บทที่ 6 มื้อเย็นอำลา

เมื่อเฟย์พูดออกไปเช่นนั้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก หมดหนทาง และการเยาะเย้ยตนเอง

เซนรู้สึกว่าหัวใจของเขาบิดเบี้ยวอย่างเจ็บปวด เขาจับมือเฟย์และพูดว่า “ฟีฟี่ คุณไม่จำเป็นต้องไปกับคุณวิลสันหรอกนะครับ ตอนนี้ผมสามารถปกป้องคุณได้!”

เฟย์เย้ยหยันครั้งที่สอง “คุณจะปกป้องฉันได้อย่างไร? ดีแต่พูดไปเท่านั้นแหละ หรือด้วยเงินสามล้านดอลลาร์ที่คุณจะให้งั้นเหรอ?”

เซนรู้สึกร้อนผ่าวด้วยความตื่นเต้น ในขณะที่เขาหยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋าของเขา “ผมสามารถให้เงินสามล้านแก่คุณได้จริง ๆ นะ! ฟีฟี่ นี่คือบัตรธนาคารของผมที่มีเงินสามล้านดอลลาร์ ผมสามารถปกป้องคุณได้จริง ๆ นะครับ!”

ดูเหมือนว่าเฟย์ไม่ได้รู้สึกถึงความตื่นเต้นของเขาเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของเธอเย็นชายิ่งขึ้น ในขณะที่ดวงตาของเธอเบื่อหน่ายกับเซนเต็มทน “เซน คุณทำให้ฉันมองคุณเปลี่ยนไปหลายต่อหลายครั้ง และคุณทำให้ฉันอดทนกับคุณได้ยากมากยิ่นขึ้น!”

“ฟีฟี่ ผมไม่ได้โกหกคุณจริง ๆ นะครับ ในบัตรมีเงินอยู่สามล้านดอลลาร์จริง ๆ คุณสามารถตามผมไปที่ธนาคารและตรวจสอบก็ได้ ถ้าคุณไม่เชื่อผม… ” เซนพยายามจับมือเธออีกครั้ง แต่เธอก็เหวี่ยงมือของเขาออกไปอย่างโมโห

“พอได้แล้วเซน! มันไม่ได้ผลหรอก คุณก็เป็นแค่ชิ้นส่วนที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น และยังต้องคอยพึ่งพาฉันในเรื่องเงินอยู่ตลอด ฉันไม่เคยว่าอะไรคุณเลย เพราะคุณไม่เคยบังคับให้ฉันมีเซ็กส์กับคุณ ฉันยังคงมีความเคารพต่อคุณในระดับหนึ่ง แต่คุณไม่เห็นเหรอว่าสิ่งที่คุณทำตอนนี้ กำลังทำลายแม้กระทั่งสิ่งนั้น? คุณรู้ไหมว่าสามล้านดอลลาร์เป็นเงินเท่าไร? เป็นจำนวนเงินที่คุณไม่สามารถหามาได้ แม้จะเกิดอีกสิบชาติด้วยซ้ำ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซนก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง และเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะหายใจ เขากัดริมฝีปากและบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเฟย์ทำเช่นนี้เพราะเธอไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร และนั่นเป็นสาเหตุที่เธอแสดงความเห็นที่รุนแรงออกมาแบบนั้น นั่นไม่ใช่สิ่งที่เฟย์คิดกับเขาจริง ๆ หรอก

เขาต้องการฝืนยิ้มเหมือนเมื่อก่อน แต่เขาพบว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาแข็ง และควบคุมไม่ได้

เมื่อเฟย์รู้ว่าคำพูดของเธอรุนแรงไปหน่อย เฟย์ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง และพยายามทำให้น้ำเสียงของเธออ่อนลง “ก็ได้เซน แยกทางกันด้วยดีเถอะนะ เราไปหย่ากันที่สำนักงานทนายความเลยก็ได้ หากคุณโอเคน่ะ เราสามารถเป็นเพื่อนกันได้นะ ในการ์ดใบนี้ มี 300,000 ดอลลาร์ และฉันมอบให้คุณเป็นการส่วนตัวเลย ขอบคุณที่ทำงานบ้านมากมายให้กับครอบครัวคาร์เตอร์ของเราในช่วงสี่ปีที่ผ่านมานะ”

ขณะที่เธอพูด เฟย์หยิบบัตรธนาคารจากกระเป๋าของเธอ แล้วยัดไปในมือของเซน “รหัสผ่านคือวันเกิดของคุณ มันอาจจะไม่มากสำหรับอยู่ในเมืองวอลซ์ ดังนั้น ฉันขอแนะนำให้คุณกลับไปอยู่ที่ชนบท แต่งงาน และใช้จ่ายอย่างฉลาด มันน่าจะเพียงพอสำหรับชีวิตที่เหลือของคุณนะคะ”

เซนรู้สึกว่าหัวใจเขาสั่นด้วยความเจ็บปวด ขณะที่เขาถือการ์ดไว้ในมือ ราวกับว่าวิญญาณของเขาถูกถอดออกไป ผ่านไปนาน เขาก็เงยหน้าขึ้นมองเฟย์ เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อน ๆ และเขาถามเธอไปว่า “เฟย์ เราแต่งงานกันมาสี่ปีแล้ว ในใจของคุณ ผมเป็นแค่คนรับใช้ของครอบครัวคาร์เตอร์ใช่ไหม?

