ตอนที่ 8 เข้าเมือง

‘ยังดีที่มีเงินที่เจ้าของร่างแอบซ่อนเอาไว้ไม่เช่นนั้นคงไม่พ้นที่จะต้องเดินด้วยขาของตนเองอย่างแน่นอน’

“เหตุใดถึงต้องมาอยู่ที่นี่กันนะลำบากลำบนอะไรเช่นนี้ ชาติที่แล้วแม้จะสบายกายแต่ไม่สบายใจแต่เหตุใดมีโอกาสได้มาเกิดใหม่ทั้งทีทำไมถึงไม่ส่งข้าไปเกิดในครอบครัวที่มีฐานะดีกว่านี้กันเล่าสบายใจแต่ลำบากกายอะไรเช่นนี้ เฮ้อ…”

ไป๋ฉางอวี้ถอนหายใจออกมาก่อนจะหันกลับไปมองตัวบ้านที่เก่าซอมซ่อหลังนั้น

“เอาว่ะสู้ตาย!”

นางเดินเท้าไปที่หัวมุมถนนก็พบกับลานกว้างที่มีทั้งรถม้าและเกวียนวัวอีกหลายคัน นอกจากนั้นยังมีลาอีกหลายตัวรวมอยู่ด้วย

“อ้าวฮูหยินเหวินออกมาแต่เช้าเช่นนี้วันนี้จะไปที่ใดงั้นหรือ”

“ข้าจะเข้าเมืองเสียหน่อยน่ะเจ้าคะ”

“เชิญขึ้นรถม้าดีกว่า ข้าคิดราคากันเองห้าร้อยอีแปะเท่านั้น”

“นี่ราคากันเองยังห้าร้อยอีแปะแล้วหากว่าเป็นคนอื่นเล่าเจ้าคะ”

“ก็หากว่าเจ้าไม่อยากจ่ายข้าก็ยินดีรับเลี้ยงเจ้านะ ฮูหยิน” เสียงของบุรุษผู้หนึ่งเอ่ยขัดขึ้นมา เมื่อหันไปมองก็พบกับคนบุรุษรูปร่างอ้วนท้วนคนหนึ่งที่กำลังนั่งนับเงินอยู่เขาเงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้นาง

‘นะ น่ากลัวมาก’

“ข้าไม่ขอคิดสั้น”

“นี่เจ้า!”

“เลิกพูดได้แล้วข้าจ่ายหนึ่งตำลึงสำหรับรถม้าของท่าน”

นางยื่นตำลึงเงินไปต่อหน้าชายผู้นั้น เขารับไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นเงินก็ยิ้มออกมาทันที

“ไม่คิดว่าเจ้าจะมีเงินเยอะเพียงนี้ แล้วเหตุใดถึงได้ปล่อยให้สามีกับลูกลำบากถึงเพียงนั้นเล่า”

“เรื่องในครอบครัวของข้า ท่านไม่ควรสอดมือ”

ก่อนที่จะได้ทะเลาะกันไป๋ฉางอวี้ก็รีบเดินไปขึ้นรถม้าที่มีสารถียืนคอยบริการอยู่

‘คนแบบนี้น่าสนทนาด้วยที่ไหนกัน น่าเกลียดเสียจริง’

เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนตัวออกจากหมู่บ้านเฟิ่งหวงก็เห็นบรรยากาศสองข้างทางที่มีต้นไม้และบ้านเรือนของผู้คนที่ปะปนกันไป

‘เป็นธรรมชาติที่งดงามยิ่งนักแม้จะเป็นชนบทแต่ก็น่าอยู่ไม่น้อยเลย’

ระยะทางเข้าไปในตัวเมืองน่าจะประมาณยี่สิบลี้ (สิบกิโลเมตร) ได้ หากว่าต้องเดินด้วยขาของตนเองคงใช้เวลาหลายชั่วยามซึ่งไม่รู้เลยว่าจะกลับถึงบ้านมืดค่ำเพียงใด นางกำถุงเงินที่เจ้าของร่างซ่อนเอาไว้แน่น

