ตอนที่ 19 อาหยวนได้ไปโรงเรียนแล้ว

เหวินเซียวเย่ คือบุตรชายของหนึ่งในอนุใต้เท้าเว่ยผู้ที่หนีหายออกไปจากจวนเพราะถูกรองฮูหยินใส่ร้ายเรื่องคบชู้กับทหารในจวน

ทหารคนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างใต้เท้าเว่ยผู้นั้นถูกลงโทษโบยจนตายไป ก่อนหน้าที่จะรับโทษเขาได้วางแผนให้นางหนีออกไปจากจวนไม่ว่าใต้เท้าเว่ยจะออกตามหานางเท่าใดก็ไม่เคยได้พานพบกันอีกเลย

ฮูหยินเว่ยไม่คิดว่าบุตรชายที่เกิดจากสายเลือดที่แท้จริงของเขานั้นจะยังมีชีวิตอยู่ น่าเสียดายที่ใต้เท้าเว่ยไม่อาจพานพบเขาได้อีกแล้ว

ลายปักผ้าที่ฮูหยินเว่ยยังคงทะนุถนอมมาจนถึงทุกวันนี้นั้นคือผ้าเช็ดหน้าที่มารดาของเหวินเซียวเย่เป็นคนทำขึ้นมา ลวดลายที่คล้ายคลึงกันกับของสามีไป๋ฉางอวี้เป็นเหตุให้นางโยงเรื่องราวทั้งหมดจนทั้งสองคนได้มาพบกันอีกครั้ง

“ฮูหยินแม้ว่าข้าจะมีสายเลือดตระกูลเว่ยก็จริงแต่ว่าข้าก็เป็นเพียงบุตรของอนุเท่านั้นหาได้มีสิ่งใดเหมาะสมกับตระกูลของท่านไม่ ท่านได้โปรดอย่าใส่ใจข้าอีกเลยขอรับ”

“พูดอะไรเช่นนั้นมารดาของเจ้าเว่ยอิงเป็นเหมือนน้องสาวของข้าหากว่าไม่มีนางข้าก็คงตรอมใจเรื่องอนุคนที่พ่อของเจ้ารับเข้าจวนมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว นางเป็นเหมือนคนที่ต่อชีวิตให้ข้าเมื่อรู้ว่านางจากไปข้านั้นเสียใจอย่างที่สุดแต่เมื่อรู้ว่าเจ้าที่เป็นบุตรชายของนางยังมีชีวิตอยู่เจ้าจะให้ข้าละเลยเจ้าไปได้อย่างไรกัน”

“แต่ว่าฮูหยิน”

“เซียวเย่ข้าไม่ได้คิดรังเกียจเจ้าอีกอย่างข้าเองก็ไม่ได้รักใคร่ไป๋ฉางอวี้ฉันชายหญิง ข้าเอ็นดูนางดั่งน้องสาวตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอนางแล้ว เจ้าก็อย่าได้ตัดน้ำใจของท่านแม่เลย”

เหวินเซียวเย่ที่ได้ยินดังนั้นก็หันไปมองหน้าภรรยารักของเขา ไป๋ฉางอวี้พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย

“ก็ได้ขอรับ…ท่านแม่”

ฮูหยินเว่ยได้ยินดังนั้นก็น้ำตาไหลรื่นออกมาทันทีก่อนจะเข้าไปสวมกอดเขาเอาไว้แน่น

‘อย่างน้อยบุตรชายที่เป็นดั่งลูกเลี้ยงของนางนั้นก็ตามหากันจนเจอแล้วได้ตายตาหลับเสียที’

เหวินเซียวเย่ที่ขาดแม่มาตั้งแต่เด็กถูกผู้เป็นพ่อเลี้ยงอุ้มชูมาแต่ก็ปากกัดตีนถีบด้วยตนเองมาตั้งแต่ยังเล็กกว่าจะเติบโตมาได้ถึงเพียงนี้ก็ลำบากมาไม่น้อย เมื่อได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นจากสตรีผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเช่นกัน

ไป๋ฉางอวี้ยืนจับมือลูกชายตัวน้อยของเขาเอาไว้แน่นเด็กน้อยดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องราวใดๆ เอาแต่มองคนนั้นทีคนนี้ทีใบหน้าเต็มไปด้วยความงุนงงไปหมด

“อาหยวนมาหาย่าเร็วเข้า”

“ย่า?”