บางทีอาจเป็นเพราะเขาดูเศร้าหมองและเสียใจมาก สายตาของเซนทำให้หัวใจของเฟย์บีบรัดไปด้วยความเจ็บปวด เธอทนไม่ได้ที่จะสบสายตาเขา ดังนั้น เธอจึงรีบก้มศีรษะและหลบสายตาของเขา เธอรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา

พวกเขาแต่งงานกันมาสี่ปี และอยู่ด้วยกันตลอดเวลา การมีอยู่ของเซนได้ทิ้งร่องรอยไว้ลึกในชีวิตของเธอแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยืนยันว่าไม่มีความรู้สึกระหว่างพวกเขาเลย ขนาดสุนัข เราเลี้ยงมันไว้เป็นเพื่อนเล่น เรายังรู้สึกเลย นับประสาอะไรกับมนุษย์ที่อยู่ด้วยกันมาสี่ปี ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเซนจะค่อนข้างไร้ประโยชน์ แต่เขาดูแลเฟย์อย่างดีมากในทุก ๆ วัน เธอยังคงจดจำช่วงเวลาเมื่อสองปีที่แล้วได้ดี เธอป่วยหนักและเซนวิ่งวุ่นตลอดเวลาเพื่อคอยดูแลเธอตลอด จนแทบไม่ได้นอนกว่าสองคืนเต็ม

ในความเป็นจริง เธอคุ้นเคยกับการมีอยู่ของเซนอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะสถาการณ์แบบนี้ เธอก็ไม่รังเกียจที่จะใช้ชีวิตที่เหลือกับเซน สิ่งที่เกิดขึ้นช่างเสียเวลาเปล่าเสียจริง ๆ แต่นี่ก็คือชีวิตของเธอ ดังนั้น เธอถูกลิขิตมาให้ต้องทนสินะ

“ใช่” เฟย์บังคับตัวเองให้พูด แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซนน้ำตาไหลลงอาบใบหน้า เขากำหมัดแน่นจนเล็บเจาะเข้าไปในเนื้อของเขา เขาค่อย ๆ คลายการยึดเกาะ ราวกับว่าเขาหมดแรง เขาตอบไปเพียงว่า “ก็ได้ ผมตกลงที่จะหย่า”

เมื่อได้ยินการยินยอมของเซน เฟย์ก็โล่งใจ แต่เธอก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ไม่สามารถอธิบายได้ในใจของเธอ

การหย่าร้างเป็นตอนจบที่ดีที่สุดสำหรับทั้งคู่แล้ว

ในวันนั้น ครอบครัวของเธอไม่อยู่บ้าน ดังนั้น เฟย์จึงแนะนำให้พวกเขาออกไปทานข้าวนอกบ้าน ด้วยกัน ถือว่านี่เป็นมื้ออำลาของการแต่งงานของพวกเขา เซนเองก็เห็นด้วย

เฟย์ขับรถไปที่ที่ไม่ไกลนัก มันเป็นร้านอาหารแฟนซีใกล้กับสำนักงานทนายความ

พวกเขาเพียงนั่งทานกันเงียบ ๆ ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไร ขณะนับช่วงเวลาถอยหลังสุดท้ายของการแต่งงานในใจ

หลังจากทานอาหารพวกเขาก็จ่ายเงิน และออกจากร้านอาหารไป ขณะที่พวกเขากำลังเตรียมที่จะไปหาทนายการหย่าร้าง จู่ ๆ ก็มีร่างหนึ่งเดินไปข้างหน้าโดยไม่ได้สนใจถนนเลย เธอลงเอยด้วยการชนกับเซนและเกือบจะล้มลง

“นี่ คุณกำลังไปไหนเนี่ย เดินไม่ดูทางบ้างหรือยังไง?! ถ้าคุณทำกระเป๋าของฉันเสียหายนะ คุณจะไม่สามารถชดใช้แม้จะรวมเงินทั้งหมดในครอบครัวของคุณก็เถอะ!” เธอตะโกนอย่างดุเดือด เซนหรี่ตามองผู้หญิงที่อวบเล็กน้อยและแต่งหน้าหนา เธอชี้ไปที่จมูกของเขาขณะที่เธอดุเขาเสียงดัง

เซนขมวดคิ้วของเขา เขากำลังจะโต้แย้งคำพูดของเธอ แต่เฟย์พูดด้วยความประหลาดใจออกไปก่อนว่า “นี่เธอ ไอวี่ใช่ไหม?”

