บทที่ 5 ความลับของการเกิดใหม่

หลังจากได้เงินทุนมาตั้งตัวก้อนหนึ่งแล้ว ซูหย่าฉินก็วางแผนการเงินในใจ ตัวเธอในอดีตถนัดที่สุดก็คือการแสดง รองลงมาก็เป็นงานอดิเรกจำพวกการทำเครื่องสำอางค์แบบออแกนิค คิดแล้วก็ได้แต่โมโหตัวเองว่าครั้งก่อนน่าจะไปลงเรียนการทำอาหารสักหน่อย อย่างน้อยในยุคนี้ก็ยังสามารถนำมาทำอาชีพต่อยอดเงินทุนในกระเป๋าได้บ้าง  

ทว่าเรื่องในอนาคตสามารถรอได้ ที่รอไม่ได้ในตอนนี้ก็คือเรื่องปากท้องของตนเอง ดวงตาเรียวกวาดมองของในตลาดมืด แม้ว่าพวกนาฬิกา ของใช้ต่างๆ จะแพงกว่าในร้านของรัฐ แต่พวกของกิน ผัก ผลไม้ ธัญพืชกลับมีราคาถูกกว่า ดังนั้นหลังจากที่ซูหย่าฉินซื้อซาลาหกลูก ข้าวสารหนึ่งถุง เมล็ดข้าวโพดหนึ่งห่อ แม่ไก่สองตัว เสื่้อผ้าสำหรับเด็กทั้งสองอีกคนละสามชุด และของใช้ทั่วไปอีกเล็กน้อย เงินในกระเป๋าก็ยังคงเหลืออีกเก้าร้อยหยวน

แขนเรียวเล็กหิ้วข้าวของพะลุงพะลังเดินออกมาจากตลาดมืด เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มดวงหน้า คาดคะเนแล้วของในมือสองข้างรวมกันคงมีน้ำหนักไม่ต่ำกว่าสิบกิโลกรัม เจ้าของร่างเดิมเป็นคนขี้เกียจ งานหนักไม่ทำ งานเบาไม่สู้ ถือของมาได้ไม่นานแขนเล็กๆ ก็ปวดจนสั่นสะท้าน

บ้าจริง! ในบทละครคนอื่นข้ามเวลา ทะลุมิติ เกิดใหม่ ล้วนแต่มีของวิเศษเป็นตัวช่วย หรือไม่ก็ระบบเป็นคู่หู ทำไมตัวเธอถึงไม่มีอะไรเลยเล่า

ติ๊ง! เสียงคล้ายระบบคอมพิวเตอร์ถูกกดเปิดดังขึ้น ซูหย่าฉินตกใจจนไหล่เล็กยกขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพบว่าเบื้องหน้ามีตัวอักษรสีฟ้าปรากฏ

ขอต้อนรับเจ้าของร่างคนใหม่เข้าสู่ระบบเพาะปลูก เลี้ยงสัตว์

ซูหย่าฉินเห็นข้อความตรงหน้า ริมฝีปากที่งอคว่ำก็เปลี่ยนเป็นยกยิ้มกว้าง หันซ้ายหันขวาแล้วรีบเดินไปหลบในจุดลับตาคน วางข้าวของในมือแล้วกดเริ่มระบบ ก่อนจะยืนยันนำของที่ซื้อมาเก็บเข้าไปด้านใน ทว่า  เมล็ดข้าวโพดหนึ่งห่อ และแม่ไก่สองตัว  สามารถนำเข้าระบบได้ แต่ซาลาหกลูก ข้าวสารหนึ่งถุง  เสื้อผ้า และของใช้ต่างๆ กลับไม่สามารถนำเข้าระบบได้ ดูแล้วระบบนี้จะสามารถเก็บได้เพียงสิ่งมีชีวิตและเมล็ดธัญพืชที่ปลูกได้เท่านั้น

เมื่อของในมือถูกเก็บไว้ในมิติ ซูหย่าฉินก็สามารถเดินกลับบ้านได้ไวมากขึ้น แต่ถึงจะไวแค่ไหนเมื่อมาถึงบ้านท้องฟ้าก็มืดแล้ว ซูหย่าฉินวางของในมือลงบนโต๊ะไม้เก่าในครัวเล็ก ที่ขาข้างหนึ่งหักจนต้องใช้หินมารองแทนขาโต๊ะ แล้วถอนหายใจยาว หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่และของใช้เดินกลับเข้าไปในห้องของตนเอง กวาดตามองหาเด็กแฝดทั้งสอง 

ทว่าส่องดูทั่วทั้งบ้านก็ยังไม่พบแม้แต่เงาคน หรือว่าพวกเขาจะถูกไห่เยี่ยนจับตัวไป ซูหย่าฉินวางของในมือลงบนเตียงอย่างไม่ใส่ใจแล้วรีบวิ่งออกไป แต่ในจังหวะที่กำลังจะก้าวออกจากรั้วบ้านหางตาก็มองเห็นบางสิ่งในเล้าไก่ 

