-21- พี่ก็แค่ถ่ายไว้

"พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" รามิลยังคงเดินตามคนตัวเล็กแล้วเอ่ยปากขอพูดคุยแบบที่เขาพยายามทำมาทุกวัน ปฏิกิริยาเรียบนิ่งไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ยอมให้เขาคุยด้วยเป็นเครื่องการันตีว่าอีกคนโกรธเขามากแค่ไหน

ร่วมอาทิตย์ที่พยายามเข้าหาเพื่อขอโทษหรืออธิบาย แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้เลย ทุกครั้งที่ดักรอหน้าคณะอีกคนก็จะหนีไป ยามที่ไปดักรอหน้าหอของยี่่หวาเพื่อนของคนตัวเล็กก็เอาแต่ขวางเขาเอาไว้

"คุยกันหน่อยได้ไหมครับ" คนตัวสูงเอ่ยปากถามอีกรอบแล้วจับมือคนตรงหน้ามากอบกุมไว้ ข้าวหอมดึงมือออกอย่างไม่อยากให้เขามาแตะต้องตัวเธอ 

"ข้าวไม่อยากคุย" พูดปฏิเสธแล้วเตรียมเดินหนีแต่รามิลก็ยังวิ่งมาดักข้างหน้าเอาไว้ คนตัวเล็กหลับตาลงแล้วก้มหน้าหนี ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยที่ต้องคอยเอาแต่เดินหนีเขาอยู่แบบนี้

"ให้พี่อธิบายหน่อย พี่ไม่ได้ส่งต่อภาพพวกนั้นไปให้ใครนะ"

"แต่มันก็คือรูปที่พี่ถ่ายใช่ไหมละ!" เขาอธิบายออกมาง่ายดายขนาดนี้ได้ยังไง เรื่องนี้มันใหญ่มากสำหรับเธอแต่ดูเหมือนกับรามิลจะไม่ใช่แบบนั้น 

"พี่ก็แค่ถ่ายไว้...." 

"แบล็คเมล์" พูดขัดทันทีแบบไม่รอให้เขาได้พูดต่อ คนตรงหน้าดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไรทั้งที่ในใจเธอเจ็บปวดราวกลับโดนมีดกรีดอยู่หลายแผล

"เห็นพี่เป็นคนยังไง" เขาถามคำถามแล้วจ้องหน้าคนตรงหน้านิ่ง ทั้งทีี่ตอนอยู่ด้วยกันก็แสดงออกให้เห็นถึงความเป็นตัวเขามาตลอด อะไรทำให้คนตัวเล็กคิดไปแบบนั้น ถึงรูปถ่ายพวกนั้นมันจะหลุดมจากเขา แต่เขาไม่เคยคิดที่จะส่งให้ใครดูด้วยซ้ำ

"ข้าวไม่รู้อีกแล้วว่าพี่เป็นคนยังไง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะไว้ใจพี่ไหม แล้วก็ไม่รู้ว่าพี่ต้องการอะไรจากข้าวกันแน่"

"พี่......." ไม่ทันจะได้พูดตอบเสียงเรียกจากยี่หวาเพื่อนของคนตรงหน้าเขาก็ดังขึ้นมา อีกคนเข้ามาดึงตัวข้าวหอมออกไปแล้วมองเขาตาเขม็ง

"มีอะไรรึเปล่ายี่?"เอ่ยถามเพื่อนที่รีบวิ่งมาจนเหนื่อย สีหน้าของอีกคนบ่งบอกเธอได้ดีว่าน่าจะเกิดเรื่องใหญ่

"เกิดเรื่องใหญ่อ่ะดิ พี่รามิลอยู่ด้วยก็ดี พี่ต้องไปจัดการเพราะต้นเหตุมาจากพี่นั่นแหละ"

"พี่หรอ?"

รามิลวิ่งตามรุ่นน้องที่จับมือข้าวหอมวิ่งออกมา เหล่านักศึกษายืนมุงดูอยู่ตรงมุมจัดบอร์ดกิจกรรมของคณะ คนตัวเล็กแหวกทางเข้าไปดูก่อนจะหยุดมองนิ่ง 

ภาพของเธอที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของรามิลแต่ปิดช่วงใบหน้าเขาเอาไว้ ยังดีที่มีผ้าห่มคลุมจนถึงช่วงบนแต่ก็ยังเห็นไหล่ขาวที่พอจะบอกให้รู้ได้ว่าเธอไม่ได้ใส่อะไรปกปิดกายอยู่ 

