-5- บอกมาจะเอาเท่าไหร่

"พี่ข้าวเอาเงินมาด้วยดิ"

"เงินอะไรอีก วันก่อนก็พึ่งให้ไป" ข้าวหอมพูดใส่ขุนเขาน้องชายต่างพ่อที่วันนี้ต้องวานให้มาส่งเพราะเธอออกมาไม่ทันรถรอบที่ควรจะขึ้น 

ปกติขุนเขาขอเงินเธอแบบนี้เป็นประจำ ไม่สิ ออกแนวไปทางรีดไถแล้วมากกว่า อีกคนถูกเลี้ยงดูมาไม่เคยให้ลำบาก มีเพียงเธอที่ต้องทำงานหนักทั้งส่งน้องเรียน ทั้งค่าใช้จ่ายในบ้าน ไหนจะหาเงินรักษาแม่ที่ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล

หลายครั้งที่มีปากเสียงกันกับพ่อเลี้ยงจนเธอถูกทำร้ายร่างกาย มีแค่เพียงนิรินที่พอจะยื่นมือเข้ามาช่วยได้ แต่เธอก็ไม่อยากรบกวน 

ถึงจะโมโหแค่ไหนที่ขุนเขามาขอเงินราวกลับว่าเธอผลิตมันได้เอง แต่สุดท้ายก็ต้องให้ไป เพราะถ้าอีกคนเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพ่อเลี้ยงเธอเมื่อไหร่ กลับบ้านไปก็คงไม่วายโดนตบตีอีก

"เอามาเถอะน่า อย่าถามมากได้ป่ะ"

"แต่พี่ไม่มีเงินแล้ว พึ่งจ่ายค่ายาแม่ไป"

"บอกให้เอามาไงว่ะ"

"แกไถเงินไอข้าวมันอีกแล้วหรอ เป็นไรมากป่ะ" ยี่หวาเดินไปถึงตัวเพื่อนตัวเล็กก่อนแล้วหันไปตวาดใส่ไอน้องชายต่างพ่อของข้าวหอมที่เจอกี่ครั้งก็ไม่เคยถูกชะตา

"ขอเงินพี่สาวตัวเอง จะเรียกไถเงินได้ยังไง"

"แบบแกอ่ะเรียกไถ ไอข้าวมันทำงานหนักทุกวัน หัดเห็นใจมันบ้างสิ" นิรินเข้ามาเสริมด้วยอีกคน หันมองข้าวหอมที่นิ่งไปแล้วทำท่าจะหยิบเงินในกระเป๋าให้ตามเคย แบงค์พันถูกนิรินยื่นให้ขุนเขาไปแทน

"อยากได้ก็เอาไป จะได้ไปให้พ้นหน้าสักที"

"ขอบคุณนะครับพี่นิรินคนสวย" ทำท่ายียวนก่อนจะขับมอเตอร์ไซค์คันใหม่ที่ซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของข้าวหอมออกไป ปลายฟ้าเดินมาลูบแผ่นหลังเพื่อนก่อนอีกคนจะหันมากอดเธอ

"เถียงมันให้ได้เหมือนเถียงชั้นหน่อยสิ" นิรินหันไปพูดกับเพื่อนอย่างหัวเสีย

"ขืนขุนไปฟ้องพ่อเลี้ยงข้าวอีก เป็นเรื่องแน่" ปลายฟ้าลูบแผ่นหลังปลอบเพื่อนให้รู้สึกดีขึ้น

"มายืนทำอะไรกันตรงนี้เนี่ย" เสียงคิมหันต์ทักทายมาแต่ไกลก่อนจะเดินเข้ามาหา พร้อมรามิลที่เดินตามมาด้วย ข้าวหอมผละออกจากเพื่อนแล้วข่มน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาก ไม่ชอบเบยสักนิด เวลาให้ใครมาเห็นว่าตัวเองกำลังอ่อนแออยู่

"ข้าวหอมเป็นอะไรรึเปล่า?" รามิลถามขึ้นมาก่อนหลังจากรอบสังเกตอาการของคนตัวเล็ก

"เปล่า" พูดตอบแค่นั้นก็หันหลังเดินหนีไปจนเขาต้องมองตามไม่ละสายตา สามสาวก้มหัวขอตัวรุ่นพี่ก่อนรามิลจะรั้งนิรินไว้ก่อน

"ผู้ชายคนเมื่อกี้ใครหรอครับ?"

"หมายถึงคนที่มาส่งข้าวหอมหรอคะ?"

