21 เอาใจ

"อิจฉาอะไรกัน กูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน คนมันก็เช่นกันไปตามกระแส อีกหน่อยเขาก็เลิกจิ้นกัน เพราะกูกับเซบาสเตียนไม่ได้เป็นอะไรกัน อีกอย่างกูก็มีเฮียอยู่แล้วด้วย ผู้ชายแสนดีอย่างเซบาสเตียน เขาไม่สนใจกูหรอก"

"แล้วมึงแคร์อะไรวะ! ผัวมึงก็มีเล็กมีน้อยป่ะ มันโคตรไม่แฟร์ ถ้ามึงจะรักผัวแล้ว อยู่ในระเบียบของคำว่าเมียอย่างเดียวอะ!" สไปรท์เอ่ย

"แต่มันก็ดูไม่ดีป่ะ ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป กูมีแต่เสียกับเสีย กูเป็นผู้หญิงนะเว้ย!"

"นี่อีแสนดี ถ้าคนอื่นมันรู้ว่าชะตากรรมของการมีผัวมึงเป็นยังไง กูเชื่อว่าทุกคนจะสนับสนุนมึงเต็มที่ พวกมึงว่าจริงไหม?!" สไปรท์หันไปถามเพื่อนทุกคน

"จริ้งงงง!!" ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกัน

"เห็นป่ะมึงไม่ต้องมีผัวหลายคนก็ได้ แค่ควงเย้ยเล่นๆมึงเข้าใจป่ะแบบให้ผัวมึงรู้ว่า ไม่ใช่แค่ผัวมึงที่ทำได้ มึงก็ทำเรื่องแบบนี้ได้เหมือนกัน มันโคตรเป็นวิธีเอาคืนที่โคตรเจ็บแสบเลยแหละ"

"..." เออมันก็จริง เฮียหยามน้ำหน้าฉันเยอะมากจริงๆ ถ้าฉันจะหยามคืนบ้าง เย้ยคืนบ้างจะเป็นยังไง

เฮียจะรู้สึกบ้างไหม เฮียจะเสียใจเหมือนที่ฉันเคยเสียใจหรือเปล่า บางทีฉันก็อยากสั่งสอนคนอย่างเฮียบ้าง ให้เขาได้รับรู้ว่า ความรู้สึกเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร

"อืม กูเข้าใจละ"

"ดี!"

"กลับบ้านกันเถอะ แล้วคืนนี้เจอกัน"

"อืม!"

ทุกคนต่างแยกย้ายกันออกจากตรงนั้น ฉันเดินมากับสไปรท์เพราะตอนนั้นฉันมากับนาง ส่วนเฮียคงไม่มารับฉันหรอก เพราะคงจะคุยธุระกับพ่อแม่ของเขา ใช่สิ! ฉันลืมไปเลยว่าทุกคนมาคุยอะไรกัน

สไปรท์ขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของฉัน รถของพ่อแม่ฉันและพ่อแม่ของเฮียไม่อยู่แล้ว พวกท่านคงจะกลับกันไปหมด

"เดี๋ยว 20:00 น กูมารับมึงแต่งตัวสวยๆนะ"

"อืม"

ฉันพยักหน้าตอบรับคำเพื่อนแล้วลงจากรถ สไปรท์ขับรถออกไปจากบ้านปุ๊บฉันก็เดินเข้าบ้านตามปกติ ทำทุกอย่างตามปกติ แต่พอเดินเข้าไปในตัวบ้านเท่านั้นแหละ ฉันก็ต้องชะงักปลายเท้า

พ่อแม่ของฉันและพ่อแม่ของเฮียยังอยู่ ทำไมตอนเข้าบ้านฉันถึงไม่เห็นรถล่ะ แล้วพ่อของเฮียไปไหน หรือว่าท่านขับรถออกไป

