มนต์มหาเสน่ห์ : 1

“พี่ทิวจ๋า..พะ..พี่ทิวฮือๆอย่าไปเลยนะมะลิรักพี่นะอยู่กับมะลิเถอะไหนพี่เคยสัญญากับมะลิไว้ว่าจะรักมะลิแค่คนเดียวไงฮึ่กๆ” 

หญิงสาวรูปร่างบอบบางนามว่า ‘มะลิ’ ปีนี้อายุยี่สิบปีก้มลงคุกเข่ากอดขาชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมคายที่มีท่าทีฉุนเฉียวพลางสะบัดขาหนีให้หลุดจากการเกาะกุมจากร่างบางที่กอดขาไว้อยู่

“ปล่อย!กูบอกให้ปล่อยถุ๊ย!สภาพแบบนี้หรอมึงจะให้กูรักมึงแค่คนเดียวหัดส่องกระจกดูบ้างสภาพแบบนี้ใครจะเอามึงลง”

‘ทิว’ เสียงผู้เป็นสามีตะโกนด่าทออย่างหยาบคายและไม่นึกไยดีผู้เป็นเมียที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเลยสักนิด เขาก้มลงมองเมียด้วยสายตาเหยียดหยามใบหน้าที่เคยสดสวยโสภาบัดนี้ดูกระดำกระด่างเพราะเอาแต่ตากตรำทำงานเก็บเงินไว้ให้ลูกน้อยที่ตั้งใจว่าจะปล่อยให้มีในเร็วๆนี้ ผิวพรรณที่เคยขาวผ่องกับแห้งกร้านและดำเพราะตากแดดต่างลมมาเยอะ

“พี่ทิวจะให้มะลิทำยังไงพี่ทิวถึงจะไม่ทิ้งมะลิไป...อย่าไปจากมะลิเลยนะฮึกๆมะลิอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่” มะลิยังเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ก้มหน้ากอดขาผู้เป็นสามีอย่างอ้อนวอนไม่ให้เขาเก็บเสื้อผ้าหนีไป

“อยู่ไม่ได้หรอ?อยู่ไม่ได้มึงก็ไปตายซะไป๊!ถอยไปซิโว๊ยเกะกะอยู่ได้น่ารำคาญเมียกูมารอนานแล้ว”

“แต่มะลิก็เป็นเมียพี่เหมือนกันนะพี่ทิวจ๋า”

“มึงไม่ใช่เมียกูอีกแล้วเพราะกูไม่เอามึงแล้วออกไป!อย่ามายุ่งกับกู”

“ไม่เอามะลิไม่ให้พี่ไปฮือๆมะลิรักพี่อยู่กับมะลิเถอะนะอย่าทิ้งมะลิไปเลย”

แต่ทิวก็หาได้สนใจไม่ชายหนุ่มสะบัดขาออกเต็มแรงจนคนที่นั่งเกาะขาอยู่กระเด็นไปกระแทกแคร่ไม้จนหัวไปฟาดได้เลือด

แต่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาใจอ่อนได้ ชายหนุ่มเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเขื่องไปตามทางโดยมีร่างบอบบางที่นั่งร้องไห้โฮๆมองตามจนสุดสายตา

มะลิมองตามร่างสูงใหญ่ของสามีที่ลากกระเป๋าเดินไปขึ้นรถที่มาจอดรอที่หน้าบ้านโดยหญิงสาวรูปร่างอรชรหน้าอกอวบใหญ่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้น้ป็นคนมารับไป สายตาที่มองมามีแววเหยียดหยามและสะใจภูมิใจที่ทำให้ผู้ชายคนนึงทิ้งเมียมาอยู่กับตัวเองได้ถูกส่งมาให้มะลิที่ร้องไห้คร่ำครวญราวกับคนจะขาดใจ

พวกเขาขึ้นรถขับออกไปแล้วทิ้งไว้ก็แค่หญิงสาวรูปร่างผอมบางนั่งร้องไห้เสียงดังที่หัวมีแผลปริแตกเลือดไหลซิกๆแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจเอาแต่นั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

ไม่นานก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์คันนึงขี่มาจอดหน้าบ้านพร้อมเสียงเท้าก้าวเข้ามาในบ้านอย่างเร่งรีบ

“อีมะลิ!อีมะลิ!ต๊ายชิบหายแล้วทำไมเลือดออกเยอะอย่างนั้นวะน่ะนี่อย่าบอกนะว่าไอ้พี่ทิวของมึงเป็นคนทำน่ะ!”

