รสรักสาวนักร้อง : 5 (จบ)

เช้าวันต่อมา~

“อ๊ะ!” เสียงฉันที่ร้องขึ้นเพราะเจ็บเสียดที่หว่างขาขณะตื่นมาแล้วขยับจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้งเพราะความเจ็บแปลบใจกลางกาย

ให้ตายเถอะ!สภาพฉันเหมือนไปถูกใครรุมโทรมมายังไงอย่างงั้นแหละ ครั้งแรกของฉันเขาไม่เบามือให้กันบ้างเลย! ไม่ใช่สิที่จริงเขาก็อ่อนโยนกับฉันนะ แต่ว่าเขาแต่ทำมันหลายครั้งไปหน่อยเท่านั้นเอง

ตามเนื้อตัวฉันเต็มไปด้วยรอยจ้ำสีแดงตั้งแต่ซอกคอ ร่องอก เนินนมลงไปถึงหน้าท้อง แม้แต่ต้นขาด้านในก็ยังถูกดูดนี่ชาติที่แล้วเขาเกิดเป็นแวมไพร์รึเปล่านะ?

เขา..ดุมากจริงๆ ทำยังกับไม่เคยเอาใครมาก่อนอย่างนั้นแหละ ท่าทางของเขาก็ผู้เชี่ยวชาญมาเองนี่แหละ แต่ทำไมเล่นกับร่างกายฉันจนหนักหน่วงขนาดนี้ก็ไม่รู้

ขืนเป็นอย่างนี้ทุกวันคาดว่ากว่าจะครบกำหนดสามเดือนถ้าไม่ท้องโตซะก่อนก็คงจะหาผัวไม่ได้เพราะไม่มีใครเอา!

เดี๋ยวนะ...ท้องงงง!

เห้ย!เมื่อคืนที่เรากระหน่ำกันหลายต่อหลายครั้งเขาไม่ได้ใส่ถุงยางเลยนี่หว่า!

ชิบหายแล้ว!!อีสีฟ้าตายแน่ๆ

ลำพังเลี้ยงตัวเองให้รอดไปวันๆก็เหนื่อยจะตายห่า ไม่อยากให้ใครต้องมาลำบากไปด้วยเลย

หึ!แล้วดูคนทำสิ!นอนสบายไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเลย...

ใช่สิ!เขาไม่ได้เป็นคนอุ้มท้องนี่!

ขณะที่สมองคิดล่องลอยไปไกล อาการจิตตกก็เข้ามาในหัวความคิดมากมายสารพัดแวบเข้ามาในสมอง ตอนอุ้มท้องเลี้ยงลูกคนเดียว มือนึงหอบลูกอีกมือจับไมค์ร้องเพลง

เหอะ!มีลูกติดใครที่ไหนเขาจะจ้างมาร้องเพลงกัน...

ความสนุกชั่วคราวกำลังทำให้ฉันทุกข์ทน อยู่ๆก็ร้องไห้โฮออกมาหน้าตาเฉยจนคนที่นอนหลับสบายตกใจสะดุ้งตื่น

“คนดีร้องไห้ทำไมครับหื้อ” เขาวาดวงแขนโอบรอบร่างกายเปลือยเปล่าของฉันจนไอความร้อนเรากระทบกันเป็นวงกว้าง

“ฮื่อๆๆสีฟ้าไม่พร้อมๆฮึกๆเอาตัวเองยังไม่รอดเลยจะเลี้ยงลูกคนเดียวได้ยังไง!ทะ..ทำไมคุณไม่ป้องกัน!” ฉันร้องไห้หนักขึ้นเมื่อภาพในหัวมันเด่นชัดอยู่ในหัว

“ฮ่าๆๆๆโถ!เด็กน้อยนี่คงจะคิดอะไรเป็นตุเป็นตะอยู่ในหัวสิท่า” เขาหัวเราะขึ้นมาเต็มเสียงซะงั้น

“หัวเราะอะไร!มันไม่ตลกนะสีฟ้าซีเรียส!” ฉันตวาดใส่เขาอย่างเหลืออด

“ใจเย็นๆครับสีฟ้า...แล้วฟังพี่” เขารั้งศีรษะฉันให้มาแนบซบบนอกแกร่งของเขา

หื้มม!คนอะไรตัวหอมจังขนาดเพิ่งตื่นนอนนะเนี่ย!

