ตอนที่ 16 บ้านใหม่ของเรา

“หุบปากน่า”

“!”

น้ำเสียงที่กำลังตวาดผู้เป็นน้องชายของเขานั้นทำเอาสองสตรีหันมาจ้องมองพวกเขาในทันที

“มีอะไรหรือเจ้าคะ”

“ไม่มีอะไร/ไม่มีอะไร”

ทั้งคู่รีบตอบพวกนางพร้อมกันทันที

เมื่อเวลาล่วงเลยไปพอสมควรแล้วครอบครัวของเหวินเซียวเผยก็ขอตัวกลับไปเก็บของที่บ้านด้วยความรู้สึกตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก

-เช้าวันถัดไป-

รถม้าจากสกุลเว่ยเข้ามารับสุราจากบ้านของนางตั้งแต่เช้าตรู่ไป๋ฉางอวี้ที่ตกลงกับผู้เป็นสามีเรียบร้อยจึงฝากความไปถึงฮูหยินเว่ยว่าวันพรุ่งนี้เช้าทั้งครอบครัวจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองตามที่ได้ตกลงกันมาก่อนหน้านี้

พ่อบ้านซือที่ได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่งรีบควบรถม้ากลับเข้าเมืองไปอย่างไว

“ดีใจอะไรถึงเพียงนั้นกันนะ”

ไป๋ฉางอวี้ที่ยืนส่งเขาอยู่หน้าประตูอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวให้คนแก่อย่างเขา

คืนนั้นทั้งคืนนางนั่งเก็บของลงหีบเก่าๆ ความตื่นเต้นที่จะได้ย้ายบ้านทำเอานางนอนไม่หลับทั้งคืนเช้าวันนี้ขอบตาของนางจึงบวมเปล่งอย่างเห็นได้ชัด

บ้านหลังนี้แม้จะมาอาศัยอยู่เพียงไม่นานแต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นนางที่ปรับปรุงซ่อมแซมมันขึ้นมาใหม่

ใจหายเล็กน้อยที่จะต้องจากไปแต่เพราะได้ฝากฝังเอาไว้กับคนที่ไว้ใจเช่นน้องชายของสามีเท่านี้นางก็พอใจมากแล้ว

“ไม่นอนทั้งคืนขอบตาของเจ้าคงดำหมดแล้วกระมัง”

ไป๋ฉางอวี้รีบเอามือน้อยๆ ของนางขึ้นมาจับดวงตาของตนเองก่อนจะหยิบคันฉ่องที่อยู่ใกล้ที่สุดขึ้นมาส่องดูด้วยความรวดเร็ว

“พูดเหมือนเห็นอย่างนั้นล่ะแต่ก็คล้ำจริงๆ ด้วย”

ไป๋ฉางอวี้หันขวับไปมองผู้เป็นสามีก่อนจะจ้องเขาเอาเป็นเอาตาย

“ท่านหายตาบอดแล้วหรือ”

“พะ พูดอะไรข้ายังไม่ได้ไปรักษาที่ไหนเสียหน่อย”

“ก็เพียงแค่พูดเล่น ตกใจไปทำไมกันเล่าท่านเก็บของเสร็จแล้วงั้นหรืออีกไม่นานพ่อบ้านซือก็คงมารับพวกเราแล้วนะเจ้าคะ”

“อืม เสร็จแล้วล่ะ”

“ท่านแม่ ท่านอากับน้องๆ มาถึงแล้วขอรับ ท่านตาคนนั้นก็มาถึงแล้วเช่นกันขอรับ”

“งั้นหรือ”

อาหยวนที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นที่จะได้ย้ายบ้านรีบวิ่งมาบอกพวกเขาทั้งคู่ด้วยความรวดเร็ว ทั้งคู่เดินออกไปรับพวกเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขยิ่งนัก

“อยู่ที่นี่หากมีอะไรให้พวกข้าช่วยก็ไปตามทางที่ข้าเขียนเอาไว้นะ”

“ขอบคุณพี่รอง พี่สะใภ้รองมากนะเจ้าคะ”

“อืม พวกข้าไปล่ะนะ”

ไป๋ฉางอวี้ขนสัมภาระทั้งหมดขึ้นไปบนรถม้าจนครบแล้ว เมื่อทุกคนขึ้นรถม้าจนครบพ่อบ้านซือก็สั่งให้สารถีควบม้าไปยังตัวเมืองทันทีไป๋ฉางอวี้กับเหวินเซียวหยวนยื่นใบหน้าออกมาจากหน้าต่างแล้วโบกมือลาทั้งสี่คนจนลับสายตาไป

พวกเขาทั้งหมดใช้เวลาเดินทางเข้าเมืองเพียงหนึ่งก้านธูป (ครึ่งชั่วโมง-หนึ่งชั่วโมง) ก็ถึงตัวเมืองลั่วหนาน

