ตอนที่ 7 กล่องปริศนา

“ท่านแม่ ท่านแม่ขอรับ!”

เสียงเรียกของเด็กชายปลุกให้ไป๋ฉางอวี้ตื่นขึ้นจากภวังค์ความฝันนั้น เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกับสภาพของมารดาที่น่ากลัวอย่างยิ่ง

ในความฝันนั้นประโยคสุดท้ายของมารดาที่เอ่ยออกมาหมายความว่าอย่างไรกันนะหรือที่เธอมาโผล่ที่นี่เพราะสวรรค์ส่งมางั้นหรือ

“อะ อาหยวนเสียงดังแต่เช้าเชียวมีอะไรหรือ”

“ท่านแม่ต่างหากเล่าขอรับเป็นอะไรไปฝันร้ายอีกหรือ เมื่อครู่ข้าได้ยินท่านแม่ร้องจึงรีบวิ่งมาดู”

“ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่”

ไป๋ฉางอวี้หันไปมองด้านข้างก็ไม่พบผู้เป็นสามีเสียแล้ว

“หายไปไหนแล้วล่ะ”

“อะไรหรือขอรับ”

“ท่านพ่อของเจ้าไปไหนแล้ว”

“ท่านพ่อเข้าครัวไปทำอาหารเช้าแล้วขอรับ”

“แต่เช้าเลยหรือ”

“อื้ม”

เหวินเซียวหยวนพยักหน้าให้นาง ก่อนจะใช้มือน้อยๆ อิงที่หน้าผากของนางเบาๆ

“ก็ไม่ได้ตัวร้อนนี่นา”

“ข้าสบายดีเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น”

‘ไม่หรอกฝันดีต่างหาก ได้เห็นแม่เห็นพี่ชายอย่างที่เคยหวังเอาไว้แม้จะเป็นแค่ในความฝันแค่นี้ก็ดีแล้ว’

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มกับตนเองแต่เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ก็ถึงกับอุทานด้วยความตกใจขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่เจ้า!”

“อะไรหรือขอรับ”

“ข้าลืมไปเสียสนิทเลยว่าจะเข้าเมือง”

“ท่านแม่จะไปทำไมกัน”

“อาหยวนไม่มีเวลาแล้วเจ้าออกไปรอข้างนอกก่อนนะข้าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อย”

“เอ่อก็ได้ขอรับ”

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้นางตั้งใจที่จะเดินทางเข้าเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ ร่างกายที่ไม่เคยชินกับการนอนตื่นเช้าๆ จึงพลาดโอกาสนั้นไปจนได้

‘สายถึงเพียงนี้แล้วจะถึงตัวเมืองตอนไหนกันล่ะเนี่ย’

ขณะที่นางกำลังเลือกเสื้อผ้าอยู่นั้นก็เห็นกล่องๆ หนึ่งถูกวางเอาไว้้ด้านในสุดของตู้เสื้อผ้าเก่าๆ นั้น ตู้ใบนี้ยังคงสภาพดีที่สุดในบ้านนางจึงไม่ได้เปลี่ยนตู้ใหม่อีกทั้งตอนที่ทำความสะอาดเมื่อวานนั้นก็ไม่ได้ข้าวของหรือเสื้อผ้าของเจ้าของร่างนี้ออกมาจัดใหม่แต่อย่างใดทำให้ไม่เห็นกล่องใบนี้ที่ตั้งอยู่ด้านในสุดนั่นเอง

‘กล่องอะไรกันเหตุใดถึงวางไว้ทั้งยังปกปิดมิดชิดเช่นนั้นอย่างกับแอบซ่อนอะไรเอาไว้อย่างนั้นล่ะ’

เพราะความเคยชินที่ไม่แตะต้องของๆ ใครเลยสักครั้งจึงละความสนใจไปแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่านี่คือตู้เสื้อผ้าของไป๋ฉางอวี้เจ้าของร่างที่นางเข้ามาอาศัยอยู่นี้ก็ทำให้นางต้องหันกลับไปมองมันอีกครั้ง

“ในเมื่อมันน่าจะเป็นของๆ เจ้าเช่นนั้นก็ขอดูหน่อยแล้วกันนะ”

ไป๋ฉางอวี้ยื่นมือไปหยิบเอากล่องนั้นมาเปิดดูเมื่อเปิดฝาออกก็เป็นต้องตกใจกับของที่อยู่ด้านใน

“พระเจ้า! นางมีเงินมากมายเช่นนี้เลยหรือ แล้วเหตุใดถึงปล่อยให้สามีและลูกชายของตนเองลำบากเช่นนั้นกันเล่าไป๋ฉางอวี้ผู้นี้เป็นคนอย่างไรกันแน่นะ”

เมื่อคิดไม่ตกกับสิ่งที่พบเห็นนางจึงปิดกล่องแล้วนำกลับไปไว้ตามเดิม สองคนนั้นไม่รู้แน่หรือว่านางแอบซ่อนเงินเอาไว้ แล้วซ่อนเอาไว้ทำไมกันทั้งๆ ที่ครอบครัวลำบากเช่นนี้เหตุใดไม่เอาเงินที่มีอยู่มาจุนเจือช่วยเหลือกันนางทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรนะ

“ท่านแม่บอกว่าจะทิ้งพวกเราไป”

“อะไรนะ”

“ข้าได้ยินท่านแม่ทะเลาะกับท่านพ่อบอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว จะทิ้งพวกเราสองคนไปขอรับ”

อยู่ๆ ในหัวก็มีเสียงๆ หนึ่งดังแว่วออกมา เสียงของบุตรชายของเจ้าของร่างที่เคยบอกนางเอาไว้ว่าทั้งสองทะเลาะกัน

