ตอนที่ 18 ความแตกเสียแล้ว

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าในที่สุดนางก็มาอาศัยอยู่ในตัวเมืองได้หนึ่งเดือนเต็มๆ แล้ว ร้านค้าของนางแรกเริ่มขายเพียงสุราและอาหารเท่านั้น ส่วนกระเบื้องเคลือบเหล่านี้นางยังคงเก็บสะสมเอาไว้บนชั้นวางเพื่อเรียกความสนใจจากลูกค้าเท่านั้นยังไม่ได้เปิดขายจริงจังเสียที

เพราะงานในร้านที่มากมายจนในแต่ละวันแทบไม่มีเวลาพักทำเอานางลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท ปานรูปหัวใจในที่ลับของเหวินเซียวเย่!

กลางดึกคืนนั้นไป๋ฉางอวี้ตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงตะกุกตะกักด้านล่างของร้านค้าแต่เมื่อหันไปมองด้านข้างของตนกลับพบเพียงความว่างเปล่า

“ท่านพี่หายไปไหนนะ”

ไป๋ฉางอวี้ที่คิดว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่อาจเป็นเสียงของผู้เป็นสามีนางจึงลุกจากเตียงนอน แต่ทันใดนั้นอาการวิงเวียนหน้ามืดก็ตีตื้นขึ้นมารู้สึกได้ว่าห้องของนางหมุนได้อาการหน้ามืดเช่นนี้ไม่ใช่ว่านางจะเป็นบ่อยๆ หรือเพราะนางทำงานหนักเกินไปงั้นหรือ

ไป๋ฉางอวี้เลิกคิดฟุ้งซ่านก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้องนอนแล้วลงมาที่ชั้นล่างเมื่อมาถึงก็ต้องแปลกใจที่เครื่องเคลือบที่สั่งมาก่อนหน้านี้ถูกวางตั้งเอาไว้บนโต๊ะหลายหลายชิ้นที่สำคัญลวดลายเหล่านี้ไม่ใช่นางเป็นคนวาดขึ้นมา!

“นี่มันอะไรกันเนี่ย!”

ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่ตกหล่นลงบนพื้นที่ปูไปด้วยพื้นไม้ ได้ยินเสียงที่คุ้นหูสบถออกมาอย่างแผ่วเบา หากว่าก่อนหน้านี้นางไม่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของตกหล่นล่ะก็นางคงจะไม่ได้ยินและไม่ได้เห็นภาพตรงหน้านี้อย่างแน่นอน ภาพตรงหน้าที่เห็นในเวลานี้นั้นทำเอาไป๋ฉางอวี้ตกตะลึงไปไม่น้อย

บุรุษที่กำลังนั่งวาดลวดลายดอกเหวยลงบนแจกันนั้นแท้จริงแล้วไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เขาคือ เหวินเซียวเย่ สามีของนางนั่นเอง

มากไปกว่านั้นคือคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเขาและคอยช่วยหยิบจับเครื่องไม้เครื่องมือและเปลี่ยนน้ำพู่กันให้เขาจนเป็นเหตุให้ของเหล่านั้นตกหล่นจนทำให้นางตกใจตื่นนั่นก็คือ เหวินเซียวหยวนลูกชายตัวดีของนางนั่นเอง

“ท่านพี่!”

เสียงเรียกที่คุ้นเคยนั้นทำเอาเหวินเซียวเย่และเหวินเซียวหยวนชะงักไปก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจ้องมองนางด้วยแววตาที่ตื่นตกใจอยู่ไม่น้อย

“ทะ ท่านแม่!”

“ฉางเอ๋อ”

“พวกท่านทำอะไรกันและที่สำคัญท่านวาดลายพวกนี้ลงบนเครื่องเคลือบได้อย่างไร ตาของท่านมองไม่เห็นไม่ใช่หรือ”

“คะ คือว่า”

“แล้วเจ้าล่ะอาหยวน เห็นพ่อของเจ้าทำงานได้โดยไม่แปลกใจเช่นนี้แสดงว่ารู้มานานแล้วใช่หรือไม่ว่าเขาหายดีแล้ว”

“คือว่าท่านแม่ข้าเพียงแค่…”

“พวกเจ้าสองคนถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะกล้าโกหกข้าได้อย่างไรกัน”

แม้นางจะตวาดออกไปเสียงดังลั่นแต่กลับไม่ได้พูดเพราะความโกรธเคืองนั่นเพราะว่านางยังคงงุนงงและตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นั่นเอง

“เอาล่ะท่านบอกข้ามาว่ามองเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็”

“พูดความจริงไม่เช่นนั้นข้าจะโกรธมากกว่านี้”

“ก็ตั้งแต่ตอนที่พวกนั้นมาหาเรื่องพวกเราที่หมู่บ้านเฟิ่งหวงนั่นล่ะ”