"อืม หรือว่าแฟนข้าวหอม"

"ไม่ใช่หรอกค่ะ น้องชายมันอ่ะ ข้าวหอมมันยังไม่มีแฟนหรอก" นิรินบอกไปทั้งอมยิ้มกับท่าทีของรุ่นพี่ตัวสูงไปด้วยอีกคนพยักหน้าตอบรับเธอว่าเข้าใจแล้วปล่อยให้ดธอได้เดินตามกลุ่มเพื่อนไป

"กลัวเขามีแฟนจะแย่"

"หุบปากไปเหอะ"

.

.

.

ปลายฟ้านั่งลงสะกิดเรียกเพื่อนที่ฟุบหลับอยู่ ข้าวหอมตื่นขึ้นมาก่อนจะขยี้ตาตัวเอง ก้มมองดูสมุดเลคเชอร์ที่มีตัวหนังสืออยู่ไม่ถึงครึ่งหน้าแล้วถอนหายใจ สงสัยต้องไปนั่งลอกจากเพื่อนอีกแล้ว 

"ดูเพลียนะ?" ปลายฟ้าถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง ดูแล้วคงจะนอนน้อยติดกันมาแล้ววันแล้วแน่ๆ

"นิดหน่อยอ่ะ ข่วงนี้เลิกดึกมากทุกวัน"

"รับจ็อบอื่นต่อหรอ?" ยี่หวาเดินมานั่งตรงข้าม ปกติงานของข้าวหอมเลิกดึกมากก็จริง แต่ไม่น่าถึงขั้นไม่มีเวลานอนแบบนี้

"แกมีอะไรที่ไม่บอกรึเปล่า จะให้ช่วยอะไรก็บอกได้นะ" ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคอแล้วทำบ่ายเบี่ยง เธอรบกวนนิรินมามากเกินกว่าจะแบกหน้าไปรบกวนเพื่อนอีก เวลานี้คงต้องสู้ด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนที่ทำให้ได้เงิน ...ก็คงต้องทำ

"ไม่มีอะไรหรอก แค่นอนดึกติดกันหลายวัน"

"วันนี้ไปหาอะไรกินกันไหม?" 

"คงไม่ได้อ่ะยี่ ชั้นต้องไปหาแม่"

"อ้าว หรอ"

"ไว้วันอื่นนะ"

คนตัวเล็กโบกมือลาเพื่อนก่อนจะวิ่งขึ้นรถเมล์ตามเคย ทิ้งตัวลงนั่งเอาหัวพิงกระจกรับลมให้สบายใจ ไม่นานมากนักก็ถึงโรงพยาบาลที่แม่รักษาตัวอยู่ แวะซื้อข้าวกล่องร้านป้าหน้าโรงพยาบาลแล้วรีบวิ่งเข้าไปเพราะใกล้เลยเวลาแม่ต้องกินยารอบเย็นเข้าไปเต็มที

ห้องผู้ป่วยแบบรวมมีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมา ข้าวหอมเดินไปนั่งข้างเตียงของคนที่ยังหลับสนิท ออกแรงสะกิดเรียกผู้เป็นแม่ให้ตื่นขึ้นมา ส่งยิ้มสดใสไปให้เหมือนอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะกดปรับเตียงให้คนป่วยนั่งได้ถนัด

"ข้าวซื้อข้าวผัดมาให้แม่ กินหน่อยนะ จะได้กินยา" แกะกล่องข้าวเตรียมช้อนอย่างดีแต่ไม่ทันจะได้ตักป้อนพยาบาลก็มาเรียกเธอซะก่อน กล่องข้าวในมือถูกยื่นให้คนป่วยถือเองแล้วกำชับให้กินให้หมด

"คนไข้ต้องผ่าตัดนะครับ ไม่อย่างนั้นอาจจะแย่กว่านี้"

"ผ่าตัดเลยหรอคะ"

"ครับ หมอแนะนำว่าให้ผ่าตัดซะ" ยกมือไหว้ขอบคุณหมอที่รักษาแม่เธอมาแต่ต้น ทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้หน้าห้องแล้วใช้กำปั้นทุบหัวตัวเองสองสามที หลับตาลงกักเก็บความรู้สึกอัดแน่นในใจ เงินค่าผ่าตัดมากมายขนาดนั้น จะไปหามาจากไหน

อยู่เฝ้าจนคนป่วยหลับสนิทก็กลับบ้านทันที เพราะวันนี้เป็นวันหยุดเลยไม่ต้องรีบไปทำงาน กลิ่นแอลกอฮอล์ตีจมูกทันทีเมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไป ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอคงจะเอาแต่ดื่มเหมือนเดิม

"กลับมาแล้วหรอ เอาเงินมาดิ๊ จะซื้อเหล้าเพิ่ม"

"ข้าวไม่มี"

"ทำงานทุกวัน จะไม่มีได้ไงว่ะ"

"ข้าวทำงานหาเงินมารักษาแม่ ไม่ได้เอาไว้ให้พ่อกินเหล้า!" เพี๊ยะ!! เสียงฝ่ามือกระทบแก้มนิ่มเต็มแรงจนคนตัวเล็กล้มลงที่พื้น 

"เดี๋ยวนี้มึงกล้าเถียงหรอ!"