“เฟย์ คาร์เตอร์?” การแสดงออกของผู้หญิงอีกคนดูเลิกลั่ก

“ใช่ ตั้งแต่เจอกันครั้งสุดท้าย ก็นานแล้วเนอะ ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ในวันนี้” เฟย์ตอบกลับอย่างสุภาพ

อีวานนา เป็นเพื่อนร่วมห้องของเฟย์ในโรงเรียนมัธยมปลาย และในอดีตพวกเขาดูสนิทสนมกันมาก พวกเขาเลิกติดต่อกันหลังจากสำเร็จการศึกษา เพราะอีวานนาไม่ได้ชอบเฟย์จริง ๆ ไม่ว่าเฟย์จะอยู่ที่ไหน อีวานนาก็กำหนดให้เฟย์เป็นแค่เครื่องประดับเพื่อความสวยงามของเธอเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าเฟย์ไม่รู้เรื่องนี้ เธอยังคงคิดอยู่เสมอว่า ในอดีตอีวานนายังคงเป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอเสมอ เธอต้องการจับมืออีวานนา เหมือนกับที่พวกเขาทำในโรงเรียนมัธยมปลาย แต่อีวานนาก็ผลักเธอออกไป

เฟย์อึ้งไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนร่วมห้องที่เคยเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอมาก่อน จึงกลายเป็นคนเหินห่างแบบนี้

เมื่อมองไปที่เซน อีวานนาเหลือบตามองเขาอย่างประเมิน และเห็นว่าเขาสวมเพียงเสื้อผ้าจากตลาดนัด แววตาที่ดูถูกเหยียดหยามก็ผ่านออกมาจากดวงตาของเธอ “นี่คือ?”

เฟย์เผลอตอบออกมาว่า “เขาเป็นสามีของฉันเอง”

เธอเสียใจทันทีที่เธอพูดออกมา เธอกำลังจะหย่ากับเขา เขาจะถือว่าเป็นสามีของเธอได้อย่างไร?

“อุ๊ย! นี่สามีเธอเหรอ? เขาค่อนข้างหล่อและดูดีเลยนะ เขาทำงานทำการอะไรล่ะ?” เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเธอพูดเสียดสีพูดและเยาะเย้ยเฟย์ เธอไม่ได้คาดหวังว่าสาวสวยที่สุดในโรงเรียนมัธยมจะจบลงด้วยการแต่งงานกับชายยากจนแบบนี้

มันยิ่งทำให้เฟย์อับอายมากขึ้นไปอีก สำหรับเธอแล้ว เมื่อพูดคุยกับบุคคลภายนอก เซนจะเป็นหัวข้อสนทนาที่ยากลำบากเสมอ

“เอ่อ… ”

เมื่อเห็นเฟย์ลังเล และกำลังคิดคำตอบของเธอ อีวานนาก็รู้ความจริงทันที ก่อนที่เธอจะหัวเราะออกมาอย่างสะใจ “อย่าบอกนะ ว่าเขาตกงานน่ะ?”

เฟย์หัวเราะคิกคัก เอ่อ ออ กลับไปอย่างยอมรับ เธอต้องการเปลี่ยนหัวข้อสนทนานี้ แต่อีวานนา ปฏิเสธที่จะให้โอกาสเธอ เธอยังคงตอแยเฟย์ในเรื่องนี้ต่อไปด้วยท่าทางที่แปลกประหลาดของเธอ มันทำให้เฟย์เต็มไปด้วยความอับอายและความเสียใจ เธอคงจะไปหย่าทันที ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องนี้กำลังจะเกิดขึ้น ทำไมเธอยังยืนยันมาทานอาหารค่ำในการอำลานักนะ?!

“ไอวี่ ไม่ต้องคุยเรื่องฉันหรอก เราไม่เจอกันนานตั้งหลายปี เธอแต่งงานหรือยังเนี่ย?” เฟย์ยืนอยู่ตรงกลางและบังเซนไว้ เมื่ออยู่ไกลใจก็ห่าง

อีวานนายิ้มแย้มแจ่มใส เธอกำลังรอให้เฟย์ถามถึงเรื่องนี้อยู่พอดี “ฉัน เอ่อ แต่งงานเมื่อปีที่แล้วน่ะและงานแต่งงานของฉันนะ ก็จัดงานที่โรงแรมฮิลตัน ค่าใช้จ่ายของโต๊ะจัดเลี้ยงแต่ละโต๊ะมากกว่า 1,500 ดอลลาร์เลยล่ะ นั่นค่อนข้างแพงเลยนะ”

