เมื่อเพื่อนรักทะลุเข้าไปในนิยายแล้วตายอย่างอนาถ ฉันจึงกลับไปล้างแค้น!

ฉันกับเพื่อนสนิททะลุมิติเข้าไปในนิยายตระกูลเศรษฐีสุดดราม่า พอภารกิจจบ ฉันก็เลือกที่จะจากไป

แต่เขากลับตกหลุมรักนางเอกผู้หลงใหลและยึดติดในเรื่อง แล้วตัดสินใจจะอยู่ต่อเพื่ออยู่ข้างเธอ

แปดปีต่อมา ระบบกลับบอกฉันว่า เขาถูกนางเอกส่งเข้าโรงพยาบาลจิตเวช และเหลือชีวิตอยู่ได้อีกเพียงสามวันเท่านั้น

ตอนที่ฉันไปถึง เขาถูกมัดอยู่บนเตียงคนไข้ ดวงตาเหม่อลอย ปากก็พึมพำเรียกชื่อของฉันซ้ำไปซ้ำมา

แต่ภรรยาประธานของเขากลับกำลังวางแผนจัดงานแต่งสุดอลังการกับพระเอกผู้เป็นรักแรกของเธอ

ฉันมองดูมือคู่ที่เคยเล่นเปียโนของเพื่อนสนิท ตอนนี้กลับเหลือแต่รอยเข็มถี่ยิบเต็มไปหมด

“นายมาจนได้ ฉันรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านายต้องมาแน่...”

เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “ฉันนี่มันโง่จริง ๆ นึกว่าการอยู่เคียงข้างคือคำสารภาพรักที่ยาวนานที่สุด”

“แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ที่แท้เธอแค่ต้องการบันไดให้เหยียบขึ้นไปเท่านั้นเอง”

“พาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันไม่อยากตายอยู่ที่นี่...”

……

“จ้าวสวิน...” ฉันเอ่ยออกมาเสียงสั่น เครือแหบพร่าเล็กน้อย

“แน่นอน เรากลับบ้านกันเถอะ”

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาอย่างสุดกำลัง ฝืนยิ้มออกมาอย่างยากลำบาก

“ฉันจะพานายกลับบ้านเอง!”

ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาขยับเล็กน้อย เหมือนจะยิ้มให้ฉัน แต่กลับทำได้เพียงกระตุกกล้ามเนื้อแข็งทื่อบนใบหน้าเพียงนิดเดียว

“มู่ฉิน... มู่ฉิน...”

เสียงของเขาแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน คำพูดแต่ละคำเหมือนต้องใช้แรงเฮือกสุดท้ายของชีวิตเอ่ยออกมา

ฉันมือสั่นยื่นออกไป พยายามจะปลดสายหนังที่มัดข้อมือของเขาอยู่

สายหนังนั้นฝังลึกเข้าไปในเนื้อของเขา จนถลอกเป็นแผลมีสะเก็ดเลือดสีแดงคล้ำ

หมอคนหนึ่งในเสื้อกาวน์สีขาวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วเหลือบมองฉันอย่างเย็นชา

“คุณเป็นใคร? หมดเวลาเยี่ยมผู้ป่วยแล้ว”

ฉันหันขวับกลับไปมองเขา แววเย็นชาในดวงตาทำให้หมอคนนั้นเผลอก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

“เขาเป็นอะไรไป?”

หมอขยับแว่นเล็กน้อย แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเป็นทางการตามหน้าที่ว่า

“ผู้ป่วยมีอาการหลงผิดอย่างรุนแรงและมีแนวโน้มใช้ความรุนแรง มาตรการนี้เป็นการป้องกันที่จำเป็น”

“ญาติของผู้ป่วยได้ลงนามในใบยินยอมแล้ว การรักษาทั้งหมดของเราดำเนินไปตามกฎระเบียบอย่างถูกต้อง”

ญาติเหรอ? หรือว่าจะเป็นไอ้คนชั่ว เสิ่นเยว่ซิน?