"พ่อพอแล้ว เกิดพี่ข้าวเป็นอะไรใครจะทำงานละ" เสียงปรามของน้องชายต่างพ่อดังขึ้นมา ดูเหมือนจะเป็นการข่วยเหลือแต่ประโยคที่พูดออกมามีแต่ความเห็นแก่ตัว ข้าวหอมรีบลุกเข้าห้องนอนแล้วล็อกประตูทันที สมุดบัญชีถูกหยิบขึ้นมาเปิดเช็คดู เงินเก็บที่มีไม่ถึงห้าหลักแบบนี้ต้องหาอีกเท่าไหร่ถึงจะหาเงินมารักษาแม่ได้

เปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบนามบัตรของใครบางคนที่เธอให้เธอไว้ขึ้นมา ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าไม่ว่าจะหมดหนทางแค่ไหนก็จะไม่มีวันติดต่อไป แต่ในตอนนี้กลับกลืนน้ำลายตัวเอง หยิงโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ตามนามบัตรอย่างชั่งใจก่อนจะกดโทรออก

(สวัสดีค่า เจ๊ลีค่ะ)

"เจ๊คะ นี่...ข้าวหอมนะคะ"

(ตายแล้ววว เจ๊นึกว่าหนูจะไม่โทรมาแล้ว 

ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหมคะ)

"ค่ะ ถ้าหนูอยากทำวันนี้เลย จะได้ไหมคะ"

(ดีสิจ๊ะ วันนี้มีลูกค้าเกรด VIP พอดี 

เดี๋ยวเจ๊จัดให้แจ่มๆเลย)

"ค่ะ"

(ยังไงรีบมานะ อีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลานัดลูกค้า)

"ได้ค่ะ"

คนตัวเล็กอยู่ในชุดเดรสสีขาวที่สวยที่สุดเท่าที่เธอมี นั่งอยู่บนเตียงในโรงแรมหรูที่เจ๊ลีเจ้าของที่นี่จัดไว้ให้ เสียงประตูเปิดเข้ามาทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นล่ำสัน เพราะหันหลังเลยยังไม่ทันได้เห็นหน้าคนที่เข้ามาใหม่ มือบางสองข้างกุมกันไว้แน่นอย่างประหม่า

"คะ คุณอาบน้ำก่อนได้เลยนะคะ หนูเตรียมน้ำไว้ให้แล้วค่ะ" อาการอึกอักจากความกลัวส่งให้คนที่พึ่งเข้ามารู้สึกได้จนขมวดคิ้ว

"พึ่งมาใหม่หรอ"

"ค่ะ"

"หันหน้ามา" หลับตาลงแล้วหันไปหาเขาตามคำสั่ง ก่อนจะต้องตกใจจนเซถอยหลัง

"ข้าวหอม...."

"พี่รามิล" ทำไมถึงต้องเป็นเขาด้วย แบบนี้เขาก็รู้สิว่าเธอยอมมาทำงานไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ รามิลเดินเข้าหาแล้วส่งมือหนาแตะลงที่แก้มก่อนจะสัมผัสแผลที่มุมปากเธอแผ่วเบา

"หน้าไปโดนอะไรมา? ใครทำ? หรือว่าเจ๊ลีบังคับมาหรอ"

"มะ ไม่ใช่ ข้าวมาเอง"

"ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้"

"คือ...คือข้าวแค่ต้องการเงิน แต่ถ้าพี่ไม่โอเคก็ไม่เป็นไรข้าว...ข้าวจะให้เจ๊ลีหาคนมาให้ใหม่นะ" รามิลรั้งแขนอีกคนเอาไว้แล้วดึงให้หันกลับมามิงเขา

"ไม่ต้องหามาใหม่"

"......."

"ต้องการเงินขนาดนั้นเลยหรอ จะเอาไปทำอะไร"

"ข้าวมีเรื่องสำคัญต้องใช้เงินด่วน"

"สำคัญมากหรอ?"

"อืม"

รามิลนั่งลงปลายเตียงแล้วดึงอีกคนให้นั่งตามลงมา จับใบหน้าน่ารักสำรวจดูรอยแผลมุมปากอีกครั้ง แอบหงุดหงิดนิดหน่อยตอนเห็นข้าวหอมอยู่ที่นี่ เขาเองซื้อกินแบบนี้บ่อย แต่ก็ห่างหายไปสักพักแล้ว เกิดคืนนี้ลูกค้าของข้าวหอมไม่ใช่เขา มันจะเป็นยังไง

"พี่อยากได้ผู้หญิงคนใหม่ไหม?"

