บทที่ 6 การเปลี่ยนแปลงของมารดา

"เพราะพวกเธอมานอนในเล้าไก่ แม่ไก่จึงตกใจหนี ดังนั้นต่อไปห้ามมานอนที่นี่อีก!!"

ห้ามมานอนที่นี่ เซียวอี้เหยาขบกรามแน่นในเขตรั้วบ้านนอกจากตัวบ้านและเล้าไก่ ก็ไม่มีที่ใดให้พวกเขาพี่น้องใช้หลบลมหลบน้ำค้างแล้ว มารดาผู้นี้ไม่ให้เขากับน้องสาวนอนที่นี่ต้องการให้พวกเขาหนาวตายหรืออย่างไร

"แม่... ข้างนอกหนาวมาก ขอหยาหยากับพี่ชายนอนที่นี่เถอะนะคะ พวกเราจะนอนนิ่งๆ ไม่รบกวนแม่ไก่ในเล้า"

เซียวอี้หยาอ้อนวอนทั้งน้ำตา ไหล่เล็กสั่นไหว สะอื้นเสียงเบาในลำคอ ราวกับกลัวว่าหากร้องไห้เสียงดังไปอาจทำให้มารดาตรงหน้าไม่พอใจมากขึ้น ซูหย่าฉินที่เห็นภาพนี้ในใจก็สั่นไหวจนสองตาร้อนผ่าว แต่ต้องฝืนกลั้นอดทนเอาไว้แล้วบอกพวกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่ได้! รีบตามแม่ออกมาเดี๋ยวนี้!!"

เพราะกลัวว่าการต่อต้านต่อรองจะยิ่งทำให้มารดาขุ่นเคืองใจ และอาจพาลให้ถูกทุบตีเหมือนทุกครั้ง เด็กทั้งสองจึงเดินออกจากเล้าไก่ตามมารดามาหยุดที่หน้าประตูบ้าน ไม่กล้าก้าวเข้าไป ซูหย่าฉินที่เดินเข้าไปหยิบชุดใหม่จึงต้องเดินออกมาอีกหนแล้วยื่นชุดในมือให้เด็กทั้งสอง

"ฟ้ามืดอากาศเย็น แค่เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พอ"

เด็กทั้งสองมองดูผ้าชุดใหม่ในมือมารดาด้วยท่าทีลังเล ซูหย่าฉินสูดหายใจเข้าแล้วปรับสีหน้าเป็นจริงจัง ก่อนบอกเสียงเข้ม

"คำพูดของฉันพวกเธอฟังไม่เข้าใจหรือไร ไปเช็ดตัวให้สะอาด เปลี่ยนผ้าแล้วเข้าไปนอนในห้อง ให้ดี!"

พูดจบมือเล็กก็หยิบชุดไปจากเธอในทันที ซูหย่าฉินถอนหายใจยาว ดูเหมือนว่าเธอต้องค่อยๆ ปรับเปลี่ยนท่าทีอย่างช้าๆ ไม่เช่นนั้นเด็กทั้งสองคนตรงหน้าคงหวาดระแวง และอาจกลายเป็นกำแพงความรู้สึกที่หนากว่าเดิม

ใช้เวลาไม่นานเด็กทั้งสองก็กลับเข้ามาในบ้าน ใบหน้าและเนื้อตัวที่ดูสะอาดสะอ้าน ร่วมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ซูหย่าฉินซื้อมา ทำให้เซียวอี้เหยาและเซียวอี้หยาดูสดใสน่ารักขึ้นมาในทันที แม้ว่าร่างกายจะซูบผอมไปหน่อยก็ตาม

"คืนนี้พวกเธอนอนอยู่ในห้อง หากฉันรู้ว่าใครแอบหนีออกมา พรุ่งนี้โดนดีแน่"

เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กๆ หนีกลับออกไปนอนที่เล้าไก่ ซูหย่าฉินจึงต้องแสดงแกล้งทำเป็นข่มขู่คนเอาไว้ก่อน ่ทว่าถึงแม้ว่าเด็กทั้งสองจะเชื่อฟังไม่ออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ยอมมานอนบนเตียงอย่างที่เธอต้องการ เอาแต่ขดตัวอยู่ที่มุมข้างห้อง ซูหย่าฉินไม่อยากบีบบังคับพวกเขาจนเกินไปจึงเอาผ้าห่มในตู้ออกมาปูก่อนจะบอกเสียงราบเรียบ

