นางร้ายที่รัก : 3

“นะ..นาย!” มะปรางตาโตอ้าปากค้างเมื่อเห็นท่อนเนื้ออวบยาวกำลังชี้โด่มาทางเธอ

เจ้าสิ่งนั้นมันมีขนาดใหญ่มากคงเพราะเขาเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษด้วยล่ะมั้งถึงทำให้ของเขามีขนาดสมตัวอย่างนี้

ท่อนลำยาวปลายหัวมนสีน้ำตาลอมแดงผงกหัวหงึกหงักใส่ราวกับจะเรียกร้องให้มะปรางเข้าไปหา สายตาเว้าวอนจากผู้เป็นเจ้าของมันกำลังถูกส่งให้มะปรางอย่างโหยหา

“มันเป็นของพี่..ทุกอย่างในตัวผมเป็นของพี่คนเดียว” น้ำเสียงทุ้มนุ่มลึกเอ่ยแผ่วเบา

“...”

“เมตตามันบ้าง รักมันหน่อยนะพี่” เมืองเมฆยังคงเว้าวอนสีหน้าออดอ้อน

“ตะแต่ที่นี่มัน...”

“นะครับ...แค่ใช้ปากก็ได้”

บ้าไปแล้วใครจะไปทำกัน มีอย่างที่ไหนอยู่ๆมาขอให้ใช้ปากช่วย อิตาบ้า!

“อื้มมม...อย่างนั้นแหละพี่ ดีอ่าาห์”

เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเมื่อเธอก้มลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าเขาอย่างจำยอม นี่เพราะเห็นสีหน้าที่ดูราวกับทรมานของเขาหรอกนะเธอถึงอยากช่วย หลังจากนั้นก็อ้าปากครอบท่อนลำอวบยาวเอาไว้แล้วใช้ลิ้นดุนดันตรงหัวหยักเบาๆ

“โอ้ววว เสียวหัวชิบ!!อ๊าาาห์ดีจัง” เสียงสบถในลำคอดังสลับกับการส่งเสียงร้องคำราม

รสสัมผัสที่ได้รับก็ไม่ได้ทำให้กระอักกระอ่วนแต่อย่างไร ปลายลิ้นที่กระดกรูดไล้ไปตามลำยาวไม่ได้มีรสชาติน่ากลัวอย่างที่คิด กลับกันมันไม่มีรสหรือกลิ่นไม่พึงประสงค์อะไรเลย แต่ยิ่งดูดให้เขายิ่งทำให้เธอซ่านไปตามร่างกายด้วย

“อื้อออ...อ๊าาาห์” มะปรางเผลอปล่อยปากครางกระเส่ายามที่เขายื่นมือมาเคล้นคลึงหน้าอกกลมสวยได้รูปกระชับนุ่มนิ่มมือ

ก่อนที่เธอจะอ้าครอบมันลงไปอีกครั้งทั้งลำ หลังจากนั้นจึงละมันออกแล้วลากปลายลิ้นเลียไปตามลำจากโคนจรดปลายราวกับว่าตัวเองกำลังดูดไอติมดูอย่างนั้น กลับกันตรงที่ไอติมแท่งนี้ดูท่าจะละลายยาก ยิ่งดูดมันยิ่งแข็งขืนชูชัน

“มะ...ปรางอ๊าาาห์เก่งที่สุดคนดีของผมซี๊ดด” เสียงคำรามสั่นสะท้านไปทั้งร่างกายของเมืองเมฆดังเล็ดลอดเข้าหู

อ๊อก อ๊อก อ๊อก

เมืองเมฆจับหลังท้ายทอยมะปรางไว้มั่นเมื่อยามความเสียวสะท้านมาเยือน สะโพกสอบทำหน้าที่โยกขยับเอวให้เด้งเข้าเด้งออกกระแทกริมฝีปากอิ่มอย่างรัวเร็วในยามที่บางอย่างกำลังจะถึงจุดพุ่งทะยานแล้ว