‘แม้จะเลือกที่เกิดใหม่ไม่ได้แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีหลงเหลืออยู่บ้างก็พอแล้วกระมัง’

-เมืองลั่วหนาน-

ไป๋ฉางอวี้ลงจากรถม้าเฝ้ามองบรรยากาศในตัวเมืองที่ครึกครื้นต่างจากหมู่บ้านที่นางอาศัยอยู่อย่างมาก

บรรยากาศยามเช้าในตลาดตัวเมืองนั้นดูคึกคักเป็นอย่างมากแผงขายของของพ่อค้าแม่ค้าต่างก็ถูกวางเรียงรายเต็มทั้งสองข้างทาง

เพราะนางออกเดินทางช้าเกินไปทำให้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาในเวลานี้นั้นเริ่มแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แสงแดดนั้นสาดส่องไปยังใบหน้าขาวนวลของนางจนเริ่มมีสีแดงระเรื่อจากการถูกไอแดดแผดเผาขึ้นมาทีละนิด

ข้ามมิติมาในครั้งนี้นางไม่รู้ความเป็นมาของบ้านเมืองไม่รู้ทิศทางร้านรวงต่างๆ ครั้งชนจะถามไถ่ผู้คนก็ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจนางเลยสักคน ไป๋ฉางอวี้จำต้องนั่งลงพักอยู่ตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ได้เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นด้านหลังของนาง

“แม่นางมานั่งทำอะไรตรงนี้หรือ ไม่สบายหรือไม่”

ใบหน้าของนางเวลานี้นั้นขาวซีดยิ่งนัก

“ขะ ข้าคอแห้งนิดหน่อยน่ะเจ้าค่ะ”

‘ก็แค่รีบเกินจนลืมเอาน้ำมากินด้วยเท่านั้นเอง ก่อนหน้านี้ก็กลั้วคอด้วยไวน์แดงไปแต่ลืมกินน้ำลงไปด้วยคอจึงแห้งเล็กน้อย’

“คอแห้งงั้นหรือ เอาน้ำของข้าไปกินก่อนดีหรือไม่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า วันนี้แดดแรงยิ่งนักเลยนะเจ้าคะ”

“ก็จริงแดดแรงเสียจนข้ามองอะไรๆ ไม่ค่อยชัดเลย”

สตรีสูงวัยผู้นั้นเงยหน้าขึ้นจากนางก่อนจะจ้องมองไปยังถนนด้านหน้าภาพที่ลางเรือนทำเอานางต้องขยี้ตาของตนเองไปมา ไป๋ฉางอวี้มองการกระทำนั้นเงียบๆ

“ว่าแต่เจ้าตัวเล็กเพียงนี้แบกอะไรมาเยอะแยะกันหรือ”

“คือว่าข้ากำลังตามหาร้านน้ำชาหรือไม่ก็ร้านเหล้าอยู่น่ะเจ้าค่ะไม่รู้ว่าท่านป้าพอจะบอกทางข้าได้หรือไม่เจ้าคะ”

“เอ๋ ร้านเหล้างั้นหรือ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ท่านป้าพอจะบอกทางข้าได้หรือไม่เจ้าคะ”

“เดินตรงไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวซ้ายเดินไปอีกสิบก้าวจะถึงตรอกเตาถานร้านจะอยู่ฝั่งขวามือน่ะ”

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านป้า”

“ข้าแซ่เว่ย หากวันหลังพบกันก็เรียกข้าว่าป้าเว่ยก็แล้วกันนะ”

“เจ้าค่ะ ส่วนข้าแซ่เอ่อ….”

