ตอนที่ 15 ข้ายกบ้านหลังนี้ให้เจ้า

ไป๋ฉางอวี้ที่เดินตามสองแม่ลูกสกุลเว่ยมาจนถึงใจกลางของตัวเมืองลั่วหนานมาหยุดอยู่ตรงร้านค้าร้านหนึ่ง นางเงยหน้าขึ้นมองอาคารร้านค้าสองชั้นที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าด้วยความรู้สึกทึ่งเล็กน้อย

คุณชายใหญ่เว่ยผู้นี้มากด้วยสมบัติและรูปโฉมเสียจริงหากว่านางทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีที่ไม่มีพันธะใดๆ แล้วล่ะก็ไม่แน่นางอาจจะใช้เสน่ห์ของสตรีเกี้ยวของดูสักครั้งก็เป็นได้

‘ไม่ได้สิรูปร่างหน้าตาของเขาคล้ายพี่ชายของนางเมื่อชาติที่แล้วเช่นนี้ จะไปคบหาเขาได้ลงคอได้อย่างไรกัน น่าขนลุกจะตายไป’

“เจ้าเป็นอะไร”

“เจ้าคะ”

“ข้าเห็นเจ้าทำหน้าตาแปลกๆ”

“เอ่อ คือว่าข้าคิดว่ามันใหญ่โตไปหรือไม่เจ้าคะคุณชาย”

“ไม่หรอกนี่เหมาะสมแล้ว อยู่ใจกลางเมืองทั้งยังมีข้าวของที่เหมาะกับการค้าที่เจ้าตั้งใจจะทำอีกด้วย”

“จริงหรือเจ้าคะ”

“เดิมทีร้านนี้คือร้านขายอาหารน่ะแต่เจ้าของย้ายออกไปอยู่ในเมืองหลวงจึงทิ้งร้างเอาไว้ ข้าจึงได้รับซื้อเอาไว้ไปดูข้างในกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

นางเดินตามฮูหยินและคุณชายเว่ยเข้าไปด้านในร้าน ภายในถูกตกแต่งเอาไว้อย่างงดงามทางเดินยาวปูด้วยไม้สีเข้มมีโคมไฟกระดาษแขวนเรียงราย กำแพงด้านข้างประดับด้วยภาพวาดงดงามและบทกวียิ่งบนชั้นสองของร้านยิ่งน่าอยู่ยิ่งนัก

ระเบียงไม้ชั้นสองก็ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟกระดาษสีแดงและสีขาวห้อยสลับเรียงกันตลอดแนว มองออกไปเห็นสวนไผ่ที่สวยงามหากเป็นเวลากลางคืนคงจะงดงามไม่น้อย

ร้านค้าแห่งนี้นอกจากจะมีชั้นล่างที่เอาไว้ต้อนรับแขกแล้วยังมีชั้นสองที่เอาไว้ให้ผู้เป็นเจ้าของได้พักผ่อนอีกด้วย

อีกทั้งยังมีห้องใต้ดินที่นางไม่เคยพบเห็นมาก่อนถูกสร้างเอาไว้มีบันไดไม้แคบๆ นำทางลงไปสู่ห้องใต้ดินที่ใช้เก็บเหล้าจีนโบราณ หีบห่อสมุนไพรต่างๆ ก็ถูกจัดเรียงไว้อย่างดีกลิ่นของเหล้าหมักลอยขึ้นมาจากถังไม้โอ๊คขนาดใหญ่

“นี่เจ้าเก็บเหล้าพวกนี้เอาไว้ที่นี่ตลอดเวลาเลยงั้นหรือ”

“ก็มันไม่มีที่ที่ดีกว่านี้แล้วนี่ขอรับ”

“เฮอะลูกชายของข้าช่างยอดเยี่ยมเสียจริง ไม่ได้เรื่องสักอย่าง”

“อ้าวท่านแม่ ตกลงแล้วท่านจะชื่นชมหรือด่าข้ากันแน่เล่า”

