บทที่ 5 หญิงงามไร้ประโยชน์ (1)

หลังจากที่หยางฮ่องเต้ทรงออกพระราชโองการประทานสมรสพระราชทานให้เปาอี้ส่วงและสวีอี้ฝาน ชาวเมืองต่างพากันตื่นเต้นในงานมงคลที่กำลังจะมาถึงอีกในไม่ช้านี้ ทุกคนล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันถึงบ่าวสาวคู่นี้ว่า

'เสียดายเจ้าบ่าวยิ่งนัก'

ด้วยตัวเจ้าบ่าวเป็นถึงแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฮั่น ผู้เปี่ยมไปด้วยความสามารถ อีกทั้งยังหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพเซียน แม้จะสูญเสียการมองเห็นไปจากการรบทัพจับศึกเมื่อสองปีก่อน แต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดน้อยลงเลย ทุกอย่างล้วนดูดีไปเสียหมด ติดอยู่อย่างเดียวคือเจ้าสาว แม้นางจะเป็นสตรีที่มาจากชาติตระกูลสูงส่ง หน้าตางดงามไม่เป็นสองรองผู้ใด ทว่ากลับทำตัวไร้ประโยชน์ วันๆ เอาแต่แต่งตัวทาเครื่องประทินโฉมเดินกรีดกรายไปมา ทำให้ไม่ค่อยมีผู้ใดอยากคบค้าสมาคมด้วยเท่าใดนัก

สวีอี้ฝานหาได้สนใจคำวิจารณ์จากผู้อื่นไม่ หลังจากที่สวีชางหมิงน้องชายนำเรื่องนี้มาเล่าให้นางฟัง นางได้แต่ส่งเสียงหัวเราะด้วยความขบขัน ก็แล้วจะทำไมกันเล่า มีเงินซะอย่าง ท่านพ่อท่านแม่ของนางยังไม่บ่นสักคำ แล้วคนพูดเป็นผู้ใดกัน เหตุใดนางจะต้องใส่ใจด้วยล่ะ

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือน ในที่สุดงานมงคลก็มาถึง ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวของสวีอี้ฝานมุ่งหน้าตรงไปยังจวนสกุลเปา ท่ามกลางคำยินดีรวมถึงคำวิจารณ์จากชาวเมืองสลับปะปนกันไป อีกทั้งยังมีสายตาริษยาของบรรดาสตรีในเมืองหลวงอีก

ผู้ใดได้ได้แต่งงานกับท่านแม่ทัพใหญ่เปาอี้ส่วงแห่งแคว้นฮั่นก็นับว่ามีวาสนามากแล้ว

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวถูกตกแต่งอย่างงดงามกำลังเคลื่อนตัวไปตามถนนที่ทอดยาวไปยังจวนสกุลเปา ทว่าในใจของสวีอี้ฝานกลับเฉยชา นางไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการแต่งงานในครั้งนี้เท่าใดนัก ท่านแม่ทัพเปาพูดถูก การแต่งงานก็เป็นเพียงหน้าที่หนึ่งที่ฮ่องเต้ทรงประทานให้นางกับเขาก็เท่านั้น

"ถึงจวนสกุลเปาแล้วเจ้าค่ะ" เสียงสาวใช้ดังขึ้นจากภายนอก หลังจากที่เกี้ยวเจ้าสาวหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูจวนหลังหนึ่ง ร่างบางในชุดเจ้าสาวสีแดงมงคลก้าวลงจากเกี้ยว หยุดยืนนิ่งอยู่หน้าประตู สวีอี้ฝานเงยหน้าขึ้นมองจวนหลังใหญ่ ดูเหมือนว่าจวนสกุลเปาจะใหญ่โตกว่าจวนสกุลสวีหลายเท่าตัว ไม่นับรวมกับบริเวณสวนอุทยานโดยรอบ

คิดถึงท่านพ่อท่านแม่จัง ครั้นพอนึกมาถึงตรงนี้ก็อดใจหายไม่ได้ แม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงสั้นๆที่นางได้ใช้ชีวิตอยู่ที่จวนสกุลสวี แต่นางก็รู้สึกผูกพันธ์กับที่นั่นไปเสียแล้ว

หยดน้ำตารื้นอยู่ที่หน่วยตา มือบางจึงยกขึ้นปาดมันออกจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว นี่เป็นครั้งแรกที่นางร้องไห้ สวีอี้ฝานรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ตนมีอารมณ์อ่อนไหวเพียงเพราะคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่สกุลสวี

"เข้าไปข้างในเถิดเจ้าค่ะ" เสียงสาวใช้ดังกระตุ้นขึ้นอีกหนเมื่อเห็นว่านางยังคงนิ่งเฉย

สวีอี้ฝานสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะก้าวเดินเข้าไปข้างในอย่างมั่นคง บรรยากาศรอบกายถูกตกแต่งด้วยสีแดงมงคลและดอกตู้เจวียนงดงามราวกับเทพนิยายในความฝัน

ดวงตากลมโตมองผ่านผ้าคลุมหน้าแลเห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่หน้าแท่นพิธี หากเดาไม่ผิดเขาคงเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของนางกระมัง เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่นางไม่เจอเขา แต่เขากลับยังคงหล่อเหลาองอาจเช่นเดิม ร่างบางของสวีอี้ฝานถูกพามายืนเคียงข้างเปาอี้ส่วง จากนั้นพิธีการต่างๆจึงได้เริ่มขึ้น

สวีอี้ฝานทำทุกขั้นตอนด้วยความระมัดระวัง ทว่าในใจสุดแสนจะเบื่อหน่าย ภาวนาขอให้เสร็จสิ้นพิธีแต่โดยเร็ว ทุกการกระทำของนางล้วนอยู่ในสายตาของเปาอี้ส่วง หลายคราที่เขาลอบเห็นนางยกมือขึ้นปิดปากหาว บางครั้งก็ได้ยินเสียงระบายลมหายใจออกมาเบาๆ เขาจึงส่ายศีรษะไปมาเบาๆดเวยความเอือมระอา คิดว่านางไม่อยากแต่งงานกับเขาเพียงผู้เดียวหรือ เขาเองก็หาได้อยากแต่งงานเช่นกัน หากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการประกาศสมรสพระราชทานมาให้ เขาคงไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นหรอก

"ส่งตัวบ่าวสาวเข้าหอ"

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วยาม พิธีการต่างๆก็ได้เสร็จสิ้นลง ในใจของสวีอี้ฝานส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี จากนี้นางจะได้มีเวลากลับไปพักผ่อนเสียที

สวีอี้ฝานเดินตามสาวใช้ไปที่ห้องหอตามลำพัง เหตุเพราะเปาอี้ส่วงต้องอยู่ต้อนรับแขกเหรื่อเสียก่อน ทันทีที่ประตูปิดลง นางจึงรีบกระโดดขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงทันที มือบางถลกผ้าคลุมหน้าให้เปิดออกเหตุเพราะอึดอัดเต็มที เกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนุ่มไปมาด้วยความสุขใจ จนกระทั่งความง่วงงุนมาเยือน เปลือกตาบางจึงค่อยๆปิดสนิทลง