ว่าแต่ฉันน่ะเป็นอะไร!ตื่นมาก็หื่นเลยเชียว

“เมื่อคืนสีฟ้าบอกกับพี่ว่าอะไรจำได้ไหม?” เขาถามน้ำเสียงทุ้มนุ่ม

“คะ..คือว่าช่างมันเถอะค่ะพี่อย่าไปคิดมากเลยคิดเสียว่าสีฟ้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน”

น่าอายจะตาย!ใครจะไปอยากจำ!

“สีฟ้า!” เขาลากเสียงดุก่อนจะพูดขึ้นต่อ

“พี่ไม่เคยรังเกียจสีฟ้า...” วินาทีต่อมาฉันก็เงยหน้ามองเขาตาค้าง

“พี่รู้สึกอย่างที่สีฟ้ากำลังรู้สึก!” เขาก้มกระซิบข้างหูเสียงพร่า สองมือแตะไต่ไปตามหน้าท้องขาวเนียนของฉัน

“หมะ..หมายความว่ายังไงคะ?” ฉันตะครุบมือที่กำลังเลื่อนขึ้นเกาะกุมสองเต้าของฉันอย่างตื่นเต้น

“พี่รักสีฟ้า..แอบรักมาตั้งนานแล้ว” เขาก้มหน้าโหนกแก้มขาวๆขึ้นริ้วแดงราวกับกำลังขัดเขิน

“จริงหรอ?แสดงว่าที่เราเจอกันเมื่อคืนก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างนั้นใช่ไหมคะ?”

“ใช่...พี่เป็นคนรีเควสให้สีฟ้ามาร้องงานนี้เองกะว่าถ้าไม่ยอมตกลงดีๆพี่ก็จะฉุดซะเลย!” เขาบอกเสียงกรุ้มกริ่มทำตาแวววาวใส่

“แสดงว่าพี่รู้จักสีฟ้ามาก่อนหรือคะ?”

“ใช่พี่ติดตามสีฟ้ามาตั้งแต่สามปีที่แล้ว ตอนนั้นสีฟ้ายังเป็นหางเครื่องตัวเล็กๆอยู่เลย”

“คุณพระ!พี่แอบชอบตั้งแต่สีฟ้าอายุสิบหกเลยหรอ?” ฉันอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง

นี่มันละครทีวีชัดๆ!

“จริง...พี่เคยตามเพื่อนไปดูเวทีนักร้องตามงานและก็ไปถูกใจหางเครื่องตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็เลยไปขอไอจีเธอจากหางเครื่องอีกคน แล้วหลังจากนั้นพี่จะส่องไอจีแอบดูตลอด บางทีก็ตามไปแอบดูจนกระทั่งสีฟ้าได้ขึ้นเป็นนักร้อง!”

“จะ..จริงหรอ?” ฉันถามอย่างคนเลื่อนลอย

“อือฮึ...” เขาครางตอบส่วนมือก็ยุ่มย่ามก็เนื้อตัวฉันไปด้วย

“แล้วทำไมเพิ่งมาเอาตอนนี้” ฉันถามขณะที่เอนซบฟังเสียงหัวใจของคนตัวโตที่เต้นถี่ขึ้นเร็วขึ้นๆ

“ก็รอให้พ้นข้อหาพรากผู้เยาว์ไปก่อนน่ะสิ!แต่ตอนนี้... ‘เอา’ ได้แล้ว”

“คนบ้า!”