ฮูหยินใหญ่เว่ยไม่ตอบนางสะบัดหน้าให้เขาแล้วเดินกลับขึ้นไปชั้นบนท่ามกลางสายตางุนงงของบุตรชายและไป๋ฉางอวี้ พ่อบ้านซือที่มาด้วยกันได้เพียงแค่ส่ายหน้าให้สองแม่ลูกคู่นี้ที่พบกันทีไรไม่เคยได้พูดจากันดีๆ สักที

“เป็นอย่างไรถูกใจเจ้าหรือไม่”

“ถูกใจมากเลยเจ้าค่ะ”

“ข้าให้เจ้าเช่าเดือนละหนึ่งตำลึง”

“หนึ่งตำลึง! คุณชายร้านใหญ่เพียงนี้อีกทั้งพื้นที่ใช้สอยทำประโยชน์อื่นๆ ได้อีกมากมายนักท่านคิดข้าราคาเท่านี้คุ้มหรือเจ้าคะ”

“เอาน่าฉางอวี้เจ้าอย่าเกรงใจเลยรู้หรือไม่ว่าข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนลูกหลานคนหนึ่งเลยนะ เจ้าอยู่ที่นี่ข้าก็เดินทางมาหาได้สะดวกขึ้นไม่เหงาอีกแล้วดีจะตายไปถือว่าสงเคราะห์คนแก่ผู้นี้ด้วยเถอะ”

“ฮูหยินกล่าวเกินไปแล้วเจ้าคะ”

“เป็นเรื่องจริงเขาน่ะยังไม่มีหลานให้ข้าเสียทีข้านั้นเหงาจะแย่ ดังนั้นอย่าเกรงใจเลยหนึ่งตำลึงแลกกับการที่ข้าได้มีเพื่อนคุยเช่นเจ้าก็คุ้มค่าแล้ว”

“แล้วท่านแม่จะไปรบกวนนางไปทำไมกันเล่าขอรับนางยังมีครอบครัวที่ต้องดูแลอีกนะ”

“เช่นนั้นเจ้าก็แต่งงานเสียทีสิ”

“พูดเรื่องนี้อีกแล้ว”

คุณชายใหญ่เว่ยส่ายหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ ไป๋ฉางอวี้หัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยไปว่า

“ถ้าอย่่างนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะเจ้าคะ”

“อืม เจ้ากลับไปคิดดูเถอะไว้ค่อยมาพบข้าอีกที พรุ่งนี้เลยก็ได้นะ”

“ท่านแม่”

“ทำไมเล่าเจ้าอย่าขัดใจข้าสิ”

ไป๋ฉางอวี้มองดูคนทั้งคู่ที่กำลังจะทะเลาะกันแล้วยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูสองแม่ลูกคู่นี้

“ว่าแต่เจ้าจะกลับอย่างไรหรือ”

“ข้าอาจจะเช่ารถม้ากลับน่ะเจ้าคะ”

“นี่ก็ใกล้ยามเซิน ^[1] แล้ว ไม่มีรถม้าหรือลาให้เจ้าแล้วล่ะ”

“อ้าว?”

“พ่อบ้านซือเจ้าช่วยขับรถม้าไปส่งนางที่หมู่บ้านเฟิ่งหวงที”

“ขอรับฮูหยิน”

“ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะหากว่าไม่มีรถม้าแล้วข้าเดินกลับเองก็ได้”

“ไม่ได้ เจ้าเป็นสตรีเดินกลับคนเดียวได้อย่างไรอันตรายรอบด้านไม่รู้หรือ หน้าตาของเจ้าหาใช่ขี้ริ้วขี้เหร่ไม่ไปเถอะพ่อบ้านซือรีบไปส่งนางเร็วเข้า”

“แต่ว่าฮูหยิน”

“เจ้าทำตามที่ท่านแม่ของข้าพูดเถอะ นางจะได้สบายใจ”

“ก็ได้เจ้าค่ะขอบคุณฮูหยินและคุณชายมากนะเจ้าคะ”

“รีบไปเถอะ”