“อื้อ...เอาๆอ่อย” มะปรางตีหน้าขาเขาคืนบ้างเมื่อเริ่มหายใจไม่ทัน แต่ไม่นานก็มีบางอย่างพุ่งกระฉูดเข้าสู่โพลงปากเล็กจนมันเอ่อล้นทะลักออกมา

“ซี๊ดดดด...อ๊าาาห์” เมืองเมฆคำรามกระเส่าในลำคอก่อนจะถอนลำเอ็นที่ยังแข็งตัวอยู่ออกจากเรียวปากอิ่ม

ส่วนมะปรางก็ไม่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอกลืนกินทุกหยาดหยดเข้าไปจนหมดสิ้น ก่อนที่จะถูกมือหนายื่นเข้ามาเช็ดปาดไล้ริมฝีปากที่ยังมีคราบขาวขุ่นติดอยู่บ้างเล็กน้อย

“อะ..ออกไปได้แล้ว” น้ำเสียงหวานที่พยายามข่มให้ดูดุเอ่ยตะกุกตะกัก

“เสร็จแล้วก็ไล่กันเลยนะ...”

“บ้า!”

“เย็นนี้ไปกินข้าวกับผมนะ”

“มะ...”

“ห้ามปฎิเสธไม่อย่างนั้นผมจะ...”

ยังไม่ทันปฎิเสธเมืองเมฆก็พูดดักเธอเอาไว้ก่อนซะอย่างนั้น และท่าหากเธอปฎิเสธคาดว่าวันนี้กองถ่ายคงจะสงสัยว่าพระเอกกับนางร้ายหายไปอยู่ที่ไหนทำไมไม่มาเข้าฉากเป็นแน่

“โอเคๆกินก็กิน!”

“ดีมากครับ...”

ชมเสร็จก็เดินยิ้มอารมณ์ดีออกไป หลังจากนั้นไม่นานก็มีน้องมาเคาะประตูเรียกให้ไปเข้าฉากถ่ายต่อ

ฉากต่อมาที่ต้องถ่ายต่อเป็นฉากที่วีร่าและเมฆากำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียงในชุดผ้าขนหนูแล้วลินดานางเอกของเรื่องเข้ามาเห็นจนเกิดการลงไม้ลงมือกันขึ้น

ตอนนี้ทั้งมะปรางและเมืองเมฆก็พร้อมถ่ายต่อแล้วทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนเตียงโดยที่มะปรางอยู่ในชุดนุ่งผ้าเช็ดตัวแต่มีการเซฟเกาะอกและกางเกงขาสั้นไว้ด้านใน ส่วนเมืองเมฆสวมเสื้อคลุมเอาไว้ตัวเดียว ผู้กำกับลำดับบทว่าจะเอามุมไหนยังไงดีเรียบร้อยแล้วก็ถึงคิวถ่ายทำจริง

ตอนนี้เป็นเรื่องราวของเมฆาที่แอบเผลอใจไปลักลอบได้เสียกับวีร่าเพื่อนของแฟนสาวนั่นก็คือลินดาที่แสดงโดยลิลลี่ รสิกานางเอกสาวดาวรุ่งที่กำลังมาแรงเป็นพลุแตกในขณะนี้

ตามบทแล้วทั้งสองคนกำลังนอนหยอกล้อกันเล่นบนที่นอนโดยที่บนร่างกายของทั้งคู่มีผ้านวมผืนใหญ่คลุมร่างทั้งสองเอาไว้อยู่ ในระหว่างถ่ายทำช่วงหยอกเย้ากันอยู่นั้น อยู่ๆมือหนาก็เลื่อนมาลูบไล้แถวต้นขาของมะปรางเล่นเสียอย่างนั้น

“คะคุณเมฆาขา...อื้ออย่าแกล้งกันสิคะ” ตามบทแล้วทั้งคู่ต้องนัวเนียกันปลอมๆใต้ผ้าห่มและมะปรางก็ต้องครางเสียงกระเส่าเพื่อความสมจริงในละคร