เฮียหันมาส่งยิ้มให้ฉันขณะนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ฉันวางข้าวของลง แล้วรีบเดินไปหาทุกคน พร้อมยกมือไหว้ตามมารยาทที่ได้เรียนมา

"สวัสดีค่ะ"ฉันยกมือไหว้พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเฮีย เหมือนเช่นทุกครั้งที่ทุกคนมา

"มานั่งกินข้าวกันก่อนดีกว่านะ กลับมาเหนื่อยๆแสนดีคงหิว แมว แกไปเอาน้ำส้มที่ฉันเตรียมไว้มาให้หนูแสนดีสิ" แม่ของเฮียเอ่ยพร้อมกับหันไปสั่งป้าแมว ส่วนป้าน้อยท่านยืนอยู่อีกฝั่ง ตักข้าวใส่จานให้ทุกคน

"ค่ะคุณผู้หญิง!"

"ดูเปลี่ยนๆไปนะแสนดี ไปทำอะไรมา ทำไมถึงเปลี่ยนการแต่งตัวแบบนี้ พ่อไม่เคยเห็นแกแต่งตัวแบบนี้มาก่อน" พ่อเอ่ยถามฉันด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"แหม่คุณ ลูกโตเป็นสาวแล้ว รูปมันก็ต้องแต่งตัวเอาใจผัวมันหน่อยสิ ใช่ไหมแสนดี" แม่หันมายิ้มให้ฉัน ฉันอยากจะพูดออกไปนะ ว่าผัวของฉันมันเฮงซวยแค่ไหน ก็เพราะเหตุผลนี้แหละฉันถึงได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง

"ค่ะ!" จำใจตอบเพราะเห็นแก่หน้าของแม่เฮียและฉันไม่อยากจะพูดอะไรที่ไม่ดีต่อหน้าทุกคน ฉันก้มหน้าตักข้าวเข้าปากทานเงียบๆ

"น่ารักมากสะใภ้คนนี้ ถึงว่าตาอาวุธไม่ค่อยกลับบ้านกับช่องไปเยี่ยมพ่อแม่ ที่แท้ก็มีเมียสวยและเอาใจเก่งแบบนี้นี่เอง แม่เลือกคนไม่ผิดเลยใช่ไหมตาอาวุธ"

"ครับ เลือกไม่ผิดจริงๆ" เลือกไม่ผิดจริงๆ แต่เฮียไม่ต้องการเมียอย่างฉันตั้งแต่แรก ทีอย่างนี้มาพูดเพียงเพราะฉันสวยขึ้น คุณแม่จะรู้ไหมว่าเฮียทำสันดานยังไง จะพูดว่าอยากให้ฉันเป็นสะใภ้อยู่อีกหรือเปล่า กับสิ่งที่ลูกชายของเขาทำกับฉัน

"หึ!" ฉันอยากจะกรอกลูกตาใส่เฮียสัก 380 องศา เอาให้เฮียรู้เลยว่าฉันเอือมระอาและสมเพชกับคำพูดของเขาแค่ไหน

"อ้อมเตรียมห้องให้แล้วนะคะ ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว" ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง ทำความสะอาดห้องเหรอ อย่าบอกนะพวกเขาจะมานอนที่นี่ แล้วงานที่ฉันนัดเพื่อนล่ะ ฉันจะทำยังไง

"อืม แม่ลืมบอกว่าคืนนี้พวกเราจะมานอนที่นี่ เพราะถ้าจะให้พวกเราขับรถกลับตอนนี้คงดึก เดินทางกลางคืนมันอันตราย"

ให้ตายสิฉันจะอกแตกตาย เวลาที่พวกท่านมาที่นี่ทีไร พวกท่านมักจะหาทางให้ฉันกับเฮียปั๊มลูกกัน ที่ผ่านมาฉันรอดเพราะเฮียมันไม่ต้องการฉัน

"ดีครับ พวกเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา" ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฮียคงจะนั่งทำหน้าบึ้ง คิ้วของเขาคงจะขมวดกันจนแทบจะมัดโบว์ได้ เวลาที่ทุกคนจะมานอนที่นี่ แต่วันนี้กับยิ้มแย้มต้อนรับ ซึ่งมันต่างจากฉัน ที่กลับมายืนในจุดที่เฮียเคยเป็น

ฉันไม่ได้อยากให้ทุกคนมานอนที่บ้านนี้เลย...

