เจรจา

ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าเบาๆ ที่ก้าวผ่านห้องโถงมืดๆ เข้ามา ทำให้เขาเงยหน้าจากเอกสารการหย่าที่อยู่ในมือ มองคนที่เดินเข้ามาหาเงียบๆ อย่างคนที่ไม่ต้องการให้เธอได้เห็นความรู้สึกบนใบหน้า สำรวจร่างกายของคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาเพียงครู่ ก่อนจะกำมือแน่น เมื่อเห็นรอยแดงบนคอของเธอ

“ฉันไปดื่มกับรินและปรายมาค่ะ” 

อารยาบอกสามีอย่างทุกทีที่เธอกลับบ้านผิดเวลา เขาคงโกรธที่เธอกลับช้า ทั้งที่เธอควรจะถึงบ้านเร็วกว่านี้ แต่เพราะกลัวเรื่องที่เขาจะพูดด้วย เธอจึงลงจากรถตั้งแต่หน้าปากซอย เดินอ้อยอิ่งมาตามทาง เพราะไม่อยากคุยกับเขา แต่มันก็ยังเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นเขานั่งรออยู่ เธอจึงจำใจเดินมาหา เขาคงอยากคุยให้มันจบๆ สินะ ถึงได้รอเธอจนป่านนี้

“แล้วจะเอายังไงเรื่องหย่า” 

“ฉันมีสิทธิ์อะไรบ้างละคะ ฉันแล้วแต่คุณแล้วกันค่ะ” 

“อืม แล้วคิดเรื่องค่าชดเชยไว้หรือยัง” 

“ยังค่ะ ฉันควรได้ด้วยเหรอคะ?” อารยามองหน้าคนที่ได้ชื่อว่าสามีเงียบๆ เขาพูดเรื่องค่าชดเชยด้วย คงหวังให้เธอจบให้แบบดีๆ สินะ

“ก็เธอเป็นภรรยา” 

“ฉันเป็นเหรอคะ” 

อัครราชถอนหายใจเบาๆ กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่โชยเข้าจมูก ทำให้เขาเข้าใจสถาณการณ์ตอนนี้ได้ง่ายขึ้น เธอเมา อาจจะไม่มากแต่เมาแน่ๆ ถึงได้ถามอะไรแบบนี้กับเขา เธอเป็นภรรยาเขาไง หรือที่ผ่านมาลืมตัวเหรอว่ามีสามี ถึงได้ไปทำเรื่องบัดสีกับเพื่อนในวัยเด็กอย่างเปรมนัส

“ไปคิดมาละกันว่าอยากได้เท่าไหร่” 

“100 ล้าน คุณมีให้หรือเปล่าล่ะ” 

“มันมากไปไหมอารยา ความจริงผมหย่ากับคุณแบบไม่ต้องเสียสักบาทก็ได้นะ” อัครราชขมวดคิ้มมุ่น เมื่อเธอเรียกร้องเงินร้อยล้านจากเขาแทบจะทันที

“ก็ในเมื่อคุณอยากหย่าเอง เงินแค่นั้นคุณคงให้ได้” อารยาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพราะไม่คาดคิด ว่าต้องมานั่งคุยกับเขาด้วยเรื่องนี้

“10 ล้านกับบ้านที่ชะอำ ผมคงให้คุณได้เท่านี้” 

“ไม่เอาหรอก สมบัติคุณมีมากมาย คิดจะงกไว้ใช้กับเมียใหม่เหรอค่ะ ถ้าไม่ได้เท่านั้นฉันก็ไม่หย่าค่ะ” อารยาลุกขึ้นยืน เมื่อหมดเรื่องคุยแล้ว กำลังจะหมุนตัวเดินหนีก็ถูกดึงรั้งข้อมือไว้ด้วยแรงมหาศาล

“ปล่อยนะคะ” 

“ทำไมไม่ยอมหย่าง่ายๆ ล่ะ ทั้งที่ฉันทำเพื่อเธอทั้งนั้น” 

อัครราชดึงร่างอ้อนแอ้นมาชิดตัว ก้มลงถามคนตัวเล็กกว่าด้วยความไม่เข้าใจ เธอน่าจะอยากหย่ากับเขามากกว่าตัวเขาซะอีก แต่ทำไมถึงมาเรียกร้องเงินทองมากขนาดนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาไม่มีวันให้ได้

“เพื่อตัวคุณเองต่างหาก อย่ามาแตะต้องฉัน ฉันขยะแขยงคุณ” อารยาพูดด้วยความรังเกียจ สามีที่ไม่ใช่ของเธอทั้งตัวและหัวใจ ซ้ำยังทำเรื่องน่าขยะแขยงกับหญิงอื่นไปทั่ว รังเกียจนัก!

