บทที่ 2 รอยแผลของคำโกหก

ภูมิธรรมขบกราม “เอาเปรียบกันเกินไปแล้ว เห็นลูกสาวฉันเป็นอะไร!”

“ไม่รู้สิครับ แล้วแต่จะคิดเลย”

“สารเลว!” คนเป็นพ่อสบถออกมา

เพียะ

ใบหน้าหันตามแรงฝ่ามือ เยาวเรศสีหน้าตระหนก ลูบแก้มสากแล้วหันมองคนตบ อิงอรน้ำตานองหน้า ไม่คิดว่าหลานชายจะกลายเป็นคนแบบนี้ ไร้มนุษยธรรม เล่นกับความรู้สึกคนอื่น

“แกทำแบบนี้ ไม่เห็นแกหน้าย่า ไม่สนใจว่าใครจะเป็นยังไง ถ้าแกไม่อยากหมั้นแกก็ไม่ควรจัดงานขึ้นมา หนูดาทำผิดอะไรนักหนา ถึงได้ทำร้ายเธอขนาดนี้ แกมันไม่ใช่คนแล้ว!”

น้ำท่วมปากอยากบอกความจริง ทว่าย่าก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้ดาริการักษาตัวอยู่ที่ต่างประเทศ ถ้าย่ารู้คงอาการทรุดเป็นแน่

“ครับคุณย่า ผมมันเลว ผมแค่อยากสั่งสอนดาให้รู้จักเจียมตัวเสียบ้าง วันนี้เธอคงรู้สำนึกแล้วล่ะครับ”

ภริดากำมือข้างตัวแน่น พ่อรีบเข้ามาโอบไหล่บางเอาไว้

“ไม่เป็นไรดา เรากลับบ้านกันนะ”

เธอรู้ดีว่า พ่อกับเขามีการร่วมงานกันมากมาย ถ้าหากขาดบริษัทของอนาวินไป ทางพ่อคงแย่แน่ กระนั้นแล้ว ตนเองก็ไม่อยากอยู่กับชายคนนี้ แม้แต่วินาทีเดียว อยากหนีไปให้ไกล ไม่ต้องพบเจอกันอีก

“กลับไปสิดา ผมน่ะไม่ว่าอะไรคุณหรอก ถ้าคุณกลับไปกับพ่อคุณ คนอย่างคุณจะมีค่าอะไร สุดท้ายก็ต้องเร่ขายตัวเองให้กับคนรวย เหมือนอย่างที่มาขายให้ผมนี่ไง!”

ร่างบางสั่นสะท้าน พยายามควบคุมแล้วแต่กลับทำไมได้ ยิ่งเห็นเยาวเรศส่งสายตาเย้ยหยัน ยิ่งทำเอาเจ็บปวด

“ไอ้สารเลวเอ้ย!” คนเป็นพ่อร้องลั่น ปรี่เข้าไปหมายต่อย แต่ถูกบอดี้การ์ดขวางไว้ แล้วเหวี่ยงลงกับพื้น ภริดารีบเข้าประคอง “พ่อกลับไปก่อนเถอะค่ะ ดาไม่เป็นไร ดามีเรื่องต้องเคลียร์อีก พ่อไม่แข็งแรงเดี๋ยวจะแย่เอานะคะ”

“แต่ว่าดา..”

“ดายังมีคุณย่าคอยช่วย ไม่ต้องห่วงนะคะ ถึงดาจะเจ็บปวด แต่ดายังไหวค่ะพ่อ”

“ลุงสมชาติคะพาพ่อกลับบ้านไปก่อนค่ะ” สมชาติตรงเข้ามาประคองเจ้านาย หายออกจากห้องโถงไป

ภริดาทอดสายตามอง แววตาว่างเปล่า มันเจ็บเสียจนไม่รู้จะบอกยังไง จุกแน่นไปหมด ที่ยังยืนอยู่ไหว เพียงเพราะหัวใจมันสั่งให้เธอ จบทุกอย่างลงตรงนี้ ไม่ต้องเหลืออะไรไว้ให้เป็นเยื่อใยกันอีก เธอเดินไปหาคุณย่าอิงอร แล้วกุมมือเหี่ยวย่นเอาไว้

“ย่าขอโทษนะหนูดา”

เธอส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ไม่ค่ะ คุณย่าไม่ผิดอะไรเลย เรื่องที่มันเกิดขึ้น ดาเองไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า ตอนนี้ดาไม่ได้ต้องการคำตอบ หรือคำอธิบายในเรื่องนี้อีกแล้ว ดาแค่หวังว่าคุณย่าจะสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขนะคะ”

“หนูดา..”

“ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ดาทำได้แค่ต้องยอมรับค่ะ ขอบคุณคุณย่ามากนะคะที่เอ็นดูดาตลอดมา”

“หนูดาจะทำอะไรล่ะลูก” เธอเหลือบมองเขา “งานหมั้นไม่มีทางเกิดขึ้นแล้วล่ะค่ะ ความสัมพันธ์ระหว่างดากับวินก็คงต้องจบลงแค่เพียงเท่านี้”

“หนูดา”

“คุณย่าคงเข้าใจดานะคะ”

อิงอรมองหลานชาย แล้วพยักหน้าให้ภริดาเป็นเชิงเข้าใจ เธอปล่อยมือเหี่ยวย่นแล้วหันไปหาผู้ชาย ที่เธอรักเต็มหัวใจ สิ่งที่อนาวินทำ ไม่ว่าแค้นกันด้วยเหตุใด เธอไม่ต้องการคำอธิบาย คำพูดใด ๆ อีกแล้ว ความเจ็บปวดครั้งนี้ มันมากเกินพอ ก็ขอให้เขารักกับผู้หญิงอย่างเยาวเรศนาน ๆ แล้วกัน

“ฉันขอให้คุณรักกับผู้หญิงคนนี้นาน ๆ ก็แล้วกัน ระหว่างเรา ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก คนไร้ค่าอย่างฉันขอให้คุณโชคดี มีความสุขกับสิ่งที่คุณกระทำ จากนี้เราต่างคนต่างไป ต่างคนต่างเดิน!” พูดจบ หันกายวิ่งหนีออกจากงานในทันที

อนาวินยืนนิ่ง มือข้างตัวกำแน่น ขบกรามเป็นสันนูน ทำไมถึงไม่ได้รู้สึกมีความสุข แค่เพียงเห็นเธอกำลังลับหาย กลับรู้สึกเหมือนตนเอง กำลังสูญเสียสิ่งสำคัญไป เขาไม่มีวันปล่อยภริดาไปแน่ เรื่องมันไม่จบง่าย ๆ หรอก

รถจอดเทียบหน้าคฤหาสน์ ภริดาเปิดประตูลงมา แล้วสาวเท้าขึ้นชั้นสอง สาวใช้ในบ้านต่างมอง หญิงสาวที่คาดว่าจะกลายเป็นนายหญิงด้วยความเห็นใจ เพราะเธอเป็นคนดี มีน้ำใจกับบ่าวไพร่ในบ้าน จนคิดไปว่าหากได้มาเป็นเจ้านายคงดีไม่น้อย ภริดาเปิดประตูห้องนอน หยิบกระเป๋าออกมาจากตู้ แล้วดึงเสื้อผ้าจากไม้แขวนยัดใส่ไว้ เปิดลิ้นชักหยิบเครื่องประดับ เฉพาะของตนเอง สร้อยรูปหัวใจด้านในมีรูปแม่อยู่ในนั้น เธอมองมันน้ำตาไหลอาบแก้ม อย่างน้อยก็ยังมีแม่อยู่เคียงข้าง

เก็บทุกอย่างเรียบร้อย ลากกระเป๋าออกจากห้อง บ่าวไพร่พากันยืนรออยู่ตรงบันได สีหน้าเศร้า เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงกับว่าที่เจ้านายสาว ภริดาลงมาด้านล่าง อิ่มตรงเข้ามาหา ดึงมือบางมากุมไว้

“คุณดาจะไปไหนเหรอคะ”

“ฉันจะกลับไปอยู่ที่คอนโดน่ะอิ่ม ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“อิ่มไม่อยากให้คุณไปเลย”

เธอส่ายหน้า “มันเป็นไปไม่ได้อิ่ม ฉันต้องไป โชคดีนะทุกคน” บ่าวไพร่ปาดน้ำตา แล้วก้าวตามเพื่อมายืนส่งเจ้านายด้านหน้า

เอี๊ยด!

เสียงรถยนต์จอด ร่างสูงในชุดสูทก้าวลงมา ข้างกายมีหญิงสาวอีกคนตามติดไม่ห่าง ภริดาสบตาแววตาว่างเปล่า จังหวะนั้นเธอก้าวผ่านเขาไปอย่างไรไยดี แต่ข้อมือกลับถูกคว้าเอาไว้

“จะไปไหน!”

เธอพยายามสะบัดข้อมือ “ปล่อยฉัน!”

“ฉันถามว่าเธอจะไปไหน”

“มันเรื่องของฉัน เราไม่มีความเกี่ยงข้องกันแล้ว ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหน คุณก็ไม่ต้องมายุ่ง!”