"นี่แหละคำว่าครอบครัว กินข้าวกินข้าว" พ่อฉันเอ่ยแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ท่านดูมีความสุขที่ได้มากินข้าวที่นี่ ซึ่งต่างจากฉันเหลือเกินที่ไม่ได้มีความสุขเลย

คำว่าครอบครัวที่พ่อแม่ให้มันกับฉัน มันเป็นอะไรที่ทรมานเหลือเกิน ท่านจะรู้บ้างไหม คำว่าครอบครัวที่เฮียให้ฉันแบบที่ผ่านมามันเป็นยังไง ลูกอย่างฉันจะมีความสุขบ้างไหม ฉันดีใจหรือเปล่าที่มีครอบครัวแบบนี้ ท่านเคยคิดหรือเปล่าว่าที่ผ่านมาฉันต้องเจอกับอะไร

พ่อกับแม่ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของฉันเลย ท่านคิดแค่ว่า สิ่งที่พวกท่านหามาให้ฉัน นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

แต่ความเป็นจริงไม่ใช่เลย ทุกอย่างมันเลวร้าย ในสิ่งที่ท่านมอบให้ ฉันที่ไม่กล้าต่อรองต่อเถียงและไม่กล้าขัดใจพ่อแม่ เพราะฉันกลัวว่าท่านทั้งสองจะเสียใจและไม่สบายใจ

ฉันเป็นลูกคนเดียว ความหวังของพ่อแม่คือสิ่งสำคัญ ฉันจึงยอมทุกอย่าง แม้จะเต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้างก็ตาม

แล้วนั่งทานข้าวกันคุยกันตามประสาครอบครัว อาหารบนโต๊ะทุกอย่างค่อนข้างหรูหรา ทุกคนพูดคุยยิ้มแย้มกันอย่างมีความสุข

ยกเว้นฉัน ที่นั่งเงียบเกร็งราวกับเป็นหุ่นยนต์ เวลาทุกคนถาม ก็ได้แต่ตอบแล้วยิ้มเจื่อนๆออกไป...

หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จ ฉันก็รีบปลีกตัวออกมาที่หน้าบ้าน เพื่อโทรบอกเพื่อนๆ ฉันคงไปไม่ได้ เพราะฉันไม่กล้าพูดกล้าขออะไร เพราะเกรงใจผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย

ฉันคอลคุยกับเพื่อนใน LINE กลุ่ม

ฉัน : กูไปไม่ได้แล้วว่ะ พ่อแม่กูกับพ่อแม่เฮียมานอนบ้าน"

ทุกคน : อ้าว!"

ฉัน : กูพูดจริงๆพวกมึงก็รู้ว่าพ่อแม่กูเป็นยังไง ถ้ากูออกไปกูโดนหนักแน่ พวกมึงเข้าใจกูหน่อยนะ"

สไปรท์ : เออกูเข้าใจ วันนี้ไปไม่ได้ พรุ่งนี้ก็ไปได้นี่หว่า"

แพร : แล้วพวกเซบาสเตียนล่ะ!"

ฉัน : ฝากไปบอกทีว่ากูไม่ว่าง กูติดธุระด่วนหรืออะไรก็ได้มึงพูดไปเลย"

ทุกคน : เออๆ" ฉันรีบกดวางสายเพื่อนแล้วหันหลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ปะทะกับอกแกร่งของเฮียอาวุธ

"จะไปไหน?!"