ไอ้พวกเด็กสกปรก กล้าดีอย่างไรมานอนในห้องของฉัน ไสหัวออกไปนอนนอกบ้านเดี๋ยวนี้

คำพูดดุด่าที่เจ้าของร่างเดิมใช่ขับไล่เด็กทั้งสองดังก้องในความทรงจำ ทำเอาซูหย่าฉินโมโหจนดวงตาแดงก่ำ รีบสาวเท้าเดินไปยังเล้าไก่ด้านข้าง เมื่อเห็นร่างเล็กนอนกอดกันอยู่บนกองฟาง ใกล้ยังมีแม่ไก่อีกสองตัวนอนหลับนิ่ง ดวงตาที่แดงก่ำก็มีน้ำตาเอ่อคลอ อากาศหนาวขนาดนี้พวกเขาเป็นแค่เด็กน้อยห้าขวบ ไม่เพียงไม่มีผ้าให้ห่มกันหนาว แม้แต่บ้านกันลมเจ้าของร่างเดิมก็ยังไม่ยินดีให้พวกเขาได้ร่วมอยู่อาศัย ช่างเป็นสตรีที่ไร้ความเป็นมารดา เป็นคนที่ไร้คุณธรรม!!

ซูหย่าฉินเปิดระบบจับไก่สองตัวในเล้าเข้าไปในมิติ ก่อนจะเดินไปหาเด็กทั้งสองคนแตะที่ไหล่เล็กเบาๆ เพื่อปลุกพวกเขา

"หยาหยา เหยาเหยา"

เรียกเพียงครั้งเดียวเด็กทั้งสองก็สะดุ้งตื่น ดีดตัวลุกขึ้นนั่งขดตัวงอเข่าในทันที 

"แม่... พวกเราไม่ได้แอบนอนในบ้าน แม่อย่าตีหยาหยากับพี่ชายเลย"

เซียวอี้หยาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาสั่นไหว ที่ผ่านมาจิตใจของพวกเขาต้องถูกเจ้าของร่างเดิมทำให้บอบช้ำเพียงใดกัน จึงได้มีท่าทีเช่นนี้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ

"ใครบอกว่าฉัน... แม่จะตีพวกเธอ"

"อาหารเย็นผมทำไว้ให้แล้ว อยู่ในครัว"

เป็นเซียวอี้เหยาที่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่น แขนเล็กๆ ยังคงโอบกอดปกป้องน้องสาวเอาไว้แนบอก แต่แม้จะพยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพียงใดเขาก็ยังเป็นเพียงเด็กชายห้าขวบ ในแววตาจึงไม่อาจซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ได้

"พวกเธอมานอนในเล้าไก่ ทำให้แม่ไก่ตกใจจนหนีหายไปแล้ว"

ได้ยินว่าแม่ไก่ในเล้าหนีหายไป เด็กทั้งสองก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ด้วยสิ่งนี้เป็นแหล่งอาหารเดียวของบ้าน หากไม่มีแม่ไก่ ก็ไม่มีไข่ วันหน้าย่อมไม่มีอาหารให้มารดา อีกฝ่ายต้องโมโหหิวจนทุบตีพวกเขาตายคามือแน่ๆ

"หยาหยา เธอรอพี่ชายอยู่ที่นี่นะ พี่ชายจะไปตามหาแม่ไก่ก่อน"

พูดจบเซียวอี้เหยาก็ลุกขึ้นเตรียมจากไป ทว่ากลับถูกซูหย่าฉินห้ามเอาไว้เสียก่อน

"หยุดเดี๋ยวนี้! ฟ้ามืดแล้วจะไปหาเจอได้อย่างไร ดีไม่ดีอาจทำให้แม่ไก่ตกใจจนหนีไปไกลกว่าเดิม ถึงตอนนั้นนายจะทำอย่างไร"

เซียวอี้เหยาหยุดเท้าคิดตามคำของมารดาแล้วก็เห็นพ้อง หากแม่ไก่หนีไปไกลกว่าเดิมคงยากจะตามกลับมาได้จริงๆ

ทว่าที่ซูหย่าฉินเอาแม่ไก่เก็บเข้าในระบบ ไม่ใช่เพราะต้องการรังแกเด็กทั้งสอง แต่ต้องการหาเหตุผลที่เหมาะสมในการพาพวกเขาออกจากเล้าไก่ต่างหากเล่า

"เพราะพวกเธอมานอนในเล้าไก่ แม่ไก่จึงตกใจหนี ดังนั้นต่อไปห้ามมานอนที่นี่อีก!!"

...................................................