“นางเป็นท่านแม่ของพ่อเจ้า ก็คือย่าของเจ้าอย่างไรเล่าไปหาท่านย่าเร็วเข้า”

เหวินเซียวหยวนที่ได้ยินคำที่มารดาพูดก็ดูเหมือนจะเข้าใจอยู่บ้าง เขาพยักหน้าก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาสตรีสูงวัยผู้นั้นเมื่อเจ้าตัวเล็กใกล้ถึงตัวนางก็อุ้มเข้าไปกอดเอาไว้แน่น

“หลานย่าในที่สุดย่าก็มีหลานเป็นของตัวเองเสียที”

เว่ยลั่วหยางที่ได้ยินดังนั้นก็หุบยิ้มทันทีก่อนจะเอ่ยปากต่อไปว่า

“คือว่าข้ามีเรื่องต้องไปทำ น้องชายไว้วันหลังข้ามาเยี่ยมเจ้าใหม่”

“เดี๋ยวเถอะพอข้าพูดเรื่องนี้ก็ทำเป็นไม่รู้ร้อนหนาวเลยนะ”

“โถ่ท่านแม่ก็ข้ายังไม่มีคนรู้ใจเหมือนน้องชายของข้าคนนี้อย่างไรเล่า ข้าอายุแค่ยี่สิบห้าท่านจะรีบร้อนไปทำไมกัน”

“ยี่สิบห้า ลูกชายบ้านอื่นมีลูกเป็นโขยงแล้วหรือไม่เล่า”

“แต่ข้าไม่รีบข้ารอได้”

“แต่ข้ารอไม่ได้ นี่เจ้าน่ะอย่าเดินหนีเช่นนี้สิกลับมาเดี๋ยวนี้นะ”

คุณชายใหญ่เว่ยที่ทำหูทวนลมเดินออกจากร้านค้าของผู้เป็นน้องชายอย่างไม่รู้ทุกร้อนใดๆ ของผู้เป็นมารดาเลยสักนิด

‘ทำอย่างไรได้เล่าข้ายังไม่ถูกใจใครสักคนเลยนี่นา’

-เช้าวันถัดไป-

ฮูหยินเว่ยเดินทางมาที่ร้านของไป๋ฉางอวี้ตั้งแต่เช้าตรู่นางเดินสำรวจความเรียบร้อยของร้านพร้อมๆ กับเหวินเซียวเย่ ชี้นิ้วสั่งให้คนงานปรับปรุงร้านแต่ละจุดเพิ่มไปด้วย

“ท่านป้า”

“ป้าอะไรของเจ้า ข้าเป็นแม่ของเซียวเย่นะต้องเรียกว่าท่านแม่สิถึงจะถูก”

“อ่อ เอ่อเจ้าค่ะท่านแม่”

“เหตุใดท่านถึงมาที่นี่แต่เช้าเลยเล่าเจ้าคะ”

“ข้าจะมารับอาหยวนไปโรงเรียน”

“โรงเรียนหรือเจ้าคะ”

“นี่เจ้าทำแต่งานจนลืมไปแล้วหรือว่าอายุอย่างอาหยวนสมควรที่จะส่งเข้าเรียนได้แล้ว”

“คือว่าข้า”

“ลืมจริงๆ สินะ”

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มแห้งให้ฮูหยินเว่ยนางเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะเอ่ยถามไปว่า

“แล้วท่านแม่จะพาอาหยวนไปเรียนที่ไหนหรือเจ้าคะ”

“นั่นอย่างไรเล่าตรงหัวมุมตรงนั้นมีโรงเรียนสอนเหล่าบัณฑิตอยู่ ข้าจะไปฝากเรียนที่นั่น”

“แต่ที่นั่นข้าได้ยินว่ามีเพียงลูกหลานจากตระกุลสูงศักดิ์เท่านั้นที่จะเข้าเรียนได้นี่เจ้าคะ”

“แล้วเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าย่าของเขานั้นเป็นใคร”

“เอ๋ จริงด้วยลืมเสียสนิทเลย”

ว่ากันว่าสำนักบัณฑิตในเมืองแห่งนี้นั้นรับเพียงแค่ลูกหลานราชวงศ์และตระกูลสูงศักดิ์ ชาวบ้านตาสีตาสีแม้จะมีเงินส่งเรียนก็จริงแต่ก็ไม่สามารถเข้าเรียนได้ อาจารย์ที่มาสอนคืออาจารย์จากสำนักศึกษาหลวงที่ปลดเกษียรตนเองแล้วเท่านั้นจึงเป็นที่มาว่าเพราะอะไรถึงไม่รับชาวบ้านนั่นเอง

“อาหยวนมาเร็วเข้าย่าจะพาเจ้าไปโรงเรียนนะ”

“ขอรับ”

อาหยวนที่ดูจะตื่นเต้นไม่น้อยและน่าแปลกที่วันนี้เขาตื่นเช้ากว่าทุกวัน แสดงว่าคนทั้งคู่นัดหมายกันไว้เรียบร้อยแล้วงั้นหรือนี่

นางได้แต่ยืนมองคนทั้งคู่ที่จูงมือกันไปยังเส้นทางที่เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินกันพลุกพล่าน

“เป็นอะไรไปหรือ”

“อาหยวนดูจะคุ้นเคยกับท่านแม่เร็วยิ่งนัก”