"เรื่องของเสียงดี เฮียไม่ต้องยุ่ง ที่จริงควรจะเลิกยุ่งกับชีวิตของแสนดีได้แล้ว"

"แสนดี เฮียขอโทษ" เฮียจับมือฉันพร้อมกับทำหน้ารู้สึกผิด แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเขารู้สึกอย่างที่กำลังทำจริงๆ

"ปล่อย!" ฉันสะบัดมือเฮียทิ้งแล้วเดินเข้าบ้านทันที ฉันเดินมาที่ห้องนั่งเล่น เพราะยังเข้าห้องของตัวเองไม่ได้

ทุกคนยังคงนั่งคุยกันหน้าระรื่น ฉันเดินก้มหัวผ่านหน้าผู้ใหญ่เข้ามานั่งที่โซฟา โดยที่มีเฮียเดินตามเข้ามาติดๆ แล้วนั่งลงข้างๆฉัน

อ้อมเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วอะไรบางอย่าง 2 แก้ว เธอวางลงตรงหน้าฉันกับเฮีย ฉันกับเขามองหน้ากันอย่างงงๆแล้วขมวดคิ้วมองอ้อม

"อะไรน่ะอ้อม?"

"เอ่อ ..."

"อ๋อ น้ำสมุนไพรจากญี่ปุ่นน่ะ พอดีแม่ไปเที่ยวแล้วซื้อติดมือกลับมา เลยอยากจะเอามาให้แก 2 คนได้ลองทานดู" แม่ของเฮียเอ่ยแทรกขึ้นมา

"มันช่วยอะไรครับแม่?!" เฮียยกแก้วขึ้นมาดม

"ช่วยให้กระชุ่มกระชวยมีแรงสูบฉีดเลือดในร่างกายดี ลูกกับแสนดีต้องทานนะเพราะมันมีประโยชน์มาก"

"อ๋อได้ครับ อึกๆ" เฮียเอ่ยเพียงแค่นั้นก็ยกกระดกดื่มทันที "อ้า อร่อยดีนะครับ รสชาติมันนุ่มๆหอมๆละมุนลิ้นดี ผมว่ามันทานง่าย พ่อกับแม่ก็น่าจะทานด้วยกัน กลิ่นมันไม่แรงเกินไป อร่อยนะแสนดี แสนดีต้องลองกินดู แล้วมีอีกแก้วป่ะอยากดื่มอีก"

"แก้วเดียวก็พอแล้วตาวุธ" แม่ของเฮียทำหน้ายิ้มๆแล้วหันไปมองหน้าพ่อแม่ของฉัน

"กินสิแสนดี มันดีต่อแกกับพี่เขานะ พี่เขากินแล้วแกก็กินสิ"

"ค่ะ" ฉันยกน้ำนั้นขึ้นมาดื่มตามคำสั่งของแม่ รสชาติมันนุ่มๆลิ้นดีนะ แต่มันติดลิ้นมากเหมือนยาที่ทำให้เราอยากกินต่อ รวมๆก็อร่อย

"ผมอยากกินอีก สงสัยผมต้องเอาติดบ้านไว้แล้ว มันหอมมากๆ แม่ซื้อมาเยอะไหมครับ ผมอยากเก็บไว้ใช้บ้าง" เฮียเอ่ย

"มีเต็มหลังรถของพ่อแกเลย"

"นี่ค่ะคุณอาวุธ" อ้อมวางแก้วให้เฮียอีก 2 แก้ว เฮียก็กระดกดื่มเต็มที่เลย

"เป็นไงหนูแสนดีอร่อยไหม" แม่เฮียเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆให้ฉัน

"อร่อยค่ะ"

"อ้ะ กินกับเฮียอีกก็ได้" เฮียยื่นแก้วมาจอดที่ปากฉัน ทำท่าทางเหมือนจะป้อน ฉันหันไปมองหน้าพ่อแม่ที่จ้องหน้าอยู่ ฉันจึงรีบกระดกแก้วน้ำนั้นทันที