เขาว่าพร้อมกับกดจูบลงบนกลีบปากนุ่มๆของฉันเป็นจูบรับอรุณในยามบ่ายคล้อย มือไม้ซุกซนแตะไต่ไปตามหน้าท้องแล้วเคลื่อนสูงขึ้นไปที่อกอิ่มกระชับ

“พะ..พี่กรณ์ขาา!พอได้แล้วไหม!สีฟ้าตัวช้ำไปหมดแล้วนะ เก็บเอาไว้กินวันหลังบ้างก็ได้”

“หื้มมม...ก็หนูอยากหอมทั้งตัวเลยทำไมล่ะชิมเท่าไหร่ก็ไม่พอ...เอาเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ!” เขากระซิบเสียงหวานเข้าใส่ชิดใบหู

“พอก่อนนะ...นะคะ!แค่นี้สีฟ้าก็จะเดินไม่ไหวแล้ว” ฉันโอดครวญเสียงเบาหวิว เอาจริงตอนนี้ไม่มีแรงจะทำอะไรด้วยซ้ำ

จ๊อก!จ๊อก!

“อุ๊ย!” เสียงท้องฉันดังโกรกกรากประท้วงหิวข้าวเสียแล้ว

“ฮ่าๆๆๆสงสัยเมื่อคืนจะเสียพลังงานไปเยอะสิท่าป่ะๆไปอาบน้ำแล้วไปหาอะไรกินกัน”

“ก็ได้ค่าแต่ว่าแยกกันอาบน๊าา!” เพราะถ้าอาบด้วยกันวันนี้คงไม่ต้องได้ไปไหนหรอก

“อือฮึ!ยังไงเราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันไปอีกแสนนานอยู่แล้วล่ะ” ไม่รู้ว่านานของเขามันจะเป็นเวลาอีกเท่าไหร่ สามเดือนหกเดือนหรือปีนึงหรือว่าตลอดไป แต่ฉันก็กำเงินหนึ่งล้านไว้ในกระเป๋าได้แล้วล่ะ จากนี้ก็ถือว่าซื้อความสุขให้ตัวเองแล้วกัน

พี่กรณ์พาฉันไปกินข้าวที่ห้างพาเดินช้อปปิ้งโดยที่ฉันไม่ต้องเสียเงินเองสักบาท  ที่จริงฉันก็เกรงใจเขาอยู่นะ แต่โบราณว่าไว้ถ้าคนให้เพราะเขาตั้งใจให้อย่าไปปฏิเสธให้เสียน้ำใจเขาเลย แล้วก็งกตัวแม่อย่างฉันก็จะได้ประหยัดตังค์ตัวเองไปด้วย

กินอิ่มตังค์ ตังค์ไม่ได้เสียสักบาท!

“หนู...เดี๋ยวพี่ขอแวะที่บริษัทสักแป๊บนึงได้ไหม” ระหว่างจะขับรถออกจากห้างเขาก็หันมาถามเสียงอ่อนโยนจนฉันระทวย

“ได้สิคะ!แต่ว่าสีฟ้าขอรอที่รถนะ”

“ทำไมต้องรอที่รถ สีฟ้ามากับพี่จะกลัวใครเห็นหรอ?”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ สีฟ้ากลัวพี่จะอาย!สีฟ้าเป็นแค่นักร้องตามร้านธรรมดาไม่เหมาะกับพี่สักนิดไม่อยากให้ใครมองพี่กรณ์ไม่ดี”

“ดีไม่ดีไม่ได้อยู่ที่พวกเขาจะมอง...มันอยู่ที่ตัวพี่ว่าจะมองหนูแบบไหนมากกว่า แล้วพี่ก็ไม่เคยอายแถมยังภูมิใจด้วยซ้ำที่ได้เป็นเจ้าของตัวหนู เพราะฉะนั้นอย่าไปแคร์คนอื่นนอกจากพี่เข้าใจไหม”

“เข้าใจแล้วค่ะ...ขอบคุณนะคะ” ฉันโผเข้ากอดเขาเต็มหัวใจ รู้สึกตัวลอยขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ

“ครับ...” เขายื่นฝ่ามือหนามาลูบบนกลุ่มผมสลวยของฉันเบาๆและแฝงไปด้วยความทนุถนอม

ไม่นานก็มาถึงที่บริษัทเขาที่เมื่อคืนฉันยังมาร้องเพลงอยู่...