"พื้นมันเย็น มานอนบนผ้านี่"

เซียวอี้หยามองผ้าห่มผืนหนาที่มารดาทั้งรักทั้งหวงแล้วกระถดตัวหนี ยังจำได้ดีว่าครั้งก่อนเธอแค่สัมผัสเบาๆ ก็ถูกตีจนเนื้อบนฝ่ามือแตก ครั้งนี้หากนอนไปทั้งตัวคงต้องถูกมารดาตีจนตายอย่างแน่นอน

"แม่หยาหยากับพี่ชายแข็งแรง พวกเราไม่หนาวค่ะ"

"ใช่! พวกเรานอนตรงนี้ได้"

ซูหย่าฉินสูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนออก ก่อนจะปรับสีหน้าให้จริงจัง ใช้สองมือเท้าเอวแล้วเอ่ยเสียงดุอีกครั้ง

"ต้องให้ฉันพูดอีกรอบหรือไม่!"

เห็นว่ามารดามีท่าทีไม่พอใจคนทั้งสองก็รีบเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนผ้าห่มหนาในทันที ความนุ่มและอบอุ่นทำให้ร่างกายเล็กสบายจนลืมตัวเผลอยิ้มออกมา ซูหย่าฉินเห็นท่าทีแบบนั้นของพวกเขาก็รีบแสร้งหันหลังทำเป็นมองไม่เห็น เพื่อให้พวกเขาไม่กลัวจนเกร็ง  

กระทั่งหนึ่งชั่วโมงผ่านไปร่างเล็กทั้งสองก็นอนหลับนิ่ง ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ซูหย่าฉินจึงหยิบผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้พวกเขา ก่อนจะกลับขึ้นไปนอนบนเตียง โดยไม่ทันสังเกตเห็นว่าทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของซูอี้เหยามาตั้งแต่ต้น 

สตรีผู้นี้ทำดีต่อเขากับน้องสาว แน่นอนว่าต้องมีจุดประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์  

เมื่อคิดถึงบทสนทนาของคนบนเตียงกับหญิงข้างบ้านไห่เยี่ยนแล้วมือเล็กที่อยู้ใต้ผ้าห่มก็กำแน่น

เลี้ยงให้ดี เพื่อที่จะได้ขายให้ได้ราคา 

แน่นอนว่าสตรีร้ายกาจแบบเธอต้องคิดเช่นนี้แน่นอน ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของน้องสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ซูอี้เหยาก็ได้แต่บอกให้ตนเองอดทน รอจนถึงวันนัดหมายส่งคนเขาค่อยพาน้องสาวหนี ระหว่างนี้ก็ให้เธอได้ใช้ชีวิตผ่อนคลายสักหน่อยก็แล้วกัน

ซูหย่าฉินตื่นแต่เช้าตรู่ ชาติก่อนเพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ของดาราสาวตัวแม่ ในทุกเช้าตั้งแต่ตีสี่เธอก็ต้องตื่นมาออกกำลังกาย ครบสามชั่วโมงจึงเริ่มกินมื้อเช้าที่เน้นโปรตีนเป็นหลัก ไม่คิดว่าเกิดใหม่อีกครั้งนิสัยเดิมของเธอก็ยังติดตัวมา ดวงตาเรียวหงส์มองไปยังเด็กสองคนที่นอนหลับสนิทอยู่มุมห้องแล้วยิ้มกว้าง บ้านหลังนี้แม้มีเพียงหนึ่งห้องนอน แต่ก็เป็นห้องที่กว้างขวางพอตัว รอเธอมีเงินอีกสักหน่อยค่อยซื้อเตียงเล็กให้พวกเขาคนละเตียงก็แล้วกัน ทว่าตอนนี้สิ่งสำคัญคือเธอต้องออกไปจัดการข้าวของสกปรกที่กระจายอยู่เต็มบ้านราวกับกองขยะพวกนั้นให้เรียบร้อยเสียก่อน

.........................................