‘แสนซน’ เป็นเพื่อนสนิทกับมะลิตั้งแต่เด็กๆเจ้าหล่อนเป็นคนแก่นแก้วเปรี้ยวซ่าไม่เคยกลัวใคร เมื่อครู่เธอเห็นแล้วว่าไอ้พี่ทิวผัวเพื่อนมันไปกับผู้หญิงก็เลยเอะใจว่าคงมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆก็เลยรีบบึ่งมอไซค์มาหามะลิแล้วก็เป็นจริงดังคาด เมื่อมาถึงก็เห็นเพื่อนเลือดอาบหัวมาเชียว

“ฮือๆๆแสนซนพะ..พี่ทิวเค้าทิ้งกูไปแล้วฮะ..ฮึ่กๆกูทำใจไม่ได้อ่ะมึงกูรักเขามาก” มะลิเอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญถึงคนที่ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี

แสนซนส่ายหัวอย่างอ่อนอกอ่อนใจกับผู้เป็นเพื่อน หล่อนเตือนเพื่อนหลายครั้งแล้วเรื่องที่จะคบกับผู้ชายคนนี้ บอกแล้วว่ามันเป็นคนเจ้าชู้ไม่เอาไหนสัญดานผู้ชายเจ้าชู้มันตัดไม่ขาดหรอก ต่อให้แต่งงานแล้วมันก็ไปได้เรื่อยๆอยู่ดี

วันที่มะลิมาบอกหล่อนว่ามันจะแต่งงานกับไอ้พี่ทิวหล่อนก็เตือนเพื่อนไปแล้วนะว่ามันไม่ใช่คนดี เจ้าชู้แถมยังขี้เกียจตัวเป็นขนอีก แต่ไม่รู้อะไรไปบังตามันจนถึงขั้นตามืดบอดบอกอะไรเตือนอะไรก็ไม่ฟัง แล้วดูสิเพิ่งแต่งงานไปยังไม่ถึงหนึ่งปีด้วยซ้ำลายมันก็ออกเสียแล้ว โชคดีที่ยังไม่ถึงขั้นมีลูกมีเต้าด้วยกัน

“อีมะลิ!กูว่ามึงเก็บน้ำตาไว้ร้องไห้ตอนพ่อแม่มึงตายซะยังดีกว่าอีกนะ อย่าไปเสียน้ำตาให้ผู้ชายสารเลวแบบนั้นเลยเปลืองน้ำตาเปล่าๆ” แสนซนบอกด้วยสีหน้าหมั่นเขี้ยว

ไม่รู้จะเสียอกเสียใจทำไมนักหนากับอีแค่ผู้ชายสารเลวแค่คนเดียว ดีเสียอีกที่เห็นธาตุแท้ของมันตั้งแต่ตอนนี้ไป

“มึงไม่เคยรักใครมึงไม่มีวันเข้าใจหรอก!” มะลิขึ้นเสียงใส่เพื่อนอย่างลืมตัว

“เออ!คนอย่างกูมันไม่เคยรักใครแต่มึงรู้อะไรไหมว่าก่อนที่มึงจะไปรักใครได้มึงต้องรักตัวเองให้ได้ก่อน ที่กูมาก็เพราะว่ากูเป็นห่วงแต่ถ้ามึงจะไม่เห็นงั้นกูกลับก็ได้!” ตะตอกใส่เพื่อนกลับแล้วก็เตรียมตัวจะเดินหนีไป แต่มะลิก็ถลาเข้ามาเกาะแขนเสียก่อน

“ฮือๆเค้าขอโทษอย่าโกรธเค้าเลยนะ” มะลิทั้งร้องไห้ทั้งพูดไปขนแทบฟังไม่ได้ศัพท์

“เออ!ไป..ไปขึ้นรถจะพาไปทำแผลก่อน” แสนซนบอกพร้อมกับจูงมะลิไปขึ้รถมอไซค์พาไปทำแผลที่สถานีอนามัยใกล้บ้าน