“แปลกตรงไหนเด็กๆ เมื่อถูกใจใครก็เข้ากับคนนั้นเร็วจะตายไป”

“งั้นหรือเจ้าคะ”

“พูดแบบนี้น้อยใจอะไรอยู่หรือไม่”

“ข้าหรือ”

“อืม”

“ไม่มี๊ ไม่มีเลยอย่างข้าจะไปน้อยใจอะไรกันเล่า ไร้สาระน่า”

นางพูดจบก็หันหลังเดินเข้าไปตรวจความเรียบร้อยในร้านต่อ

‘ใช่ บ้าน่าข้าจะน้อยใจไปทำไมกัน’

หรือเพราะภาพตรงหน้าทำให้นางคิดย้อนไปถึงวัยเด็กของตนเองหรือไม่นะ

วัยเด็กที่เงียบเหงา เด็กคนอื่นๆ ต่างก็ถูกจูงมือไปกับครอบครัวที่มารอรับเลี้ยงยกเว้นเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่ไม่มีใครเหลียวแล

นางยังคิดสงสัยอยู่เลยว่านางน่าเกลียดมากนักหรืออย่างไรถึงไม่มีใครสนใจเช่นนี้

เย็นวันนั้นนางนั่งเล่นที่ศาลาท้ายสวนหลังโรงเตี๊ยมเพียงลำพัง น้ำใสที่ไหลวนอยู่ภายในสระเขียวมรกตที่แต่งแต้มไปด้วยดอกบัวขาวสลับสีชมพูดสดใส

กระโปรงสีสวยหวานถูกถลกขึ้นเล็กน้อยขาเรียวสวยของนางแตะไปกับน้ำใสสะอาดความเย็นทำให้รู้สึกสดชื่นขึ้นมาไม่น้อย เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาทำให้นางจำต้องหันหลังกลับไปมอง

“ท่านพี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ”

“เมื่อครู่นี้เอง อาหยวนไปนอนที่บ้านของท่านแม่นะ”

“อาหยวนนี่นะเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว”

“แล้วไม่งอแงเลยหรือ”

“เห็นท่านแม่บอกว่าแค่เพียงเอ่ยเล่นๆ แต่เจ้าเด็กนั่นกลับวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าเองเลย”

“ฮ่าๆๆ สงสัยจะติดท่านแม่มากแน่ๆ เลย”

“เจ้ามีอะไรอยากบอกข้าหรือไม่”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“ไม่รู้สิมีบางอย่างที่ทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังคิดมากอยู่ เกี่ยวกับข้าหรือไม่”

ไป๋ฉางอวี้ส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เกี่ยวกับท่านเลย ท่านพี่ข้าไม่รู้จะบอกท่านอย่างไรและไม่รู้ว่าควรที่เริ่มบอกตรงไหนเอาเป็นว่าจากนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่เป็นฝ่ายทอดทิ้งท่านก่อนอย่างแน่นอน”

“ข้ารู้และข้าเองก็จะไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าเช่นกัน”

ทั้งสองยิ้มให้แก่กันและกันก่อนที่เหวินเซียวเย่จะอุ้มนางกลับไปยังห้องนอนท่ามกลางการจับจ้องมองจากบรรดาเด็กๆ ในร้าน

“คุณชายกับฮูหยินนี่น่าอิจฉาเสียจริงเลย”

“พ่อบ้านซือไม่ใช่ว่าท่านแม่ของข้าเรียกให้ท่านมาพานายน้อยไปหรอกหรือ”

“อ่อ เอ่อขออภัยขอรับคุณชายใหญ่ข้าน้อยมัวแต่เสียมารยาทแอบดูคุณชายเล็กกับฮูหยิน ข้าน้อยจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“อืม”

เว่ยลั่วหยางมองส่งพ่อบ้านซือพ่อบ้านที่อยู่กับครอบครัวตระกุลเว่ยมาเนิ่นนานตั้งแต่ที่ท่านพ่อของเขายังเป็นเด็กๆ เลยก็ว่าได้

เขาส่ายหัวให้ตาแก่ขี้เหงาเล็กน้อยก่อนจะมองขึ้นไปยังชั้นบนของร้านค้าแห่งนี้ร้านที่เขาเตรียมเอาไว้ให้น้องชายต่างมารดามาเนิ่นนานเพราะฝันเอาไว้ว่าสักวันหนึ่งจะได้พบเขาอีกครั้งและวันนี้ก็มาถึง

“จะรีบมีฮูหยินเป็นตนเองไปทำไมกันเล่าเลี้ยงหลานชายตัวเล็กคนนี้ก็พอแล้วกระมัง อีกไม่นานก็คงมีอีกสักสองสามคนคลานตามกันมาอย่างแน่นอนคิดแล้วก็ปวดหัวไว้ก่อนแล้วกัน”

คุณชายเว่ยเดินผิวปากออกไปจากร้านค้าท่ามกลางความวุ่นวายของตัวเมืองแห่งนี้