“สวัสดีค่า...บอส! เอ๊ะวันนี้มากับสาวที่ไหนอ่ะ” เสียงพนักงานที่ยกมือไหว้เอ่ยทักทายพี่กรณ์และเอ่ยทักทายฉันไปด้วย

สายตาพนักงานต่างพากันมองมาที่ฉันอย่างนึกสงสัย โดยเฉพาะพวกผู้ชายที่มาถามค่าตัวฉันเมื่อคืนนี้ที่มองมาทางฉันอย่างหยามเหยียด

“นี่ว่าที่เมียผมเอง” เขาบอกยิ้มๆพลางสอดมือมาโอบรอบเอวฉันในขณะที่ฉันตัวจะลอยติดเพดานไปแล้ว

“ว้าว!ว่าที่เมียแปลว่า...เร็วๆนี้” เสียงพนักงานต่างแซวกันสนุกสนาน แต่มีบางคนที่หน้าถอดสีลงทันใดก่อนจะกลายเป็นซีดเซียวในเวลาต่อมา

“อื้ม” เขารับแล้วจูงมือฉันเดินเข้าไปในห้องของผู้บริหาร

“ขอพี่ตรวจเอกสารแป๊บนึงนะ” เขาหันหน้ามาบอกหลังจากให้ฉันนั่งรอที่โซฟารับแขกในห้อง

“ได้ค่ะไม่ต้องรีบก็ได้สีฟ้ารอได้” หล่อ รวยแสนดีอย่างนี้สีฟ้ามีเวลารอให้ทั้งชีวิตแหละ!

ฉันก็นั่งดูนิตยสารทำอาหารนู่นนี่นั่นไประหว่างรอ แล้วฉันก็ยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง อาจเป็นเพราะวันนี้ฉันใส่กระโปรงยีนส์สั้นกับเสื้อเชิ้ตแบบน่ารักๆมาล่ะมั้ง ถึงทำให้พอสังเกตุเห็นว่าแม้ว่าเขานั่งก้มหน้าทำงาน แต่บ่อยครั้งที่เขาลอบมองผ่านใต้กระโปรงฉันอยู่บ่อยๆ

เห็นแบบนี้ฉันก็ยิ่งอยากแกล้งก็เลยนั่งแยกขาอ้าออกจากกันจนให้พอเห็นชั้นในวับๆแวมๆกับต้นขาขาวๆยั่วยวนเขาเล่นๆ

เอื้อก! เสียงกลืนน้ำลายดังอึกใหญ่มาจากคนตัวโตที่นั่งเหงื่อตกทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์เย็นเฉียบ

“สีฟ้าครับ...” สักพักเขาเงยหน้าเรียกฉันเสียงอ้อนกระเส่า

“ขา...” ฉันเลิกคิ้ววางนิตยสารในมือลงบนโต๊ะแล้วเดินมาหาเขา

“มานั่งนี่เร็วครับ” เขาตบลงบนหน้าตักตัวเองตุบๆแล้วกระตุกยิ้มร้ายใส่

“ให้สีฟ้ามานั่งตักทำไมคะเกะกะออก เดี๋ยวทำงานไม่ถนัดนะ” ฉันที่เดินไปทรุดนั่งบนตักแข็ง...แกร่งแล้วโอบรอบลำคอฉอเลาะเขา

“ถนัดไม่ถนัดเดี๋ยวก็รู้...แต่ตอนนี้พี่ไม่สมาธิเลยคิดถึงเนื้อหวานๆกลิ่นหอมๆ...ตรงนี้!” เขาไม่พูดเปล่าแต่สอดปลายนิ้วเข้าไปตรงจุดที่เขาชอบเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง

ฉันอ้าขาออกกว้างอำนวยความสะดวกให้เขาเข้าไปสำรวจอะไรๆข้างในต่อ มือนึงเขามุดอยู่ใต้กระโปรงฉันส่วนอีกมือปลดกระดุมเสื้อฉันออกทีละเม็ดๆจนหมดรังดุม

“หื้มม..ใหญ่จัง!หอมด้วย” เขาพึมพัมแล้วซุกหน้าลงที่สองเต้าของฉันอย่างหิวกระหาย

“อ๊ะ..อ๊าา~พะ..พี่กรณ์ขานี่มัน..ห้องทำงานนะคะ”

ไอ้ใจฉันมันก็อยากนั่นแหละ แต่มันคงจะบันเทิงน่าดูท่ามีคนเปิดประตูเข้ามาพอดีตอนกำลังเข้าเข็มเข้าด้าย!