ผลปรากฎว่ามะลิต้องเย็บถึงสามเข็มเพราะเป็นแผลลึกอยู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังแก้ตัวให้สามีว่าเขาไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุ เสร็จจากทำแผลสองสาวก็ไปนั่งกินข้าวที่ร้านเจ๊จิ๋มหน้าปากซอยกัน

ภายในร้านเจ๊จิ๋มวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษไม่รู้วันนี้ที่นี่มีอะไรดีๆกันถึงได้มีคนเข้ามากินในร้านไม่ขาดสาย

“เจ๊ๆวันนี้เค้ามีอะไรกันหรอทำไมคนเยอะจัง”

หลังจากสั่งข้าวไปเสร็จเจ๊จิ๋มก็เอามาเสริฟแสนซนก็เลยถามขึ้นดู ส่วนมะลิก็ยังนึกก้มหน้ากลืนก้อนน้ำตาอยู่

“อ้าวก็วันนี้เค้ามีพ่อหมอร่างทรงมาเปิดสำนักใหม่ไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้ข่าวกับเค้าน่ะฮึที่สำคัญนะเค้าว่าแม่นมากๆเลยทำพิธีเสดาะเคราะห์ต่อชะตาได้ แล้วก็ได้ข่าวว่าเค้าว่ากันว่าใครผัวทิ้งเมียทิ้งไปเข้าพิธีลงนะหน้าทองนะผัวกลับมาเมียกลับมาทุกราย”

เจ๊จิ๋มผู้เป็นคล้ายดั่งโทรโข่งประจำหมู่บ้านบอกยาวเหยียดเป็นผลให้มะลิที่นั่งหน้าซีดหูตาเป็นประกายขึ้นมาเชียว

“จริงหรือจ๊ะเจ๊จิ๋ม!”

“เอ้อก็จริงสิวะ...อ้าวว่าแต่เอ็งข้าได้ข่าวมาว่าไอ้ทิวผัวเอ็งมันทิ้งไปกับอีพวกพริตตี้นมโตแล้วไม่ใช่หรอ?” เจ๋จิ๋มก็ยังแทงใจดำอีกนะ

“ฮือๆเจ๊อย่าพูดสิหนูอุตส่าห์เพิ่งหยุดร้องไห้แล้วนะ”

“เออๆโทษๆว่ะปล่อยมันไปเถอะผัวเลวๆแบบนั้นอย่าไปสนใจเลย”

เจ๊จิ๋มว่าแล้วก็เดินกลับไปทำอาหารต่อให้คนที่เข้ามาสั่งเรื่อยๆจนกระทั่งพวกเธอกินเสร็จแล้วก็เดินออกจากร้านไป

“นี่มึงคงไม่คิดจะไปทำพิธีบ้าบออะไรตามที่เจ๊จิ๋มเค้าเล่าหรอกใช่ไหม?” แสนซนหันมาคาดคั้นเมื่อเห็นแววตามาดมั่นของเพื่อนเข้า

“คิด!กูก็แค่อยากลองให้โอกาสพี่ทิวอีกสักครั้งเท่านั้น...นะกูขอลองอีกสักครั้งมึงพากูไปหน่อยนะ”

“โถ...อีควาย!ไปไถนาไปมึงอ่ะ” แสนซนด่าเพื่อนแรงๆอย่างอดโมโหไม่ได้แต่ก็ต้องใจอ่อนพามันไปอยู่ดี

ชั่วโมงต่อมาสองสาวก็มานั่งอยู่บนตำหนักพ่อหมอร่างทรงที่ผู้คนมากมายจากไหนไม่รู้มารอดูกัน ตอนแรกพวกเธอก็แปลกใจว่าทำไมพ่อหมอที่นี่เค้าดังจัง แต่พอได้มาเห็นหน้าพ่อหมอก็ชักไม่แปลกใจแล้วล่ะ

ว่าแต่นั่นใช่พ่อหมอจริงๆหรอทำไมเขาไม่เห็นเหมือนพ่อหมอตามละครที่เธอเคยดูมาเลยล่ะ ในละครหลายๆเรื่องที่มะลิเคยดูพ่อหมอนี่ก็น่าจะอายุอานามห้าสิบหกสิบปีขึ้นไปแล้วนะ แต่นี่พ่อหมอตรงหน้าพวกเธอดูรวมๆแล้วอายุน่าจะไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำมั้ง