รถม้าจอดเทียบตรงหน้าร้านค้าของนางเมืื่อหยุดนิ่งสนิทแล้วไป๋ฉางอวี้ก็ค่อยๆ ประคองเหวินเซียวเย่ลงมาโดยมีพ่อบ้านซือที่เข้ามาช่วยนางประคองเขาอีกแรง

“ค่อยๆ ก้าวลงนะขอรับคุณชาย”

“ขอบใจท่านมาก”

เมื่อท้าวแตะพื้นพ่อบ้านซือก็ปล่อยมือจากเขาก่อนจะจ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่วางตา

“ช่างคล้ายมากเหลือเกิน”

“คล้ายอะไรหรือเจ้าคะ”

“เอ่อ ไม่มีอะไรขอรับฮูหยินข้าจะขนของเข้าไปในร้านให้ ท่านพาคุณชายเข้าไปนั่งพักเถอะขอรับ”

“ขอบใจพ่อบ้านซือมากเจ้าค่ะ”

เขาพยักหน้าก่อนจะสั่งให้ลูกน้องอีกคนช่วยกันขนของลงจากรถม้าเข้าไปวางไว้ในร้านจนครบ

“หากแม่นางไป๋มีสิ่งใดขาดเหลือท่านให้คนไปตามข้าที่บ้านสกุลเว่ยได้เลยนะขอรับ”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณพ่อบ้านซืออีกครั้งนะเจ้าคะ”

พ่อบ้านซือส่งยิ้มให้นางก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถม้าด้านข้างสารถี รถม้าออกวิ่งไปยังเส้นทางบ้านสกุลเว่ยแล้วแต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่สามีของนางอย่างไม่วางตา

“เป็นอะไรของเขานะ”

“ท่านแม่ที่นี่คือบ้านใหม่ของเราจริงๆ หรือขอรับ”

“จริงสิ”

“ใหญ่โตมากเลยอาหยวนชอบที่นี่”

“เช่นนั้นก็เข้าไปเก็บของกันเถอะ”

“ขอร้าบ”

เหวินเซียวหยวนทั้งวิ่งทั้งกระโดดเข้าไปในร้านไป๋ฉางอวี้ตั้งใจจะเดินตามแต่ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อผู้เป็นสามียังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม จ้องมองป้ายหน้าร้านอย่างไม่วางตา

“ท่านพี่เป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ”

“เจ้าเช่าร้านค้าหลังนี้ในราคาหนึ่งตำลึงแน่หรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“มันกว้างใหญ่มากเกินกว่าจะได้ราคาถูกเช่นนี้หรือไม่”

“ก็ที่นี่เป็นของ…เมื่อครู่ท่านว่าอะไรนะ”

“อะ เอ่อก็ข้าได้ยินที่อาหยวนบอกว่าที่นี่ใหญ่โตมาก ร้านรวงต่างๆ ที่อยู่ในตัวเมืองใช่ว่าจะเช่าได้ในราคาที่แสนถูกเพียงนี้ ฉางเอ๋อข้าตาบอดมาได้เพียงปีเดียวเองนะไม่ใช่ตาบอดตั้งแต่เกิดข้าย่อมรู้เรื่องราวและเคยเห็นทุกอย่างมาก่อนแล้ว บอกมาว่าที่นี่เป็นของใครกันแน่”

“ท่านจำเรื่องที่ข้าเคยเล่าให้ฟังได้หรือไม่”

“เรื่องอะไร”

“ก็ที่ข้าพบฮูหยินผู้หนึ่งที่กลางตลาดอย่างไรเล่านางเป็นเจ้าของร้านค้าแห่งนี้ ข้าต้องการความช่วยเหลือเพราะไม่รู้จักใครในเมืองนี้เลยจึงได้ไปขอให้นางช่วย”

“เท่านั้นเองหรือ”

“ก็ ความจริงก็ไม่ใช่ของนางเสียทีเดียวหรอกเจ้าค่ะ โรงเคลือบดินเผาที่ท่านเคยไปทำงานน่ะ”

“ทำไมหรือ”

“ร้านค้านี้ก็เป็นของเขาเช่นกัน”

“คุณชายเว่ยนั่นน่ะหรือ”

“ท่านรู้จักเขาหรือเจ้าคะ”

“เคยเห็นอยู่ไม่กี่ครั้งแต่ว่าฉางเอ๋อคนผู้นั้นใช่ว่าจะเข้าไปที่โรงเผาง่ายๆ หรอกนะ ช่างบังเอิญอะไรเช่นนั้นที่เจ้าไปพบเจอเขาที่นั่น”

“ก็คงบังเอิญกับที่ข้าเพิ่งรู้ว่าเขาคือบุตรชายของฮูหยินเว่ยสตรีที่ข้าทำการค้ากับนางอย่างไรเล่า”