“ท่านจะบอกว่าท่านหายตาบอดตั้งแต่ตอนที่เจ้าหนี้พวกนั้นมาหาเรื่องทำลายข้าวของในบ้านเนี่ยนะ”

“ชะ ใช่แล้ว”

“ไม่ได้สิถ้ามองเห็นตั้งแต่ตอนนั้นนั่นก็แสดงว่า”

เมื่อนางคิดบางสิ่งได้ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดบังหน้าอกของตนเองทันที

“นี่ท่านกล้าหลอกลวงข้างั้นหรือ มีสิ่งใดบ้างที่ปิดบังข้าเอาไว้อีก”

“ไม่มีแล้วฉางเอ๋อข้าไม่ได้ตั้งใจก็เพียงนึกว่าเจ้าจะรังเกียจและอยากที่จะไปใช้ชีวิตของเจ้าใหม่ ไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมาดูแลข้าและลูกชายของเราอีกครั้ง”

นางตบหน้าผากของตนเองไปหนึ่งที

‘เหตุใดไม่เคยสังเกตอาการของเขาก่อนหน้านี้เลยนะ ทั้งท่าทีที่จ้องมองคุณชายเว่ยตาเขม็งทั้งๆ ที่ตาบอดแต่รู้ได้อย่างไรว่าเขายืนอยู่ตรงไหน ข้ามันโง่เง่าเสียจริง’

“แล้วเจ้าล่ะอาหยวนรู้ว่าท่านพ่อของเจ้าหายดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“ก็ตั้งแต่คืนที่ย้ายมาในเมืองนี่ล่ะขอรับ”

“ฮ่าๆๆ เป็นข้าที่โง่เง่าไม่สังเกตสิ่งใดจริงๆ เลยสินะ”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจหลอกเจ้า”

“ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจหลอกท่านแม่เช่นกันนะขอรับ”

ไป๋ฉางอวี้ที่อยากจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออกอยากจะร้องไห้ให้กับความอับอาบที่เคยเปลือยกายต่อหน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่น้ำตาเจ้ากรรมดันไม่ยอมไหลออกมาเสียที

“ข้าอยากจะบ้าตาย”

“ฉางเอ๋อหากว่าเป็นเรื่องในคืนนั้น”

“คืนไหนขอรับ ท่านพ่อกับท่านแม่ทำอะไรงั้นหรือ”

“ไม่มีอะไร/ไม่มีอะไร”

ทั้งสองรีบเอ่ยออกมาท่ามกลางความสงสัยไม่รู้จบของเด็กชายตัวน้อย

“ช่างเถอะเจ้าค่ะท่านหายดีก็พอแล้ว”

“เจ้าจะทิ้งข้าไปอย่างนั้นหรือ”

“ทิ้งงั้นหรือ อะไรที่ทำให้ท่านคิดเช่นนั้นหรือเจ้าคะ”

“เจ้าเคยลั่นวาจาไว้ว่าจะทิ้งข้าไปเพราะข้านั้นไร้ความสามารถทำให้เจ้าต้องมาตกระกำลำบากเช่นนี้”

“งั้นหรือ ข้าเคยพูดเช่นนั้นหรือ”

“อืม”

“ท่านลืมมันไปเสียเถอะหากว่าข้าจะทอดทิ้งท่านล่ะก็คงทำไปนานแล้วล่ะ”

อยู่ๆ นางก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมากระทันหันอาการพะอืดพะอมอยากที่จะขย้อนเอาอาหารที่กินเข้าไปเมื่อหัวค่ำเริ่มตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ฉางเอ๋อเจ้าเป็นอะไร”

เหวินเซียวเย่ที่สังเกตสีหน้าของผู้เป็นภรรยามาตลอดเริ่มเห็นว่านางมีสีหน้าที่ซีดเซียวมากขึ้นเรื่อยๆ เขารีบเข้าไปประคองตัวของนางเอาไว้ก่อนจะพาไปนั่งบนเก้าอี้แล้วหันหลังไปสั่งให้ลูกชายนำยาหอมของผู้เป็นมารดามาให้โดยเร็ว

เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองของร้านค้าเกือบจะสะดุดเข้ากับขอบบันไดกลิ้งลงพื้นเสียแล้ว 

ไป๋ฉางอวี้รู้สึกได้ว่าเลือดลมของนางพลุ่งพล่านมากขึ้นยิ่งเหวินเซียวเย่ทำให้นางโมโหมากขึ้นเท่าใดนางก็รู้สึกอยากจะระบายความอึดอัดที่มีภายในทั้งหมดออกมา

‘เกิดอะไรขึ้นกับนางกันนะนางไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลถึงเพียงนั้นนี่นา’

“มาแล้วขอรับท่านพ่อ”

