บทที่ 7 บ้านที่เปลี่ยนไป

ซูหย่าฉินใช้เวลาร่วมสองชั่วโมงจึงสามารถจัดการขยะ และข้าวของที่ใช้การไม่ได้ภายในบ้านออกไปจนหมดได้สำเร็จ มือเรียวยกขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้า เพิ่งรู้ชัดในวันนี้ว่าการทำงานบ้านนั้นเหน็ดเหนื่อยเสียยิ่งกว่าการออกกำลังกาย แขนเรียวยกขึ้นเพื่อดูเวลาตามความเคยชิน แต่เมื่อพบความว่างเปล่าบรข้อมือก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ 

ชีวิตที่ไม่รู้เวลาก็เหมือนการเดินทางที่ไร้เข็มทิศ วันหน้าเธอต้องซื้อนาฬิการาคาเบาๆ สักเรือนแล้ว 

ทว่าแม้ไม่มีนาฬิกา แต่กะประมาณด้วยสายตาตอนนี้ก็คงใกล้สว่างแล้ว ดังนั้นเธอจึงวางมือจากงานทำความสะอาดเข้าครัวไปก่อเตาอย่างทุลักทุเล โชคดีที่ครั้งหนึ่งเธอเคยถ่ายทำรายการวาไรตี้ชีวิตในชนบทมา ถึงแม้ว่าเบื้องหลังจะมีทีมงานจัดการอำนวยความสะดวกสบายและดำเนินการแทนแบบลับๆ แต่เธอก็พอได้รู้ได้เห็นมาบ้าง สุดท้ายก็สามารถก่อไฟหุงข้าวได้สำเร็จ โดยที่ระหว่างรอข้าวสุก ซูหย่าฉินก็ปลีกตัวไปเช็ดทำความสะอาดพื้น และเครื่องใช้ที่พอจะใช้งานได้เป็นการค่าเวลา

จนกระทั่งข้าวในหม้อสุกได้ที่ หญิงสาวก็จัดการตั้งน้ำ มองซ้ายมองขวาเห็นว่าเด็กๆ ยังไม่ตื่นนอนก็เปิดระบบมิติ เข้าสู่พื้นที่เพาะปลูก พลันดวงตาก็เบิกกว้าง ไม่คิดว่าเธอจะสามารถเข้ามาในระบบได้ ที่สำคัญแม่ไก่สี่ตัวที่เธอส่งเข้ามาก่อนหน้า ตอนนี้ทั้งอวบทั้งอ้วน ยังออกไข่อีกตัวละสี่ฟองอย่างไม่น่าเชื่อ เบื้องหน้ามีแปลงข้าวโพดขึ้นเรียงเป็นแถวยาว ต้นข้าวโพดขนาดสองคืบมือชูชันงอกงามเติบโตราวกับผ่านการปลูกมาแล้วถึงยี่สิบวัน

ช่างเป็นระบบที่ดีจริงๆ ไม่เพียงเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์ได้ ยังสามารถฟื้นฟูและเร่งการเติบโตเพิ่มผลผลิตได้อีกด้วย เช่นนี้ภายหน้าเธอก็ไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องอีกแล้ว

ซูหย่าฉินเก็บไข่สามฟองออกมาจากระบบมิติ จากนั้นก็นำข้าวที่หุงสุกแล้วตักส่วนหนึ่งลงใส่น้ำที่กำลังเดือด กดบดและคนจนเข้าที่ รอจนเนื้อข้าวละเอียดจึงใส่ไข่สามฟองลงไป ปรุงรสอีกเล็กน้อยก็ได้โจ๊กไข่หอมกรุ่นหนึ่งหม้อ 

ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ ฝีมือการทำอาหารของเธออาจจะสู้ ถังมี่มี่ ดาราสาวตัวแม่ระดับทอปคู่แข่งของเธอไม่ได้  แต่ก็ไม่ได้ย่ำแย่จนต้องอายใคร 

ใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงโจ๊กไข่ง่ายๆ หนึ่งหม้อ กับซาลาเปานึ่งที่ซื้อมาเมื่อวานก็อุ่นแล้วเสร็จ ซูหย่าฉินกลับไปทำความสะอาดบ้านอีกเล็กน้อย ก็ยกอาหารวางตั้งบนโต๊ะตัวเก่า จากนั้นก็ออกไปอาบน้ำล้างคราบเหงื่อไคลออกจากตัว