ถ้าพ่อหมอจะรูปหล่อและมาดเข้มซะขนาดนี้ โดยเฉพาะสาวๆที่หลายที่มานั่งรอตาเป็นมันกันเลยเชียว กว่าถึงคิวพวกเธอก็เล่นเอานั่งรอจนตูดแทบติดพื้นไปแล้ว

ถึงคราวที่พวกเธอต้องเข้าไปพบพ่อหมอบ้าง มะลิสั่นๆเพราะเกิดอาการประหม่าขึ้นมาถึงจะปักใจรักมั่นแต่ผัว แต่เมื่อเจอพ่อหมอหนุ่มหล่อล่ำในชุดขาวก็อดจะตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

“มาหาพ่อวันนี้มีอะไรจะให้ช่วยก็ว่ามา” พ่อหมอหนุ่มถามแววตาคมกริบมองมาที่มะลิจนหญิงสาวสั่นไปทั้งตัว

“คะ..คือว่าพ่อหมอจ๋าช่วยทำให้สามีลูกกลับมาได้ไหมเจ้าคะ เค้าทิ้งไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น พ่อหมอช่วยดึงให้เขากบับมาได้ไหม?” มะลิถามทั้งน้ำตานองหน้าถึงผัวจะเคยร้าย แต่ที่ผ่านมาเขาเคยแสนดีกับเธอมาก่อน

“อืม..ได้สิ!แต่ต้องดูฤกษ์ทำพิธีก่อนนะ...” พ่อหมอไปคว้าปฏิทินมาดูสักพักจึงหันมาพูดต่ออีกครั้ง

“คืนพรุ่งนี้เป็นฤกษ์ดีพอดีเวลาสองยามให้มาที่ตำหนักนี้ก็แล้วกัน”

“ห๊าา!ดึกดื่นให้มาทำบ้าอะไรวะ” แสนซนบ่นพัมพัมทำให้ลูกศิษย์ที่นั่งข้างๆพ่อหมอมองตาเขียวปั๊ด

“จริงหรอคะพ่อหมอ...จะช่วยให้เขากลับมาได้จริงๆใช่ไหมคะ?”

“ถ้าคิดว่าไม่เชื่อไม่ได้ก็ไม่ต้องมาให้เสียเวลาหรอก” พ่อหมอตอบเสียงเรียบแววตาคมกริบมองมาที่มะลิด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก

“มาค่ะๆลูกจะมาต้องเตรียมอะไรมาบ้างคะพ่อหมอ”

“ไม่ต้องเดี๋ยวพ่อจะเตรียมเอาไว้ให้เอง”

“ขอบคุณพ่อหมอมากนะคะ”

หลังจากนั้นพูดคุยรายละเอียดกันอีกเล็กน้อยก็เป็นอันเสร็จพิธีทั้งคู่ก็ขอตัวกลับ

“มะลิ!มึงจะมาจริงๆหรอตีสองเนี่ยนะจะมีหมอไหนบ้ามาทำพิธีให้เชื่อถือได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูก็รู้ว่ามิจฉาชีพชัดๆ” แสนซนบ่นออกมาดังๆ

“มึงกูขอลองดูสักครั้งนะถ้าสำเร็จแล้วได้พี่ทิวกลับคืนมาก็ถือว่าเป็นโชคดีของกูไปแต่ถ้าม่ก็ถือว่ากูได้ลองดูแล้ว” มะลิบอกเพื่อนน้ำเสียงอ้อนวอน

“เออๆแล้วแต่มึงล่ะกันถ้างั้นกูจะไปเป็นเพื่อนเผื่อมีอะไรไม่ชอบมาพากลจะได้ช่วยกันได้” แสนซนคนรักเพื่อนจำต้องยอมเพราะไม่อาจห้ามได้

เธอรู้ดีว่ามะลิเป็นคนน่ารักเรียบร้อยปกติเป็นคนพูดง่ายๆ แต่ว่าถ้าอะไรที่เจ้าตัวยืนยันว่าจะทำแล้วต่อให้เอาช้างมาฉุดมันก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ ดังนั้นเธอก็จะยอมให้เพื่อนลองทำไป เพราะยุคสมัยนี้แล้วบอกตามตรงว่าเธอไม่เชื่อเรื่องพวกนี้หรอก

มันมีจริงที่ไหนกัน...งมงาย!

.

.