ไป๋ฉางอวี้รีบเดินขึ้นไปบนรถม้าก่อนจะชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างบานเล็กๆ จ้องมองหนึ่งสตรีและหนึ่งบุรุษผู้นั้นแน่วแน่ทั้งสองต่างก็ส่งยิ้มมาให้แต่ไม่ได้โบกมือลาแต่อย่างใด

‘เหมือนรู้ว่าอย่างไรแล้วนางต้องย้ายมาอยู่ในเมืองอย่างแน่นอน’

-หมู่บ้านเฟิ่งหวง-

พ่อบ้านสือที่ยืนอยู่ด้านข้างรถม้ากำลังส่งยิ้มให้พวกเขาเมื่อเหวินเซียวเย่เดินเข้ามาใกล้ๆ เขาก็ถึงกลับขยี้ตาอีกครั้ง

‘ตาฝาดไปหรือไม่นะ’

“ขอบคุณพ่อบ้านซือที่ยังรอข้านะเจ้าคะ นี่เป็นของฝากที่ข้าเตรียมเอาไว้ท่านช่วยนำไปให้ฮูหยินที”

“ขอรับแม่นางไป๋”

พ่อบ้านซือเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งประจำที่ด้านข้างสารถี รถม้าแล่นออกไปยังตัวเมืองแล้วโดยมีพ่อบ้านซือที่คอยชะโงกหน้ามามองพวกเขาเป็นระยะๆ

กลางดึกสงัดเมื่อส่งบุตรชายเข้านอนแล้วไป๋ฉางอวี้ก็ย่องออกมาที่โถงกลางบ้าน เหวินเซียวเย่ยังคงนั่งปั้นแจกันให้ขึ้นรูปอย่างขะมักเขม้นดูแล้วน่าจะเป็นคนที่ชื่นชอบงานศิลปะอยู่ไม่น้อย

ดวงตาที่มองไม่เห็นแต่หัวใจไม่ยอมแพ้จริงๆ ขณะที่นางมองท่วงท่าการปั้นของเขาเพลินๆ แต่แล้วก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกไป

เขาลุกขึ้นเดินไปหยิบของใช้และหลบมุมโต๊ะเก้าอี้ที่นางนำออกมาจากระบบวิเศษได้อย่างคล่องแคล่วอย่างกับคนมองเห็นปกติ

‘น่าแปลกเสียจริง’

แต่แล้วดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวว่ากำลังถูกจับจ้องอยู่นั้นก็หันมามองตรงที่นางยืนอยู่ด้วยความรวดเร็ว สีหน้าของเขาเจื่อนลงเล็กน้อยแต่แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ

“ฉางเอ๋อใช่เจ้าหรือไม่”

“ข้าเองเจ้าค่ะ”

ไป๋ฉางอวี้เก็บความสงสัยเอาไว้ก่อนจะเดินเข้าไปหาเขาใกล้ๆ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างไม่วางตา

“เหตุใดยังไม่นอนดึกมากแล้วนี่นา”

“ท่านก็ยังไม่นอน”

“ข้ายังทำงานไม่เสร็จ แจกันใบนี้เป็นคุณชายหยวนที่สั่งให้ข้าทำต้องแล้วเสร็จภายในวันพรุ่งนี้”

“ลำบากท่านแล้ว”

“เจ้าเองก็เช่นกัน”

ไป๋ฉางอวี้ยังคงจ้องมองเขาต่อจนเหวินเซียวเย่กระแอมออกมาหนึ่งครั้ง

“มีอะไรจะพูดกับข้าหรือ ทุกวันเจ้าไม่เห็นสนใจมานั่งดูข้าทำงานนี่นา”

“คือว่าข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านน่ะเจ้าค่ะ”

“เรื่องอะไร”

“ข้ามาคิดๆ ดูแล้วข้าอยากที่จะทำการค้า”

“การค้า? การค้าอะไรงั้นหรือ”

“ข้าเรียนรู้วิธีหมักสุรามาจากท่านผู้เฒ่าคนหนึ่ง”

“ผู้เฒ่า? ใครหรือ?”