ไป๋ฉางอวี้จ้องมองดวงตาของผู้เป็นสามีแววตาไหววูบของเขารู้ได้เลยว่าเขากำลังหึงนาง

“ท่านหึงข้าหรือ”

“พูดอะไร”

“ฮึๆ ท่านพี่ข้ามีสามีและลูกชายแล้ว คุณชายใหญ่เว่ยผู้นั้นไม่มีทางสนใจสตรีที่มีครอบครัวเช่นข้าหรอกเจ้าค่ะ”

“ให้มันเป็นเช่นนั้น ฮูหยินของข้างดงามเพียงนี้ใครๆ ก็อยากรู้จักเจ้า”

“แต่ข้าไม่สนใจนี่นาข้ารักเพียงสามีของข้าคนเดียวเท่านั้นคนอื่นๆ ไม่ได้อยู่ในสายตาของข้าเสียหน่อย”

“จะ เจ้าว่าอะไรนะ”

ไป๋ฉางอวี้อมยิ้มก่อนจะเข้าไปควงแขนเขาเอาไว้แน่น

“ข้าบอกว่าข้ารักท่านเพียงคนเดียวเลิกพูดเรื่องนี้เสียทีเถอะเจ้าค่ะ เข้าไปด้านในกันเถอะข้าหิวจะตายอยู่แล้ว”

“ก็ได้ๆ”

ใบหูและแก้มของเหวินเซียวเย่เริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาน่่าจะเพราะเขินนางเป็นแน่

“อาหยวนมานวดขาให้ท่านพ่อเร็วเข้าแม่จะไปทำอาหารมาให้พวกเจ้า”

“เจ้าไม่ต้องทำหรอกน่า!/ท่านแม่ไม่ต้องทำหรอกขอรับ!”

อะไรจะพร้อมเพียงกันขนาดนี้กันนะ

สองวันถัดไปเครื่องเคลือบดินเผาก็ถูกส่งตรงมาที่ร้านของนาง ถ้วยชาม จานและแก้วน้ำสีขาวหยกงดงามยิ่งนัก

“คุณชายแต่ว่าที่ข้าสั่งมีเพียงแค่ชุดเดียวเองนะเจ้าคะ”

“ข้าแค่เอามาเผื่อไว้หากสินค้าตกหล่นเสียหายระหว่างทางก็ใช้ชดเชยกันไป อย่าคิดมากน่าไว้คราวหน้าค่อยจ่ายข้าก็ยังได้”

“เช่นนั้นก็ขอบคุณคุณชายมากนะเจ้าคะ”

คุณชายใหญ่เว่ยยิ้มและรับคำขอบคุณนั้นท่ามกลางการจ้องมองของเหวินเซียวเย่ที่มองตรงมาทางที่นางยืนอยู่

คุณชายใหญ่เว่ยเองก็รู้สึกได้ว่าถูกเขาจับจ้องมองอยู่จึงได้ขอตัวกลับไปที่บ้านทิ้งไว้เพียงพ่อบ้านซือที่คอยอยู่กำชับคนงานลำเลียงเครื่องเคลือบเข้าไปในร้าน

ไป๋ฉางอวี้ละสายตาจากผู้เป็นสามีก่อนจะเดินเข้าไปหาพ่อบ้านซือที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในมือของเขาก็ถือจอกน้ำชาขึ้นมาดื่มเป็นระยะๆ คอยสั่งการเหล่าคนงานอย่างไม่หยุดหย่อน

นางนั่งลงก่อนจะรินน้ำชาให้ตนเองไปจอกหนึ่ง

“พ่อบ้านสือข้าขอถามอะไรท่านได้หรือไม่เจ้าคะ”

“มีอะไรหรือขอรับ”

“เหตุใดก่อนหน้านี้ท่านถึงเอาแต่จ้องมองสามีของข้างั้นหรือ”

“อะเอ่อ”

“ว่าอย่างไรท่านอย่าปิดบังข้าเลยข้าเห็นท่านเหมือนพ่อคนหนึ่งเลยนะ แววตาที่ท่านจ้องมองเขาเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจที่อยากจะเอ่ยถามออกมาแต่ท่านก็เลือกจะเงียบ”

“ก็ได้ขอรับแม่นางไป๋แต่ว่าข้าขอถามท่าน สามีของท่านแซ่เหวินจริงๆ น่ะหรือขอรับ”

“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ”

“ท่านแน่ใจจริงๆ งั้นหรือ”

“ข้าก็…ไม่รู้สิครั้งหนึ่งข้าเคยเกิดอุบัติเหตุจนจดจำเรื่องราวบางอย่างไม่ได้แล้ว ท่านถามทำไมหรือ”

“เช่นนั้นข้าขอถามท่านอีกเรื่อง อาจจะ เอ่อ…ลับยิ่งนักท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ”

“ว่ามาเถอะเจ้าค่ะ”

“ในที่ลับของสามีท่านมีปานรูปหัวใจหรือไม่”

“พรู๊ด!”