“หรือว่าเงินนี้คือเงินที่นางตั้งใจเก็บเอาไว้เพื่อหนีสองพ่อลูกนั่นไปงั้นหรือ หนีไปสุขสบายลำพังแล้วทิ้งสองคนนี้เอาไว้ช่างเป็นคนร้ายกาจเสียจริง”

นางหันซ้ายมองขวาเมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่พบผู้ใดจึงเปิดระบบวิเศษขึ้นมาอีกครั้ง ช่องเก็บของวิเศษในแต่ละช่องมีปริมาณมากพอที่จะเก็บของกินของใช้ได้ทั้งปีเลยก็ว่าได้

“วิเศษเสียจริง”

ไป๋ฉางอี้เลือกไวน์องุ่นจากร้านค้าของนางเองออกมาจากระบบวิเศษ แต่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในยุคโบราณเช่นนี้ไม่น่าจะมีขวดใส่สุราเช่นนี้เป็นแน่

“คงต้องหาขวดอันใหม่ใส่แทนขวดแก้วนี้แล้วล่ะ”

นางเลือกไหดินเผาที่ถูกเคลือบเรียบร้อยแล้วอกกมาสองสามไหก่อนจะรีบเทไวน์ลงในไหจนเกือบเต็มทั้งสามไห

ขณะที่เปลี่ยนถ่ายของเหลวเหล่านั้นลงในไหก็รู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาทันใด ในยุคที่จากมานางได้ฉายาเมรีขี้เมาเลยก็ว่าได้

‘กินนิดกินหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกกระมัง’ นางยิ้มก่อนจะยกไวน์ที่เหลือเพียงก้นขวดขึ้นมาดื่มจนจนหมดเกลี้ยง

“อ๊าย! รสชาติใช้ได้เลยนะเนี่ย น่าเสียดายจังขอกินอีกหน่อยได้ไหมนะ”

“ไม่ๆๆๆ กลับมาก็ยังมีเวลากินอีกเยอะตอนนี้ต้องรีบเข้าเมือง ไป๋ฉางอวี้เจ้าต้องรีบเข้าเมือง” 

นางตบไปที่ใบหน้าของตนเองเพื่อเรียกสติกลับคืนมาอีกครั้งก่อนจะนำไหที่บรรจุไวน์รสเลิศนั้นใส่ลงไปในตระกร้าแล้วนำขึ้นมาสะพายที่ด้านหลังเพื่อเดินทางเข้าไปขายในตัวเมือง

แม้ระบบร้านค้าที่นางมีในยุคที่จากมาจะมีสินค้ามากมายเหลือล้นสุราและไวน์ดีๆ มีขายกันเกลื่อนการแข่งขันสูงราคาจึงถูกลงแต่เมื่อสินค้าเหล่านั้นมาอยู่ในยุคนี้แล้วกลับตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ไวน์องุ่นธรรมดาๆ ในยุคนั้นแต่กับล้ำค่าในยุคนี้

“ท่านแม่จะไปแล้วหรือขอรับ”

“ใช่แล้วเจ้าดูแลท่านพ่อให้ดีเข้าใจหรือไม่”

“แค่เข้าเมืองหรือขอรับ”

“ก็ไปซื้อของกินของใช้ เจ้าก็รู้ว่าในบ้านของแทบจะไม่มีเหลือแล้ว จริงหรือไม่”

เด็กชายพยักหน้าเล็กน้อย

“ข้าจะไปส่งท่านแม่”

“ไม่ต้องหรอกน่า ว่าแต่ทางเข้าเมืองไปทางไหนงั้นหรือ”

“เอ๋ ท่านแม่จำไม่ได้แล้วหรือขอรับ”

“คือว่า ข้าสับสนนิดหน่อยน่ะ”

“ไปทางนั้นเดินตรงไปอย่างเดียวเส้นทางเข้าเมืองประมาณยี่สิบลี้ได้ขอรับ”

“ยะ ยี่สิบลี้นี่มันไกลมากหรือไม่นะ”

“ก็ยี่สิบลี้น่ะขอรับ เหมือนเดินจากบ้านของเราไปทางแยกนั่นก็ราวๆ หนึ่งร้อยรอบเห็นจะได้”

“อะ อะไรนะ”

‘ได้ยินแล้วรู้สึกเหนื่อยขึ้นมาทันทีเลยจริงๆ’ 

“แล้วชาวบ้านที่นี่เดินเข้าเมืองกันทุกคนเลยงั้นหรือ”

“ไม่ทุกคนหรอกขอรับ บางคนก็เดินเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเกวียนวัวหรือเช่ารถม้า”

“เช่ารถม้า?”

“บ้านตรงหัวมุมถนนจะมีคนที่ปล่อยให้เช่ารถม้าและยังมีเกวียนวัวอีกด้วยเพียงแต่ต้องรอคนเต็มจึงจะเดินทางขอรับ”

“แบบนั้นก็ยิ่งช้าไปอีกน่ะสิ”

“หากข้าโตกว่านี้ท่านแม่คงไม่ต้องลำบากเช่นนี้”

“พูดอะไรแบบนั้นเล่าตอนนี้เจ้าก็ช่วยข้าได้ เข้าไปในบ้านแล้วดูแลท่านพ่อแทนข้าเข้าใจหรือไม่”

“ก็ได้ขอรับ”

ไป๋ฉางอวี้ส่งยิ้มให้เขา อาหยวนยิ้มรับก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่วงท่าที่ดูมีความสุขยิ่งนัก

‘ยังดีที่มีเงินที่เจ้าของร่างแอบซ่อนเอาไว้ไม่เช่นนั้นคงไม่พ้นที่จะต้องเดินด้วยขาของตนเองอย่างแน่นอน’