สายตาของฉันหันกลับไปมองจ้าวสวินอีกครั้ง แล้วค่อย ๆ แหวกแขนเสื้อชุดคนไข้ของเขาออกอย่างระมัดระวัง

มือคู่ที่เคยโลดแล่นอยู่บนคีย์เปียโนสีขาวดำ สร้างบทเพลงที่ไพเราะที่สุดในโลก บัดนี้กลับผอมแห้งจนเห็นกระดูก เต็มไปด้วยรอยเข็มช้ำเขียวปนม่วง รอยเก่าและรอยใหม่ทับซ้อนกันจนแทบหาผิวหนังที่สมบูรณ์ไม่ได้เลย

“เจ็บไหม...” ฉันถามทั้งที่เสียงสั่นเครือกลั้นสะอื้น

เขาดูเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เพียงแค่มองฉันอย่างเหม่อลอย ริมฝีปากขยับเบา ๆ

“เธอกำลังจะแต่งงานแล้ว หนังสือพิมพ์ลงเต็มไปหมดเลย... เธอกับไป่เหรินเซวียน เหมาะสมกันดีเหลือเกิน...”

“พอได้แล้ว!” ฉันตะโกนขัดเขาด้วยเสียงแข็ง หัวใจเหมือนถูกมีดกรีดเป็นชิ้น ๆ

หมอคนนั้นเคาะประตูด้วยท่าทางรำคาญใจ

“ประธานเสิ่นบอกไว้แล้ว ห้ามให้เขามีอารมณ์ตื่นเต้น คุณผู้ชาย กรุณาออกไปเดี๋ยวนี้!”

ฉันไม่สนใจเขา แต่ก้มตัวลงกระซิบเบา ๆ ข้างหูของจ้าวสวิน

“จ้าวสวิน อดทนไว้นะ ฉันจะพานายไปจากที่นี่”

“เราจะกลับไปยังโลกของเราเอง ที่นั่นไม่มีเสิ่นเยว่ซิน ไม่มีไป่เหรินเซวียน มีแค่เราเท่านั้น”

“ฉันยังจองทัวร์แสดงเปียโนรอบโลกให้นายไว้ด้วยนะ แฟนเพลงทั่วโลกกำลังรอนายอยู่”

พอได้ยินคำว่า “เปียโน” แววตาที่ว่างเปล่าของเขาก็ส่องประกายขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานแสงนั้นก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว

“มือของฉัน... ใช้ไม่ได้แล้ว...” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

“พวกเขาฉีดยาให้ฉัน ช็อตไฟฟ้าฉัน ตอนนี้สมองฉันก็ใช้ไม่ดีแล้ว จำโน้ตเปียโนไม่ได้อีกแล้ว...”

ฉันกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดคาวข้นเริ่มเอ่อในปาก

ฉันบอกตัวเองว่าห้ามร้องไห้ เพราะจ้าวสวินยังต้องการฉันอยู่

“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันจะจำให้นาย” ฉันจับมือที่เย็นเฉียบของเขาไว้แน่น

“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่นายยังมีชีวิตอยู่ เรากลับบ้านกันนะ ได้ไหม?”

“ดี... กลับบ้าน...”

แสงในดวงตาของเขาดับลงอย่างสิ้นเชิง ศีรษะเอนพิงลงบนไหล่ของฉัน

ในชั่วขณะนั้น โลกทั้งใบก็เงียบงันลงโดยสิ้นเชิง

คนเดียวที่ฉันห่วงใยที่สุด สายสัมพันธ์เพียงหนึ่งเดียวของฉันบนโลกนี้ ได้จากไปอย่างเงียบงันในอ้อมแขนของฉันเอง

ขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งของเมือง เสิ่นเยว่ซินก็กำลังจัดงานหมั้นสุดยิ่งใหญ่ให้กับรักแรกของเธอ สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งเมือง

บนหน้าจอโทรทัศน์ ใบหน้าที่เปล่งประกายของเธอประดับด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความรัก ข้างกายมีไป่เหรินเซวียนที่ดูราวกับเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบที่สุด

พวกเขากำลังเฉลิมฉลองกันอย่างเอิกเกริก

ฉันกอดร่างของจ้าวสวินที่ค่อย ๆ เย็นลงในอ้อมแขน แล้วหัวเราะออกมา

ในเมื่อพวกเธอปล่อยให้เขาตะเกียกตะกายอยู่ในนรก งั้นฉันจะใช้มือของฉันเอง เปลี่ยนโลกมนุษย์นี้ให้กลายเป็นนรกของพวกเธอ!