เด็กชายตัวน้อยทั้งวิ่งทั้งกระโดดดูแล้วน่าเอ็นดูยิ่งนักแต่หากไม่ใช่เพราะเวลานี้นางกำลังขุ่นเคืองใจอยู่คงได้หัวร่อให้กับท่าทางน่าเอ็นดูของเขาไปแล้ว

นางรับเอายาหอมที่นำออกมาจากระบบวิเศษก่อนหน้านี้มาสูดดมเข้าเต็มปอด

“ดีขึ้นหรือยัง”

“อืม”

“เป็นอะไรไป เจ้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนนะ”

“ก็เพราะท่านนั่นแหล่ะเจ้าค่ะ”

“ขะ ข้าขอโทษ”

เสียงที่อ่อนลงของผู้เป็นสามีทำเอาใจของนางอ่อนลงไปไม่น้อยแต่ก็ยังคงรู้สึกอับอายไม่หายเพราะคืนแรกที่นางมีสัมพันธ์กับเขา เป็นนางที่เป็นฝ่ายวาดลวดลายก่อนทั้งยังนำเขาก่อนเสียอีกน่าอายเสียจริง

“หากเจ้าไม่หายโกรธจะให้ข้าทำอะไรก็ได้”

“อะไรก็ได้งั้นหรือ”

เหวินเซียวเย่พยักหน้าทำตาปริบๆ มองนางด้วยแววตาที่ดูจะเีใจขึ้นมามากแต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาที่โกรธเกรี้ยวของนางเขาก็รีบหลุบตาลงในทันใด

“ได้ เช่นนั้นก็…”

-เช้าวันถัดไป-

“เฮ้อ…ท่านพ่อนี่ท่านแม่ยังไม่หายโกรธพวกเราอีกหรือ”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร”

“เพราะท่านคนเดียวเลย”

“เป็นความผิดของข้าคนเดียวที่ไหนกันเจ้าเองก็ตกปากรับคำที่จะช่วยข้าปิดบังไม่ใช่หรือเหตุใดจึงโบ้ยความผิดนี้ให้ข้าเพียงคนเดียวกันเล่า”

“ช่างเถอะขอรับ เวลานี้พวกเราสองคนก็ถูกทำโทษด้วยกันอยู่นี่อย่างไรเล่า”

“เฮ้อ…”

เหวินเซียวเย่หันไปมองสตรีที่กำลังยืนต้อนรับลูกค้าเข้ามาในร้านด้วยแววตาเศร้าใจยิ่งนัก

พวกเขารับหน้าที่แจกใบปลิวที่นางสั่งให้พวกเขานั่งคัดลอกทั้งคืนตอนนี้ดวงตาของเขาและบุตรชายต่างก็ดำคล้ำคล้ายคนอดหลับอดนอนมาหลายคืนอย่างไรอย่างนั้น

“อ้าว คุณชายมาทำอะไรตรงนี้กันขอรับ”

เหวินเซียวเย่หันไปมองก็พบว่าเป็นเว่ยลั่วหยางนั่นเอง

“ท่านมาทำไม”

“ข้าก็เพียงแค่แวะมาหาอะไรกินก็เท่านั้นเองว่าแต่ท่านมองเห็นแล้วหรือ”

“ไม่ใช่เรื่องของท่าน”

“ท่านพี่พูดเช่นนั้นกับคุณชายเว่ยได้อย่างไรกันเจ้าคะ”

ไป๋ฉางอวี้ที่ไม่รู้ว่าเดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่กำลังใช้สายตาตำหนิเขาอยู่จนเหวินเซียวเย่ถึงกับสลดลงไปไม่น้อย เขาไม่กล้าที่จะเถียงนางในเวลานี้ไม่เช่นนั้นคงได้เพิ่มความผิดไปอีกกระทงอย่างแน่นอน

“คุณชายเชิญด้านในดีกว่าเจ้าคะ”

“ไม่ล่ะข้าก็เพียงแค่แวะมาสั่งอาหารท่านแม่บอกว่าอยากกินฝีมือของเจ้าแต่วันนี้นางปวดขาจึงไม่สามารถมาด้วยตนเอง”

“จริงหรือเจ้าค่ะ ข้าจะจัดเตรียมให้ฮูหยินแล้วนำไปส่งนางเองนะเจ้าค่ะ”

“รบกวนเจ้าแล้ว”

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มให้คุณชายเว่ยก่อนจะหันไปมองหน้าของสามีตัวดีที่กำลังจ้องมองคุณชายเว่ยเขม็ง

“ข้าก็บอกเจ้าตั้งแต่แรกแล้วว่าโรงเตี๊ยมของข้าเหมาะสมกับการค้าของเจ้ามากกว่าทั้งยังใหญ่โตและรับรองลูกค้าได้ตั้งหลายคน มีห้องหับอีกตั้งหลายห้องกิจการของเจ้าต้องรุ่งเรืองมากขึ้นแน่ๆ”