“ไม่เป็นไรหรอก...ขอพี่ชื่นใจอีกนิดนึงนะ” เขากระซิบเสียงสั่นพลางอ้อมมือไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราฉันออก

“อ๊าาาห์~สะ..เสียวหัวนมจัง!”

ที่จริงก็เสียวไปทั้งตัวนั่นแหละ หัวนมก็ถูกเขาดูดเลียละเลงลิ้นอย่างเมามัน ด้านล่างกลีบเนื้อนุ่มก็ถูกเขาแหวกแล้วสอดนิ้วเข้าใส่ยัดเข้าไปถึงสองนิ้วทั้งเสียวทั้งเจ็บเลยล่ะ อีตรงที่ฉันนั่งทับก็ผงาดขยายใหญ่ทิ่มแทงตรงก้นฉันอยู่อย่างไม่ยอมใครเหมือนกัน

“ซี๊ดดด~นมใครน้าา?ทั้งหอมทั้งหวานที่สุด..ดูดเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ” เสียงทุ้มกระซิบครางกระเส่า

“ใหม่ๆก็มักจะพูดแบบนี้แหละ” ฉันกระซิบเถียงไปเบาๆ

“ก็รอดูต่อไปเรื่อยๆดีกว่า อย่าเพิ่งเบื่อพี่ก่อนก็แล้วกัน พี่...ดุนะ!” เขากระซิบเสียงกระเส่ากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อีกที

พี่กรณ์ดูดดึงยอดอกฉันเล่นจนมันแข็งชูชันในโพลงปากเขา แล้วต่อมาพี่เขาก็เลื่อนปลายลิ้นไล้ชิมเนื้ออ่อนตรงต้นคอฉันพลางดูดทำรอยซ้ำทั้งๆที่ตรงนั้นก็ปรากฎร่องรอยหลายที่ไปแล้ว

มือฉันก็ไม่น้อยหน้าเลื่อนลงใต้กางเกงเขาเพื่อปลดตะขอกระดุมแล้วควักเอาท่อนเอ็นอวบใหญ่แข็งปูดโปนออกมาสูดอากาศภายนอกกับเขาบ้าง

“ซี๊ดดด~ที่รักพี่เสียว!อ๊าาาห์”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“บอสขา...วิภาขออนุญาตินะคะ”

อยู่ๆก็มีเสียงที่น่าจะเป็นเลขาของเขาเข้ามาเคาะประตูแล้วทำท่าจะเปิดออกฉันก็ลุกลี้ลุกลนดิ้นลงจากตักเขาลงไปซ่อนใต้โต๊ะนั่งตรงหว่างขาเขาอารามตกใจ

ส่วนเขาก็เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ๆเพื่อบังท่อนล่างของตัวเองจนใต้กางเกงของเขาตรงกับใบหน้าฉันพอดี...

“บอสขา...ขอโทษทีค่าเอกสารด่วนเลยค่ะรบกวนบอสรีบตรวจเอกสารแล้วเซ็นเลยได้ไหมคะ” คุณเลขาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะแล้วก็ถามไถ่ขึ้นอีกครั้ง

“เอ๊ะ!บอสไม่สบายหรือเปล่าทำไมเหงื่อออกเยอะจังแอร์ก็เย็นแล้วนี่นา” คุณเลขาทำสีหน้าแปลกใจมาก

ส่วนฉันก็อ้าปากแล้วแลบลิ้นแตะเบาๆตรงส่วนหัวบานหยักแล้วลงน้ำหนักลิ้นขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊าา~ปะ..เปล่าพอดีตอนแรกผมลืมเปิดแอร์น่ะมันเลยร้อนนี่แอร์ก็เพิ่งทำงานนะ” เขาบอกเสียงตะกุกตะกัก

“อ๋อ...ค่ะบอสไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

“ต้องเอาเดี๋ยวนี้เลยหรอคุณวิภา อีกสักพักคุณเข้ามาใหม่ได้ไหม?”