“ฉันไม่สวยเท่าเธอ เลยไม่ได้จับผู้ชายเก่งเท่าเธอน่ะ ฉันแต่งงานกับเจ้าของธุรกิจขนาดเล็กที่มีมูลค่าสุทธิไม่กี่ล้านเท่านั้น โอ้ สามีของเธอว่างงานไม่ใช่เหรอ? เขาสามารถทำงานให้กับบริษัทของสามีฉันได้นะ เนื่องจากเราเป็นเพื่อนร่วมห้องเก่ากัน สามีของฉันจะจ่ายเงินให้เขาอย่างดีเลยล่ะ”

“ฉันซาบซึ้งในความกรุณาของเธอมากเลยนะ แต่เราจัดการของเราเองได้” เฟย์ตอบปฏิเสธไปด้วยอาการที่แข็งกร้าว

ในขณะเดียวกัน ก็มีเสียงมาจากด้านหลังอีวานนา “สาว ๆ กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน? ใครจะมาทำงานในบริษัทของผมเหรอ? คนนี้เป็นใครกันล่ะ?”

ชายอ้วน รูปร่างอ้วนเตี้ยสูงน้อยกว่า 1.7 เมตร เดินเข้ามาหาพวกเขา เขามีหน้าท้องขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่เอวของเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยแก้มอ้วนทั้งหมด และผมของเขาก็เบาบาง ดูเหมือนว่าเขาจะอายุเกือบ 40 ปีเป็นอย่างน้อย ดวงตาของเขาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นเฟย์ ความคิดไม่ดีเล็ก ๆ ก็เปล่งประกายแวววาวทะลุออกมาในทันที

อีวานนารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธอโอบแขนของเขาอย่างเสน่หา และพูดอย่างตั้งใจว่า “คุณสามี คุณมาได้ทันเวลาพอดีเลยค่ะ นี่คือเพื่อนร่วมห้องของฉันจากโรงเรียนมัธยม สามีของเธอเพิ่งตกงาน บริษัทของคุณมีตำแหน่งงานว่างค่อนข้างน้อยใช่ไหมคะ? คุณสามารถให้เขาทำงานให้คุณได้ไหมคะ”

ขณะที่เฟย์ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา สามีและภรรยาก็อวดตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้าน พวกเขากำลังหาวิธีเยาะเย้ยชายไร้ประโยชน์ของเฟย์ และทำให้เฟย์อึดอัดใจ อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้ เพราะพวกเขาไม่ได้ผิดอะไร

“ไอวี่ ฉันยังมีบางเรื่องที่ต้องจัดการ ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ” เฟย์ไม่สามารถยืนอยู่ที่นั่นได้อีกต่อไป ดังนั้น ในที่สุดเธอก็ดึงมือของเซน และเตรียมที่จะหลบหนีออกมาอย่างเร่งด่วน

อีวานนาขวางเธอไว้ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ชิ! เราเพิ่งจะเจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันนานนะ เธอมีอะไรเร่งด่วนเหรอ? คุยกันอีกสักพักสิ! อ้อ ตรงข้างหน้านั้นมีร้านขายเครื่องเพชรนะ พวกเขาให้ส่วนลด 70% แก่คู่สามีภรรยาที่ซื้อสินค้าที่มีมูลค่าเท่ากัน ไปที่นั่นกัน”

“อ่า? สำหรับสิ่งนั้นไม่จำเป็นหรอก ฉันไม่ได้วางแผนที่จะซื้อเครื่องประดับในเร็ว ๆ นี้น่ะ” เฟย์รีบปฏิเสธ เมื่อตอนนี้ครอบครัวคาร์ตาร์อยู่ในภาวะวิกฤตทางการเงินที่ร้ายแรง เงินออมของเธอถูกใช้เพื่อชำระหนี้ของพวกเขา เธอมีน้อยสำหรับในแต่ละวัน เธอจะสามารถนำไปใช้กับเครื่องประดับได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ยิ่งเธอปฏิเสธมากเท่าไหร่ อีวานนาก็ยิ่งกระตือรือร้นมากขึ้นเท่านั้น เธอดึงเฟย์และไม่ยอมปล่อยเธอไปโดยเด็ดขาด เฟย์ไม่เชี่ยวชาญในการปฏิเสธ ดังนั้น เธอจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากเซนอย่างช่วยไม่ได้ เธอหวังว่าเซนจะมีเหตุผลพอที่จะหาข้ออ้างให้พวกเขาหนีไปเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาอับอายมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม คำพูดต่อไปของเซน ทำให้เธอโกรธจนอยากจะบ้าตาย “แน่นอน ผมตั้งใจจะซื้อเครื่องประดับสองสามชิ้นให้เฟย์เป็นของขวัญอยู่แล้ว”