“เริ่มต้นก็ทำเท่านี้ไปก่อนดีกว่าเจ้าค่ะคุณชาย”

“ตามใจเจ้าเถอะ”

“ไม่เข้าไปจริงๆ หรือเจ้าค่ะ”

“ไม่ล่ะข้ายังมีเรื่องอื่นต้องทำอีก ข้าไปล่ะ”

“เจ้าค่ะ”

ไป๋ฉางอวี้ยืนส่งคุณชายเว่ยจนลับสายตาก่อนจะหันไปสบตากับผู้เป็นสามี ใบหน้าบูดบึ้งของเขาทำเอานางอดที่จะหัวเราะไม่ได้แต่เพราะความผิดที่เขากล้าโกหกนางและยังอยู่ในระหว่างรับโทษอยู่นั้นจึงต้องปั้นหน้ากลับดังเดิม

“ท่านกับอาหยวนแจกใบปลิวพวกนี้ให้หมดนะเจ้าค่ะค่อยไปกินข้าว”

“แต่ว่า”

“อะไรหรือ”

“ไม่มีอะไร เจ้าค่อยๆ เดินนะ”

-สองวันถัดไป-

ร้านอาหารของไป๋ฉางอวี้เลื่องชื่อด้วยรสชาติที่กลมกล่อมและอาหารที่แปลกตาทำให้ทั้งเมืองต่างก็มาอุดหนุนนางไม่เว้นวัน 

สองวันที่แล้วไป๋ฉางอวี้นำอาหารไปส่งที่จวนสกุลเว่ยด้วยตนเองพร้อมกับข่าวที่น่ายินดียิ่ง มาวันนี้ฮูหยินเว่ยจึงมาที่ร้านของนางด้วยตนเองตั้งแต่เช้า

“ฮูหยินมาแล้วหรือเจ้าคะ เชิญด้านในเลยเจ้าค่ะ”

“ขอบใจนะ”

ฮูหยินเว่ยยิ้มรับก่อนจะหันมาจ้องมองเหวินเซียวเย่ครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในร้านอย่างเชื่องช้า ชั่วขณะหนึ่งเหวินเซียวเย่กลับรู้สึกว่าแววตาของฮูหยินเว่ยผู้นี้ดูไม่เหมือนเดิมเหมือนมีบางสิ่งที่นางอยากจะพูดออกมาอย่างไรอย่างนั้น

“ฮูหยินเชิญนั่งเจ้าคะ”

“ขอบใจนะฉางอวี้”

“ข้าจะไปนำอาหารมาให้ท่านส่วนเรื่องนั้นก็..”

ไป๋ฉางอวี้หันไปมองสองบุรุษที่ยืนอยู่นอกร้านก่อนจะหันกลับมาสบตาฮูหยินเว่ยอีกครั้ง ทั้งสองดูเหมือนจะเข้าใจกันโดยที่ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดออกมาอีกเลย

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วยาม ^[1]  

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใดคนก็ยิ่งแน่นร้านมากขึ้น ร้านค้าแห่งนี้แบ่งออกเป็นหลายอย่างด้วยกันทั้งโซนขายเครื่องถ้วยลายครามที่ถูกวาดลวดลายอย่างงดงามที่ไม่เคยมีที่ใดพบเห็นมาก่อน ทั้งอาหารคาวหวานและสุรารสเลิศไม่มีก็เพียงสตรีที่คอยชงสุราให้ก็เท่านั้น

ร้านนี้มีเด็กเล็กๆ อย่างอาหยวนคอยเดินเพ่นพ่านไปมาให้บริการลูกค้าจนผู้คนนึกเอ็นดูไม่หาย

“ท่านแน่ใจแล้วหรือเจ้าคะ”

“แน่สิ เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าเขามีปานรูปหัวใจที่ลับของเขา”

“อะ เอ่อ ท่านป้าท่านจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกทำไมกันเล่าเจ้าคะ”

ไป๋ฉางอวี้หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย

‘นางมาพูดเรื่องแบบนี้ในที่โล่งแจ้งเช่นนี้ได้อย่างไรกันเล่า’

ฮูหยินเว่ยซับน้ำตาด้วยผ้าเช็ดหน้าที่ปักลวดลายสวยงามนั้นลวดลายที่ปักบนเนื้อผ้านั้นเป็นที่มาของการพิสูจน์หาความจริงที่น่าอายสิ้นดี และเรื่องราวเหล่านี้ก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขาและนางแน่นแฟ้นขึ้นมากกว่าเดิมนั่นเอง

‘บ้าจริง! เหตุใดถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องนั้นกันนะ'

- - - - - -

[1] ครึ่งชั่วยาม = 1 ชั่วโมง