บทที่ 40 ใจกลางความมืดมิด(3)

บทที่ 40 ใจกลางความมืดมิด(3)

“คุณหนูมาถึงแล้วหรือขอรับ” เสียงเรียกขานด้วยความยินดี ที่ดังมาจากปากของจางหลง โดยที่ด้านหลังของเขามีผู้คนเกือบทั้งหมู่บ้านมารวมตัวกันอยู่ “พวกเรากำลังรอกันอยู่พอดีเลยขอรับ”

“...”

เย่หัวถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเห็นผู้คนคอยต้อนรับนางด้วยความยินดีแบบนี้ นางรีบลงจากหลังของเจ้าสัง มายืนเก้ๆ กังๆต่อหน้าของผู้คนจำนวนมาก 

ถึงก่อนหน้านี้จะเคยแอบลงมาพร้อมกับเด็กๆอยู่ครั้ง 2 ครั้ง ซึ่งในตอนนั้นก็ไม่ได้มีผู้คนมากมายขนาดนี้ เพราะนางแอบมาดูเด็กเด็กที่ได้เล่นกันอย่างมีความสุขในหมู่บ้านก็เท่านั้น แต่เมื่อต้องมาอยู่ในสภาวะแบบนี้แล้ว นางเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน

“เจ้าหรือคือคุณหนูที่ผู้คนต่างนับถือ เจ้าเด็กตัวกะเปี๊ยกแค่นี้เนี่ยนะ มีอะไรวิเศษนักหนากัน...”

ฮุมมมม

จางหู่ที่แต่เดิมก็เป็นคนปากไวขวานผ่าซากอยู่แล้ว เมื่อมองเห็นเด็กหญิงตัวเล็กนิดเดียว ไม่สมกับอายุด้วยซ้ำ เขาก็เลยหลุดปากออกมา แต่ยังไม่ทันที่เขาพูดของเขาจะสิ้นสุดลง เจ้าสังที่ในตอนนี้ควบตำแหน่งม้าโดยสารของเด็กหญิง ก็แยกเขี้ยวครางฮูมๆ จนคนที่สามารถรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของมันต้องถอยหลังรูดออกไปไกล

“....?”

ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหน มีเพียงแค่จางหู่เพียงคนเดียว เท่านั้นที่กำลังมุดอยู่หลังของชาวบ้าน เพราะมีเพียงแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของเจ้าปีศาจตนนี้

ฮ่า ฮ่า ฮ่า 

ผู้คนต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน โดยมีตัวต้นเรื่องที่เขินอายจนแทบอยากจะมุดดินหนี หากเป็นคนทั่วไปในยุคนี้สมัยนี้ ก็คงเกิดความรู้สึกเคียดแค้นชิงชังเป็นแน่ แต่สำหรับจางหู่ที่อยู่บ้านแห่งนี้มาตั้งแต่เกิด นี่ยังเป็นครั้งแรกในรอบ 3 ปีที่เขาได้กลับมายังบ้านเกิดแห่งนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกสนุกด้วยซ้ำ ที่ได้หัวเราะต่อกระซิกกับผู้คนที่เขาคุ้นเคย แตกต่างจากในช่วงเวลาที่อยู่กับท่านอาจารย์ ที่นอกจากการฝึกการฝึก และการฝึกแล้วก็ไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ

“ข้าขอโทษแทนน้องชายของข้าด้วยนะขอรับ สังก็อย่าถือสาเขาเลย เขาก็เป็นคนปากไวไปอย่างนั้นแหละ มิได้มีเจตนาคิดร้ายต่อนายของเจ้าแม้แต่น้อย เรื่องนี้ข้าขอสาบานด้วยชีวิตของข้าเองเลย”

“ในเมื่อท่านหัวหน้าจางพูดยังงั้นแล้วเจ้าก็พอเถอะ แล้วก็ขอบใจมากนะที่เป็นห่วงข้า” เด็กหญิงเข้าไปลูบขนตรงขาของมันเบาๆ อีกฝ่ายก็โค้ง หัวลงมาหานางให้นางลูบหัวของมัน “ท่านจางหู่ก็อย่าถือสาเจ้าสังมันเลยนะเจ้าคะ มันก็แค่เป็นห่วงข้ามากก็เท่านั้น มิได้ตั้งใจจะทำร้ายผู้ใดหรอกเจ้าค่ะ”

“นี่เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ...”

“เสี่ยวหู่...ถึงข้ากับคุณหนูคงจะไม่ว่าอะไรจะเจ้าก็เถอะ แต่อย่างน้อยถึงเจ้าจะไม่เคารพนาง แต่ควรจะให้เกียรตินางบ้างนะ”

“อะไรกันท่านพี่ ข้ายังไม่ทันได้ว่าอะไรนางเลย”

เฮ้อ...

ผู้เป็นพี่ชายถอนหายใจออกมายาวๆ เหนื่อยใจกับความซื่อบื้อของน้องชาย ที่มีดีเพียงแค่พละกำลังกับนิสัยดีเท่านั้น ก่อนที่จะหันไปกระซิบข้างหูของน้องชายเบาๆ

“เจ้าบอกพี่เองมิใช่หรือว่ามันที่เจ้ากินไปเมื่อคืนนั้นมีผลต่อการฝึกฝนของเจ้ามากเช่นกัน”

“มันก็ใช่ขอรับ แต่แล้วมันทำไมหรือขอรับ”

“ข้าลืมบอกไปอย่างนึง สำหรับสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหนูเย่หัวมอบให้นั้น ถ้าหากว่ามิได้รับการยินยอมจากนาง หรือว่ากระทำผิดไปจากที่นางได้สั่งเอาไว้แล้ว แทนที่จะเป็นผลดี มันกลับส่งผลร้าย เหมือนกับเรื่องที่ข้าเล่าให้ฟังถึง คนก่อนหน้าที่ได้รับขโมยมันของนางไปปลูกที่บ้าน เจ้าจำไม่ได้หรืออย่างไร”

“แต่ว่ามันพวกนั้นพวกเราชาวบ้านปลูกกันเองมิใช่หรือขอรับ ท่านพี่ก็บอกเองนี่ว่ามันเหล่านั้นสามารถเก็บพ่อพันธุ์แม่พันธุ์เอาไว้ปลูกต่อไปได้ ”

“เจ้านี่มันโง่เง่าเสียจริง”

“ข้าทำอะไรผิดอีกแล้วเหล่าท่านพี่ ทำไมถึงได้เอาแต่ว่าข้านัก” จางหู่เริ่มพูดออกมาด้วยเสียงที่ไม่กระซิบแล้ว จางหลงจึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้

“คุณหนูขอรับ เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหนูด้วย และเป็นเรื่องที่ข้าได้กระทำโดยมิได้ขอหรือปอกกล่าวต่อคุณหนูก่อน ข้าหวังว่าคุณหนูจะมิโกรธเคืองพวกข้านะขอรับ เพราะว่าข้าเพียงแค่อยากยืนยันบางสิ่งบางอย่างให้ทุกคนในหมู่บ้านได้เข้าใจเท่านั้น มิได้มีเจตนาร้ายต่อขนหนูเลยแม้แต่น้อย”

“มีอะไรหรือเจ้าคะ” 

.................................