"ก็บอกว่าไม่ต้องไงครับ แน่ใจใช่ไหมว่าอยากทำ"

"มันเป็นวิธีเดียว ที่ข้าวจะหาเงินได้ไวที่สุด"

"บอกมาจะเอาเท่าไหร่"

"......."

"แลกกับคืนนี้ของเรา อยากได้เท่าไหร่ก็บอก"

"พี่หมายความว่า....อื้อ!" พูดไม่ทันจบริมฝีปากก็โดนเขาประกบจูบซะก่อน คนตัวเล็กที่หลับตาแน่นท้้งริมฝีปากที่อยู่นิ่งไม่ขยับจูบคอบทำให้รามิลอดอมยิ้มไม่ได้ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกรึเปล่านะ

ผละออกมามองสบตาก่อนประกบจูบอีกรอบ กัดริมฝีปากแผ่วเบาให้อีกคนเปิดปากให้เขาส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดได้สำเร็จ มือบางกำเสื้อเขาเอาไว้แน่น ท่าทีแสนไร้เดียงสาเรื่องบนเตียงนี่มันอะไร ยิ่งเห็นยิ่งคลั่งจนจะบ้า

ดันให้อีกคนนอนลงแล้วหอมแก้มนิ่มไล้ลงไปที่ซอกคอขาว กลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆทำให้ยิ่งอยากสูดดมให้นานขึ้นอีก คนใต้ร่างดันเขาออกมาจนเขาร้องหยุดชะงัก

"กลัวหรอ?"

"พี่...อย่าบอกเรื่องนี้กับใครได้รึเปล่า"

"ครับ พี่รับปาก" สูดดมซอกคอขาวอีกรอบ ซุกไซร้แล้วขบเม้มให้เกิดรอยสีแดงเพียงจางๆ ดึงแขนให้คนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งแล้วถกชุดเดรสสีขาวถอดออกโยนลงไปจากเตียง 

บาร์เซียสีขาวลูกไม้เข้าเซ็ตกับกางเกงชั้นในปรากฏให้เห็น ผิวกายขาวเนียนละเอียดเร้าให้ความต้องการเขามากขึ้นไปอีก แทรกตัวตรงหว่างขาดันให้คนตัวเล็กนอนลงไปอีกรอบ กดจูบจากปากไล้ซับมาตามคอสวย สายบาร์เซียถูกดึงลงทีละข้าง

ดึงลงให้เห็นอกอิ่ม ซุกไซร้ซอกคอทั้งมือข้างหนึ่งขยำหน้าอกที่ขนาดไม่ใหญ่มากอย่างมันส์มือ ขยับใช้ปากดูดดึงอกอมชมพูสลับกับเลียเร้าอารมณ์อีกคน แขนเรียวยกขึ้นปิดหน้าตัวเองจนเขาต้องดึงออก

"มองพี่ครับ"

ก้มลงดูดดึงอกสวยอีกครั้งหลังออกคำสั่งให้อีกคนมองเขา เสียงอื้ออึงที่เล็ดรอดออกมาเรียกความพอใจ แล้วยิ่งเร้าให้เขาอยากเข้าไปใหญ่ ใช้จังหวะที่คนใต้ร่างกำลังเคลิ้มส่งมือไปในกางเกงชั้นในตัวสวย มือบางรั้งแขนเขาเอาไว้แต่เขาไม่สนใจ

ถูวนก่อกวนจุดอ่อนไหวอยู่สักพักให้เธอพอรู้สึกถึงความต้องการ ไล้รอยจูบมาจนถึงหน้าท้องอีกเพียงนิดจะถึงส่วนนั้นแต่อีกคนก็รั้งเขาไว้อีก

"มะ ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้"

"ทำไมละครับ?"

"คือ...."

"ไม่ต้องอายหรอก มันเป็นเรื่องธรรมชาติ"

"แต่ว่า..."

"ถ้าคืนนี้พี่พอใจ พี่ยอมจ่ายให้เราไม่อั้นเลย" ข้าวหอมนิ่งไปสักพักอย่างใช้ความคิด ไม่มีวิธีไหนอีกแล้วที่จะหาเงินได้เร็วเท่านี้

"แต่พี่ไม่ต้องทำแบบนั้นให้ก็ได้ แค่ทำไปเลยก็พอ"

"ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้เราจะเจ็บนะ"

"......."

"ให้พี่ทำเถอะนะครับ รับรองว่าเราจะมีความสุขแน่"