คนที่ติดต่อไม่ได้(1)

ร่างสูงในชุดสูทสีดำยังคงเดินวนอยู่ในห้องทำงานบนตึกสูงของสถานีโทรทัศน์ออกอากาศ ปกติแล้วเขาต้องกลับบ้านไปตั้งแต่หกโมงเย็นทว่านี้ก็เกือบสองทุ่มแล้วเจ้าตัวยังคงหมกตัวอยู่ในห้องทำงาน สายตาเหลือบมองดูโทรศัพท์และประตูห้องทำงานเป็นระยะ

ก่อนหน้านี้เวทัศสั่งกับท๊อปว่าหากได้ข่าวของมาลิตาและช่างภาพที่ติดตามไปด้วยให้รีบขึ้นมาบอกและระหว่างนั้นเจ้าตัวก็พยายามกดโทรหาคนเป็นเมียอยู่ไม่ขาด แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายบางครั้งก็ตัดสายทิ้งอีกต่างหาก

ก๊อก ๆ

ขณะกำลังนั่งใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะเสียงเคาะประตูดังขึ้นดึงอารมณ์

คุกรุ่นกลับมา ชายหนุ่มจึงเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้

“ท่านประธานคะ คุณท๊อปโทรขึ้นมาบอกว่าติดต่อนักข่าวภาคสนามคนนั้นได้แล้วค่ะ แถมเธอยังเป็นคนเจอเหยื่อที่หายแล้วค่ะ แต่ว่า...”

สีหน้าของเลขาฯไม่ค่อยสู้ดีนัก ทำเอาคนเป็นห่วงไม่อยู่รอฟังอะไรทั้งนั้นขายาวรีบก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังห้องส่งที่กำลังออกอากาศอยู่ในตอนนี้

เสียงคุ้นเคยกำลังเล่าข่าวอยู่บนหน้าจอด้วยการถ่ายทอดสดมาจากที่เกิดเหตุ เขาเห็นใบหน้าอวบอิ่มนั้นปิดเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าควัน แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งกับการอ่านข่าวแต่เขาก็มองเห็นความเหนื่อยล้าผ่านแววตาคู่นั้น

“รู้ไหมว่าที่เกิดเหตุอยู่ไหน”

หลังจากการรายงานข่าวแบบเจาะลึกเสร็จแล้วเวทัศรีบเดินเข้าไปถามหัวหน้าฝ่ายข่าวอาชญากรรมทันที ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงทำให้เขาอยู่ไม่เป็นสุขขนาดนี้

“เห็นว่าอยู่ในสวนยางพาราของชาวบ้านแถวจังหวัดฉะเชิงเทราครับ ว่าแต่...คุณเวย์มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ เห็นสนใจข่าวนี้เป็นพิเศษ”

ท๊อปเปรยหน้าขึ้นมองแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย เวทัศจึงกลบเกลื่อนความสงสัยด้วยการทำหน้าดุ หัวหน้าฝ่ายข่าวอาชญากรรมจึงรีบหลบสายตาและจดที่อยู่ให้กับเจ้านายอย่างไว

เวทัศเหลือบมองกระดาษในมืออีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าที่อยู่ที่ได้มาไม่ได้ผิดไปก่อนจะใส่เกียร์และเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วและมาถึงจุดหมายปลายทางโดยใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ดึกขนาดนี้แล้วชายหนุ่มแน่ใจว่ามนลิตาคงไม่ได้อยู่ในสถานที่เกิดเหตุแล้วแต่คงกำลังให้ปากคำอยู่ที่สถานีตำรวจอย่างแน่นอนเขาจึงรีบตรงริ้วมายังที่นี่ทันทีและมันก็เป็นจริงอย่างที่คิดเพราะเมื่อมาถึงคนร่างอ้วนก็เดินออกมาจากห้องสอบสวนด้วยท่าทีไร้เรี่ยวแรง

หญิงสาวไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าเวทัศยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของทางเดิน เธอเลือกเดินไปทรุดตัวนั่งลงยังม้านั่งตรงหน้าห้องสอบสวนพร้อมกับก้มตัวลงใช้กำปั้นทุบน่องขาเบา ๆ เพื่อให้คลายความปวดเมื่อย