มือบางพยายามเปิดกระจกที่กลั้นอยู่ออกแต่ก็ไม่เป็นผล หันมองมุมบอร์ดที่ถูกล็อกเอาไว้แล้วหันมองไปรอบๆ ผู้คนเริ่มซุบซิบนินทาแล้วพูดถึง กำปั้นเล็กทุบที่กระจกจนยี่หวาที่หันไปจัดการพวกชอบขี้นินทาหันมาหา ตัวกระจกแตกไปเพียงนิดหน่อยกับหลังมือของเพื่อนตัวเล็กที่เริ่มมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา 

ข้าวหอมเตรียมจะทำอย่างเดิมซ้ำอีกครั้ง ยี่หวาเรียกเพื่อนเสียงดังเพื่ือจะห้ามก่อนรามิลจะรวบตัวคนตัวเล็กมาหาเขาได้ทันก่อนกำปั้นจะกระทบเข้ากับกระจกอีกรอบ 

ดวงตากลมมองเขาด้วยดวงตาที่คาดเดายาก หยดน้ำตารินไหลก่อนที่คนตัวเล็กจะพยายามดิ้นแล้วทุบที่อกเขา เสียงกรีดร้องอย่างน่าสงสารดังขึ้นจนเขาแทบจะทำอะไรไม่ถูก รวบแขนเธอเอาไว้แล้วรีบดึงเข้าสู่อ้อมกอด พักใหญ่กว่าคนตัวเล็กจะหยุดดิ้น เสียงที่ขาดหายไปกับกายบางที่เริ่มหมดเรี่ยวแรงลงทำให้เขารีบประคองเอาไว้

"ข้าวหอม!....." ประคองคนที่สลบไปไว้ในอ้อมแขนก่อนจะเงยมองภาพบนบอร์ดทั้งหมดนั่นแล้วกัดฟันกรอด ข่มอารมณ์ตัวเองอยู่สักพักก่อนจะช้อนตัวอีกคนขึ้นอุ้มแล้วพาเดินออกไปจากตรงที่คนมุงอยู่ ใช้สายตาปรายมองให้ทุกคนรู้ว่าเขากำลังโกรธจนไม่มีใครพูดอะไรต่อ

"พี่ทำกับข้าวมันขนาดนี้ได้ยังไงพี่รามิล" นิรินที่พึ่งมาถึงแทบจะพุ่งเข้าไปจัดการคนตัวสูงหลังจากเห็นสภาพเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง โชคดีที่ริวรั้งอีกคนไว้ได้ทันเลยไม่เกิดเรื่อง

"มึงทำจริงๆหรอไอมิล?" ริวถามย้ำเพื่อนเขาอย่างไม่อยากเชื่อกับเรื่องทั้งหมด ถ้ารามิลทำขึ้นมาอย่างที่ทุกคนพูด เขาเองก็คงจะไม่เข้าข้าง ต่อให้จะเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากแค่ไหน แต่เรื่องนี้เขาแทบจะไม่เห็นด้วยเลย

"กูถ่าย แต่กูไม่ได้ปล่อย"

"แล้วพี่จะถ่ายไว้ทำไม โรคจิตหรอ" คำถามแทงใจดำจากนิรินทำให้เขาหันไปมองแล้วพยายามข่มอารมณ์ ถึงมันจะมองดูเป็นแบบนั้น แต่เขาปกติดี ไม่ได้เป็นโรคจิตอย่างที่รุ่นน้องตรงหน้าพูดสักหน่อย

"พี่แค่ถ่ายเพราะบางทีก็เห็นว่าข้าวหอมน่ารักดี บางรูปก็เอามาไว้เป็นข้อต่อรองเกิดวันไหนข้าวหอมดื้อขึ้นมา พี่ไม่อยากให้เพื่อนเราไปรับงานอย่างว่าจากคนอื่นอีก ถึงต้องมีไว้ขู่ไง"

"ยิ่งพูดยิ่งตลก" ครั้งนี้เป็นยี่หวาที่พูดขัดขึ้นมาบ้าง

"พี่พูดจริงๆ พี่ไม่เคยคิดจะปล่อยรูปข้าวเลย แค่คิดว่าจะมีใครมาเห็นข้าวหอมในมุมที่พี่เห็น มันก็น่าหงุดหงิดจนจะบ้าแล้ว พี่จะปล่อยไปทำไม" 