“ผู้เฒ่าที่อยู่ในตัวเมืองน่ะเจ้าค่ะ ท่านอย่าสนใจเลยข้าจดจำสูตรหมักเหล้าเหล่านั้นจนเชี่ยวชาญแล้วอยากที่เปิดร้านค้าในตัวเมืองดังนั้น…”

“เจ้าอยากที่ย้ายเข้าไปอยู่ในตัวเมืองงั้นหรือ”

“คือว่าหากท่านไม่เห็นด้วยข้าก็จะไม่…”

“เอาสิ”

“ห๊ะ!”

“แต่ว่าต้องรอข้าทำงานเก็บเงินไถ่ถอนที่ดินให้ได้เสียก่อน เดิมทีข้าเองก็ตั้งใจจะยกที่ดินผืนนี้ให้เหวินเซียวเผยน่ะ”

“เหวินเซียวเผยน้องชายของท่านน่ะหรือ”

“ถูกต้อง”

“เขาลำบากกว่าเราหลายเท่านักอีกทั้งยังไม่ได้แยกบ้านจากบ้านใหญ่ หากว่าพวกเราย้ายไปอยู่ในเมืองเช่นนั้นบ้านหลังนี้ก็จะยกให้พวกเขาแทน เจ้าคงไม่ว่าอะไรข้าใช่หรือไม่”

“ข้าจะไปว่าอะไรท่านได้เล่าเจ้าคะ ดีเสียอีกที่จะมีคนมาดูแลบ้านหลังนี้แทนพวกเรา”

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มให้ผู้เป็นสามีเล็กน้อย

“แต่ท่านไม่ต้องห่วงเรื่องหนี้ก้อนนั้นนะเจ้าค่ะเพราะว่าข้านำไปจ่ายมาจนครบแล้ว”

“เจ้าว่าอะไรนะ! แล้วไปเอาเงินมาจากไหนมันมากมายไม่ใช่หรือ”

“ไม่ปิดบังท่านหากสิ่งที่ข้าจะพูดออกไปทำให้ท่านโกรธข้านับว่าสมควรแล้ว”

“เจ้าจะพูดอะไร”

“เงินที่ท่านจำนำที่ดินนั้นมันอยู่ที่ข้าเอง ข้าอาจเลอะเลือนจนจดจำที่เก็บมันเอาไว้ไม่ได้แต่ตอนนี้ข้าหามันเจอแล้วจึงได้เอาไปไถ่ถอนที่คืนจนหมดสิ้น”

“จริงหรือนี่”

“ดังนั้นท่านก็วางได้แล้ว ทำงานชิ้นนี้ของท่านให้แล้วเสร็จแล้วพวกเราจะย้ายเข้าไปอยู่ในตัวเมืองกัน”

“ได้ เช่นนั้นเจ้าไปนอนก่อนเถอะข้าขอทำงานต่ออีกนิดก็จะตามไปแล้วล่ะ”

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

ไป๋ฉางอวี้เดินกลับเข้าไปในห้องนอนโดยมีสายตาของเหวินเซียวเย่ที่จ้องมองตามทุกฝีก้าว

เขารู้ว่านางโกหกเรื่องเงินที่ใช้ไถ่ถอนที่ดินนั่นต้องไม่ใช่เพียงเงินที่เขาเคยให้นางอย่างแน่นอนอีกทั้งเงินที่เขาเคยให้นางนั้นแม้เขาจะตาบอกแต่ก็พอจะรับรู้ได้ว่านางใช้มันไปมากพอสมควรแล้วๆ นางไปหามาจากไหนมาเพิ่มภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวันกัน หลายๆ อย่างในตัวนางที่ผิดแปลกไปทำให้เขานึกสงสัยมากยิ่งขึ้น

‘เกิดอะไรขึ้นกับนาง นางใช่ไป๋ฉางอวี้ภรรยาของเขาคนนั้นจริงๆ น่ะหรือ’