ขณะกำลังจะเดินเข้าไปหาก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่าช่างภาพที่ติดตามมาด้วยวิ่งผ่านหน้าเขาไปหามนลิตาโดยในมือมีทั้งน้ำเปล่าและขนมปังราคาถูกไม่กี่ชิ้นในมือ

“พี่มน น้ำกับขนมพี่กินลองท้องไปก่อน แถวนี้เป็นแทบชนบทคงไม่มีร้านข้าวเปิดแล้ว”

ต้นยกข้อมือขึ้นดูเวลาบนนาฬิกาก่อนจะเปลี่ยนเป็นยื่นขนมปังในมือให้ ความหิวไม่ได้ทำให้เลือกมากนักว่าจะต้องกินอะไรมืออวบคว้ามาฉีกถุงด้วยปากและกัดก้อนขนมปังคำใหญ่เคี้ยวตุ้ย ๆ อย่างเอร็ดอร่อยแม้ว่ารสชาติมันจะออกหวานไปมากก็ตาม

“พี่มนกลายเป็นนักข่าวชื่อดังแล้วนะ มีแต่คนชม”

ต้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มโดยไม่ได้เงยใบหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายเสียด้วยซ้ำเพราะสายตากำลังจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง

“จริงเหรอมีคนชมพี่จริง ๆ เหรอไหนดูสิเขาพูดกันว่ายังไงบ้าง”

คนตัวกลมชะเง้อคอมองหน้าจอของช่างภาพคนสนิทด้วยความใคร่รู้ ชายหนุ่มผงะเล็กน้อยแล้วเอียงคอหนีเพราะไม่อย่างนั้นปากนุ่ม ๆ คงได้จุ๊บกับแก้มป่องนั้นแล้ว

“โทรศัพท์พี่ก็มีมาดูของผมทำไม”

“เออวะ ลืมไปเลย”

มนลิตายิ้มแก้เขินแล้วรีบหันไปควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาดู แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าเครื่องปิดอยู่ไม่รู้ว่าเธอเผลอปิดไปตั้งแต่เมื่อไร พอเปิดเครื่องได้เท่านั้นแหละดวงตาคู่สวยถึงกับเบิกกว้าง

ข้อความเด้งเข้ามาไม่หยุดว่ามีคนโทรติดต่อหาเธอเป็นร้อยคู่สาย เบอร์โทรคนอื่นเธอไม่แปลกใจหรอกคงร้อนใจติดต่อเรื่องงานแต่กับเบอร์พี่เวทัศซึ่งมีข้อความแจ้งเตือนเข้ามาเกือบสี่สิบสาย

“โทรมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

พึมพำออกมาพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอแล้วพาลนึกถึงหน้างอ ๆ คอหัก ๆ เป็นปลาทูแม่กลองของผู้เป็นสามีแล้วก็ขนแขนตั้งขึ้นมาทันที

“ใช่ โทรมามากมายขนาดนั้น แต่เธอก็ไม่คิดที่จะเปิดเครื่องเพื่อรับสายใครเลยแม้แต่สายเดียว”

เสียงเข้มดังขึ้นทั้งคู่รีบเงยหน้ามองแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมกับโดยไม่ได้นัดหมาย เธอเห็นเขามาปรากฏตัวที่นี่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเล่นไม่ได้รับสายเยอะขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องโกรธบ้างแหละ

สำหรับเจ้าต้นคงตกใจไม่ใช่เล่นเพราะปกติแล้วจะไม่ค่อยเห็นประธานบริษัทลงไปดูงานหรือตามออกมานอกสถานที่เลยสักครั้ง

“ท่านประธาน”

ต้นรีบยกวางขนมปังในมือลงแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เขารับไว้เพียงส่ง ๆ ทว่าดวงตากลับจดจ้องไปยังคนเจ้าเนื้อซึ่งเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา จะให้จ้องได้ไงแค่น้ำเสียงเมื่อครู่มันก็ทำให้รู้แล้วว่าเขาพร้อม

เด็ดหัวเธอแล้วเอามีดสับเป็นชิ้น ๆ