แต่ทว่าภาพที่ออกมากับดูสมจริงจนผู้กำกับชอบใจและให้ถ่ายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเพราะภาพกำลังสวย ในขณะที่มะปรางต้องกลั้นเสียงครางจริงๆเอาไว้ในยามที่มือซุกซนนั้นชอนไชเข้าไปใต้หว่างขาของเธอเข้า

“เมฆ!อย่าแกล้งอ๊ะ!” มะปรางกัดฟันบอกเสียงเขียวลอดไรฟัน ในขณะที่ตัวสั่นสะท้าน

ให้ตายเถอะ ทำไมเธอหน้าหนาอย่างนี้นะ ยิ่งมีคนดูอยู่ถึงแม้จะไม่กี่คนก็ตามแต่ทำไมร่างกายเธอมันถึงเต้นตามแรงสัมผัสของเด็กบ้านี่ด้วยนะ!

สัมผัสบางเบาที่ต้นขาแต่ทว่ามันทิ้งร่องรอยความซาบซ่านเอาไว้ให้เธอ ปลายนิ้วอุ่นร้อนที่แตะไต่ปัดป่านผ่านเนื้อผ้าบางเบาของกางเกงที่ใจกลางร่างยิ่งทำให้เธอรู้สึกพลุงพล่านจนรู้สึกเหมือนร่างกายมันจะระเบิด

แต่ยิ่งเธอกัดริมฝีปากมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เขาราวกับอยากจะแกล้งกันมากขึ้น เมื่อเมืองเมฆขยี้ปลายนิ้วที่จุดกระสันต์ใจกลางร่างผ่านเนื้อผ้าเบาๆ แต่ทว่ามันกลับทำให้มะปรางเสียวสะท้านเหลือเกิน นี่ตกลงเธอเป็นนางร้ายในจอแล้วยังจะให้เธอเป็นนางร้ายร่านสวาทนอกจออีกด้วยหรือไง

แต่พอเห็นใบหน้าคมคายที่ฉายแววเจ้าเล่ห์และรอยยิ้มที่มุมปากของเขามันก็ทำให้มะปรางนึกหมั่นไส้ขึ้นบ้างคิดว่าจะแกล้งเธออยู่ได้ฝ่ายเดียวรึไงกัน

มะปรางแกล้งทำท่าพลิกตัวไปแสดงหยอกเย้ากับเขาโดยการผลักมือเขาออกจากใต้เรียวขาของตัวเองแล้วเปลี่ยนท่าเป็นนอนซบอกเขาทำท่าทางใสซื่อสไตล์นางร้ายที่เคยเห็นในละครทั่วๆไปเวลาอ้อนฉอเลาะพระเอก จากนั้นมือเรียวเล็กก็เอื้อมลงไปที่ส่วนล่างของเขาบ้างแล้วคว้าหมับเข้าที่น้องรักของเขาจนเต็มกำมือพลางบีบมันแน่นขึ้น

“โอ๊ะ!” เสียงเมืองเมฆเผลอร้องอุทานแต่ไม่ดังมาก แต่กล้องก็ยังถ่ายทำต่อไป

“คุณเมฆาตกใจอะไรหรอคะ?” เสียงหวานเอ่ยด้วยสีหน้าเย้ายวนตามบทบาท

ในขณะที่พระเอกของเรื่องกำลังหายใจติดขัดเพราะถูกมือบางเอาคืนด้วยการรูดท่อนลำแข็งขืนเป็นการเอาคืนอย่างหมั่นเขี้ยว

ลินดานางเอกในเรื่องก็เปิดประตูเข้ามาเจอพอดีพร้อมเสียงกรี๊ดที่ดังลั่นห้อง

“กรี๊ดดด!นังหน้าด้านมายุ่งอะไรกับผู้ชายของคนอื่นเขา” ลินดาที่มาพร้อมพายุอารมณ์ร้อนแรงโดยรี่เข้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยพร้อมทั้งกระชากมือบางที่ยังกอบกุมลำยาวให้หลุดออก มีแวบนึงที่สีหน้าพระเอกของเรื่องเจือแววเสียดายเอาไว้