กลิ่นของอาหารหอมฟุ้งไปทั่วทั้งบ้าน ทำเอาเด็กแฝดทั้งสองที่นอนหลับสนิทเป็นคืนแรกปรือตาตื่นอย่างงัวเงีย แต่เมื่อตระหนักได้ว่าตนอยู่ที่ใด ก็รีบพากันดีดตัวลุกขึ้น มองไปยังเตียงที่ว่างเปล่า 

มารดาไม่อยู่บนเตียง เท่ากับพวกเขาตื่นสาย ครั้งนี้คงถูกตีหนักอีกแน่ๆ  แต่ที่พวกเขาคาดไม่ถึงก็คือ หลังจากเก็บผ้าห่มที่นอนแล้วเปิดประตูออกมา บ้านที่เคยเป็นดั่งกองขยะก็กลายเป็นบ้านที่สะอาดสะอ้านผิดหูผิดตาจนเซียวอี้หยาต้องขยี้ตาซ้ำๆ อยู่หลายหน

"พี่ชาย นี่คือที่ไหน หรือว่าพวกเราสองคนตายแล้ว จึงได้ขึ้นมาบนสวรรค์"

เซียวอี้หยาเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา ขณะที่เซียวอี้เหยาขมวดคิ้วกวาดตามองรอบๆ แน่นอนว่าที่นี่คือบ้านของพวกเขา เพียงแต่เป็นบ้านที่เปลี่ยนไปแล้วนั่นเอง

"พี่ชาย น่ะ... นั่น... โจ๊กไข่กับซาลาเปา สวรรค์ช่างดีจริงๆ"

เด็กหญิงร้องอย่างดีใจ มั่นใจถึงสิบส่วนเต็มว่าตอนนี้ตนได้ตายแล้ว ทว่าในจังหวะที่เธอกำลังพุ่งเข้าไปหาอาหารด้วยความยินดีตื่นเต้น ต้นแขนก็ถูกพี่ชายดึงรั้งเอาไว้

"อย่าแตะต้องอาหารของผู้หญิงใจร้ายคนนั้น"

ผู้หญิงใจร้าย เป็นสรรพนามที่เซียวอี้เหยาใช้กล่าวถึงมารดาอยู่เสมอ ดังนั้นเท้าเล็กๆ ของเซียวอี้หยาจึงหยุดชะงักขยับตัวไปหลบหลังพี่ชายแต่สายตายังคงมองอาหารบนโต๊ะตรงหน้าด้วยแววตาเสียดาย ลำคอเล็กยังกลืนน้ำลายไปหลายอึกจนเซียวอี้เหยาอดที่จะสงสารไม่ได้

"หยาหยา ไปนั่งที่หลังบ้าน พี่ชายจะขึ้นเขาไปเก็บผักป่าแล้วก็ตามหาแม่ไก่ด้วย"

ปกติแล้วในยามกลางวันที่เซียวอี้เหยาขึ้นเขา เพื่อป้องกันไม่ให้เซียวอี้หยาเผลอทำเรื่องร้ายจนถูกมารดาดุด่าทุบตี เขาจึงให้เธอไปนั่งที่ใต้โคนไม้ที่หลังบ้าน รอจนเขากลับมาก็จะแวะรับคนเข้าบ้านพร้อมกัน

ทว่าครั้งนี้ยังไม่ทันได้ออกจากบ้าน ร่างสูงเพรียวของมารดาก็เดินเข้ามาเสียก่อน

"ตื่นแล้วเหรอ นอนหลับสบายไหม"

"แม่! หยาหยาขอโทษ ต่อไปพวกเราจะไม่นอนตื่นสายอีกแล้ว แม่อย่าโมโหพวกเราเลยนะคะ"

คิ้วเรียวของซูหย่าฉินขมวดเข้าหากันแน่น ทั้งที่เธอเอ่ยทักทายด้วยความหวังดี เหตุใดจึงกลายเป็นท่าทีโมโหไปได้เล่า คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยาว หันไปทางแก้วน้ำและแปรงสีฟันที่วางเอาไว้มุมบ้าน

"ไปล้างหน้าแปรงฟันให้สะอาด แล้วรีบกลับมากินข้าว"

เซียวอี้เหยาเห็นท่าทางใส่ใจอย่างผิดปกติของหญิงสาวตรงหน้าก็กำมือแน่น สตรีผู้นี้เพื่อให้ขายพวกเขาได้ราคาดีๆ ไม่เสียดายที่จะสิ้นเปลืองเงินทอง ซื้อเสื้อผ้า ของใช้ และอาหาร เช่นนั้นเขาก็จะตอบสนองใช้ของเหล่านี้ให้เต็มที่ก็แล้วกัน

"หยาหยา พวกเราไปล้างหน้าแปรงฟันกันเถอะ"

................................................