“ฉันเองก็รังเกียจเธอเหมือนกัน ทั้งๆ ที่มีผัวกลับมั่วผู้ชายอื่นไปทั่ว” อัครราชผลักร่างเล็กออกไปแรงๆ จนเธอล้มลงบนโซฟา เดินไปหยุดตรงหน้าคนที่ทำสายตารังเกียจ ก่อนจะเลือกเดินหนีขึ้นข้างบน

เขาไม่มีอะไรจะพูดกับเธอแล้ว ไม่อยากยื้ออะไรกับความสัมพันธ์นี้ เท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดหยุดชะงัก เมื่อโดนกระเป๋าใบเล็กของเธอฟาดเข้าที่หัวอย่างแรง ก่อนจะถูกมือเล็กๆ ผลักซ้ำจากด้านหลังจนล้มหน้าคะมำ โชคดีที่คว้าราวบันไดไว้ได้ ไม่งั้นคงหัวแตกเลือดโชคบันไดหินอ่อนไปแล้ว

อารยาเดินผ่านขึ้นไปโดยไม่คิดจะช่วย เขาไม่ตายง่ายๆ หรอกกับแรงแค่นั้น ไม่เอาแจกันราคาสองล้านฟาดก็บุญหัวแล้ว ทั้งๆ ที่เขานอกใจเธอแท้ๆ กลับมาโยนความผิดให้เธอ เธอไม่เคยนอกกายนอกใจเขาเลยสักครั้ง แค่คิดยังไม่มี แต่เขากลับมาพูดแบบนี้ เพื่อใช้เป็นข้ออ้างในการหย่า หลงผู้หญิงคนนั้นจนตามืดมัว ไม่ดูความจริงเลยว่าเธอเป็นคนยังไง

“มานี่เลย!” 

อัครราชก้าวเท้าเร็วๆ ตามขึ้นไป เมื่อถึงร่างของเธอก็คว้าหมับจนคนตัวเล็กลอยละลิ่วมาอยู่ในอ้อมกอด อุ้มเธอขึ้นแนบอก พร้อมก้าวขาเร็วขึ้น จุดมุ่งหมายคือห้องนอนของตัวเองที่อยู่ข้างห้องของเธอ

“ไอซ์เกลียดเสี่ยที่สุดเลยค่ะ” 

อารยาทุบมือลงกับอกของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ไม่คิดจะดิ้นรนขัดขืนหนีจากอ้อมอกนี้เลยสักครั้ง เสี่ยขุนเขาเหมาะกับชื่อเขาที่สุด เพราะความโอบอ้อมอารีและอ่อนโยนที่เคยมีให้เธอ แต่วันนี้มันกำลังจะเป็นของคนอื่นจริงๆ 

แม้ก่อนหน้านั้นเขาจะมีคนอื่น แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมาขอหย่ากับเธอ เธอจึงไม่คิดอะไร เพราะก่อนที่จะแต่งงานเขาก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว จะมีบ้านเล็กบ้านน้อยบ้างจะเป็นไร ขอแค่ไม่หย่ากับเธอก็พอ แต่วันนี้สิ่งที่เธอเคยใช้ปลอบใจตัวเองมาตลอด มันไม่มีความหมายอีกแล้ว เธอไม่มีค่าอะไรกับอีกเขาแล้ว 

อัครราชมองคนที่ก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่เข้าใจ เธอทำท่าทางราวกับไม่อยากเลิกกับเขา ทั้งที่ตลอดมาไม่เคยแสดงออกว่ายินดีที่มีเขาเป็นสามีเลยสักครั้ง นอกจากวันนี้จะไม่ยอมหย่ากับเขาง่ายๆ ยังซุกซบกายเข้าหาเขาอย่างคนไร้หลัก ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ในแบบที่เขาไม่เคยเห็นเธอทำมาก่อน