‘ให้ตาย!กำลังฟินได้ที่เลย’

แล้วหลังจากนั้นลินดาก็ผลักร่างของวีร่าจนล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง

“โอ๊ะ!” เสียงมะปรางอุทานเพราะความตกใจที่ถูกผลักให้ล้มโดยไม่ได้ตั้งตัว

“คัท! น้องลิลลี่ครับในบทไม่ใช่แบบนี้นี่ครับ น้องลิลลี่ต้องเดินเข้าไปตบหน้าพระเอกแล้ววิ่งหนีไปนะครับไม่ใช่ไปผลักน้องมะปรางแบบนี้” เสียงผู้กำกับย้ำบทที่นางเอกต้องเล่นในขณะเมืองเมฆรีบเดินเอาผ้าห่มไปคลุมร่างมะปรางแล้วพยุงร่างระหงให้ลุกขึ้นยืน

“อุ๊ย!ลิลลี่ขอโทษค่ะสงสัยลิลลี่จะท่องผิดบทมา ขอโทษนะคะพี่มะปราง”

สีหน้าขอโทษขอโพยราวกับรู้สึกผิดจริงๆแต่ขัดกับดวงตาที่มองจ้องมาที่มะปรางแข็งกร้าวจนหญิงสาวรู้สึกได้

“ไม่เป็นไรค่ะ...”

“พี่เดินไหวไหม?” เมืองเมฆถามสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย

“อื้อ...ไหวอยู่” มะปรางพยักหน้าก่อนจะไปนั่งพักที่โซฟารอให้พี่ๆทีมงานจัดหาน้ำแข็งมาประคบเท้าให้จนอาการดีขึ้นแล้วจึงลุกไปถ่ายทำต่อ

จนกระทั่งถ่ายจบซีนจนถึงเวลากลับบ้าน มะปรางที่แต่งตัวเสร็จเก็บข้าวของเตรียมกลับก็ยกมือไหว้ร่ำลาพี่ๆทีมงานและนักแสดงคนอื่นๆ ในขณะที่รสิกาก็ปราดเข้าเกาะแขนเมืองเมฆแน่น

“พี่เมฆขาเสร็จงานนี้แล้วจะไปไหนต่อหรอคะ?” ฉีกยิ้มหวานฉอเลาะสุดๆ

“อ่อ...ไปกินข้าวกับพี่มะปรางน่ะครับ” เมืองเมฆหันมาตอบสั้นๆแค่นั้น

“ดีจังงั้นลิลลี่ขอไปด้วยได้ไหมคะ” รสิกาทำหน้าออดอ้อน

“ขอโทษทีครับพอดีวันนี้เราอยากไปกันแค่สองคนเท่านั้นเอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันเนอะ”

เมืองเมฆปฎิเสธจนรสิกาหน้าม้านไปเลย แต่กระนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะไว้วันหน้าเราค่อยไปด้วยกันทีหลังก็ได้งั้นลิลลี่ขอตัวก่อนนะคะ”

“โอเคครับ”

“พี่อยากไปกินร้านไหนดี” ตอนนี้พวกเราก็กำลังอยู่ในรถบนถนนที่รถก็กำลังติดไม่ขาดสาย

“อืม..ร้านไหนก็ได้พี่กินได้หมดแล้ว” มะปรางตอบเสียงอ่อน

“งั้นถ้าให้กินผมล่ะพี่จะยอมไหม” 

“บ้า!” ค้อนให้หนึ่งทีแล้วสะบัดหน้าหนีไปทางอีกฝั่งของประตู

ไม่นานรถก็มาจอดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่คนไม่ค่อยพลุกพล่านและเป็นส่วนตัวดี ภายในร้านก็จัดตกแต่งได้น่ารักมากเลยทีเดียว

“คุณเมืองเมฆสวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับพี่จอย”

เสียงพนักงานกล่าวทักทายต้อนรับราวกับคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

.

.

.