“ไม่ได้ค่ะบอส...อันนี้ด่วนจริงๆค่ะ”

แล้วเขาจะเอาสมาธิที่ไหนอ่านให้ครบถ้วนกันล่ะเนี่ย ในเมื่อตอนนี้สติหลุดผึงไปอยู่ในปากเล็กๆที่อ้าอมลำของเขาเอาไว้ทั้งดุ้นหมดแล้ว

อาการจิกเกร็งขนลุกชันของคนตัวโตทำให้ฉันนึกสงสารก็เลยปล่อยริมฝีปากที่กำลังดูดไอติมอุ่นแท่งใหญ่อย่างเอร็ดอร่อยออกให้เขาได้ทำงานก่อน

เกือบๆห้านาทีกว่าที่เขาจะอ่านจบและเซ็นเอกสารได้สำเร็จจวบจนเลขาของเขาออกจากห้องไปแล้วเขาก็สั่งให้ล็อคประตูให้ด้วย หลังจากนั้นเขาก็เลื่อนเก้าอี้ออกแล้วส่งสายตาคาดโทษมาให้ฉัน

“มาทำต่อให้เสร็จเลยอยากซนดีนัก” เขาจับใบหน้าฉันให้ริมฝีปากจ่อตรงท่อนลำแข็งขืนไม่สลดเลยสักนิดตรงหน้า ส่วนฉันก็อ้าปากรับทันที

“ซี๊ดดด..ดูดแรงๆเลยที่รักอ่าาาส์” เขาครางพลางจับต้นคอฉันแล้วกระแทกสะโพกโยกใส่ริมฝีปากไปด้วย

อ๊อก อ๊อก อ๊อก!

คับแน่นปากไปหมด ไอติมของเขามันใหญ่เกินกว่าที่ปากฉันจะอ้ารับได้หมดดังนั้นฉันจึงกลืนกินมันได้แค่ครึ่งเดียว ส่วนอีกครึ่งก็ใช้มือสาวรูดส่วนหนังหุ้มมันขึ้นลงช่วย...

“ซี๊ดด~ดูดเก่งจัง สะ..สีฟ้าคนดีจะทำให้พี่หลงไปถึงไหนกันฮึ!” เขาเชิดหน้าครางคำรามเสียงดัง

หลงฉันเยอะๆเอาแบบโงหัวไม่ขึ้นยิ่งดี ทุกวินาทีต่อจากนี้ฉันจะทำให้เขาทั้งรักทั้งหลงจนทิ้งฉันไม่ลงเชียวล่ะ!

“โอ้ววว~สะ..เสียวหัวชิบ!จะแตกแล้วอ๊าาาส์...แตกแล้วๆ” เขาคำรามเสียงดุดันก่อนจะฉีดพ่นน้ำขาวขุ่นใส่เข้ามาในปากฉันเต็มทุกหยาดหยด

ฉันก็ดูดกลืนมันลงท้องไปหมดแล้วยกนิ้วปาดส่วนที่เหลือติดตามมุมปากออกช้าๆ สายตาก็จ้องประสานกับเขาต่อ

“ถึงตาสีฟ้าโดนบ้างแล้วล่ะ พี่จะดูดให้น้ำหนูหมดตัวเลย” เขากระซิบแหบพร่าพลางกวาดกองแฟ้มที่อยู่บนโต๊ะออกแล้วยกตัวฉันขึ้นไปอยู่บนนั้นแทน

“อ๊ะ..อ๊ายยย~ซี๊ดดด~พะ..พี่กรณ์ขาสีฟ้าใจจะขาดแล้ว!”

เนิ่นนานหลายชั่วโมงที่ฉันกรีดเสียงร้องครวญครางอย่างไม่อายเพราะรู้ว่าห้องทำงานเขาเก็บเสียงจากข้างในยังไงคนอื่นก็ไม่ได้ยิน ถูกเขาสั่งสอนจนแทบขาอ่อนว่าอย่ามายั่วเขาบ่อยๆ เพราะคนที่ถูกยั่วอย่างฉันจะโดนทำโทษยังไง!

แต่ถึงยังไงฉันว่าฉันก็...ชอบการถูกลงโทษแบบนี้นะ!

“อ๊าาาาง~สะ..เสียวอ๊าาา~”

(จบ)