-เช้าวันถัดไป-

เหวินเซียวเผยพร้อมภรรยาและลูกสาวอีกสองคนกำลังยืนอ้าปากค้างจ้องมองใบหน้าของเหวินเซียวเย่อย่างไม่กระพริบตา

“ข้าได้ยินไม่ผิดใช่หรือไม่ พี่รองจะยกบ้านหลังนี้ให้พวกเราจริงๆ งั้นหรือ”

“เจ้าได้ยินไม่ผิดหรอกพวกเราจะย้ายไปอยู่ในตัวเมือง บ้านหลังนี้ก็คงต้องรบกวนพวกเจ้าดูแลแทนแล้วล่ะ”

“ท่านป้าจะให้ผิงผิงมาอยู่ที่นี่จริงๆ หรือเจ้าคะ”

“จริงสิจ๊ะดูสิที่ต้นไม้นั่นมีชิงช้าด้วยลมก็เย็นสบายมากเลย อาหยวนเจ้าพาผิงผิงกับเพ่ยเพ่ยไปนั่งเล่นตรงนั้นก่อนนะ”

“ขอรับท่านแม่”

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหญิงทั้งสองและบุตรชายของนางที่กำลัง

หัวเราะร่าอยู่นั้นทำให้บรรดาผู้ใหญ่ที่ยืนมองจากหน้าบ้านอดไม่ได้ที่ยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู ภาพที่สดใสเช่นนี้พวกเขาไม่ได้เห็นมานานเท่าใดแล้วนะ

“พี่สะใภ้ท่านแน่ใจนะว่าจะยกบ้านหลังนี้ให้พวกข้า”

“จะให้ข้าพูดอีกสักกี่สิบครั้งก็ยังยืนยันคำเดิม น้องชายเจ้าเป็นอะไรไปหรือกลัวว่าข้าจะกลืนคำพูดของตนเองหรืออย่างไร”

“คือว่าไม่ใช่เช่นนั้นหรอกขอรับ ข้าเพียงแค่….”

“ไม่ว่าไป๋ฉางอวี้แต่ก่อนจะพูดหรือทำสิ่งใดที่ทำให้พวกเขาขุ่นเคืองใจก็อย่าถือสาเลยนะ เวลานี้ข้าไม่ใช่คนเก่าอีกแล้วข้าพูดคำไหนก็คือคำนั้น”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกขอรับข้าไหนเลยจะกล้าว่าพี่สะใภ้เช่นนั้นกัน”

เหวินเซียวเผยและภรรยาต่างก็แย้มยิ้มออกมาอย่างเต็มที่

‘น่ากลัวว่าแต่ก่อนไป๋ฉางอวี้จะระรานคนไปทั่วอย่างแน่นอน เฮ้อ…นี่ข้าเป็นนางมารร้ายในสายตาของคนอื่นจริงๆ หรือนี่’

“ย้ายมาอยู่ที่นี่พวกเจ้าก็จะไม่ถูกพี่ใหญ่รังแกอีกแล้วก็จำเอาไว้หากพวกนั้นกล้ารังแกพวกเจ้าอีกก็รีบมาบอกข้าๆ จะจัดการพวกเขาอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณพี่สะใภ้รองมากนะเจ้าคะ”

ทั้งสี่คนยิ้มให้แก่กันเฝ้ามองเด็กๆ ที่กำลังเล่นสนุกสนานท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบายกับอาหารรสเลิศที่ผู้เป็นสามีทำด้วยตนเอง เหวินเซียวเผยกระซิบกับผู้เป็นพี่ชายทำเอาเขาหน้าแดงขึ้นมาทันที

“เจ้าอย่าพูดไปเรื่อย”

“ข้าพูดเรื่องจริงพี่สะใภ้ดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย อาหยวนท่าจะอยากได้น้องเพิ่มสักคนอย่างแน่นอนท่านเชื่อข้า”

“หุบปากน่า”

“!”

- - - - - - - 

[1] ยามเซิน = 15.00-17.00 น.