"แล้วถ้ามึงไม่ทำใครจะทำ รูปก็อยู่ในโทรศัพท์มึง" ริวหันไปถามเพื่อนทั้งขมวดคิ้ว มันน่าแปลกที่จะมีรูปหลุดออกไปได้ถ้ารามิลยังเอาแต่ยืนยันอยุู่แบบนี้ เขารู้จักเพื่อนตัวเองดี รามิลไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครยุ่งกับของส่วนตัวง่ายๆ นอกจากจะเป็นคนใกล้ตัว

"กูจะหาตัวคนทำให้เจอ แล้วกูคิดว่าไม่ยากด้วย" พูดแค่นั้นแล้วพรูลมหายใจออกมา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง แล้วก็อย่าหวังว่าเขาจะยอมปล่อยไป ก่อนหน้านี้เพราะเอาแต่ตามอธิบายและไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรอีกถึงได้ไม่ไปจัดการกับตัวต้นเหตุ แต่ในเมื่ออีกคนยังไม่ยอมจบ เขาเองก็คงอยู่เฉยไม่ได้อีก

@คอนโดมิ้นท์

"มิลมาหามิ้นท์ถึงที่นี่มีอะไรหรอ" กายบางถูกเขาผลักเข้าไปในห้องเต็มแรงก่อนรามิลจะเดินตามเข้าไปแล้วปิดประตูเสียงดังลั่น

"เป็นคนทำใช่ไหม" ไม่ทันได้เข้าใจกับสถานการณ์คำถามตรงไปตรงมาก็ดังขึ้น 

"มิลพูดเรื่องอะไร" คนตรงหน้าทำท่าทีไร้เดียงสาราวกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด รามิลถอนหายใจเสียงดังลั่น จนป่านนี้ก็ยังทำเหมือนไม่รู้ไม่เข้าใจอยู่อีก

"เราถามว่ามิ้นท์เป็นคนทำใช่ไหม!!!" น้ำเสียงติดหงุดหงิดเริ่มถามกระแทกเสียงให้คนฟังรู้ว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน 

"มิ้นท์ไม่เข้าใจ"

"เราให้โอกาสมิ้นท์พูดแล้วนะ จะไม่ยอมรับใช่ไหม" จับข้อมือบางแล้วบีบส่งผ่านความรู้สึกโกรธเคืองที่เขาเก็บเอาไว้ให้อีกคนได้รู้สึก คนตรงหน้าพยายมบิดข้อมือออกแต่ก็เป็นเขาที่ออกแรงบีบให้มากขึ้นอีก ยิ่งนึกถึงมือนุ่มของใครบางคนที่เขาเคยจับแต่ตอนนี้ถูกพันผ้าก็อตเอาไว่หนาเตอะเพราะรอยแผลจากการทุบกระจกก็ยิ่งหงุดหงิด

"ก็คุณป้าบอกให้ทำ" แค่นยิ้มแล้วเหวี่ยงกายบางออกไปไกล คิดเอาไว้อยู่แล้วไม่มีผิด แค่เพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาคนเดียวไม่มีทางทำเรื่องพวกนี้สำเร็จหรอก

"แล้วมิ้นท์ก็ทำอะหรอ น้องก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันกับมิ้นท์ ทำไมถึงทำกันขนาดนี้ เกินไปป่ะว่ะ"

"คุณป้าก็แค่กลัวว่าเด็กนั่นจะมาหลอกมิล"ประโยคที่ชวนดูเหมือนเป็นห่วงกันแบบนั้นไม่ได้ทำให้รู้สึกซาบซึ้งเลยสักนิด เขาใกล้ชิดข้าวหอมมากกว่าใคร แล้วคนอื่นมีสิทธิอะไรมาคิดว่าเธอจะเป็นคนยังไง 

"น้องไม่เคยหลอกเรา ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเราอีก แล้วก็ไม่ต้องยุ่งกับน้อง ถ้ามิ้นท์ขัดคำสั่งก็อย่าหาว่าเราไม่เตือนก็แล้วกัน ถ้าเราโมโหจนถึงขีดสุดขึ้นมา แม้แต่แม่ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก"

"มิลชอบมันจริงๆหรอ"

"ใช่!! เราชอบน้อง จบป่ะ" ตอบไปอย่างไม่ต้องคิดจนคนตั้งคำถามชะงักไป 

"แต่เราชอบมิล" คำเอ่ยชอบไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไร ออกจะรู้สึกว่างเปล่าแล้วเสียดายเวลามากกว่า 

"ทำไมไม่บอกแต่แรก"

"....."

"ถ้าเรารู้มาก่อนหน้านี้ เราจะได้ไม่ไปยุ่งกับมิ้นท์ เพราะเราไม่เคยคิดอะไรกับมิ้นท์เลยแม้แต่นิดเดียว"