บทที่ 1 รอยแผลของคำโกหก

เสียงปรบมือ ท่ามกลางแขกเหรื่อกำลังชื่นชมหญิงสาว ซึ่งกำลังยื่นมือให้กับคนรัก เพื่อสวมแหวนหมั้น ทว่ายังไม่ทันได้สวมมัน หญิงสาวรูปร่างสมส่วนสาวเท้าเข้ามา ในชุดเดรสสีชมพูอ่อน ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว ใบหน้าคมเข้ม ริมฝีปากอิ่ม จมูกโด่งเป็นสัน นามอนาวิน ประธานบริษัทไฮดีไซน์ ลุกยืนจ้องมองผู้หญิงอีกคน ที่กำลังสาวเท้า ภริดาลุกยืนตามว่าที่คู่หมั้น สับสนไม่เข้าใจ ทำไมเยาวเรศถึงได้มาที่งานนี้

“เธอมาที่นี่ทำไม!” ภูมิธรรมเอ่ยถาม น้ำเสียงแข็ง

อดีตผู้หญิงคนนี้ เคยเป็นคนรักของพี่ชายมาก่อน แต่กลับหักอกเขาจนพี่ชายเธอกลายเป็นคนสติไม่ดี ต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

“ทำไมคะ ฉันมาไม่ได้เหรอ ในเมื่อแฟนของฉัน กำลังจะหมั้น”

แฟนงั้นเหรอ ภริดามองคู่หมั้น สีหน้าสับสนไม่เข้าใจ ที่เยาวเรศเอ่ยออกมา มันคืออะไรกัน

“แฟนเธอใครกัน ที่นี่มีคนกำลังหมั้นแค่สองคนเท่านั้นคือลูกสาวฉัน กับอนาวิน!” ภูมิธรรมย้อนถาม

เยาวเรศยกยิ้ม เข้าไปควงแขนอนาวินไว้ ภูมิธรรมนิ่งงัน เสียงแขกในงานเริ่มดังขึ้น ภริดาสับสนไม่เข้าใจ เหตุใดอนาวินถึงไม่พูดอะไร นอกจากยืนนิ่ง แล้วมองดู

“หมายความว่ายังไงคะวิน” เธอถามเขา

“ก็ไม่ได้หมายความว่ายังไง”

“คุณปฏิเสธสิว่ามันไม่จริง เรากำลังจะหมั้นกันนะคะ” ภริดาเริ่มเสียงสั่น ยิ่งเห็นท่าทีของคนที่ตัวเองรัก ยิ่งหวั่นใจ อนาวินไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

“เธอโง่หรือไงกันภริดา เธอกับอนาวินรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว” เธอชี้นิ้วไปที่ตนเอง “ฉันต่างหากที่เขารัก ไม่ใช่เธอ”

“อะไรนะ?” ภริดาละเมอออกมา แล้วหันมองทางคนรัก “อธิบายให้ฉันเข้าใจหน่อยสิวิน”

เขายักไหล่ ราวกับเรื่องที่เกิดไม่ได้สำคัญอะไร ก่อนหยิบแหวนหมั้นออกมา ดึงมือหญิงสาวอีกคนแล้วสวมมัน

“แหวนนี้ผมให้คุณนะเยาวเรศ”

“แกทำบ้าอะไรของแกฮะวิน!” คุณหญิงอิงอรตวาด แล้วก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าหลานชาย “งานหมั้นนี่ แกเป็นคนอยากจัดเอง แล้วนี่แกกำลังทำอะไร!”

“ผมก็แค่อยากเล่นสนุกเท่านั้นเองครับคุณย่า อย่าไปคิดอะไรมากเลย”

“แกกล้าเอาผู้หญิงคนอื่นมาในงานหมั้น แล้วสวมแหวนต่อหน้าคนมากมาย แกทำลายศักดิ์ศรีหนูดาแบบนี้ได้ยังไงกัน!”

ภริดาสั่นเทา ไม่เคยมีครั้งไหนที่อับอายเท่านี้มาก่อน เขาฉีกหน้าเธอไม่มีชิ้นดี ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับศัตรูเธอ ทำไมอนาวินถึงได้ทำร้ายกันขนาดนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เป็นแค่เพียงภาพลวงตาเท่านั้นเหรอ หลอกกันมาตลอดใช่ไหม

“ทำแบบนี้ทำไมวิน ดาอยากรู้ คุณทำทำไม!” หญิงสาวตวาดลั่นออกมา

อนาวินกระตุกยิ้มมุมปาก ดึงมือเยาวเรศมากุมไว้

“เพราะผมไม่เคยรักคุณเลยไงดา ผมแค่เล่น ๆ กับคุณ ผมบันดาลงานหมั้นที่คุณต้องการ เป็นไงสวยใช่ไหม ผมทำให้คุณมีความสุขใช่หรือเปล่า คุณชอบไหมดา เกมนี้ผมสนุกมากเลย”

“เกมงั้นเหรอ?”

น้ำตาไหลอาบแก้ม อนาวินมองใบหน้างดงามกำลังเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เจ็บปวดมากไหม มันก็สมแล้วกับสิ่งที่ดาริกาต้องเจอ

“ใช่ดา”

ภริดาปาดน้ำตาออก กัดริมฝีปากจนห้อเลือด พยายามข่มอารมณ์เก็บกดความเจ็บปวดเอาไว้ มองหญิงชายตรงหน้า เธอหันกายเผชิญกับแขก

“ขอโทษทุกท่านด้วยนะคะ” เธอประกาศแล้วก้มศีรษะลง “งานหมั้นต้องหยุดไว้เพียงเท่านั้น ขอทุกท่านเดินทางกลับได้เลยค่ะ”

พนักงานพากันเชิญแชกออกไปจากห้องโถง ภริดาหันมาเผชิญหน้า โดยมีคนเป็นพ่อเคียงข้าง ภูมิธรรมเองไม่รู้ว่าตนเองควรทำเช่นไร เพราะเขาเองก็ผิด ที่เห็นแกผลประโยชน์ทางธุรกิจจนทำให้ลูกสาวต้องเจอกับเรื่องแบบนี้

“ทำไม ผู้หญิงมีมากมาย ทำไมต้องเป็นเยาวเรศด้วย!” ภริดาถาม แววตาร้าวราน

เขายิ้มกว้าง “เรศกับผมรู้จักกันมาก่อนคุณเสียอีก ผมกับเรศเรารักกัน”

“คุณหลอกฉันทำไม แค่เกมงั้นเหรอ มันง่ายไปไหม คุณแค้นฉัน เกลียดฉันเพราะอะไร ทำกันขนาดนี้มันคงไม่ใช่แค่เกมหรอก!”

อนาวินเลือกเงียบแทนคำตอบ ตอนนี้ยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้

“ทำกับลูกสาวฉันเหมือนของเล่นแบบนี้ ก็ยกเลิกงานหมั้นตัดขาดกันไปเลย ต่อให้ฉันต้องล้มละลายหมดตัว ฉันก็ไม่แคร์หรอก!” ภูมิธรรมประกาศกร้าว

“แหม.. คุณพ่อตา ถ้าบริษัทคุณล้มละลาย มันไม่ใช่แค่คุณเดือดร้อนนะครับ อย่าลืมสิ ว่าลูกชายคุณต้องการค่ารักษาอยู่ ผมเองก็ช่วยบริษัทคุณไว้เยอะใช่ไหมล่ะครับ ยกเลิกงานหมั้นน่ะได้ แต่ภริดาไปไหนจากผมไม่ได้ทั้งนั้น!”