“หืม”

“ข้าแซ่ไป๋ ไป๋ฉางอวี้เจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นไว้พบกันใหม่นะฉางอวี้”

สตรีผู้นั้นยิ้มให้นางก่อนจะค่อยๆ เดินตรงไปข้าวหน้าทีละก้าวโดยมีหญิงสาวคนหนึ่งที่คอยติดตามนางมาด้วยคอยพยุงอีกที นางเดินไปพร้อมๆ กับขยี้ตาไปด้วยดูแล้วน่าจะลำบากในการเดินทางอย่างยิ่ง

ไป๋ฉางอวี้หันซ้ายมองขวาก่อนจะแอบหลังต้นไม้แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากระบบวิเศษแล้วรีบวิ่งตามนางไปด้วยความรวดเร็ว

“ท่านป้าเจ้าคะ”

“มีอะไรหรือ หรือว่าจำที่ข้าบอกทางไม่ได้เสียแล้ว”

“ไม่ใช่เช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ คือว่าข้าเห็นท่านขยี้ตาเช่นนั้นอาจจะทำให้ดวงตาของท่านระคายไม่น้อยเลย ท่านลองเอาสิ่งนี้ไปใช้ดูสิเจ้าคะ”

“นี่อะไรหรือ”

“มันคือแว่นตาเจ้าค่ะ”

“วะ แว่นอะไรนะ”

“ใช้ทำอย่างนี้อย่างไรเล่าเจ้าคะ”

ไป๋ฉางอวี้สวมแว่นตาที่หยิบออกมาจากระบบวิเศษให้นาง

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ ดีขึ้นหรือไม่”

“นี่ นี่มันของวิเศษมาจากที่ไหนกันข้าตาฝาดไปหรือไม่เหตุใดมันถึงได้ชัดแจ๋วเหมือนตอนที่ข้ายังเป็นสาวๆ อยู่เล่า”

“ท่านป้าก็กล่าวเกินไปแต่ก็นั่นล่ะเจ้าค่ะของสิ่งนี้เป็นของที่ข้า เอ่อ ข้าเก็บได้ครั้งตอนที่ไปรับสินค้าที่ท่าเรือน่ะเจ้าคะ”

“งั้นหรือช่างวิเศษเสียจริง”

สตรีสูงวัยผู้นั้นเอาแต่จับจ้องและลูบแว่นตาที่ไป๋ฉางอวี้มอบให้อย่างทะนุถนอม

“จะว่าไปแล้วที่ที่เจ้าจะไปน่ะต้องระวังพวกขี้เมาด้วยรู้หรือไม่”

“ข้ารู้แล้วเจ้าค่ะท่านป้า ขอบคุณท่านป้ามากนะเจ้าคะ”

นางพยักหน้าให้ก่อนจะปลีกตัวเดินจากไปลำพังท่ามกลางผู้คนที่เดินไปมามากมาย

“เป็นสตรีตัวคนเดียวนางจะไปที่ร้านเหล้าทำไมกันเจ้าคะฮูหยิน”

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร ตามไปดีกว่า”

“อ้าว ฮูหยินแต่ว่า”

“ไปเถอะน่า”

ฮูหยินเว่ยแอบตามไป๋ฉางอวี้ไปยังตรอกเตาถานเมื่อมาถึงร้านเหล้าที่แนะนำนางไปก็เห็นว่าไป๋ฉางอวี้กำลังสนทนากับเถ้าแก่เจ้าของร้านอยู่ แววตาและท่าทางที่เถ้าแก่แสดงออกมานั้นดูเหมือนได้พบของล้ำค่าอย่างยิ่ง

“รสชาติยอดเยี่ยมเสียจริง แม่นางเจ้าหมักสุรานี้ด้วยตนเองงั้นหรือ”

“แน่นอนสิเจ้าคะข้านำมาวันนี้สามไหเลยนะและที่บ้านของข้ายังมีอีกเยอะเลย”

“แต่ว่าที่ร้านของข้านั้นมีพ่อค้าแม่ค้าที่นำของพวกนี้มาขายมากมายนัก ข้าให้เจ้าได้เพียงแค่ไหละสามตำลึงเท่านั้น”

“สามตำลึงงั้นหรือ บ้าไปแล้วสุรานี้กว่าจะหมักออกมาได้ต้องใช้เวลานานนับปีเลยนะเจ้าคะ”

‘แม้จะไม่ได้ทำเองก็เถอะ’