิ่วแนบแน่น เกยคางไว้บนกระหม่อมบางแล้วขยี้เบาๆ อย่างมันเขี้ยว

“แพรวดีใจมากๆ เลยค่ะที่ได้กลับมาอยู่กับพี่ราล์ฟ เงินพี่ราล์ฟมีเยอะแยะไม่ต้องทำงานหนักขนาดนั้นก็ได้ค่ะ อีกอย่างแพรวไม่ได้ใช้เงินเปลืองขนาดนั้นนะคะ กลับมาอยู่ที่นี่แล้วแพรวจะช่วยพี่ราล์ฟทำงานเองค่ะ ต่อไปพี่ราล์ฟก็จะได้มีเวลาว่างไปพักผ่อนนานๆ อย่างคนอื่นเขาบ้าง” คนอาสาช่วยทำงานพูดอย่างแข็งขัน ถ้าพี่ชายจะให้ทำอะไรเธอก็ยินดีทั้งนั้น

“งานพี่ทำเองได้ น้องแพรวแค่คอยเป็นกำลังใจให้พี่อย่างเดียวก็พอแล้ว ตัวเล็กๆ อย่างนี้ทำงานไม่ไหวหรอกเชื่อพี่เถอะ” ราฟาเอลยิ้มในหน้า ไม่เคยคิดจะใช้แรงงานสาวน้อยในอ้อมกอดนี่หรอก อยากจะให้อยู่อย่างสบายๆ มากกว่าต้องไปนั่งใช้ความคิดเรื่องธุรกิจให้ปวดหัว

“แค่เป็นกำลังใจอย่างเดียว มันไม่คุ้มกับเงินที่พี่ราล์ฟส่งแพรวไปเรียนเลยนะคะ ไม่รู้แหละยังไงแพรวก็ไม่ยอมอยู่บ้านเฉยๆ โดยเปล่าประโยชน์แน่ๆ ใครรู้เข้าคงว่าแพรวขี้เกียจ อุตส่าห์ไปร่ำไปเรียนมาตั้งนมนาน พอกลับมาดันนอนตีพุงอยู่บ้านเฉยๆ ซะอย่างงั้น”

“ช่างหัวคนอื่นประไร ใครจะพูดยังไงก็ปล่อยไปตามเรื่องตามราวเถอะ จำไว้แค่ว่าคนที่น้องแพรวควรจะแคร์คือพี่คนเดียว แค่น้องแพรวไม่ดื้อ เชื่อฟังพี่ พี่ก็พอใจแล้ว กลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ พี่ไม่กวนเราแล้ว” ราฟาเอลบอกคนบนตักที่นั่งมองหน้าเขาตาแป๋วแหวว

“พี่ราล์ฟขึ้นไปด้วยกันสิคะ แพรวมีเรื่องมาเล่าให้พี่ราล์ฟฟังเยอะแยะเลย นะคะๆ” แพรวพิชชาเขย่าแขนแกร่งอย่างออดอ้อน ไม่รู้เลยว่าการกระทำแบบนั้นมันส่งผลต่อหัวใจราฟาเอลเข้าอย่างจัง โดนรบเร้ามากๆ คนที่ใจอ่อนกับน้องสาวนอกไส้แทบทุกเรื่องก็ยินยอมจนได้

“ไปสิ”

ร่างบอบางดีดตัวลุกขึ้นยืนด้วยความรวดเร็ว มือเล็กคว้าแขนพี่ชายเอาไว้มั่นแล้วเดินควงออกไปจากห้องทำงานหรู

ราฟาเอลกับแพรวพิชชาเดินคุยกันกระหนุงกระหนิง เตรียมจะขึ้นด้านบนแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเรียกพร้อมกับร่างท้วมที่เดินเร็วเข้ามาหา รอยยิ้มสดใสของคนข้างกายเจ้าของบ้านหนุ่มสว่างไหวขึ้นอีกครั้ง

“ป้านุ่มขา”

“คุณหนูของป้านุ่มกลับมาบ้านเราแล้ว ไม่เจอกันมานานมาก ป้าคิดถึงมากเลยรู้ไหมคะ ดูสิเนี่ยโตเป็นสาวสวยเต็มตัวแล้ว ตัวจริงสวยกว่าในรูปที่นายโรมกับนายแบรทเอาให้ป้าดูอีก” มืออวบคว้ามือคู่เล็กขึ้นมาแนบแก้มอย่างเอ็นดู

“ปากหวานตลอดเลยค่ะป้านุ่ม สงสัยต้องให้พี่ราล์ฟตบรางวัลชุดใหญ่ให้ซะแล้ว สำหรับคนสวยประจำบ้าน” ร่างบางโผเข้ากอดร่างท้วมของผู้สูงวัย ซบใบหน้าลงที่ไหล่อวบอย่างออดอ้อน โดยมีสายตาของราฟาเอลคอยจับจ้องอย่างไม่วางตา

“ปากหวานไม่เท่าคุณหนูหรอกค่ะ” ป้านุ่มประคองแก้มนุ่มอย่างเอื้อเอ็นดู